Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/436-286/13/ASz
z 20 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) − Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 14 października 2013 r. (data wpływu do Biura – 17 października2013 r.), uzupełnionym 16 grudnia 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych prowadzenia tzw. sprzedaży garażowej − jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2013 r. do Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych prowadzenia tzw. sprzedaży garażowej.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z 6 grudnia 2013 r. znak: IBPB II/1/415-959/13/ASz oraz IBPB II/1/436-286/13/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 16 grudnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni zamierza zorganizować sprzedaż garażową. Wnioskodawczyni wskazała, że „sprzedaż garażowa” jest rodzajem organizowanych „pchlich targów”, jednak nie wymaga wystawiania swoich artykułów (używane zabawki, sprzęt agd, odzież, buty, niemal wszystko czym otaczają się ludzie dokoła i używa w codziennym życiu) np. na rynku czy w jakimś specjalnie zorganizowanym miejscu. „Sprzedaż garażowa” (tzw. „garage sale” popularna poza pchlimi targami w krajach anglosaskich) jest akcją sprzedaży czy też wyprzedaży używanych, niepotrzebnych rzeczy, których szkoda wyrzucić.

Taka „akcję” organizuje każdy we własnym zakresie: może roznosić ulotki informacyjne czy umieszczać tablice informacyjne o miejscu i czasie planowanej sprzedaży garażowej (to odbywa się przed swoim domem, przed klatką w bloku, na swoim parkingu, gospodarstwie, itd. Po zakończonej sprzedaży (1, 2 czy 3 dniowej) organizator musi za sobą posprzątać, afisze, ulotki, tabliczki.

Wnioskodawczyni wskazała, że sprzedaż nie byłaby prowadzona ciągle (2, 3 razy w roku), bez stosowania kas, wypisywania rachunków, etc. Jest to rodzaj dobrosąsiedzkiej pomocy i wzajemnego wsparcia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy okazyjna sprzedaż artykułów używanych („sprzedaż garażowa”) o wartości poniżej 1.000,00 zł lub artykułów nieużywanych, niezniszczonych, nieuszkodzonych ale przechowywanych w domu powyżej 6 miesięcy (np. nietrafione prezenty) podlega podatkowi od osób fizycznych lub podatkowi od czynności cywilnoprawnych?

W opinii Wnioskodawczyni, może ona prowadzić „sprzedaż garażową” artykułów używanych, których wartość nie przekracza w chwili sprzedaży 1.000,00 zł oraz nie będzie musiała opłacać podatku od osób fizycznych ani podatku od czynności cywilnoprawnych lub innego ani jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, czy jako osoba prowadząca działalność ale nie w zakresie sprzedaży garażowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż zgodnie ze wskazaniem zawartym w treści wniosku – w niniejszej sprawie zostaną wydane dwie interpretacje: w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych w przedmiocie skutków podatkowych prowadzenia tzw. sprzedaży garażowej. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 09 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Zgodnie z art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16 poz. 93 ze zm.) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego. Zgodnie z art. 6 ust. 2 ww. ustawy wartość rynkową określa się na podstawie przeciętnych cen przedmiotu czynności cywilnoprawnych stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych określa stawki podatku, które wynoszą od umowy sprzedaży m.in. rzeczy ruchomych - 2%.

O powstaniu obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnej decyduje, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, moment dokonania czynności cywilnoprawnej. Stosownie do art. 4 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że sprzedaż rzeczy używanych lub nieużywanych, kwalifikowana jest jako sprzedaż rzeczy i podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Niezależnie od powyższego, w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy, np. umowa sprzedaży rzeczy jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z art. 9 pkt 6 tej ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż rzeczy ruchomych, jeżeli podstawa opodatkowania nie przekracza 1.000 zł.

Z powyższych przepisów wynika, że w sytuacji zakupu rzeczy, których wartość nie przekracza kwoty 1.000 zł, kupujący jest zwolniony z podatku od czynności cywilnoprawnych.

Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zamierza zorganizować sprzedaż garażową artykułów używanych o wartości poniżej 1.000,00 zł lub artykułów nieużywanych, niezniszczonych, nieuszkodzonych ale przechowywanych w domu powyżej 6 miesięcy. Wnioskodawczyni wskazała, że sprzedaż nie byłaby prowadzona ciągle (2, 3 razy w roku), bez stosowania kas, wypisywania rachunków, etc.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawczyni zamierza zorganizować sprzedaż rzeczy używanych oraz nieużywanych, stanowiących jej własność - będzie sprzedającym a nie kupującym. Tym samym – stosownie do treści wskazanego powyżej art. 4 pkt 1 cyt. ustawy – w przedstawionym zdarzeniu przyszłym na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż przy umowie sprzedaży obowiązek podatkowy ciąży na kupującym. To oznacza, że niezależnie od wartości przedmiotu umowy sprzedaży Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu sprzedaży ww. artykułów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.