2013.10.21 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-686/13-6/MPe
z 21 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10.07.2013 r. (data wpływu 15.07.2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21.08.2013 r. (data wpływu 26.08.2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 13.08.2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 16.08.2013 r.) oraz pismem z dnia 09.10.2013 r. (data wpływu 14.10.2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 30.09.2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 02.10.2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od jednostki samorządu terytorialnego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.07.2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od jednostki samorządu terytorialnego. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 21.08.2013 r., złożonym w dniu 22.08.2013 r. (data wpływu 26.08.2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 13.08.2013 r. oraz pismem z dnia 09.10.2013 r., złożonym w dniu 10.10.2013 r. (data wpływu 14.10.2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 30.09.2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. (dalej zwana „Spółką”) w związku z lokalizacją linii kolejowej nabyła w styczniu i lutym 2013 r. prawo wieczystego użytkowania działek gruntu należących do jednostek samorządu terytorialnego. Zgodnie z obowiązującym prawem Spółka ma obowiązek wypłacić dotychczasowym właścicielom odszkodowanie za utracone przez nich grunty. W związku z wydaniem decyzji lokalizacyjnej linii kolejowej dotychczasowi właściciele tracą prawo własności gruntów wymienionych w decyzji, a własność przechodzi na Skarb Państwa. Spółka nabywa z mocy prawa użytkowanie wieczyste gruntów przeznaczonych pod lokalizację linii. Jest jednak zobowiązana wypłacić odszkodowanie dotychczasowym właścicielom wywłaszczonych gruntów.

Po ustaleniu wysokości odszkodowania należnego za wywłaszczone grunty Województwo wystawiło fakturę za dostawę działki 809/4 i 811/1. Działka 809/4 jest zabudowana budowlą (droga), działka 811/1 nie jest zabudowana (pobocze). Z tytułu dostawy działek Województwo wystawiło fakturę, stosując do całej kwoty należnej z tytułu wywłaszczenia obu działek stawkę podatku w wysokości 23%.

Od Województwa Spółka nabyła w zamian za odszkodowanie, w związku z lokalizacją linii kolejowej, działki 529/1 i 530. Na działce 529/1 znajdują się budowle infrastruktury drogowej (ścieżka pieszo rowerowa z nawierzchnią bitumiczną). Działka 530 jest niezabudowana. Z tytułu dostawy obu działek Województwo wystawiło fakturę, stosując do całej kwoty należnej z tytułu wywłaszczenia obu działek stawkę 23%.

W związku z lokalizacją linii kolejowej od Województwa Spółka nabyła również w zamian za odszkodowanie, działkę 137/1, na której znajduje się pas drogi wojewódzkiej, jezdnia bitumiczna, chodniki oraz działkę 273/1 z pasem jedni bitumicznej i chodnikiem. Województwo wystawiło z tytułu dostawy tych działek fakturę, w której należne odszkodowanie zostało przez Województwo opodatkowane łącznie stawką 23% (cała kwota należna z tytułu nabycia obu działek).

Nabyte działki gruntu w dniu ich objęcia we władanie przez Spółkę były zabudowane opisanymi wyżej obiektami. Działki te są przeznaczone pod lokalizację modernizowanych linii kolejowych, które Spółka wykorzystuje w działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Po nabyciu działek Spółka dokona rozbiórki znajdujących się na działkach obiektów.

Z informacji uzyskanych od Województw wynika, że nie korzystały one z prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia opisanych wyżej naniesień na działkach, ani z tytułu jakichkolwiek nakładów na nie ponoszonych. Obiekty posadowione na działkach nie były także przedmiotem wykonywanych przez województwa czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z dostawą działek i posadowionych na nich obiektów strony nie korzystały z opcji opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części.

Na potrzeby ustalenia odszkodowania każda z działek została odrębnie wyceniona, ze wskazaniem wartości naniesień. Spółka nie zamierzała wykorzystywać w prowadzonej działalności nabytych budowli. Nabycie budowli nastąpiło wyłącznie z uwagi na posadowienie ich w miejscu przebiegu infrastruktury kolejowej.

W uzupełnieniu do przedmiotowego wniosku Spółka wskazała, że przed nabyciem wymienionych we wniosku nieruchomości gruntowych, na których znajdują się budowle ani Spółka ani sprzedający nie podjęli żadnych czynności związanych z rozbiórką tych budowli.

Spółka wskazała również, że z otrzymanych od Województwa W informacji działki numer 137/1 i 273/l zostały nabyte przez Województwo W na podstawie decyzji Wojewody z dnia 20 lutego 2006 r. Należy przyjąć, że Województwu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia tych działek.

Działki numer 529/1 i 530 nabyło na podstawie decyzji Wojewody z dnia 10 marca 2003 r. Należy przyjąć, że Województwu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia tych działek.

Działki 809/4 i 811/1 zostały nabyte przez Województwo na podstawie decyzji administracyjnych. Działka nr 809/4 powstała z podziału działki nr 809/2, natomiast działka nr 811/1 powstała z podziału działki nr 811. Obie działki do chwili wydania decyzji były własnością Województwa na podstawie decyzji Wojewody z dnia 14 lipca 2011r. . Należy przyjąć, że Województwu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia tych działek.

Wnioskodawca wyjaśnił że nie posiada informacji, czy Województwom przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu poczynionych naniesień na działkach o nr 809/4, 529/1, 137/1 i 273/1. Województwa nie przekazały takich informacji Wnioskodawcy. Z uwagi na charakter budowli posadowionych na przedmiotowych działkach (działka 809/4 - droga, 529/1 - ścieżka pieszo - rowerowa, 137/1 - pas drogi wojewódzkiej, 273/1 - pas jezdni bitumicznej z chodnikiem) oraz status prawny Województw, Wnioskodawca przypuszcza, że z tytułu czynionych naniesień Województwom nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Z posiadanych przez Wnioskodawcę informacji wynika, że działka nr 530 w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona była pod drogę krajową (02 KDK 430). Działka nr 811/1 nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Dla działki nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Wnioskodawca podkreśla jednak, że nabycie przedmiotowych działek nastąpiło na mocy decyzji Wojewody o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej z dnia 30 października 2012 r. Zgodnie z tą decyzją na działkach tych posadowiona będzie linia kolejowa od km 133,600 do km 142,400 linii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może wykonać prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od jednostek samorządu terytorialnego?

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Na mocy art. 29 ust. 5 tej ustawy w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Jak przyjmuje się powszechnie, towarem jest każda wyodrębniona działka gruntu; zatem wysokość opodatkowania musi być ustalana odrębnie dla każdej z działek.

Zgodnie z art. 41 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. stawka podatku wynosi 23%. Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

W przepisach obowiązujących w okresie nabycia gruntów przez Spółkę nie zdefiniowano gruntów przeznaczonych pod zabudowę, jednak w wyniku wydania decyzji lokalizacyjnej linii kolejowej nabywane przez Spółkę działki uzyskały taki charakter (co wynika z wydanej decyzji).

Jak przyjmuje się w orzecznictwie, dla ustalenia charakteru czynności i jej przedmiotu należy uwzględniać jej cel. Sam fakt, że działka gruntu jest zabudowana nie oznacza, iż może do niej znajdować zastosowanie zwolnienie od podatku dotyczące dostawy budynków i budowli wraz z gruntem (art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r.).

Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 8 listopada 2010 r. (sygn.: I FPS 3/10) stwierdził, że: „(...) istotą opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest opodatkowanie działalności gospodarczej. Z tego względu, mając na uwadze autonomiczny charakter regulacji zawartej w ustawie o VAT związanej ściśle z prawem wspólnotowym, przy ustalaniu przedmiotu opodatkowania tą ustawą decydujące znaczenie powinny mieć aspekty ekonomiczne i cel danej czynności prawnej, a nie jej cywilnoprawna forma.” W przypadku dokonywania dostawy gruntów zabudowanych konieczne jest badanie celu czynności, tj. czy zamiarem stron jest przeniesienie prawa do dysponowania budynkami lub budowlami, czy też cel czynności obejmuje wyłącznie nabycie prawa do gruntu, zaś znajdujące się na nim naniesienia nie mają dla nabywcy żadnego znaczenia gospodarczego.

Powyższe zagadnienie było już przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych. Podobny stan faktyczny analizował WSA w Warszawie w wyroku z dnia 15 kwietnia 2011 r. WSA w Warszawie (sygn. III SA/Wa 2464/10). W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazano, że „(…) ustawa o VAT nie posługuje się pojęciem „sprzedaży”, ale pojęciem odpłatnej dostawy towarów pod którą rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 ustawy o VAT). Oznacza to, że ustawodawca nie utożsamia dostawy towarów, o której mowa w ustawie o VAT, z cywilistycznym pojęciem przeniesienia prawa własności. Na konieczność szerokiego rozumienia pojęcia dostawy towarów wielokrotnie wskazywał Europejski Trybunał Sprawiedliwości (por. sprawa 320/88 wyrok Trybunału z 8 lutego 1990 roku, Staatssecretaris van Financien przeciwko Schipping and Forwarding Enterprise Safe BV, wyrok Trybunału z 21 kwietnia 2006 roku, Finanzamt Bergisch Gladbach przeciwko H.E.), wskazując również, że do sądu krajowego należy ocena, czy doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami w sensie ekonomicznym. Oznacza to, że również dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy decydujące znaczenie miało ustalenie, czy zamiarem stron było przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel w sensie ekonomicznym budynkami posadowionymi na działkach 13/2 i 14/7. Z uwagi na fakt, że celem stron, jak wynika z ustaleń organu które sąd rozpoznający sprawę podziela, było przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel prawem użytkowania wieczystego gruntu, ustalenie, czy nieruchomości objęte prawem użytkowania wieczystego były zabudowane w znaczeniu prawnym, jak również kwestia, czy z punktu widzenia polskiego kodeksu cywilnego możliwe jest przeniesienie wyłącznie prawa użytkowania wieczystego bez prawa własności nieruchomości znajdujących się na działkach będących przedmiotem użytkowania wieczystego, nie miała dla rozstrzygnięcia sprawy znaczenia”. Analizując możliwość zastosowania zwolnienia od podatku sąd uznał, że „(...) Jednak, jak już wyżej wskazano, na gruncie ustawy o VAT istotny jest cel ekonomiczny transakcji. W konsekwencji, skoro celem ekonomicznym transakcji objętej umową przedwstępną nie była dostawa prawa użytkowania wieczystego działek gruntu zabudowanych budynkami stanowiącymi towary używane w rozumieniu ustawy o podatku VAT, zarzut naruszenia prawa materialnego podniesiony przez Skarżącą uznać należy za nieuzasadniony. Z powyższych względów również zarzut naruszenia art. 19 ust. 11 ustawy o VAT uznać należy za nieuzasadniony. W momencie zawierania umowy przedwstępnej sprzedaży wskazane były strony przyszłej umowy definitywnej, oraz jej przedmiot (zawarcie umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego określonych działek gruntu). Jednocześnie, z prawidłowo dokonanej przez organy podatkowe wykładni tejże umowy wynikało jasno, że celem ekonomicznym transakcji stron było przeniesienie prawa użytkowania wieczystego do niezabudowanego gruntu”. Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem NSA z dnia 31 maja 2012 r. sygn. I FSK 1375/11. Podobny pogląd WSA w Warszawie wyraził w wyroku z dnia z 17 maja 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 3407/12 - wyrok nieprawomocny).

Prezentowane wyżej stanowisko znajduje oparcie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W świetle poglądów TSUE o tym, czy do dostawy może znajdować zastosowanie zwolnienie od opodatkowania, decyduje nie tylko stan nieruchomości w dniu dostawy, ale również zamiar stron, jeżeli jest możliwe ustalenie tego zamiaru w oparciu o obiektywne kryteria. W wyroku z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie C-543/11 Woningstichting Maasdriel przeciwko Staatssecretaris van Financiën TSUE stwierdził, że: „Mając na uwadze powyższe, na zadane pytanie należy udzielić odpowiedzi, że art. 135 ust. 1 lit. k) dyrektywy VAT w związku z art. 12 ust. 1 i 3 owej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że zwolnienie z podatku VAT przewidziane w pierwszym ze wskazanych przepisów nie obejmuje transakcji tego rodzaju jak transakcja w postępowaniu głównym, dotyczącej dostawy terenu niezabudowanego po rozbiórce budynku, który się na nim znajdował, nawet wówczas, gdy na dzień dostawy nie zostały dokonane inne prace związane z uzbrojeniem terenu poza wskazaną rozbiórką, o ile z ogólnej oceny okoliczności związanych z ową transakcją i istniejących w dacie dostawy włącznie z zamiarem stron — pod warunkiem, że zostanie on ustalony na podstawie obiektywnych wskazówek — wynika, iż w owej dacie sporna działka była rzeczywiście przeznaczona pod zabudowę, co należy do oceny sądu odsyłającego”. Podobne wnioski płyną z uzasadnienia wyroku TSUE w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV przeciwko Staatssecretaris van Financiën TSUE stwierdził, że „Celem gospodarczym tych czynności była dostawa działki gotowej pod budowę. Z tego względu nie można bez popadania w sztuczność uznać, że Don Bosco nabyła od tej samej osoby najpierw grunt ze stojącymi na nim starymi budynkami, bezużyteczny w tym stanie dla jej działalności gospodarczej, a następnie jedynie świadczenia obejmujące rozbiórkę budynków, które jako jedyne były odpowiednie, by nadać działce użyteczność (zob. analogicznie ww. wyrok w sprawie Aktiebolaget NN, pkt 25). (40) W konsekwencji dostawę działki, na której wciąż stoi stary budynek, który ma zostać rozebrany celem wzniesienia na jego miejscu nowej konstrukcji i którego rozbiórkę rozpoczęto przed tą dostawą oraz rozbiórkę tego budynku, uważać należy, w świetle podatku VAT, za stanowiące transakcję jednolitą mającą na celu jako całość dostawę nie tyle istniejącego budynku, co niezabudowanej działki. (41) Transakcja taka rozpatrywana w całości nie jest zatem objęta zwolnieniem z podatku VAT przewidzianym w art. 13 część B lit. g) szóstej dyrektywy niezależnie od stanu zaawansowania robót rozbiórkowych starego budynku w momencie rzeczywistej dostawy działki”.

Jak wynika z powyższego, zastosowanie zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy gruntu ma miejsce, jeżeli przedmiotem dostawy jest ekonomicznie przeniesienie prawa do dysponowania jak właściciel budynkami posadowionymi na tym gruncie. Sam fakt, że działka jest zabudowana, nie skutkuje zwolnieniem od podatku dokonanej dostawy, jeżeli z obiektywnych okoliczności transakcji wynika, że zamiar stron (cel gospodarczy) nie obejmuje dostawy budynków lub budowli. Wówczas, mimo że na dzień dostawy na gruncie znajdują się budynki lub budowle, nie wpływają one na wysokość opodatkowania dostarczanego gruntu. Tożsama sytuacja ma miejsce w opisanym zaistniałym stanie faktycznym.

Jak wskazano w opisie zaistniałego stanu faktycznego Spółka nabyła w styczniu i lutym 2013 r. prawo wieczystego użytkowania działek gruntu należących do jednostek samorządu terytorialnego (Województwa P i W) w związku z lokalizacją linii kolejowej. Dla Spółki nabycie budowli infrastruktury drogowej nie miało żadnego znaczenia gospodarczego, bowiem obiekty te w trakcie prac nad budową infrastruktury kolejowej zostaną wyburzone. Po stronie dostawcy nie można ustalić zamiaru dostawy budowli znajdujących się na gruntach, bowiem utracił on własność tych gruntów na skutek władczego rozstrzygnięcia organu administracji (decyzja lokalizacyjna). Trudno zatem przypisać mu intencję dostarczenia budowli posadowionych na opisanych w zaistniałym stanie faktycznym działkach. W konsekwencji, uwzględniając konieczność ekonomicznej oceny przedmiotu czynności oraz zamiaru stron, w analizowanym przypadku oczywistym celem gospodarczym Spółki było nabycie gruntu przeznaczonego pod zabudowę w związku z realizację inwestycji w infrastrukturę kolejową. Posadowione na gruncie budowle (elementy infrastruktury drogowej) nie miały i nie mają dla Spółki żadnego celu gospodarczego. Zamiar Spółki i cel gospodarczy można w przedmiotowej sprawie ustalić w oparciu o obiektywne kryteria, bowiem nabycie prawa do dysponowania gruntem jak właściciel wynika z decyzji lokalizacyjnej linii kolejowej.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, dokonane przez Województwa dostawy gruntów zostały opodatkowane w sposób prawidłowy, a Spółka może wykonać prawo do odliczenia na podstawie otrzymanych faktur.

Wobec powyższego stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe w całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie mając bezwarunkowego charakteru, przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, występującemu w takim charakterze, przy czym podatek naliczony winien dotyczyć zakupów towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi, realizowanymi przez podatnika.

W świetle art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka w związku z lokalizacją linii kolejowej nabyła w styczniu i lutym 2013 r. prawo wieczystego użytkowania działek gruntu należących do jednostek samorządu terytorialnego. Zgodnie z obowiązującym prawem Spółka ma obowiązek wypłacić dotychczasowym właścicielom odszkodowanie za utracone przez nich grunty. W związku z wydaniem decyzji lokalizacyjnej linii kolejowej dotychczasowi właściciele tracą prawo własności gruntów wymienionych w decyzji, a własność przechodzi na Skarb Państwa. Spółka nabywa z mocy prawa użytkowanie wieczyste gruntów przeznaczonych pod lokalizację linii. Jest jednak zobowiązana wypłacić odszkodowanie dotychczasowym właścicielom wywłaszczonych gruntów.

Po ustaleniu wysokości odszkodowania należnego za wywłaszczone grunty Województwo wystawiło fakturę ze stawką podatku w wysokości 23% za dostawę działki zabudowanej budowlą (droga) o nr 809/4 i działki niezabudowanej (pobocze) o nr 811/1.

Od Województwa W Spółka nabyła w zamian za odszkodowanie, w związku z lokalizacją linii kolejowej, działkę zabudowaną budowlą infrastruktury drogowej (ścieżka pieszo rowerowa z nawierzchnią bitumiczną) o nr 529/1 i działkę niezabudowana o nr 530. Z tytułu dostawy obu działek Województwo wystawiło fakturę, stosując do całej kwoty należnej z tytułu wywłaszczenia obu działek stawkę 23%.

W związku z lokalizacją linii kolejowej od Województwa W Spółka nabyła również w zamian za odszkodowanie, działkę 137/1, na której znajduje się pas drogi wojewódzkiej, jezdnia bitumiczna, chodniki oraz działkę 273/1 z pasem jedni bitumicznej i chodnikiem. Województwo wystawiło z tytułu dostawy tych dziełek fakturę, w której należne odszkodowanie zostało przez Województwo opodatkowane łącznie stawką 23%.

Po nabyciu działek Spółka dokona rozbiórki znajdujących się na działkach obiektów.

Wątpliwości Spółki dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od jednostek samorządu terytorialnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane faktury stanowią podstawę do obniżenia kwoty podatku należnego o wynikający z nich podatek naliczony, bowiem grunty te będą wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania czynności dających prawo do odliczenia i nie zachodzą żadne przesłanki wyłączające prawo do odliczenia podatku naliczonego. Własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca opiera na orzeczeniach sądów oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, z których to orzeczeń wynika, że w przypadku dokonywania dostawy gruntów zabudowanych konieczne jest badanie celu czynności, tj. czy zamiarem stron jest przeniesienie prawa do dysponowania budynkami lub budowlami, czy też cel czynności obejmuje wyłącznie nabycie prawa do gruntu, zaś znajdujące się na nim naniesienia nie mają dla nabywcy żadnego znaczenia gospodarczego. Sam fakt, że działka jest zabudowana, nie skutkuje zwolnieniem od podatku dokonanej dostawy, jeżeli z obiektywnych okoliczności transakcji wynika, że zamiar stron (cel gospodarczy) nie obejmuje dostawy budynków lub budowli. Wówczas, mimo że na dzień dostawy na gruncie znajdują się budynki lub budowle, nie wpływają one na wysokość opodatkowania dostarczanego gruntu. Tożsama sytuacja ma miejsce w opisanym stanie faktycznym, gdyż celem gospodarczym Spółki było nabycie gruntu przeznaczonego pod zabudowę w związku z realizację inwestycji w infrastrukturę kolejową. Posadowione na gruncie budowle (elementy infrastruktury drogowej) nie miały i nie mają dla Spółki żadnego celu gospodarczego. W konsekwencji, zdaniem Spółki, dokonane przez Województwa dostawy gruntów zostały opodatkowane w sposób prawidłowy, a Spółka może wykonać prawo do odliczenia na podstawie otrzymanych faktur.

Tutejszy Organ nie może podzielić stanowiska Wnioskodawcy. Faktem jest, iż zgodnie z powołanym przez Wnioskodawcę orzeczeniem TSUE w sprawie z dnia 19 listopada 2009 r. sygn. C-461/08, jeżeli przedmiotem dostawy jest grunt, na którym znajduje się budynek lub część budynku przeznaczony do rozbiórki, a dostawa działki następuje z przeznaczeniem na budowę w miejscu starego budynku nowego obiektu, de facto mamy do czynienia z dostawą gruntu niezabudowanego. Istotą tego typu transakcji jest bowiem nie tyle dostawa istniejącego budynku, co samej działki/gruntu, na którym jest on posadowiony. W takim przypadku jednak – jak podkreślił TSUE – muszą być spełnione pewne warunki, a mianowicie przed dostawą nieruchomości winny być podjęte jakiekolwiek czynności związane z rozbiórką budynku znajdującego się na działce będącej przedmiotem dostawy, np. rozpoczęcie prac rozbiórkowych, czy chociażby wystąpienie o pozwolenie na rozbiórkę, zawarcie umowy na przeprowadzenie prac rozbiórkowych.

W sprawie C-461/08 stan faktyczny był taki, że jeden podmiot sprzedał drugiemu działkę, na której stały dwa stare budynki, w których w przeszłości mieściła się szkoła z internatem. Nabywca zamierzał całkowicie rozebrać te dwa budynki, aby na tak zwolnionej działce móc następnie wybudować nowe budynki. W tym celu ze sprzedającym zostało uzgodnione, że to on złoży wniosek o pozwolenie na rozbiórkę, zawrze umowę o roboty rozbiórkowe z odpowiednim przedsiębiorstwem i zostanie obciążony związanymi z tym kosztami. Zgodnie z umową zawartą między sprzedającym i kupującym ten ostatni miał pokryć rzeczone koszty poprzez podwyższenie ceny kupna, z zastrzeżeniem jednak kosztów usunięcia azbestu, które pozostać miały po stronie sprzedającego. Sprzedającemu udzielone zostało pozwolenie na rozbiórkę zawierające między innymi warunek, że roboty rozbiórkowe mogą zostać podjęte dopiero po usunięciu azbestu z omawianych budynków. Roboty rozbiórkowe rozpoczęto w dniu 30 września 1999r. rano i tego samego dnia w południe nieruchomość gruntowa została sprzedana na rzecz nabywcy. W tym czasie część chodnika między dwoma budynkami była usunięta, część bocznej ściany jednego z budynków była rozebrana za pomocą dźwigu hydraulicznego, a ramy okienne, ościeżnice i elementy murarskie były częściowo rozebrane i usunięte. Usuwanie azbestu rozpoczęto już po dostawie nieruchomości, a rozbiórkę istniejących budynków kontynuowano dopiero po jego zakończeniu.

W odniesieniu do tak przedstawionego stanu faktycznego TSUE stwierdził, że zwolnieniem z podatku VAT nie jest objęta dostawa działki, na której wciąż stoi stary budynek, który ma zostać rozebrany w celu wzniesienia na jego miejscu nowej konstrukcji i którego rozbiórka, do jakiej zobowiązał się sprzedający, rozpoczęła się przed tą dostawą. Takie transakcje dostawy i rozbiórki stanowią w świetle podatku VAT transakcję jednolitą mającą na celu jako całość dostawę nie tyle istniejącego budynku i gruntu, na którym stoi, co niezabudowanej działki, niezależnie od stanu zaawansowania robót rozbiórkowych starego budynku w momencie rzeczywistej dostawy działki.

W sprawie będącej przedmiotem zapytania, jak wynika z informacji przedstawionych przez Wnioskodawcę, przed nabyciem wymienionych we wniosku nieruchomości gruntowych, na których znajdują się budowle ani Wnioskodawca ani sprzedający nie podjęli żadnych czynności związanych z rozbiórką tych budowli. Nie występuje zatem w przedmiotowym przypadku sytuacja, w której dwie transakcje dokonane przez sprzedającego mogłyby być potraktowane jako jednolite świadczenie polegające na dostawie niezabudowanej działki. Tym samym należy uznać, że Wnioskodawca od sprzedających nabył działki zabudowane.

W związku z powyższym należy przeanalizować czy nabywane działki winny być opodatkowane czy winny korzystać ze zwolnienia z podatku VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 15 ust. 1 cyt. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, iż organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Ponadto zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 247 ze zm.) dalej: rozporządzenie, zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przytoczonych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie wykonywane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany, wynajmu, dzierżawy.

W art. 41 ust. 1 ustawy postanowiono, iż stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m. in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Jak stanowi art. 2 pkt 14 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pierwszym zasiedleniu - rozumie się przez to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynku (budowli) do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jeżeli zatem podatnik wybuduje obiekt lub go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekraczają 30% jego wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony. Oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (obiekt) zostanie sprzedany lub np. oddany w dzierżawę czy najem, bowiem zarówno sprzedaż, jak i dzierżawa czy najem są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. b, w świetle art. 43 ust. 7a, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z powyższych przepisów wynika, iż dostawa budynków, budowli lub ich części, co do zasady, korzysta ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej dwa lata, a ponadto, gdy z tytułu zakupu lub w trakcie realizacji inwestycji przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Wskazać również należy, iż w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, po spełnieniu określonych warunków, możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Powyższe prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione są budynki rozstrzyga przepis art. 29 ust. 5 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z tym gruntem. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r., zwalnia się od podatku zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku.

Powyższe oznacza, iż do dostawy prawa wieczystego użytkowania gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, na takich samych zasadach opodatkowana jest dostawa gruntu (w tym również zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu), na którym posadowione są budynki.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył w styczniu i lutym 2013 r. prawo wieczystego użytkowania działek gruntu należących do jednostek samorządu terytorialnego. Działka 809/4 jest zabudowana budowlą (droga), działka 811/1 nie jest zabudowana (pobocze). Na działce 529/1 znajdują się budowle infrastruktury drogowej (ścieżka pieszo rowerowa z nawierzchnią bitumiczną). Działka 530 jest niezabudowana. Na działce 137/1 znajduje się pas drogi wojewódzkiej, jezdnia bitumiczna, chodniki natomiast na działce 273/1 znajduje się pas jezdni bitumicznej i chodnik. Jak wskazuje Wnioskodawca, z informacji uzyskanych od Województw wynika, że nie korzystały one z prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia opisanych wyżej naniesień na działkach, ani z tytułu jakichkolwiek nakładów na nie ponoszonych. Obiekty posadowione na działkach nie były także przedmiotem wykonywanych przez województwa czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przedmiotowe działki zostały nabyte w związku z lokalizacją linii kolejowej.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała również, że z otrzymanych od Województwa W informacji działki numer 137/1 i 273/l z obrębu Czempiń zostały nabyte przez Województwo na podstawie decyzji Wojewody z dnia 20 lutego 2006 r. Należy przyjąć, że Województwu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia tych działek. Działki numer 529/1 i 530 nabyło na podstawie decyzji Wojewody z dnia 10 marca 2003 r. Należy przyjąć, że Województwu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia tych działek. Działki 809/4 i 811/1 zostały nabyte przez Województwo na podstawie decyzji administracyjnych. Działka nr 809/4 powstała z podziału działki nr 809/2, natomiast działka nr 811/1 powstała z podziału działki nr 811. Obie działki do chwili wydania decyzji były własnością Województwa na podstawie decyzji Wojewody z dnia 14 lipca 2011r.. Zdaniem Wnioskodawcy, należy przyjąć, że Województwu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia tych działek.

Z posiadanych przez Wnioskodawcę informacji wynika, że działka nr 530 z obrębu Wiry w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona była pod drogę krajową. Działka nr 811/1 nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Dla działki nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Odnosząc się do nabycia działek zabudowanych o nr 809/4, 529/1, 137/1, 273/1 wskazać należy, iż Województwa nabyły przedmiotowe działki w drodze decyzji administracyjnych i nie przysługiwało im prawo do odliczenia podatku naliczonego. Jak wskazał Wnioskodawca z tytułu czynionych na działkach naniesień Województwom również nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Obiekty posadowione na działkach nie były także przedmiotem wykonywanych przez Województwa czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem nabycie ww. działek odbywa się w ramach pierwszego zasiedlenia bez uprawnienia do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. W takim przypadku należy rozważyć zastosowanie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. W przedmiotowej sytuacji sprzedającym nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia opisanych wyżej działek jak i poczynionych na nich naniesień, w związku z czym w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie, o którym mowa ww. art. 43 ust. pkt 10a ustawy.

Odnosząc się do nabycia działek niezabudowanych o nr 811/1 i 530 wskazać należy, iż stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwolniona jest od podatku dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, posługuje się kryterium przeznaczenia terenu a nie tylko jego klasyfikacją gleboznawczą. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji pojęcia gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 647).

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Dopiero w przypadku, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją.

Z przedstawionych przez Wnioskodawcę okoliczności sprawy wynika, że działka nr 530 w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczona była pod drogę krajową. Działka nr 811/1 nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i nie wydano dla niej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Jednakże nabycie przedmiotowych działek nastąpiło na mocy decyzji Wojewody o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej2 z dnia 30 października 2012 r. Zgodnie z tą decyzją na działkach tych posadowiona będzie linia kolejowa E30/C-E30. Zatem, skoro przedmiotowe działki niezabudowane zostały sprzedane w związku z lokalizacją na nich linii kolejowej uznać należy, iż są one terenami budowlanymi przeznaczonymi pod zabudowę.

W związku z powyższym nabycie przedmiotowych działek nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa ww. art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy i winno być opodatkowane na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 i art. 29 ust. 5 ustawy według stawki podstawowej, tj. 23%.

Udzielając odpowiedzi na zadane we wniosku pytanie wskazać należy, iż Spółka nie może wykonać w całości prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych od jednostek samorządu terytorialnego. W przedmiotowej sprawie do działek zabudowanych o nr 809/4, 529/1, 137/1, 273/1, które będą korzystały ze zwolnienia z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia, gdyż zastosowanie znajdzie ww. art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy. Natomiast do działek zabudowanych o nr 530 i 811/1 opodatkowanych 23% stawką podatku Wnioskodawca ma prawo do odliczenia, gdyż nie znajdzie zastosowania ww. art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż ww. Organ wydaje interpretacje prawa podatkowego wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Stąd też interpretacja przepisów prawa podatkowego wydana dla Wnioskodawcy nie wywołuje skutków prawnych dla Województw sprzedających przedmiotowe nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin