INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2011 r. (data wpływu 31 października 2011 r.), uzupełnionym w dniu 7 lutego 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej odpisów amortyzacyjnych budynku gospodarczego – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej odpisów amortyzacyjnych gruntu – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 17 stycznia 2012 r., znak ILPB1/415-1237/11-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 30 stycznia 2012 r., i w dniu 7 lutego 2012 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości rolnej wraz z gruntem o pow. 26 arów, nabytej drogą zakupu w grudniu 2000 roku na podstawie aktu notarialnego Repetytorium (…). Przez szereg lat nieruchomość nie była użytkowana. W maju 2011 roku spółka zaproponowała Zainteresowanemu wynajem nieruchomości z przeznaczeniem na hale magazynowe. Od lipca 2011 r. Wnioskodawca zarejestrował działalność gospodarczą, której głównym celem był wynajem nieruchomości. Równocześnie z rejestracją nieruchomość wprowadził do ewidencji środków trwałych prowadzonej firmy, zgłaszając ten fakt w urzędzie gminy do zmiany opodatkowania podatku od nieruchomości. Do czasu zawarcia umowy najmu Wnioskodawca poniósł duże nakłady finansowe na adaptację nieruchomości i otoczenia, która była warunkiem postawionym przez najemcę. Umowa najmu zawarta pomiędzy Zainteresowanym a spółką najmującą nakazuje najemcy wykonywanie wyłącznie bieżących napraw i remontów, nie zaś inwestowanie o znaczeniu modernizacji.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że 20 grudnia 2000 roku nabył nieruchomość rolną, stanowiącą działkę gruntu wraz ze znajdującym się na tej działce budynkiem gospodarczym. Budynek gospodarczy pomimo określenia go „do rozbiórki” został odremontowany i rozbudowany i obecnie jest obiektem wynajmowanym. Na dowód dokonania remontu i rozbudowy budynku Zainteresowany posiada faktury VAT na wykonanie czynności i zakupione faktury.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć odpisy amortyzacyjne od nieruchomości oddanej do wynajmu w koszty stanowiące koszty podatkowe...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma On prawo dokonywać odpisy amortyzacyjne od wynajmowanej nieruchomości i zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodu.

Stanowisko swoje Zainteresowany opiera na art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca we wskazanym przepisie posługuje się wyrażeniami „wykorzystywane przez podatnika na potrzeby” oraz „prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą”, a więc z bezpośrednim, fizycznym wykorzystywaniem (używaniem) przez podatnika. Nie bez znaczenia pozostaje i ta okoliczność, że ustawodawca w przepisach regulujących zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych stosuje zamiennie wyrazy używane i wykorzystywane, a więc wyrazy określające stosunek faktyczny a nie prawny podatnika do konkretnego środka trwałego.

Z kolei druga przesłanka ST podlegających amortyzacji, to „oddane przez podatnika do używania innym podmiotom środki trwałe, na podstawie umów najmu, dzierżawy i leasingu.”

Z treści art. 22a ust. 1 uopdof wynika, że przywilej podatkowy w postaci dokonywania odpisów amortyzacyjnych odnosi się do środków trwałych oddanych do używania na podstawie umowy wymienionej w tym przepisie. Tym samym należy stwierdzić, że podatnik, który jest najemcą, dzierżawcą czy leasingobiorcą (wyłącznie w przypadku leasingu operacyjnego) nie może amortyzować używanego przez siebie środka trwałego, m.in. dlatego, że nie spełnia jednej z cech środka trwałego, tj. nie stanowi własności lub współwłasności podatnika.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje natomiast odpowiednio:

• wynajmujący,
• wydzierżawiający,
• leasingodawca w przypadku leasingu operacyjnego.
  
  

Wnioskodawca opierając się na tych przepisach raz jeszcze stwierdza zasadność zaliczenia przez Niego odpisów amortyzacyjnych od wynajmowanej nieruchomości użytkowej do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie kosztów uzyskania przychodów w części odpisów amortyzacyjnych dotyczących budynku gospodarczego uznaje się za prawidłowe, zaś w części dotyczącej odpisów amortyzacyjnych gruntu uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on następujące warunki:

• wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów,
• nie może to być wydatek ujęty w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy,
• został prawidłowo udokumentowany.
  
  

Treść art. 22 ust. 8 ww. ustawy, stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

   - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie natomiast do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Wobec powyższego odrębnymi środkami trwałymi są grunty i posadowione na nich budynki i budowle.

Środki trwałe (zarówno te, które podlegają amortyzacji – budynek gospodarczy jak i te które nie podlegają amortyzacji – grunt) wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych według wartości początkowej najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Budynek gospodarczy stanowi środek trwały, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok,
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

W tym miejscu należy wskazać, iż stosownie do postanowień art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość gruntu nie podlega amortyzacji. Jednakże należy mieć na uwadze, że z treści przepisów art. 23 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22c pkt 1 ww. ustawy wynika, iż kosztem uzyskania przychodów w przypadku sprzedaży gruntu będzie - wynikająca z prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych – wartość początkowa tego gruntu.

Ze złożonego wniosku wynika, że od lipca 2011 r. Zainteresowany prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest wynajem nieruchomości.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości rolnej, stanowiącej działkę gruntu wraz ze znajdującym się na tej działce budynkiem gospodarczym. Równocześnie z rejestracją działalności gospodarczej Zainteresowany przedmiotową nieruchomość wprowadził do ewidencji środków trwałych.

Reasumując, kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy będą wyłącznie odpisy amortyzacyjne od powierzchni wynajmowanego budynku gospodarczego, natomiast w związku z art. 22c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji nie podlega grunt.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.