INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością T. przedstawione we wniosku z 22 października 2013 r. (data wpływu 25 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kar umownych z tytułu rozwiązania umowy jest:

• nieprawidłowe - w przypadku naruszenia postanowień o jej rozwiązaniu przez Klienta,
• prawidłowe - w przypadku rażącego naruszenia postanowień umowy przez Klienta.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kar umownych z tytułu rozwiązania umowy z winy Klienta.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Umowa o współpracy w zakresie obsługi terminali obowiązuje do ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego po upływie roku od dnia wystawienia przez Spółkę pierwszej faktury uwzględniającej opłatę z tytułu dzierżawy terminala. Jeżeli żadna ze Stron nie złoży drugiej Stronie, w terminie najpóźniej 3 miesięcy kalendarzowych przed upływem okresu obowiązywania umowy oświadczenia o braku woli kontynuowania umowy, Umowa będzie automatycznie przedłużona na kolejny rok kalendarzowy z zachowaniem prawa do jej rozwiązania według tej samej, opisanej wyżej procedury. W przypadku rozwiązania niniejszej umowy z przyczyn leżących po stronie Klienta w trybie innym niż określony powyżej, Klient uiści na rzecz Spółki jednorazową opłatę w wysokości 500,00 zł netto za każdy dzierżawiony terminal na rachunek bankowy Spółki, w terminie wskazanym odrębnie przez Spółkę.

Umowa o współpracy w zakresie obsługi terminali może zostać rozwiązana przez każdą ze Stron w trybie natychmiastowym bez zachowania okresu wypowiedzenia w przypadku rażącego naruszenia postanowień niniejszej Umowy przez drugą Stronę, gdy pomimo wezwania i wyznaczenia 5-dniowego terminu druga Strona Umowy nie usuwa naruszeń. Przez rażące naruszenie postanowień Umowy Strony rozumieją powtarzające się niedotrzymywanie tego samego postanowienia Umowy powodujące dla drugiej Strony Umowy szczególną uciążliwość i uniemożliwiające normalną jej realizację. W przypadku rozwiązania Umowy przez Spółkę z przyczyn leżących po stronie Klienta, Spółka zastrzega sobie prawo do naliczenia Klientowi opłaty w kwocie 500,00 zł za każdy dzierżawiony terminal z tytułu poniesionych kosztów w związku z przedterminowym rozwiązaniem Umowy.

Wnioskodawca planuje wprowadzić zmiany do Umowy o współpracy w zakresie obsługi terminali. Obydwa zapisy mówiące o opłatach dodatkowych w wysokości 500,00 zł w przypadku rozwiązania Umowy w innym trybie niż przewidziany w umowie oraz w przypadku rozwiązania Umowy z przyczyn leżących po stronie Klienta w związku z rażącym naruszeniem postanowień Umowy mają zostać zmienione w ten sposób, że punkty te zostaną usunięte, a ich miejsce zajmie zapis mówiący, że: „W przypadku rozwiązania Umowy przez Klienta z naruszeniem postanowień o jej rozwiązywaniu albo w przypadku rozwiązania umowy przez Spółkę z przyczyn leżących po stronie Klienta, Klient uiści na rzecz Spółki karę umowną w wysokości 500,00 zł netto za każdy terminal na rachunek bankowy Spółki, w terminie wskazanym odrębnie przez Spółkę. Powyższe nie wyłącza obowiązku Klienta zwrotu terminala i innych urządzeń należących do Spółki zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy i Warunków Świadczenia Usług oraz zapłaty na rzecz Spółki innych należności z tytułu jej realizacji. Z dniem pisemnego zawiadomienia drugiej strony Umowy o zaprzestaniu lub zawieszeniu działalności gospodarczej umowa wygasa. Aktualne pozostają zobowiązania Stron powstałe przed wygaśnięciem Umowy a związane z jej zawarciem i realizacją. Strona zobowiązana jest dołączyć do zawiadomienia potwierdzenie zawieszenia albo zaprzestania działalności. W przypadku wygaśnięcia Umowy z przyczyn wskazanych powyżej a leżących po stronie Klienta, Spółka zastrzega sobie prawo do naliczenia Klientowi kary umownej w wysokości 500,00 zł za każdy terminal”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie przyszłym, obciążenie klienta opłatą w kwocie 500,00 zł za każdy terminal jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, kara umowna w wysokości 500,00 zł za każdy terminal w przypadku rozwiązania umowy przez Klienta z naruszeniem postanowień o jej rozwiązywaniu albo w przypadku rozwiązania umowy przez Spółkę z przyczyn leżących po stronie Klienta, o której mowa będzie w postanowieniach nowej wersji Umowy o współpracy w zakresie obsługi terminali, nie będzie co do zasady podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jednak w przypadku, gdy Klient wystąpi do Spółki o zgodę na wcześniejsze rozwiązanie umowy o współpracy w zakresie obsługi terminali, opłata ta stanie się wynagrodzeniem dla Spółki i w takim przypadku będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. W pozostałych przypadkach, w których umowa będzie rozwiązywana przez Spółkę z przyczyn leżących po stronie Klienta związanych z rażącym naruszeniem umowy, opłata ta będzie traktowana jako odszkodowanie dla Klienta z tytułu utraconych korzyści, jakie mógłby osiągnąć, gdyby umowa była kontynuowana. Zakres czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, został określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów, import towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 powyższej ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Odnosząc się do zacytowanego wyżej art. 8 ustawy o VAT wskazać należy, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o VAT zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy. Zauważyć tu jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Konsekwentnie, odnosząc się do kwestii zobowiązania się do powstrzymania do dokonania czynności lub do jej tolerowania, opodatkowaniu podlega jedynie takie zaniechanie czynności lub tolerowanie stanów, które wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, w której jedna ze stron transakcji uznana jest za bezpośredniego beneficjanta i osiąga z tego wymierną korzyść.

W przypadku opłaty za rozwiązanie umowy w trybie innym niż przewidziany w umowie Wnioskodawca przyjmuje, że nie stanowi ona zadośćuczynienia, lecz formę wynagrodzenia za jego działanie - tj. wyrażenie zgody na odstąpienie od umowy lub też za tolerowanie zaistniałej sytuacji. Konsekwentnie, jako odpłatne świadczenie usług podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Naliczenie kary umownej w przypadku rozwiązania umowy przez Spółkę z przyczyn leżących po stronie klienta jest swoistego rodzaju odszkodowaniem należnym Wnioskodawcy, nie jest więc kwotą należną z tytułu sprzedaży o której mowa w art. 29 ust. 1 cyt. ustawy o VAT. Nie jest też zwrotem poniesionych w związku z zaistniałą sytuacją kosztów, gdyż takie przypadki zostały uregulowane w innych punktach zmienionej Umowy o współpracy w zakresie obsługi terminali (np. Spółka zastrzega sobie prawo do naliczenia opłaty w wysokości 20,00 zł netto za każdorazowe wysłanie wezwania do zapłaty w przypadku braku lub nieterminowej zapłaty należności Spółki. W takim przypadku opłata zostanie wykazana na fakturze wygenerowanej przez Spółkę).

Odszkodowanie jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie o podatku od towarów i usług. Natomiast w świetle uregulowań zawartych w Kodeksie cywilnym jest ono zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty. Z przepisów art. 361 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikała szkoda. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zagadnienie kar umownych regulują przepisy art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego który stanowi, iż można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Przepis statuujący karę umowną ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Kara umowna może obejmować trzy grupy zdarzeń, a mianowicie: niewykonanie zobowiązania, nienależyte wykonanie zobowiązania w ogólności oraz konkretne uchybienia w zakresie sposobu wykonania zobowiązania. Ma na celu „naprawienie szkody”, a więc należy uznać, że jest ona swoistą postacią odszkodowania.

Biorąc powyższe pod uwagę wskazać należy, że uiszczana przez Klientów kara z tytułu rozwiązania umowy przez Spółkę z przyczyn leżących po stronie Klienta, nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług, lecz jest to swoistego rodzaju odszkodowanie. W tym przypadku istotą i celem odszkodowania jest rekompensata za szkodę, a nie płatność za świadczenie. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wynika z konieczności wynagrodzenia straty wynikłej z wcześniejszego rozwiązania umowy i nie dotrzymania terminu rozwiązania umowy, a więc ma na celu, jak wskazano we wniosku, „naprawienie szkody”.

Reasumując, kara umowna, jaką Klient zapłaci w przypadku rozwiązania umowy przez Spółkę z przyczyn leżących po stronie Klienta, pełniąca funkcję odszkodowawczą (rekompensacyjną) za utracone korzyści, nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym nie podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania kar umownych z tytułu rozwiązania umowy jest nieprawidłowe - w przypadku naruszenia postanowień o jej rozwiązaniu przez Klienta oraz prawidłowe - w przypadku rażącego naruszenia postanowień umowy przez Klienta.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu, mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć związek bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca planuje wprowadzić zmiany do Umowy o współpracy w zakresie obsługi terminali. Obydwa zapisy mówiące o opłatach dodatkowych w wysokości 500,00 zł w przypadku rozwiązania Umowy w innym trybie niż przewidziany w umowie oraz w przypadku rozwiązania Umowy z przyczyn leżących po stronie Klienta w związku z rażącym naruszeniem postanowień Umowy mają zostać zmienione w ten sposób, że punkty te zostaną usunięte, a ich miejsce zajmie zapis mówiący, że: „W przypadku rozwiązania Umowy przez Klienta z naruszeniem postanowień o jej rozwiązywaniu albo w przypadku rozwiązania umowy przez Spółkę z przyczyn leżących po stronie Klienta, Klient uiści na rzecz Spółki karę umowną w wysokości 500,00 zł netto za każdy terminal na rachunek bankowy Spółki, w terminie wskazanym odrębnie przez Spółkę. Powyższe nie wyłącza obowiązku Klienta zwrotu terminala i innych urządzeń należących do Spółki zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy i Warunków Świadczenia Usług oraz zapłaty na rzecz Spółki innych należności z tytułu jej realizacji. Z dniem pisemnego zawiadomienia drugiej strony Umowy o zaprzestaniu lub zawieszeniu działalności gospodarczej umowa wygasa. Aktualne pozostają zobowiązania Stron powstałe przed wygaśnięciem Umowy a związane z jej zawarciem i realizacją. Strona zobowiązana jest dołączyć do zawiadomienia potwierdzenie zawieszenia albo zaprzestania działalności. W przypadku wygaśnięcia Umowy z przyczyn wskazanych powyżej a leżących po stronie Klienta, Spółka zastrzega sobie prawo do naliczenia Klientowi kary umownej w wysokości 500,00 zł za każdy terminal”.

Zagadnienie kar umownych regulują przepisy ustawy z dnia 18 maja 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), Działu II „Skutki niewykonania zobowiązań”.

W myśl art. 483 § 1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Przepis statuujący karę umowną ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Kara umowna może obejmować trzy grupy zdarzeń, a mianowicie: niewykonanie zobowiązania, nienależyte wykonanie zobowiązania w ogólności oraz konkretne uchybienia w zakresie sposobu wykonania zobowiązania. Ma na celu „naprawienie szkody”, a więc należy uznać, że jest ona swoistą formą odszkodowania.

W tym miejscu należy rozróżnić pobieraną przez Wnioskodawcę karę umowną z tytułu rozwiązania umowy przez Wnioskodawcę z winy Odbiorcy (rażące naruszenie warunków umowy), od kary umownej z tytułu rozwiązania umowy przez Klienta w trybie innym niż przewidziany w umowie.

Zauważyć należy, że w świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu, bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Co do zasady obowiązek pokrycia szkody powstaje z uwagi na dokonanie czynności zabronionej (ex delicto) lub w wyniku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania postanowień umowy (ex contracto).

Odnosząc przedstawione we wniosku okoliczności do powołanych powyżej przepisów stwierdzić należy, że nałożona w opisanej sytuacji opłata za rażące naruszenie warunków umowy przez Klienta (kara umowna), której warunki naliczania i wypłaty reguluje Umowa o współpracy w zakresie obsługi terminali zawarta pomiędzy Wnioskodawcą (jako Zleceniodawcą) i Klientem, będzie miała charakter sankcyjny oraz odszkodowawczy. Zatem kara ta, jako wynikająca z niewywiązania się przez Klienta z umowy nie będzie stanowić ekwiwalentu za świadczenie usług i tym samym zapłaty za usługę.

A zatem w przedmiotowej sprawie nałożenie kary umownej stanowić będzie rekompensatę finansową dla Zleceniodawcy (Wnioskodawcy), jako strony dotkniętej niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy i nie będzie się wiązać ze spełnieniem świadczenia wzajemnego. Kary umowne pełniące funkcję odszkodowawczą (rekompensacyjną) za poniesione straty, będą mieć charakter czynności jednostronnej i nie będą się wiązać z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tych kar nie będzie związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Tym samym nie będą się mieścić w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i nie będą podlegać opodatkowaniu.

Analizując natomiast pobieraną przez Wnioskodawcę opłatę za rozwiązanie umowy w trybie innym niż przewidziany w umowie, wskazać należy, że z okoliczności sprawy wynika, że w rozpatrywanym przypadku będziemy mieć do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie określone w umowie.

Tak rozumiane świadczenie wykonywane będzie w uzgodnieniu i w interesie drugiej strony. Otrzymane od Klienta świadczenie stanowić będzie płatność wynikającą wprost z łączącego Wnioskodawcę i Klienta stosunku zobowiązaniowego. Tym samym wypłata Wnioskodawcy kwoty nie nastąpi na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania w ogólności lub konkretnego uchybienia w zakresie sposobu wykonania zobowiązania.

Zatem wypłatę określonej w umowie kwoty przez Klienta z tytułu rozwiązania umowy w trybie innym niż wynikający z umowy zawartej między Wnioskodawcą a Klientem, należy traktować jako zapłatę za świadczenie wykonywane na rzecz drugiej strony, co wypełnia wskazaną przesłankę uznania za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

W przypadku pobieranej przez Wnioskodawcę kwoty z tytułu rozwiązania umowy w trybie innym niż wynikający z umowy zawartej między Wnioskodawcą a Klientem, można wskazać konkretnego beneficjenta tej usługi - Klienta Wnioskodawcy, który w związku z rozwiązaniem zawartej umowy o dzierżawę terminala nie będzie mieć już obowiązku dokonywania dalszych wpłat ustalonego w umowie wynagrodzenia.

Co istotne w przedmiotowej sprawie, rozwiązania umowy w trybie innym niż wynikający z umowy zawartej między Wnioskodawcą a Klientem prowadzić będzie do wygaśnięcia wiążącego strony stosunku prawnego (tj. zgodnego zakończenia istniejącego pomiędzy stronami stosunku w inny sposób niż pierwotnie było to przewidziane), nie będzie natomiast rezultatem jednostronnego niewywiązania się lub nienależytego wywiązania się przez stronę z ciążących na niej obowiązków. Natomiast otrzymana przez Wnioskodawcę kwota będzie ściśle związana z uzyskaniem korzyści przez Klienta, gdyż Wnioskodawca wyraził zgodę na rozwiązanie z nim umowy.

Przedmiotowa kwota otrzymana od Klienta nie będzie więc zadośćuczynieniem lecz stanowić będzie formę wynagrodzenia za działania Wnioskodawcy (wyrażenie zgody na odstąpienie od zawartej umowy w trybie innym niż wynikający z umowy).

W analizowanym przypadku istnieje bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymaną należnością pieniężną. Zatem, zgodę na zaniechanie określonej czynności (rozwiązanie umowy w trybie innym niż wynikający z umowy zawartej między Wnioskodawcą a Klientem), za którą wypłacone jest wynagrodzenie należy traktować jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spełniona zostanie bowiem przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty związana będzie ze świadczeniem usługi, która to czynność w myśl art. 5 ust. 1 ustawy podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że opłata z tytułu rozwiązania umowy za rażące naruszenie warunków umowy przez Klienta nie będzie stanowić wynagrodzenia ani za odpłatną dostawę towarów uregulowaną w art. 7 ust. 1, ani za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy. Nie będzie to zatem czynność prawna zdefiniowana w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT.

Natomiast w przypadku opłaty za rozwiązanie umowy w trybie innym niż wynikający z umowy będziemy mieć do czynienia z wynagrodzeniem za świadczenie usług polegających na wyrażeniu zgody na odstąpienie od zawartej umowy. W konsekwencji czynność ta podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ponadto, wskazać należy, że zmiana zapisów umowy pozostaje bez wpływu na faktyczne zachowanie stron i wynikające z tego obowiązki na gruncie podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto, tut. Organ informuje, że interpretacja dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kar umownych z tytułu rozwiązania umowy z winy Klienta. W pozostałych zakresach wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.