INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością T. przedstawione we wniosku z 22 października 2013 r. (data wpływu 25 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kary umownej za zagubienie, zniszczenie, niezwrócenie lub uszkodzenie terminala - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kary umownej za zagubienie, zniszczenie, niezwrócenie lub uszkodzenie terminala.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W ramach Umowy o współpracy w zakresie obsługi terminali Klient zobowiązuje się do dbałości o powierzone przez Spółkę urządzenia i inne wyposażenie i wykorzystywanie ich jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem. Art. 483 § 1 kodeksu cywilnego przewiduje, że „Można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna)”.

W związku z tym umowa pomiędzy Spółką a Klientem przewiduje, że Klient zobowiązuje się do:

• uiszczenia na rzecz Spółki kary umownej w wysokości 1500,00 zł netto w przypadku zagubienia, zniszczenia, niezwrócenia lub uszkodzenia Terminala w trybie wskazanym odrębnie przez Spółkę, gdy zniszczenie lub uszkodzenie nie wynika z normalnego zużycia;
• zwrotu Terminala na każde żądanie Spółki pod rygorem naliczenia przez Spółkę opłaty w wysokości określonej powyżej.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym obciążanie Klienta karą umowną jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (będącą poza zakresem przedmiotowym Ustawy o VAT) i w związku z tym czy nałożenie takiej kary może być dokumentowane notą obciążeniową lub innym dokumentem księgowym...

Zdaniem Wnioskodawcy, karę umowną w wysokości 1500,00 zł netto nakładaną na Klienta w przypadku zagubienia, zniszczenia, niezwrócenia lub uszkodzenia Terminala, gdy zniszczenie lub uszkodzenie nie wynika z normalnego zużycia lub nakładaną po niezwróceniu terminala na każde żądanie Spółki należy dokumentować notą obciążeniową lub innym dokumentem, gdyż nie mamy tu do czynienia z czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zakres czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT został określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów, import towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 powyższej ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Odnosząc się do zacytowanego wyżej art. 8 ustawy o VAT wskazać należy, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mleć na względzie, że ustawa o VAT zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy. Zauważyć tu jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Konsekwentnie, odnosząc się do kwestii zobowiązania się do powstrzymania do dokonania czynności lub do jej tolerowania, opodatkowaniu podlega jedynie takie zaniechanie czynności lub tolerowanie stanów, które wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, w której jedna ze stron transakcji uznana jest za bezpośredniego beneficjanta i osiąga z tego wymierną korzyść.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej WSA) w Kielcach z 14 grudnia 2006 r. (sygn. SA/Kc 280/06), WSA stwierdził, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną). Dopóki nie ma kogoś, kto odnosiłby lub powinien odnosić konkretne (wymierne) korzyści o charakterze majątkowym wiążące się z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą. Ponadto związek pomiędzy otrzymywanym wynagrodzeniem, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, by stwierdzić, że zapłata jest konsekwencją wykonania świadczenia.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy o VAT wynika zatem, iż aby mogła być mowa o opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi dojść do świadczenia - świadczenia wzajemnego. W przypadku więc nałożenia kary umownej na Klienta, nie ma mowy o jakimkolwiek świadczeniu na jego rzecz. Nałożenie kary umownej stanowi jednostronną czynność techniczną, bowiem przyczyną dla której Wnioskodawca nalicza tę karę jest niewywiązanie się Klienta z warunków umowy; przyczyna ta nie leży zatem po stronie Wnioskodawcy. Naliczanie kary umownej z tytułu nienależytego wywiązywania się z Umowy jest swoistego rodzaju odszkodowaniem należnym Wnioskodawcy, nie jest więc kwotą należną z tytułu sprzedaży o której mowa w art. 29 ust. 1 cyt. ustawy o VAT. Zapłata przez abonenta powyższej kary ma charakter rekompensaty i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem rekompensującym Wnioskodawcy stratę nie istnieje świadczenie wzajemne, gdyż Wnioskodawca w zamian za należną/wpłaconą mu kwotę kary umownej nie wykonuje na rzecz Klienta żadnego świadczenia, a tym bardziej świadczenia, które miałoby charakter usługi.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy obciążanie Klientów karą umowną w przypadku zagubienia, zniszczenia, niezwrócenia lub uszkodzenia Terminala, gdy zniszczenie lub uszkodzenie nie wynika z normalnego zużycia lub nakładaną po niezwróceniu terminala na każde żądanie Spółki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie jest czynnością wymienioną w art. 5 ustawy o VAT, w szczególności, nie stanowi usługi w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT. Czynność ta, jako niepodlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, winna być udokumentowana innym dokumentem księgowym niż faktura VAT, która to zarezerwowana jest dla dokumentowania czynności objętych zakresem przedmiotowym ustawy o VAT. Wnioskodawca zwraca uwagę, że jego stanowisko podzielił Naczelnik Świętokrzyskiego Urzędu Skarbowego w Kielcach w interpretacji prawa podatkowego z dnia 13 lutego 2006 r., sygn. RO/443-2/2006, gdzie można znaleźć następujące stanowisko: „Mając powyższe na uwadze, czynności niepodlegające opodatkowaniu powinny być udokumentowane przez Podatnika innymi niż faktura dowodami księgowymi. W związku z powyższym Podatnik rozliczając się z partnerem uprawniony jest do wystawiania not obciążeniowych”.

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w piśmie z 9 sierpnia 2010 r., nr ITPP2/443-440b/10/RS, podkreślił: (...) kary umowne za niezrealizowane kontrakty, pełniące funkcję odszkodowawczą (rekompensacyjną) za poniesione straty, nie mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym nie podlegają opodatkowaniu”.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca uważa, że wystawianie not obciążeniowych na kary umowne należne w przypadku zagubienia, zniszczenia, niezwrócenia lub uszkodzenia Terminala, gdy zniszczenie lub uszkodzenie nie wynika z normalnego zużycia lub nakładane po niezwróceniu terminala na każde żądanie Spółki lub dokumentowanie ich innymi dokumentami księgowymi jest działaniem prawidłowym nie naruszającym przepisów ustawy o VAT. Przedmiotowe kary umowne nie mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT i tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez pojęcie „dostawy towarów”, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Interpretując zawarty w ww. artykule zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, że jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Uznaje się przy tym, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu, mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć związek bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że w ramach Umowy o współpracy w zakresie obsługi terminali Klient zobowiązuje się do dbałości o powierzone przez Spółkę urządzenia i inne wyposażenie i wykorzystywanie ich jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem. Art. 483 § 1 kodeksu cywilnego przewiduje, że „Można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna)”.

W związku z tym umowa pomiędzy Spółką a Klientem przewiduje, że Klient zobowiązuje się do:

• uiszczenia na rzecz Spółki kary umownej w wysokości 1500,00 zł netto w przypadku zagubienia, zniszczenia, niezwrócenia lub uszkodzenia Terminala w trybie wskazanym odrębnie przez Spółkę, gdy zniszczenie lub uszkodzenie nie wynika z normalnego zużycia;
• zwrotu Terminala na każde żądanie Spółki pod rygorem naliczenia przez Spółkę opłaty w wysokości określonej powyżej.
  
  

Zagadnienie kar umownych regulują przepisy ustawy z dnia 18 maja 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), Działu II „Skutki niewykonania zobowiązań”.

W myśl art. 483 § 1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Przepis statuujący karę umowną ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Kara umowna może obejmować trzy grupy zdarzeń, a mianowicie: niewykonanie zobowiązania, nienależyte wykonanie zobowiązania w ogólności oraz konkretne uchybienia w zakresie sposobu wykonania zobowiązania. Ma na celu „naprawienie szkody”, a więc należy uznać, że jest ona swoistą formą odszkodowania.

Odnosząc przedstawione we wniosku okoliczności do powołanych powyżej przepisów stwierdzić należy, że nałożona w opisanej sytuacji kara umowna za zagubienie, zniszczenie, niezwrócenie lub uszkodzenie Terminala w trybie wskazanym odrębnie przez Spółkę, gdy zniszczenie lub uszkodzenie nie wynika z normalnego zużycia, której warunki naliczania i wypłaty reguluje Umowa o współpracy w zakresie obsługi terminali zawarta pomiędzy Wnioskodawcą (jako Zleceniodawcą) i Klientem, ma charakter sankcyjny oraz odszkodowawczy. Zatem kara ta, jako wynikająca z niewywiązania się przez Klienta z umowy nie stanowi ekwiwalentu za świadczenie usług i tym samym zapłaty za usługę.

A zatem w przedmiotowej sprawie nałożenie kary umownej stanowić będzie rekompensatę finansową dla Zleceniodawcy (Wnioskodawcy), jako strony dotkniętej niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy i nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego. Kary umowne pełniące funkcję odszkodowawczą (rekompensacyjną) za poniesione straty, mają charakter czynności jednostronnej i nie wiążą się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tych kar nie jest związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Tym samym nie mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i tym samym nie podlegają opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy - obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. - podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do treści ust. 2 powołanego przepisu - obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. - w przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

Z powołanych wyżej przepisów wynika zatem co ustawa o podatku od towarów i usług uznaje za obrót. A jest nim - jak wynika z art. 29 ust. 1 ustawy - kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę podatku należnego. Kwota należna natomiast obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej.

Niemniej, by mówić o obrocie winna nastąpić czynność podlegająca opodatkowaniu taka jak odpłatna dostawa towaru z art. 7 ust. 1 ustawy, lub odpłatne świadczenie usługi zdefiniowanej w art. 8 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy nie wynika, aby w związku z obciążeniem najemcy opłatą w wysokości 1500,00 zł netto za niezwrócenie terminala doszło do jego wydania (na rzecz najemcy), tj. przeniesienia prawa do rozporządzania tym towarem jak właściciel.

Zatem mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny wskazać należy, że uzyskiwana od Klienta kara umowna w określonej wysokości w związku z zagubieniem, zniszczeniem, niezwróceniem lub uszkodzeniem Terminala w trybie wskazanym odrębnie przez Spółkę, gdy zniszczenie lub uszkodzenie nie wynika z normalnego zużycia, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Powyższe wynika z faktu, że otrzymana kwota pieniężna w związku z zaistnieniem okoliczności przewidzianych umową (zagubienie, zniszczenie, niezwrócenie lub uszkodzenie Terminala w trybie wskazanym odrębnie przez Spółkę, gdy zniszczenie lub uszkodzenie nie wynika z normalnego zużycia) stanowi de facto karę umowną. Środki pieniężne otrzymane z tego tytułu nie stanowią wynagrodzenia ani za odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1, ani za odpłatne świadczenie usług (art. 8 ust. 1 ustawy). W przypadku, gdy płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem. W konsekwencji powyższego, tak uzyskana kwota nie jest kwotą należną, o której mowa w art. 29 ust. 1 ustawy i nie stanowi obrotu.

Odnośnie natomiast kwestii dokumentowania przedmiotowych zdarzeń należy stwierdzić, że stosownie do treści art. 106 ust. 1 ustawy - obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. - podatnicy o których mowa w art. 15 są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W konsekwencji wcześniejszych rozważań oraz uznania, że czynności, których dotyczy zapytanie Wnioskodawcy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy stwierdzić, że Zainteresowany nie może dokumentować powyższych czynności fakturami VAT.

Brak jest natomiast, zdaniem tut. Organu, przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT dla dokumentowania tych czynności poprzez wystawienie not obciążeniowych, niemniej należy zauważyć, że nota obciążeniowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy o podatku od towarów i usług, i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów.

Reasumując, opłata za zagubienie, zniszczenie, niezwrócenie (bez przeniesienia prawa własności) lub uszkodzenie Terminala w trybie wskazanym odrębnie przez Spółkę, gdy zniszczenie lub uszkodzenie nie wynika z normalnego zużycia, wynikająca z niewywiązywania się zleceniobiorcy z umowy nie jest wynagrodzeniem za świadczenie usług ani za dostawę towarów, zatem nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu uregulowanych w art. 5 ust. 1 ustawy i tym samym nie stanowi obrotu podlegającego opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z powyższym czynność ta może być dokumentowana notą księgową.

Ponadto, tut. Organ wskazuje, że od 1 stycznia 2014 r.:

• uchyla się powołany wyżej art. 29 ust. 1 ustawy, a zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy - podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika,
• uchyla się powołany wyżej art. 106 ust. 1 ustawy, a zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy - podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto, tut. Organ informuje, że interpretacja dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kary umownej za zagubienie, zniszczenie, niezwrócenie lub uszkodzenie terminala. W pozostałych zakresach wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.