Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-1088/13-2/MN
z 5 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 5 listopada 2013 r. (data wpływu 12 listopada 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktury wystawionej przez leasingodawcę, dokumentującej przeniesienie własności pojazdu na Wnioskodawcę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktury wystawionej przez leasingodawcę, dokumentującej przeniesienie własności pojazdu na Wnioskodawcę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 1 czerwca 2010 r., w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca będąc zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zawarł na okres 35 miesięcy, umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego. W związku z faktem, że przedmiot działalności Wnioskodawcy stanowi m.in. wynajem pojazdów, Zainteresowany odliczył w pełnej wysokości podatek VAT naliczony, wynikający z wystawionych przez leasingodawcę faktur dokumentujących opłatę wstępną oraz faktur dokumentujących miesięczne raty leasingowe. W dniu 21 maja 2013 r. została przez leasingodawcę wystawiona faktura VAT dokumentująca ostatnią płatność, która w terminarzu płatności z umowy leasingu operacyjnego, została określona jako „wartość wykupu”, a na fakturze jako „cena przedmiotu”. Faktura ta dokumentowała przeniesienie własności pojazdu na Wnioskodawcę. Zainteresowany z tej faktury nie odliczył podatku VAT, albowiem nie zamierzał po wykupie wykorzystywać przedmiotowego pojazdu do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zamiarowi dalszego nie wykorzystywania w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pojazdu będącego uprzednio przedmiotem leasingu Wnioskodawca dał wyraz nade wszystko poprzez nie ujęcie faktury VAT dokumentującej wykup w ewidencji prowadzonej na potrzeby podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo, nie odliczając podatku naliczonego VAT, wynikającego z faktury wystawionej przez leasingodawcę, dokumentującej przeniesienie własności pojazdu na Wnioskodawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, postąpił on prawidłowo nie odliczając podatku VAT naliczonego, wynikającego z faktury wystawionej przez leasingodawcę, dokumentującej przeniesienie własności pojazdu na Wnioskodawcę, albowiem w zaistniałym stanie faktycznym nie przysługiwało Zainteresowanemu prawo do odliczenia podatku VAT.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi podatku VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że prawo do odliczenia podatku VAT przysługuje podatnikowi tego podatku wyłącznie w sytuacji, gdy zamierza on nabywane towary oraz usługi wykorzystywać na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Skoro podatnik podjął decyzję, że nie będzie wykorzystywać pojazdu po jego „wykupie” z leasingu na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, to w świetle przytoczonej wyżej regulacji art. 86 ust. 1 ustawy o podatku do towarów i usług, nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z przedmiotowej faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

– z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. – obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym, czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tj. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyłącza więc możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 1 czerwca 2010 r., w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca będąc zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zawarł na okres 35 miesięcy, umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego. W związku z faktem, że przedmiot działalności Wnioskodawcy stanowi m.in. wynajem pojazdów, Zainteresowany odliczył w pełnej wysokości podatek VAT naliczony, wynikający z wystawionych przez leasingodawcę faktur dokumentujących opłatę wstępną oraz faktur dokumentujących miesięczne raty leasingowe. W dniu 21 maja 2013 r. została przez leasingodawcę wystawiona faktura VAT dokumentująca ostatnią płatność, która w terminarzu płatności z umowy leasingu operacyjnego, została określona jako „wartość wykupu”, a na fakturze jako „cena przedmiotu”. Faktura ta dokumentowała przeniesienie własności pojazdu na Wnioskodawcę. Zainteresowany z tej faktury nie odliczył podatku VAT, albowiem nie zamierzał po wykupie wykorzystywać przedmiotowego pojazdu do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zamiarowi dalszego nie wykorzystywania w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pojazdu będącego uprzednio przedmiotem leasingu Wnioskodawca dał wyraz poprzez nie ujęcie faktury VAT dokumentującej wykup w ewidencji prowadzonej na potrzeby podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy postąpił prawidłowo, nie odliczając podatku naliczonego VAT, wynikającego z faktury wystawionej przez leasingodawcę, dokumentującej przeniesienie własności pojazdu na Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W tym miejscu należy wskazać, że w myśl art. 7091 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121) – przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Leasing operacyjny jest umową, na podstawie której leasingobiorca nabywa jedynie prawo do korzystania z przedmiotu leasingu, a formą wynagrodzenia za powyższą usługę jest czynsz. W świetle ustawy o podatku od towarów i usług leasing operacyjny jest usługą. Po zakończeniu podstawowego okresu trwania umowy leasingu operacyjnego – jednym z wariantów jest sprzedaż przedmiotu umowy leasingobiorcy. Opcja wykupu samochodu będącego przedmiotem umowy leasingu operacyjnego jest uprawnieniem, z którego leasingobiorca może skorzystać, ale nie musi.

Zatem należy przyjąć, że wykup przedmiotu leasingu jest odrębną czynnością – dostawą towaru – niezwiązaną z samą umową leasingu.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W omawianej sprawie podstawowy warunek uprawniający do odliczenia nie został spełniony, gdyż zamiarem Wnioskodawcy – po wykupieniu pojazdu w związku z upływem okresu, na który zawarta została umowa leasingu operacyjnego – nie było dalsze wykorzystywanie tego pojazdu do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Zatem, Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z przeniesieniem własności pojazdu.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca postąpił prawidłowo, nie odliczając podatku naliczonego, wynikającego z faktury wystawionej przez leasingodawcę, dokumentującej przeniesienie własności pojazdu na Wnioskodawcę. W analizowanej sprawie nie został spełniony podstawowy warunek uprawniający do odliczenia podatku naliczonego, określony w art. 86 ust. 1 ustawy, z uwagi na to, że przedmiotowy pojazd, po jego wykupieniu w związku z upływem okresu, na który zawarta została umowa leasingu operacyjnego – nie jest związany z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Zwrócić należy uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy oraz własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących raty leasingowe przedmiotowego pojazdu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.