2014.02.19 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-990/11/14-5/S/IGo
z 19 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów – po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 3336/11 (data wpływu orzeczenia prawomocnego – 3 lutego 2014 r.) - stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2011 r. (data wpływu 22 czerwca 2011 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT świadczonych usług pomocniczych w procesie likwidacji szkód -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT świadczonych usług pomocniczych w procesie likwidacji szkód.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Firma M. świadczy usługi na rzecz towarzystw ubezpieczeniowych. Przedmiotem usług są czynności związane ze świadczeniem usług ubezpieczeniowych dotyczących likwidacji szkód. Działania M wykonywane są z upoważnienia i na rzecz towarzystw ubezpieczeniowych.

Obejmują wycenę wartości strat poprzez działania:

identyfikacja zakresu szkody i obszarów strat z niej wynikających,
lustracja miejsca zdarzenia,
zapytania kierowane do ubezpieczonego, dotyczące informacji i danych niezbędnych do wyceny strat, kopie zapytań przekazywane są do zlecającego towarzystwa ubezpieczeniowego,
gromadzenie i analiza danych i informacji przekazanych przez ubezpieczonego,
sporządzenie pisemnego raportu dotyczącego wartości strat i wysokości odszkodowania,
przekazanie do towarzystwa ubezpieczeniowego pisemnego raportu oraz danych i informacji, które stanowiły podstawę wyceny.

Opracowania sporządzane przez firmę M na zlecenia towarzystw ubezpieczeniowych stanowią odrębne całości i nie mają zastosowania w innych zleceniach.

Wymienione usługi świadczone są przez M na terytorium Polski, na bezpośrednie zlecenia towarzystw ubezpieczeniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wystawiane faktury sprzedaży ze stawką VAT zwolnioną, za sprzedaż usług pomocniczych na rzecz działalności ubezpieczeniowej, realizowanych na zlecenia towarzystw ubezpieczeniowych, w ich imieniu i na rzecz, polegających na likwidacji szkód i wycenie strat powstałych na skutek zdarzeń losowych jest postępowaniem właściwym?

Zdaniem wnioskodawcy, usługi świadczone przez firmę M są działaniami właściwymi i niezbędnymi do realizacji przez towarzystwa ubezpieczeniowe czynności wynikających z zawartych umów ubezpieczenia.

Działania firmy M mają charakter pomocniczy dla działalności ubezpieczeniowej i stanowią jednocześnie odrębną całość. Prace wykonywane przez M na rzecz towarzystw ubezpieczeniowych nie mają zastosowania w innych usługach.

Usługi M. w 2005 r. zostały przez Urząd Statystyczny przyporządkowane do grupowania PKWiU 67.20.10-00.30 - Usługi wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych.

Na podstawie przedstawionych faktów i okoliczności związanych z prowadzoną działalnością Wnioskodawczyni wystawia faktury VAT ze stawką zwolnioną.

W dniu 16 sierpnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną znak IPPP1-443-990/11-2/IGo, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Zdaniem organu, czynności wykonywane na rzecz towarzystw ubezpieczeniowych, będące przedmiotem wniosku, nie stanowią usług ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych, nie stanowią również usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, korzystających ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Przedmiotowe usługi nie są także usługami wskazanymi w art. 43 ust. 13 ustawy, gdyż nie stanowią one elementu usługi wskazanej w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej.

Wyrokiem z dnia 17 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 3336/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację. W uzasadnieniu orzeczenia WSA uznał, że ani przepisy u.p.t.u., ani też przepisy Dyrektywy 2006/112/WE nie zawierają definicji pojęcia „usługi ubezpieczeniowe”, dlatego też przy wykładni tego pojęcia konieczne jest odwołanie się do orzecznictwa ETS.

WSA stwierdza, że stanowisko Skarżącej, zgodnie z którym w takiej sytuacji należy zastosować „pełniejsze” prawo polskie, tj. przepisy ustawy o działalności ubezpieczeniowej, nie jest zasadne. Treść przepisów prawa polskiego nie może wpływać na zakres zwolnień podatkowych unormowanych na poziomie wspólnotowym. Przeciwnie, zakres tych zwolnień należy odczytywać z uwzględnieniem dorobku prawa wspólnotowego.

W świetle zaś orzecznictwa ETS, transakcja ubezpieczeniowa charakteryzuje się tym, że w zamian za uprzednią zapłatę składki, ubezpieczyciel zobowiązuje się zapewnić ubezpieczonemu, w przypadku zmaterializowania się pokrywanego ryzyka, usługę uzgodnioną w chwili zawarcia umowy (wyroki: z 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Protection Plan Ltd vs Commissioners of Customs and Excise; z 8 marca 2001 r. w sprawie C-240/99 Forsakringsaktiebolaget Skania oraz z 20 listopada 2003 r. w sprawie C-8/01 Assurandor-Societetet działające w imieniu Taksatorringen a Skatteministeriet).

Natomiast usługi świadczone przez profesjonalistów, którzy pozostają w relacji z ubezpieczycielem i ubezpieczonym należy traktować jako usługi pokrewne świadczone przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych. W ocenie ETS, szacowanie szkód w imieniu spółki ubezpieczeniowej nie stanowi transakcji ubezpieczeniowej ani transakcji pokrewnej do tej transakcji. Czynności „back office” - w zakres których wchodzi m.in. przyjmowanie wniosków o ubezpieczenie, prowadzenie postępowania w zakresie zmian do umów oraz zmiany taryf, wydawanie polis, administrowanie nimi oraz rozwiązywanie umów ubezpieczenia, zarządzanie szkodami, ustalanie i wypłacanie prowizji pośrednikom ubezpieczeniowym, wykonywane na rzecz zakładu ubezpieczeniowego za wynagrodzeniem, nie stanowią usług pokrewnych czynnościom ubezpieczeniowym dokonywanym przez brokera bądź pośrednika ubezpieczeniowego (wyrok ETS z 3 marca 2005 r. w sprawie C-472/03 Staatssecretatis van Financien vs Arthur Andersen & Co. Accountants c.s.). Z wyroku tego wynika, że istotnym aspektem pośrednictwa finansowego jest wyszukiwanie klientów i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem.

Sąd zaznacza, że wyroki powyższe zapadły co prawda na gruncie Szóstej Dyrektywy Rady Nr 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U.UE.L.77.145.1 ze zm.), jednakże art. 13 część B lit. a) tejże Dyrektywy przewidywał zwolnienie analogiczne do zamieszczonego w art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym tezy zawarte w tych wyrokach zachowały aktualność.

Uwzględniając wskazane wyżej orzeczenia ETS oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji WSA stwierdził, że usługi świadczone przez Skarżącą mają charakter podwykonawstwa w stosunku zakładów ubezpieczeń, a przy tym są to działania niezbędne do działalności ubezpieczeniowej.

Sąd wskazał, że nie ulega wątpliwości, że Skarżąca nie jest stroną transakcji ubezpieczeniowych. Nie świadczy również usług pokrewnych usługom ubezpieczeniowym, ponieważ nie działa jako broker lub agent ubezpieczeniowy. W rezultacie Skarżąca nie może skorzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 37 u.p.t.u., stanowiącego odzwierciedlenie art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE i przyznał tym samym rację w tym względzie Ministrowi Finansów.

Powyższe ustalenie nie jest jednak wystarczające do stwierdzenia, że usługi likwidacji szkód w ogóle nie podlegają zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

Zdaniem Sądu, ustawodawca krajowy rozszerzył zakres zwolnienia przewidzianego w art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE wprowadzając art. 43 ust. 13 u.p.t.u. i w rezultacie obejmując zwolnieniem świadczenie usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 37 tego artykułu.

Analogiczny pogląd zajęty został przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 maja 2012 r. sygn. akt I FSK 268/12 (aczkolwiek stan faktyczny w tamtej sprawie dotyczył usług assistance), a także w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Łd 1626/11, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 8 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 70/12; Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 21 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2832/11 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 7 sierpnia 2012 r. sygn. akt I SA/Bd 438/12 (http://orzeczenia.nsa.gov.p1).

We wskazanym wyżej wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że wprowadzając od 1 stycznia 2011 r. przepis art. 43 ust. 13 u.p.t.u. ustawodawca polski uprzedził niejako prawodawcę wspólnotowego i ustanowił korzystny dla podatników przepis umożliwiający im skorzystanie ze zwolnienia w odniesieniu do usług, jakich zwolnienie prawodawca wspólnotowy dopiero projektował. Dokonanie przez Skarżącą porównania zmian, jakich prowadzenie prawodawca unijny dopiero planował, z treścią powyższego przepisu u.p.t.u. było zatem uzasadnione, Skarżąca tym samym odwołała się do korzystniejszych dla niej przepisów prawa polskiego.

Sąd w przedmiotowym orzeczeniu uznał za bezsporne, że przepis art. 43 ust. 13 u.p.t.u. dotyczy podmiotów nie będących zakładami ubezpieczeń, jako że zakładów takich i świadczonych przez nie usług dotyczy art. 43 ust. 1 pkt 37 u.p.t.u.

W ocenie Sądu, przepis art. 43 ust. 13 u.p.t.u. obejmuje zwolnieniem usługi oparte właśnie na podwykonawstwie lub outsourcingu, wykonywane przez podmioty trzecie na rzecz zakładów ubezpieczeń. Sąd podziela pogląd wyrażony we wskazanym wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. akt I FSK 268/12, zgodnie z którym przyjęcie, że omawiany przepis dotyczy jedynie ubezpieczycieli, czyniłoby jego wprowadzenie bezprzedmiotowym. Taki zaś wniosek jest sprzeczny z założeniem racjonalności ustawodawcy.

W świetle art. 43 ust. 13 u.p.t.u. należy przyjąć, że usługi likwidacji szkód stanowią element usługi ubezpieczeniowej, a zatem są czynnościami, które wchodzą w skład usług ubezpieczeniowych świadczonych przez zakład ubezpieczeń na rzecz ubezpieczonego. Są one realizowane, jeżeli wystąpi określone zdarzenie objęte umową ubezpieczenia.

Opisane przez Skarżącą czynności: wycena strat, lustracja miejsca zdarzenia, uzyskiwanie od ubezpieczonego informacji i danych w tym zakresie oraz ich analiza, sporządzenie raportów o wartości strat i wysokości odszkodowania, mogą być traktowane jako pewna dająca się wyodrębnić całość. Sąd uznaje, że wbrew twierdzeniom Ministra Finansów, każda z tych czynności odrębnie i wszystkie razem są właściwe, a przy tym niezbędne do wykonania usługi ubezpieczenia. Oczywistym jest, że usługi o jakich mowa w art. 43 ust. 13 u.p.t.u. nie mogą być tożsame z usługami wskazanymi ust. 1 pkt 37 tego artykułu. Powinny one natomiast tworzyć całość, która pozwala wypełnić specyficzne funkcje usługi podstawowej. Nie ulega wątpliwości, że aby ubezpieczony mógł otrzymać świadczenie przysługujące mu zgodnie z umową ubezpieczenia (odszkodowanie) niezbędne jest ustalenie właśnie, czy nastąpiło zdarzenie objęte tą umową, jaki jest rozmiar szkody i jaka w związku z tym powinna być wysokość świadczenia. Z perspektywy ubezpieczonego usługi te stanowią niepodzielną całość.

Sąd stwierdza zatem, że usługi likwidacji szkód świadczone przez Skarżącą w imieniu i na rzecz zakładów ubezpieczeń, mogą korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 13 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 37 u.p.t.u.

Ww. rozstrzygnięcie było przedmiotem skargi kasacyjnej Ministra Finansów. Wyrokiem z dnia 7 listopada 2013 r. sygn. akt I FSK 72/13 (data wpływu prawomocnego orzeczenia – 9 stycznia 2014 r.) Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną tut. Organu.

Analizując czynności wykonywane przez skarżącą Sąd I instancji nie miał wątpliwości, że skarżąca nie jest stroną transakcji ubezpieczeniowych, nie świadczy również usług pokrewnych usługom ubezpieczeniowym, ponieważ nie działa jako broker lub agent ubezpieczeniowy. W rezultacie Sąd zgodził się z organem podatkowym, że skarżąca nie może skorzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, stanowiącego odzwierciedlenie art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 112.

Jednocześnie jednak Sąd I instancji powołał się na ugruntowany pogląd orzecznictwa, zgodnie z którym ustawodawca krajowy rozszerzył zakres zwolnienia przewidzianego w art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 112 wprowadzając art. 43 ust. 13 ustawy o VAT i w rezultacie obejmując zwolnieniem świadczenie usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 37 tego artykułu.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawiona przez Sąd I instancji wykładnia art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, jest prawidłowa i znajduje oparcie w obszernie cytowanym orzecznictwie sądów administracyjnych. Wobec tego zarzut błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 37 i art. 43 ust. 13 ustawy o VAT NSA uznał za pozbawiony podstaw.

NSA, za słuszne uznał stanowisko Sądu I instancji, że opisane we wniosku o interpretację czynności skarżącej, tj. wycena strat, lustracja miejsca zdarzenia, uzyskiwanie od ubezpieczonego informacji i danych w tym zakresie oraz ich analiza, sporządzenie raportów o wartości strat i wysokości odszkodowania, mogą być traktowane jako pewna dająca się wyodrębnić całość, co pozwala kwalifikować je do czynności, o których mowa w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT i tym samym korzystać z przewidzianego w tym przepisie zwolnienia z opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego oraz biorąc pod uwagę wnioski płynące z wyroku WSA w Warszawie z dnia 17 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 3336/11 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w świetle art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast towarami, w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcie świadczenie usług zostało określone w art. 8 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7(…).

Stosownie do art. 5a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Co do zasady stawka podatku – na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, na podstawie art. 146a ustawy, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Należy zaznaczyć, że z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchylają załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku i przenoszą uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku dodanie do art. 43 ustawy punktu 37, regulującego zwolnienia od podatku usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych, określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Zasadniczym powodem odejścia od stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006r. Nr 347.1 ze zm.).

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

W myśl art. 43 ust. 13 znowelizowanej ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41, o czym stanowi art. 43 ust. 14 ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Podkreślić trzeba, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Zatem, w pierwszej kolejności należy określić, jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Dyrektywa ani ustawa o podatku od towarów i usług nie podają definicji transakcji ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, ani usług pokrewnych świadczonych przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych.

Czynność ubezpieczeniowa, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy. Czynność ubezpieczeniowa w każdym przypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe, TSUE w sprawie C-8/01 orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest, w ogólnym rozumieniu, że ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skandia C-240/99, paragraf 37). Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie „transakcje ubezpieczeniowe” nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

W akapicie 41 sprawy Skandia Trybunał podtrzymał stanowisko, że „zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku okazuje się, że tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B(a) szóstej dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym”. W ww. orzeczeniu rozstrzygnięto, że wyceny szkód pojazdów silnikowych dokonane przez stowarzyszenie w imieniu swoich członków, będących firmami ubezpieczeniowymi nie są transakcjami ubezpieczeniowymi ani usługami pokrewnymi transakcjom ubezpieczeniowym, które świadczą maklerzy lub przedstawiciele ubezpieczeniowi, w znaczeniu tego postanowienia.

Ze stanu faktycznego sprawy wynika, że Wnioskodawczyni świadczy usługi na rzecz towarzystw ubezpieczeniowych. Przedmiotem usług są czynności związane ze świadczeniem usług ubezpieczeniowych dotyczących likwidacji szkód. Działania M. wykonywane są z upoważnienia i na rzecz towarzystw ubezpieczeniowych. Obejmują wycenę wartości strat poprzez działania: identyfikacja zakresu szkody i obszarów strat z niej wynikających, lustracja miejsca zdarzenia, zapytania kierowane do ubezpieczonego, dotyczące informacji i danych niezbędnych do wyceny strat, kopie zapytań przekazywane są do zlecającego towarzystwa ubezpieczeniowego, gromadzenie i analiza danych i informacji przekazanych przez ubezpieczonego, sporządzenie pisemnego raportu dotyczącego wartości strat i wysokości odszkodowania, przekazanie do towarzystwa ubezpieczeniowego pisemnego raportu oraz danych i informacji, które stanowiły podstawę wyceny.

Należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie wykonuje czynności ubezpieczeniowych. Czynność ubezpieczeniowa charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Wnioskodawca w niniejszej sprawie nie występuje w roli ubezpieczyciela, który w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz ubezpieczonego klienta.

„Czynność ubezpieczeniowa”, w każdym wypadku związana będzie z istnieniem stosunku umownego między ubezpieczycielem, który na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług może korzystać ze zwolnienia z tego podatku, a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym. Natomiast, z opisanego stanu faktycznego wynika, że między Wnioskodawcą a klientami nie istnieje żaden stosunek prawny ubezpieczenia.

Wnioskodawca nie świadczy również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie przyjętego ryzyka.

W konsekwencji, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, będące przedmiotem wniosku, nie stanowią usług ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych, korzystających ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Świadczone usługi - jak wskazał Zainteresowany - są w rezultacie czynnościami polegającymi na ustaleniu stanu faktycznego i prawnego zaszłego zdarzenia oraz oszacowaniu wysokości odszkodowania, co wymaga dokonania jego wyceny. Zatem ww. czynności należy traktować jako formę niezbędną w celu uzyskania odszkodowania od towarzystw ubezpieczeniowych.

Zatem, czynności wykonywane na rzecz towarzystw ubezpieczeniowych, będące przedmiotem wniosku, nie stanowią również usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, korzystających ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

W badanej sprawie należy jednak mieć na uwadze treść powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 13 ustawy, który omawiane zwolnienie rozszerza na usługi stanowiące element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Zastosowanie zwolnienia określonego powyższym przepisem wymaga zatem spełnienia określonych warunków. Wymienione w nim usługi muszą bowiem stanowić odrębną całość oraz być właściwe i niezbędne do wykonania usługi podstawowej, tj. usługi ubezpieczeniowej, co oznacza, że muszą one realizować cele usługi zasadniczej, związane z udzieleniem ochrony ubezpieczeniowej.

Aby uznać usługę za „właściwą”, musi ona z ogólnego punktu widzenia stanowić osobną całość, w rezultacie obejmując funkcje charakterystyczne dla usługi zwolnionej. Natomiast usługą „niezbędną” dla usługi ubezpieczenia jest taka czynność, bez której nie byłoby możliwe świadczenie usług ubezpieczeniowych przez zakład ubezpieczeń.

W nawiązaniu do charakteru świadczonych przez Wnioskodawcę usług likwidacji szkód świadczonych na rzecz zakładów ubezpieczeniowych, na które składa się identyfikacja zakresu szkody i obszarów strat z niej wynikających, lustracja miejsca zdarzenia, zapytania kierowane do ubezpieczonego, dotyczące informacji i danych niezbędnych do wyceny strat, kopie zapytań przekazywane są do zlecającego towarzystwa ubezpieczeniowego, gromadzenie i analiza danych i informacji przekazanych przez ubezpieczonego, sporządzenie pisemnego raportu dotyczącego wartości strat i wysokości odszkodowania, przekazanie do towarzystwa ubezpieczeniowego pisemnego raportu oraz danych i informacji, które stanowiły podstawę wyceny, należy dojść do wniosku, że usługi te stanowią element usługi ubezpieczeniowej, tzn. są czynnościami, które wchodzą w skład usług ubezpieczeniowych świadczonych przez zakład ubezpieczeń na rzecz ubezpieczonego, jako świadczenie realizowane w przypadku wystąpienia określonego zdarzenia losowego. Usługi likwidacji szkód posiadają bowiem typowe cechy usługi ubezpieczeniowej, a także są ściśle związane z zapewnianą przez ubezpieczyciela ochroną ubezpieczeniową – wykonanie tych świadczeń przez Wnioskodawcę na rzecz klientów pozwala ubezpieczycielom na wywiązanie się z ich zobowiązań wynikających z zawartych umów ubezpieczenia. Ponadto, usługi likwidacji szkód stanowią pewną odrębną całość w ramach usług ubezpieczeniowych.

Zatem, usługi wymienione we wniosku, wykonywane przez Wnioskodawcę na podstawie umów zawartych z towarzystwami ubezpieczeniowymi, mogą być traktowane jako pewna, dająca się wyodrębnić, całość. Jednocześnie, świadczenia te są właściwe oraz niezbędne do wykonania usługi ubezpieczenia przez zakład ubezpieczeniowy - aby ubezpieczony mógł otrzymać odszkodowanie, konieczne jest ustalenie, czy nastąpiło zdarzenie objęte umową ubezpieczenia, określenie rozmiaru szkody i wysokości świadczenia.

Oznacza to, że opisane usługi spełniają warunki dla zastosowania zwolnienia od podatku, określone przepisem art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym, świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz zakładów ubezpieczeniowych usługi wyceny i likwidacji szkód majątkowych, od dnia 1 stycznia 2011 r. korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 13 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Zatem, w świetle obowiązującego stanu prawnego i przedstawionych okoliczności sprawy oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 3336/11, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin