Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-700/13-4/MK
z 5 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 3.09.2013 r. (data wpływu 6.09.2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22.11.2013 r. (data wpływu 27.11.2013 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie Nr IPPB5/423-700/13-2/MK z dnia 18.11.2013 r. (data nadania 19.11.2013 r., data doręczenia 21.11.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła w związku z wypłatą należności z tytułu najmu urządzeń (maszyn budowlanych) na rzecz kontrahenta z państwa członkowskiego Unii Europejskiej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6.09.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła w związku z wypłatą należności z tytułu najmu urządzeń (maszyn budowlanych) na rzecz kontrahenta z państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi budowlane w zakresie głębokiego fundamentowania i wzmocnienia podłoża gruntowego. Do świadczenia takich usług wykorzystuje specjalistyczne urządzenia, tj. koparki, dźwigi, palownice, wibromłoty, pompy do betonu i osprzęt do nich - wszystkie one są mobilne i pracują na różnych budowach Wnioskodawcy. Tego typu urządzenia Wnioskodawca będzie najmował od kontrahenta z państwa członkowskiego Unii Europejskiej (unijnego). Najem będzie polegał na użytkowania przez najemcę tj. Wnioskodawcę za wynagrodzeniem (czynsz najmu) urządzeń stanowiących własność wynajmującego, tj. kontrahenta unijnego. Wynajęte urządzenia będą wykorzystywane do świadczenie usług budowlanych. Z tytułu najmu będzie otrzymywać od kontrahenta unijnego faktury za kolejne (miesięczne) okresy rozliczeniowe. Na podstawie tych faktur będzie dokonywać płatności należności za najem na rzecz kontrahenta unijnego. Wnioskodawca jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta unijnego, o którym mowa w art. 4a pkt 12 PDOPrU.

Ponadto w piśmie uzupełniającym, Wnioskodawca wskazał, że kontrahent, na rzecz którego Wnioskodawca będzie wypłacał należności z tytułu najmu urządzeń (maszyn budowlanych, w tym samojezdnych) ma siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej - na Węgrzech. Wnioskodawca będzie posiadał certyfikat rezydencji podatkowej kontrahenta z Węgier, o którym mowa w art. 4a pkt 12 PDOPrU.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłaty należności za najem urządzeń (maszyn budowlanych) na rzecz kontrahenta z Republiki Węgier są opodatkowane podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 PDOPrU?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 21 ust. 1 PDOPrU przychody z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 PDOPrU, w tym kontrahentów unijnych, podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła, tj. w Polsce, a podatek dochodowy z tego tytułu ustalony jest w wysokości 20% przychodów. Zgodnie z art. 21 ust. 2 PDOPrU przepis ten stosuje się jednak z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Zgodnie z art. 26 ust. 1 PDOPrU osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tych tytułów, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Wnioskodawca będzie najmował od kontrahenta z Unii Europejskiej urządzenia, tj. koparki, dźwigi, palownice, wibromłoty, pompy i osprzęt do tego typu urządzeń. Urządzenia te będą służyły do prac budowlanych związanych z głębokim fundamentowaniem i wzmocnieniem podłoża, więc w ramach Klasyfikacji Rodzajowej Środków Trwałych należy zakwalifikować je do rodzaju 580 „maszyny do robót ziemnych fundamentowych” lub do rodzaju 581 „maszyny do robót budowlanych”. Urządzenia te według tej klasyfikacji znajdują się poza grupą KRŚT 65 „urządzenia przemysłowe”.

Przepisy PDOPrU i międzynarodowych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego. Odwołując się do znaczenia potocznego „urządzenia” jest to przedmiot o złożonej konstrukcji służący wykonywaniu określonej czynności lub ułatwiający określoną pracę. Zaś wyraz „przemysłowy” oznacza związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle. Z kolei wyraz „przemysł” oznacza działalność polegającą na wydobywaniu bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w masowym wymiarze, przy wykorzystaniu urządzeń mechanicznych i zasad podziału pracy, gwarantujących ciągłość procesów wytwórczych i powtarzalność wyrobów.

Przy przyjęciu takiej definicji, budownictwo nie powinno zostać uznane za przemysł, bowiem budownictwo nie polega na masowym wytwarzaniu powtarzalnych wyrobów przy zagwarantowaniu ciągłości procesów wytwórczych. Wnioskodawca stoi więc na stanowisku, że wymienione urządzenia nie stanowią urządzeń przemysłowych, o których mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. A co za tym idzie wypłata należności z tytułu najmu (użytkowania) tych urządzeń (maszyn budowlanych) nie podlega opodatkowaniu podatkiem „u źródła” na podstawie z art. 21 ust. 1 PDOPrU.

Potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy w tej sprawie jest Wyrok WSA we Wrocławiu z 10 lipca 2013 r., sygn. I SA/Wr/1336/12, w którym podkreślił, że kwalifikacja danego urządzenia powinna być oparta na kryterium przeznaczenia, a nie na potencjalnej możliwości wykorzystywania danego urządzenia w innych dziedzinach gospodarki, w tym w przemyśle. W ww. wyroku stwierdzono, że skoro koparka nie jest wykorzystywana w przemyśle, zatem nie może być opodatkowana jako urządzenie przemysłowe.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie, Wnioskodawca wskazał, że we wniosku przytoczył przepisy art. 21 ustawy PDOPrU, definiujące przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem u źródła i zasady ich opodatkowania, w tym przepis art. 21 ust. 2, który mówi, że przepis ten stosuje się jednak z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Rzeczypospolitą Polską (RP), a Republiką Węgier (RW) (zwaną dalej międzynarodową umową podatkową) określenie należności licencyjne oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej i naukowej. Zgodnie z art. 12 ust. 2 należności licencyjne mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności lub opłat jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Porównując treść art. 21 ust. 1 PDOPrU z art. 12 ust. 3 ww. międzynarodowej umowy podatkowej, polski ustawodawca dokonał modyfikacji definicji zawartej w międzynarodowej umowie podatkowej dodając zwrot „w tym także środki transportu”. Ustawa polska nie definiuje pojęcia środka transportu, więc Wnioskodawca odwołał się do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. W myśl art. 38 ust. 1 ww. rozporządzenia „środek transportu” dla celów świadczenia usług obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

W myśl ust. 2 tego przepisu środki transportu obejmują w szczególności następujące pojazdy: a) pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne; b) przyczepy i naczepy; c) wagony kolejowe; d) statki; e) statki powietrzne; f) pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych; g) ciągniki i inne pojazdy rolnicze; h) pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych. Natomiast środkami transportu o których mowa w ust. 1, nie są pojazdy trwale unieruchomione ani kontenery (art. 38 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Wnioskodawca uważa, że maszyny budowlane, w tym samojezdne, nie stanowią środków transportu w oparciu o przytoczone przepisy, w tym w szczególności o kryterium przeznaczenia.

Zasadnicze, więc znaczenie ma wyrażenie „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego”, a w szczególności pojęcie „urządzenie przemysłowe”, którym posługuje się zarówno ustawa PDOPrU jak i międzynarodowa umowa podatkowa. Międzynarodowa umowa podatkowa, tak jak i ustawa PDOPrU, nie zawiera definicji legalnej „urządzenia przemysłowego”. W związku z tym Wnioskodawca we wniosku odwołał się do znaczenia potocznego i słownikowego tego wyrażenia w języku polskim. Na analizie znaczenia tego wyrażenia oparł swoje stanowisko w sprawie kwalifikacji maszyny budowlanej, w którym stwierdził, że maszyna budowlana nie jest urządzeniem przemysłowym, o którym mowa w przepisie art. 21 ust.1 PDOPrU.

Na tej podstawie Wnioskodawca stoi również na stanowisku, że maszyna budowlana nie jest urządzeniem przemysłowym, o którym mowa w artykule 12 ust. 3 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania między RP a RW.

A co za tym idzie wypłata należności z tytułu najmu (użytkowania) tych urządzeń (maszyn budowlanych, w tym maszyn samojezdnych) nie podlega opodatkowaniu podatkiem „u źródła” na podstawie z art. 21 ust. 1 PDOPrU w powiązaniu z art. 12 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania między RP a RW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się – za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 394 ze zm. dalej jako „updop”) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy podlegający ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, uzyskujący na terytorium Polski przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w wysokości 20% od tych przychodów. Wskazany przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska (art. 21 ust. 2 updop).

Jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (budowlaną) będzie wypłacała należności z tytułu najmu koparek, dźwigu, palownic, wibromłotów, pomp i osprzętu do tego typu urządzeń, na rzecz kontrahenta, który ma siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej – na Węgrzech. W rozpatrywanej sprawie znajdą więc zastosowanie przepisy Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Węgierską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 1995 r. nr 125, poz. 602, ze zm., dalej jako: „umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania” lub „UPO”).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 UPO należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności lub opłat jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 UPO).

Określenie "należności licencyjne", zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej i naukowej (art. 12 ust. 3).

Z powyższych regulacji wynika, ze zarówno przepisy updop jak również UPO nie zawierają definicji ani urządzenia przemysłowego, ani handlowego, czy naukowego. Jednakże przy stosowaniu niniejszej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przez umawiające się państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej nie zdefiniowane ma takie znaczenie, jakie przyjmie się według prawa tego państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza konwencja. Dlatego też w rozpatrywanej sprawie należy posłużyć się językiem potocznym, wyrażonym w określeniach słownikowych. Według słownika języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) słowo „urządzenie” oznacza „mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności”.

Podobnie według Słownika Języka Polskiego (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) pojęcie „przemysł” oznacza produkcję materialną polegającą na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych. Natomiast słowo „handel” oznacza działalność polegająca na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług (słownik języka polskie www.sjp.pwn.pl).

Pojęcia przemysłowy, handlowy oznaczają odpowiednio - związany z przemysłem, handlem, mający zastosowanie w przemyśle, handlu itp.

Zatem pojęcie „urządzenie przemysłowe” lub „handlowe” oznacza rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do wykonywania określonych czynności, ułatwiający pracę związane z produkcją materialną lub procesem sprzedaży towarów i usług.

Wskazać należy, że postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie należy traktować jako wyłącznie obowiązujących Polskę norm międzynarodowego prawa publicznego, gdyż z uwagi na ich szczególny charakter, są one przede wszystkim powszechnie obowiązującymi normami naszego wewnętrznego ustawodawstwa podatkowego, których prawidłowe stosowanie wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad. Ponadto przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Wzorem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę jest tekst Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W tym miejscu należy podkreślić, że w wersji anglojęzycznej Konwencji Modelowej OECD (OECD Model Tax Convention on Income and on Capital) oraz umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Węgrami, pojęciu urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego odpowiada zwrot „industrial, commercial or scientific equipment”.

W języku angielskim słowo commercial ma nieco szersze pojęcie niż polskie słowo handlowy, gdyż oznacza także komercyjny (działalność nastawiona na osiągnięcie zysku; też: produkty takiej działalności – www.sjp.pwn.pl), w publikacjach OECD problem „szerokości” rozumienia urządzenia przemysłowego, handlowego i naukowego nie występuje. Akcentuje się, iż w pojęciu należności licencyjnych (royalties) mieści się wykorzystywanie urządzeń w celach profesjonalnych, komercyjnych, w odróżnieniu od wykorzystywania dla celów prywatnych, osobistych. Jako drugą przesłankę akcentuje się konieczność fizycznego dysponowania, posiadania danego urządzenia przez korzystającego (physical possession).

Dlatego też nie jest problemem czy np. satelita jest urządzeniem telekomunikacyjnym, czy przemysłowym lub handlowym (to, że jest to urządzenie o charakterze komercyjnym, mającym zastosowanie w świadczeniu usług telekomunikacyjnych jest bezsporne), lecz czy przedmiotem „najmu” jest satelita jako urządzenie, czy też określona „przepustowość” (w tłumaczeniu K. Bany „moc transmisyjna”) łączy satelitarnych (transmission capacity), co może wywoływać odmienną kwalifikację prawnopodatkową przychodów z tego tytułu (stosownie do postanowień art. 7, a nie art. 12 Konwencji Modelowej), a w konsekwencji różne skutki prawnopodatkowe (por. OECD, Discussion Draft on Tax Treaty Issues Related to Common Telecomunication Transactions, opubl. w serwisie internetowym oecd.org).

Znalazło to odzwierciedlenie w punkcie 9.1 Komentarza do Konwencji Modelowej OECD (wersja od 22.07.2010 r.).

W związku z powyższym nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że koparki, dźwigi, palownice, wibromłoty, pompy i osprzęt do tego typu urządzeń, wynajmowane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej (budowlanej) nie stanowią urządzeń przemysłowych. Zgodnie z tym co zostało stwierdzone, ww. maszyny jako urządzenia mające zastosowanie w szeroko rozumianej działalności gospodarczej obejmują swoim zakresem również szeroko rozumiany przemysł oraz handel, tj. sprzedaż określonych usług o charakterze komercyjnym, zarobkowym, w rozpatrywanym przypadku usług budowlanych.

Za taką interpretacją przemawia również wykładnia celowościowa art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zamiarem ustawodawcy było opodatkowanie wszelkich korzyści uzyskiwanych z wynajmu, leasingu i innych praw do użytkowania określonych urządzeń przez podmioty zagraniczne w Polsce.

Również konstrukcja i brzmienie tego artykułu włączającego jednoznacznie do urządzeń przemysłowych, handlowych oraz naukowych środki transportu wskazuje, iż wykładnia zawężająca rozumienie urządzenia przemysłowego, handlowego tylko do związanego ściśle z przemysłem jako gałęzią gospodarki (w odróżnieniu od transportu, czy budownictwa) nie znajduje logicznego uzasadnienia.

Argumentacja Spółki, jakoby wypłata należności z tytułu najmu (użytkowania) urządzeń (maszyn budowlanych) nie podlegała opodatkowaniu podatkiem „u źródła” na podstawie art. 21 ust. 1 updop w powiązaniu z art. 12 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, prowadzi do wniosków, że celem ustawodawcy było opodatkowanie jedynie podmiotów prowadzących działalność w zakresie wąsko rozumianego przemysłu. W ocenie organu powyższą argumentację należy odrzucić z tego względu, że podmioty z branży np. budowlanej, transportowej, byłyby uprzywilejowane względem podmiotów prowadzących działalność stricte przemysłową, handlową czy naukową. Zatem termin urządzenie przemysłowe, handlowe oraz naukowe należy rozumieć szeroko jako wszelkie urządzenia wykorzystywane w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej (komercyjnej), nastawionej na cele zarobkowe.

Ponadto, przyjęcie wykładni proponowanej przez Spółkę prowadziłoby do wniosku, że to samo urządzenie mogłoby być różnie traktowane w zależności od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, do którego zostało użyte. Trudno uznać, że taki był cel racjonalnego ustawodawcy. Wskazać należy, że w podobnej kwestii (opodatkowania prawa do korzystania z urządzeń budowlanych) WSA w Warszawie zajął analogiczne stanowisko w wyroku III SA/Wa 516/10.

Podsumowując, należy uznać za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 oraz art. 12 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Węgrami, w związku z wypłatą należności na rzecz kontrahenta z Węgier, z tytułu najmu (użytkowania) urządzeń (maszyn budowlanych). Jak wskazano powyżej pojęcie urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego pochodzi z międzynarodowego prawa podatkowego (ang. commercial) i oznacza urządzenia mające zastosowanie w działalności komercyjnej w różnych branżach, np. budownictwie, transporcie, telekomunikacji, handlu.

Tym samym, Wnioskodawca będzie zobowiązany pobierać jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy od wypłacanych na rzecz podmiotu zagranicznego należności z tytułu najmu maszyn budowlanych z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Węgrami.

Powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem Organu, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, tym bardziej, że istnieją rozstrzygnięcie potwierdzające stanowisko zaprezentowane przez Organ np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 17.08.2010 r., sygn. III SA/Wa 516/10, wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 1330/11.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim, wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.