Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-581/13-4/JK
z 17 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2013 r. (data wpływu 9 września 2013 r.) uzupełnione pismem z dnia 25 listopada 2013 r. (data nadania 25 listopada 2013 r., data wpływu 27 listopada 2013 r.) stanowiącego odpowiedź na wezwanie z dnia 15 listopada 2013 r. Nr IPPB4/415-581/13-2/JK2 (data nadania 15 listopada 2013 r., data doręczenia 18 listopada 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 15 listopada 2013 r. Nr IPPB4/415-581/13-2/JK2 (data nadania 15 listopada 2013 r., data doręczenia 18 listopada 2013 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia tego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 25 listopada 2013 r. (data nadania 25 listopada 2013 r., data wpływu 27 listopada 2013 r.), Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest pracownikiem szwedzkiego podmiotu B.. B. jest szwedzką organizacją promocji handlu i inwestycji z siedzibą w S. posiadającą biura w 57 krajach na świecie (w tym w Polsce). Właścicielem B. jest państwo szwedzkie przedsiębiorstwa. B. zajmuje się zagraniczną promocją szwedzkiej gospodarki. Kluczowym zadaniem B. jest zwiększanie konkurencyjności szwedzkich spółek na rynku międzynarodowym. B. działa w Polsce przy biurze radcy handlowego ambasady Szwecji i nie prowadzi działalności gospodarczej w Polsce.

Na podstawie umowy o pracę z B. Wnioskodawca został oddelegowany do pracy w Polsce w październiku 2011 r. Od tego czasu Wnioskodawca jest wynagradzany za pracę wykonywaną na terytorium Polski tylko przez wspomniany podmiot. Wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę w ramach umowy z B. stanowi jego główne źródło dochodów. Podatek należny od wynagrodzenia Wnioskodawcy otrzymywanego w związku z oddelegowaniem, jest przez cały okres oddelegowania odprowadzany przez pracodawcę do szwedzkich władz skarbowych.

Wnioskodawca jest obywatelem polskim oraz szwedzkim, jest żonaty od lipca 2012 roku i nie posiada dzieci. Żona Wnioskodawcy jest obywatelką polską, przebywała i przebywa na terytorium Polski.

W uzupełnieniu z dnia 25 listopada 2013 r. (data wpływu 27 listopada 2013 r.), Wnioskodawca poinformował, że Jego zapytanie przedstawione we wniosku dotyczy całego okresu oddelegowania do pracy w Polsce, który rozpoczął się w październiku 2011 r. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że od października 2011 r. do dnia dzisiejszego jego miejsce zamieszkania znajduje się na terytorium Polski, gdyż posiada swój ośrodek interesów osobistych i ekonomicznych. W lipcu 2012 r. Wnioskodawca wstąpił w związek małżeński z obywatelką polską, która zamieszkiwała i nadal zamieszkuje na terytorium Polski. Wnioskodawca posiada swoje inwestycje w Szwecji, a kredyty zaciąga zarówno Szwecji jak i w Polsce. W obu tych krajach Wnioskodawca posiada swoje rachunki bankowe oraz majątek ruchomy i nieruchomy. Na ten ostatni składają się nieruchomość niehipoteczna w Szwecji oraz udział w nieruchomości własnościowej w Polsce. Główne źródło dochodu Wnioskodawcy stanowi wynagrodzenie wypłacane Mu przez szwedzkiego pracodawcę za pracę wykonywaną na terytorium Polski. Składki na ubezpieczenia społeczne należne od tego wynagrodzenia odprowadzane są do systemu szwedzkiego. Wnioskodawca płaci także w Szwecji składki na ubezpieczenie prywatne. W latach 2011-2013 Wnioskodawca spędził w Polsce więcej niż 183 dni w każdym roku kalendarzowym. W 2011 r. przed oddelegowaniem do pracy w Polsce przez szwedzkiego pracodawcę, Wnioskodawca świadczył pracę na terytorium Polski na rzecz podmiotu polskiego.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w okresie od października 2011 r. powinien być uważany za polskiego rezydenta podatkowego. Jednocześnie, Wnioskodawca nie jest pewien, czy w świetle szwedzkich regulacji podatkowych jest nadal uważany za tamtejszego rezydenta podatkowego. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę całokształt jego sytuacji osobistej i ekonomicznej, w przypadku wystąpienia tzw. konfliktu rezydencji, stosownie do postanowień art. 4 ust. 2 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów, Wnioskodawca sądzi, że powinien być uważany za polskiego rezydenta podatkowego w okresie od października 2011 r. do dnia obecnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w stanie faktycznym przedstawionym powyżej na podstawie przepisów polsko – szwedzkiej Konwencji, Wnioskodawca powinien płacić podatek dochodowy od wynagrodzenia za pracę w Polsce, wypłacanego przez B. wyłącznie w Polsce i w konsekwencji, czy od dochodu z tego tytułu powinien płacić podatek dochodowy w formie zaliczek, o których mowa w art. 44 ust. 1a ustawy o PDOF, a po zakończeniu roku podatkowego wykazać przedmiotowy dochód w rocznym zeznaniu podatkowym, zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o PDOF?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z polsko – szwedzką konwencją, dochód z tytułu wynagrodzenia uzyskiwanego od B. za pracę w Polsce powinien podlegać opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Wnioskodawca uważa ponadto, że od tego dochodu powinien on wpłacać zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 44 ust. 1a ustawy o PDOF i wykazywać ten dochód w zeznaniach podatkowych o wysokości osiągniętego dochodu składanych zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o PDOF.

Uzasadnienie stanowiska podatnika

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PDOF, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Ponadto, na mocy art. 3 ust. 1a ustawy o PDOF, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Jak wskazano powyżej, małżonka Wnioskodawcy przebywa w Polsce, a główne źródło dochodu Wnioskodawcy stanowi wynagrodzenie otrzymywane za pracę wykonywaną na terytorium Polski w ramach umowy z B. W związku z powyższym, centrum interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy znajduje się w Polsce, a zatem, w świetle art. 3 ust. 1a ustawy o PDOF, Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania w Polsce.

Zgodnie z art. 4a ustawy o PDOF, przepisy art. 3 ust. l i 1a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Na mocy art. 4 ust. 1 polsko – szwedzkiej konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce” oznacza każdą osobę, która zgodnie z polskim prawem podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny i jakąkolwiek instytucję rządową albo agencję rządową.

Natomiast, na podstawie art. 19 ust. 1 lit. a) polsko – szwedzkiej konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, inne niż emerytura, wypłacane przez Szwecję lub szwedzką jednostkę terytorialną lub organ lokalny osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz Szwecji lub szwedzkiej jednostki albo organu, podlegają opodatkowaniu tylko w Szwecji.

Niemniej jednak, na podstawie art. 19 ust. 1 lit. b) powyższej konwencji, takie pensje, płace inne podobne wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, jeżeli usługi są świadczone w Polsce, a osoba świadcząca te usługi ma miejsce zamieszkania w Polsce i:

1. jest obywatelem Polski; lub
2. nie stała się osobą mającą miejsce zamieszkania w Polsce wyłącznie w celu świadczenia tych usług.
   
   

Jak wskazano powyżej, Wnioskodawca jest obywatelem Polski, mającym miejsce zamieszkania w Polsce a jego wynagrodzenie jest wypłacane przez B., podmiot będący własnością państwa szwedzkiego. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, w myśl przywołanych powyżej przepisów polsko – szwedzkiej konwencji, dochód uzyskiwany przez Niego na podstawie umowy o pracę z B. za pracę świadczoną na terytorium Polski, powinien zostać opodatkowany tylko i wyłącznie w Polsce.

Ponieważ pracodawcą Wnioskodawcy jest podmiot szwedzki, zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzenia Wnioskodawcy za pracę powinny być wpłacane zgodnie z art. 44 ust. 1a i 3a ustawy o PDOF. Przepisy te stanowią, że podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego.

Ponadto, zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o PDOF, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Obowiązek ten ciąży również na podatnikach, którzy sami płacą zaliczki od swoich dochodów ze stosunku pracy z zagranicy osiągniętych bez pośrednictwa płatników.

W świetle przywołanych przepisów, w ocenie Wnioskodawcy, jest on zobowiązany do wpłacania podatku dochodowego od wynagrodzenia uzyskiwanego z B. za pracę w Polsce na bazie miesięcznej, jak również zadeklarowania wspomnianego dochodu w zeznaniu podatkowym.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego przez niego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja miejsca zamieszkania dla celów podatku dochodowego w Polsce określona została w art. 3 ust. 1a ustawy. Zgodnie ze wskazaną definicją, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Pojęcie „miejsca zamieszkania” zostało zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Powyższy przepis wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193), dalej Konwencja.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny i jakąkolwiek instytucję rządową albo agencję rządową (…).

Określenie to jednak nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Natomiast art. 4 ust. 2 Konwencji, zawiera normy kolizyjne ustalania państwa rezydencji podatkowej w przypadku, jeżeli ta sama osoba, jest uznawana za rezydenta podatkowego na podstawie kryteriów krajowych jednocześnie w obu umawiających się państwach. I tak, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mająca miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawą w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem polskim oraz szwedzkim. Wnioskodawca jest pracownikiem szwedzkiego podmiotu B. Na podstawie umowy o pracę z B., Wnioskodawca został oddelegowany do pracy w Polsce w październiku 2011 r. Od tego czasu Wnioskodawca jest wynagradzany za pracę wykonywaną na terytorium Polski tylko przez ten podmiot. W lipcu 2012 r. Wnioskodawca wstąpił w związek małżeński z obywatelką polską, która zamieszkiwała i nadal zamieszkuje na terytorium Polski. Małżonkowie nie posiadają dzieci. Wnioskodawca posiada swoje inwestycje w Szwecji a kredyty zaciąga zarówno Szwecji jak i w Polsce. W obu tych krajach Wnioskodawca posiada swoje rachunki bankowe oraz majątek ruchomy i nieruchomy. Na ten ostatni składają się nieruchomość niehipoteczna w Szwecji oraz udział w nieruchomości własnościowej w Polsce. Główne źródło dochodu Wnioskodawcy stanowi wynagrodzenie wypłacane Mu przez szwedzkiego pracodawcę za pracę wykonywaną na terytorium Polski. Składki na ubezpieczenia społeczne należne od tego wynagrodzenia odprowadzane są do systemu szwedzkiego. Wnioskodawca płaci także w Szwecji składki na ubezpieczenie prywatne. W latach 2011-2013 Wnioskodawca spędził w Polsce więcej niż 183 dni w każdym roku kalendarzowym. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że od października 2011 r. do dnia dzisiejszego jego miejsce zamieszkania znajduje się na terytorium Polski, gdyż w Polsce posiada swój ośrodek interesów osobistych i ekonomicznych.

W świetle przedstawionych faktów, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że centrum interesów życiowych i gospodarczych Wnioskodawcy znajduje się w Polsce. Fakt zamieszkania żony, posiadanie majątku nieruchomego, a także uzyskiwanie dochodu z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Polski niezbicie świadczy, że centrum interesów życiowych oraz gospodarczych znajduje się w Polsce. Ponadto, w latach 2011-2013 Wnioskodawca spędził w Polsce więcej niż 183 dni w każdym roku kalendarzowym.

W związku z powyższym, Wnioskodawca spełnia warunek, określony w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy, pozwalający uznać, że od października 2011 do chwili obecnej posiada w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w związku z posiadaniem centrum interesów życiowych i gospodarczych w tym kraju.

Jednocześnie podkreślić należy, że normy kolizyjne, na które powołuje się Wnioskodawca, stosowane są w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej i miałyby zastosowanie dopiero wówczas, gdyby Wnioskodawca został uznany za rezydenta podatkowego zarówno w Polsce jak i w Szwecji (w świetle tamtejszych przepisów krajowych) w tym samym okresie.

Jednakże Wnioskodawca przedstawiając stan faktyczny nie przedstawił informacji czy uzyskał status rezydenta podatkowego Szwecji w okresie od października 2011 r. do chwili obecnej. Podał jedynie, że nie jest pewien, czy w świetle szwedzkich regulacji podatkowych jest nadal uważany za tamtejszego rezydenta podatkowego. Brak informacji, że Wnioskodawca posiada podwójną rezydencję podatkową powoduje, że nie zaistniała konieczność ustalenia jego miejsca zamieszkania w oparciu o art. 4 ust. 2 Konwencji.

Wobec powyższego, Wnioskodawca od października 2011 r. do 2013 r., tj. do chwili obecnej podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zatem jego dochody (przychody) podlegają opodatkowaniu w Polsce w całości, bez względu na źródło ich osiągania.

Kwestia opodatkowania wynagrodzenia uzyskiwanego w okresie oddelegowania, z tytułu pracy wykonywanej na rzecz podmiotu szwedzkiego została uregulowania w art. 19 ust. 1 lit. a) ww. Konwencji. Zgodnie z tym przepisem, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, inne niż emerytura, wypłacane przez Umawiające się Państwo lub jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny osobie fizycznej z tytułu świadczonych na rzecz tego Państwa lub jednostki albo organu, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Jednakże – jak wynika z treści art. 19 ust. 1 lit. b) Konwencji – takie pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli usługi są świadczone w tym Państwie, a osoba świadcząca te usługi ma miejsce zamieszkania w tym drugim Państwie, i:

i) jest obywatelem tego Państwa, lub

ii) nie stała się osoba mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie wyłącznie w celu świadczenia tych usług.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy wskazać, że Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania na terytorium Polski, zatem dochody uzyskiwane przez Niego z tytułu zatrudnienia w Szwecji, zgodnie z art. 19 ust. 1 lit. b) polsko – szwedzkiej Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, a więc w państwie, w którym Wnioskodawca ma ściślejsze powiązania oraz gdzie znajduje się Jego centrum życiowych interesów.

W związku z uzyskiwaniem dochodów z tytułu pracy wykonywanej w Polsce podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ww. przepisami jedynie na terytorium Polski – należy uwzględnić przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy, źródłem przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy).

Przy czym, jak wynika z treści art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Zasady ustalania zaliczek wynikają z art. 44 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy uzyskujący dochody za pracę bez pośrednictwa płatnika, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód do opodatkowania uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jednocześnie, zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są zobowiązani złożyć zeznanie o wysokości dochodu (poniesionej straty), w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Wobec powyższego, wynagrodzenie osiągnięte przez Wnioskodawcę w okresie od października 2011 r. do 2013 r. na podstawie umowy o pracę w firmie mającej siedzibę w Szwecji należy zakwalifikować do źródła przychodu wymienionego w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowe wynagrodzenie, Wnioskodawca uzyskał bez pośrednictwa płatnika, zatem zobowiązany jest do samodzielnego odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Jednocześnie Wnioskodawca osiągający wyżej wskazane dochody obowiązany jest wykazać je w zeznaniu rocznym (PIT-36), wraz z innymi dochodami uzyskanymi w roku podatkowym podlegającymi łączeniu z danym źródłem przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., Nr 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.