Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1228/13/PSZ
z 19 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2013 r. (data wpływu 3 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą, której głównym profilem jest sprzedaż materiałów budowlanych i wyposażenia sanitarnego. Obecnie w ramach zawartej umowy agencyjnej z firmą A pośredniczy Pan w sprzedaży materiałów budowlano-montażowych produkowanych lub sprzedawanych pod marką firmy A. Zgodnie z umową zobowiązany jest Pan do stałego pośredniczenia przy zawieraniu umów sprzedaży na rzecz firmy A.

Na potrzeby umowy terminem „pośredniczenie” określono między innymi „wszelkie czynności przygotowawcze do zawarcia umowy sprzedaży, a w szczególności aktywne prowadzenie działań promocyjnych i reklamowych produktów, wyszukiwanie nowych klientów, utrzymywanie kontaktów handlowych z dotychczasowymi klientami”. Oferta kierowana jest do przedsiębiorców prowadzących punkty sprzedaży hurtowej i detalicznej. Zgodnie z umową wynagrodzenie za świadczone usługi uzależnione jest głównie od ilości sprzedanych towarów. W celu zwiększenia sprzedaży oraz wyróżnienia produktów marki firmy A, w okresie największego zapotrzebowania na materiały budowlano-montażowe podjął Pan działania reklamowe polegające na:

1. przeprowadzaniu w sklepach prezentacji sposobu wykorzystania produktów sprzedawanych pod marką firmy A, prezentacje kierowane są do osób wykonujących roboty budowlano-montażowe,
2. szkoleniu sprzedawców w zakresie sposobów wykorzystania produktów firmy A,
3. dbaniu o odpowiednie dodatkowe wyeksponowanie produktów podczas przeprowadzania prezentacji,
4. zakupie spodni roboczych typu ogrodniczki z nadrukowanym logo firmy jako element promujący markę firmy A, do przekazania klientom sklepu (wykonawcom robót budowlano-montażowych) nabywającym produkty firmy A,
5. na specjalne życzenie osób zajmujących się usługami remontowo-budowlanymi prezentowanie sposobów wykorzystania produktów w ustalonych miejscach poza sklepem (np.: siedziba firmy wykonawcy robót, teren budowy).

Koszt zakupu jednej pary spodni wynosi od 30 zł do 60 zł. Spodnie zostały przekazane do wydania stałym klientom sklepów do użytku podczas prac remontowo-budowlanych jako odzież ochronna i reklamująca markę firmy A. Warunkiem przekazania spodni było dokonanie zakupu produktów marki firmy A przez klientów sklepu, na wartość ustaloną indywidualnie dla każdego punkty sprzedaży, nie mniej jednak niż 2.500 zł. Sprzedawcy zobowiązali się do odpowiedniego rozdysponowania spodni, zgodnie z wytycznymi zawartymi w otrzymanym regulaminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszt zakupu spodni na opisane wyżej cele stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt zakupu spodni przeznaczonych na cele przeprowadzanych działań reklamowych stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust.1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zgodnie z zawartą umową agencyjną z firmą A jest Pan zobowiązany do przeprowadzania działań promocyjnych i reklamowych, świadczenie usług zgodnie z umową jest źródłem Pana przychodów. Działania reklamowe zostały podjęte w celu zwiększenia ilość sprzedanych towarów a zatem też w celu zwiększenia osiąganych przychodów z działalności gospodarczej. Zakup spodni roboczych do rozdysponowania wśród klientów sklepów nie należy traktować jako kosztów reprezentacji o których mowa w art. 23 ust 1 pkt 23. Warunkiem otrzymania spodni jest zakup towarów firmy A na minimalną wartość określoną w regulaminie, co zachęca klientów do wybrania marki firmy A. Koszty poniesione na ww. cele nie są też wymienione w pozostałych punktach katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów ujętych w art. 23 ustawy. Reasumując, zakup spodni przeznaczonych na ww. cele można zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Konsekwencją takiego zapisu jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków na reprezentację.

Wskazać w tym miejscu należy, że do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów – co do zasady – zalicza się koszty reklamy i promocji. Wydatki te, jako niewymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że spełniają kryteria określone w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Ustawodawca jednakże nie zdefiniował pojęcia reprezentacji, reklamy oraz promocji, zatem rozpatrując niniejszą sprawę, należy odnieść się do ich wykładni językowej.

Reprezentacja odnosi się do dobrego reprezentowania firmy. W konsekwencji o reprezentacji należy mówić w odniesieniu do całokształtu każdych działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

• stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i
• stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez przedsiębiorcę ma na celu stworzenie o nim takiego wyobrażenia, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Z kolei reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtującego popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, zachwalanie, mające na celu skłonienie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego przedmiotu gospodarczego.

Pojęcie „reklamy” należy rozumieć jako wszelkie celowe działania podatnika mające na celu rozpowszechnienie wiedzy o oferowanych przez niego produktach lub usługach, działania których celem jest kształtowanie popytu, poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu, w celu zachęcenia do nabywania towarów, bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, Warszawa 1997, s. 159; zob. też wyrok NSA z dnia 10 listopada 1999 r. sygn. akt I SA/Lu 1030/98, Lex nr 46935).

Reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku podatnika jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług). Podnosi się także, iż reklama polega na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni, zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Rok 2007, Komentarz, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2007, teza 438 do art. 16, s. 568).

Natomiast, zgodnie z definicją zawartą w internetowym słowniku Języka Polskiego PWN, promocją są „działania zmierzające do zwiększenia popularności jakiegoś produktu lub przedsięwzięcia”. Pod pojęciem promocji kryje się więc ogół czynności związanych z oddziaływaniem na klientów i potencjalnych nabywców polegających na dostarczaniu informacji, argumentacji i obietnic. Promocja stanowi także formę zachęty, skłaniającą do nabywania oferowanych produktów i usług, jak również wytwarzającą przychylną opinię o firmie.

Istotne zatem jest rozróżnienie między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania towarów lub usług danej firmy (reklama, promocja). Ocena charakteru wydatku możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ich jednostkowej wartości, ustalenia kręgu obdarowanych, okoliczności wręczania prezentów, itp. i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji, jaką będzie spełniać w firmie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą, której głównym profilem jest sprzedaż materiałów budowlanych i wyposażenia sanitarnego. Obecnie w ramach zawartej umowy agencyjnej z firmą A pośredniczy Pan w sprzedaży materiałów budowlano-montażowych produkowanych lub sprzedawanych pod marką firmy A. Zgodnie z umową zobowiązany jest Pan do stałego pośredniczenia przy zawieraniu umów sprzedaży na rzecz firmy A.

Na potrzeby umowy terminem „pośredniczenie” określono między innymi „wszelkie czynności przygotowawcze do zawarcia umowy sprzedaży, a w szczególności aktywne prowadzenie działań promocyjnych i reklamowych produktów, wyszukiwanie nowych klientów, utrzymywanie kontaktów handlowych z dotychczasowymi klientami”. Oferta kierowana jest do przedsiębiorców prowadzących punkty sprzedaży hurtowej i detalicznej. Zgodnie z umową wynagrodzenie za świadczone usługi uzależnione jest głównie od ilości sprzedanych towarów. W celu zwiększenia sprzedaży oraz wyróżnienia produktów marki firmy A, w okresie największego zapotrzebowania na materiały budowlano-montażowe podjął Pan działania reklamowe polegające m.in. na zakupie spodni roboczych typu ogrodniczki z nadrukowanym logo firmy jako element promujący markę firmy A, do przekazania klientom sklepu (wykonawcom robót budowlano-montażowych) nabywającym produkty firmy A. Warunkiem przekazania spodni było dokonanie zakupu produktów marki firmy A przez klientów sklepu, na wartość ustaloną indywidualnie dla każdego punkty sprzedaży, nie mniej jednak niż 2.500 zł.

W przedstawionym stanie faktycznym, przekazywanie prezentów (spodni) ma niewątpliwie wpływ na uatrakcyjnienie sprzedaży, a tym samym pozyskanie klientów i wzrost sprzedaży oferowanych produktów, co w konsekwencji może skutkować zwiększeniem przychodów podatnika.

Ponadto należy uznać, że prezenty o niewielkiej wartości przekazywane kupującym, co do zasady nie mają charakteru reprezentacyjnego.

W tym przypadku bardziej istotne niż budowanie pozytywnych relacji z klientem czy wizerunku firmy, jest dotarcie do jak najszerszego kręgu potencjalnych klientów.

W związku z powyższym, wydatki na zakup spodni przekazywanych klientom sklepu, którzy dokonali zakupu za kwotę nie mniejszą niż 2.500 zł., stanowią dla Pana – pod warunkiem ich należytego udokumentowania – koszt uzyskania przychodów.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.