2013.12.31 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-1182/13-2/MM
z 31 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 28 października 2013 r. (data wpływu 31 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wykonywanych w ramach umowy konsorcjum oraz zastosowania zwolnienia dla usług pośrednictwa ubezpieczeniowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wykonywanych w ramach umowy konsorcjum oraz zastosowania zwolnienia dla usług pośrednictwa ubezpieczeniowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Jacek W., prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą I. Jacek W., zwany dalej „Przedsiębiorcą”, wykonuje obecnie działalność brokerską wyłącznie przy pomocy własnych zasobów, w tym lokalowych (biuro), osobowych, sprzętowych, a także za pomocą wartości niematerialnych, takich jak goodwill, klientela, know-how. Przedsiębiorca posiada zezwolenie na wykonywanie działalności brokerskiej, jest wpisany do rejestru brokerów ubezpieczeniowych oraz objęty ubezpieczeniem OC w związku z wykonywaną działalnością.

Firma Przedsiębiorcy (w zasadzie jego imię i nazwisko), na którą składa się m.in. renoma oraz goodwill, ma ugruntowane miejsce na rynku. Potencjalnie (czyli w razie zbycia całego przedsiębiorstwa) ma ona sporą wartość rynkową. Firma, rozumiana również jako renoma, goodwill oraz klientela, stanowi kluczowy aktyw z punktu widzenia działalności brokerskiej. Dlatego – obok nieruchomości lokalowych o wartości rynkowej około 700.000 zł – firma Przedsiębiorcy stanowi o wartości całego przedsiębiorstwa. Szacuje się (są to wewnętrzne szacunki Przedsiębiorcy), że wartość samej firmy – gdyby sprzedać całe przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego – wyniosłaby od 1.500.000 zł do 2.200.000 zł.

Istotne znaczenie w obrachunku wartości firmy Przedsiębiorcy – jak i każdego innego brokera ubezpieczeniowego – odgrywa klientela (portfel klientów). Wartość ta związana jest ściśle z firmą Przedsiębiorcy. Klientela Przedsiębiorcy daje się scharakteryzować: są to w zasadniczej mierze duże podmioty, działające m.in. na rynku transportowym (firmy transportowe), posiadające znaczny majątek podlegający ubezpieczeniu; są to w znacznym stopniu klienci charakteryzujący się lojalnością, przedłużający zlecenia brokerskie na kolejne lata. Klientela przedsiębiorstwa brokerskiego zawsze winna być zarządzana w szczególny sposób (tzw. Customer Relationship Management, czyli zestaw procedur i narzędzi istotnych w zarządzaniu kontaktami z klientami). Sukces brokera zależy w największej mierze od budowania trwałych relacji z klientami oraz długofalowego zarządzania relacjami z klientami. Ma to więc istotny wpływ na wartość firmy. Jednakże – obok portfela klientów, wpływającego na wartość firmy – Przedsiębiorca w momencie restrukturyzacji działalności posiada również aktywne (zawarte) kilkuletnie (głównie 3-letnie) kontrakty brokerskie o dużej wartości.

W związku ze zwiększającą się skalą działalności, co przejawia się we wzrastającej dochodowości, zyskowności oraz we wzroście liczby klientów, oraz mając na względzie dalszy potencjał rozwojowy firmy, Przedsiębiorca zamierza dokonać restrukturyzacji dotychczas prowadzonej działalności. Jego zamiarem jest zawiązanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, dalej zwanej „Spółką”. Jednak nie zamierza wykorzystywać instrumentu przekształcenia jednoosobowej działalności w spółkę kapitałową, na podstawie art. 584¹ § 1 Kodeksu spółek handlowych (Ksh).

Przedsiębiorca wyodrębni jedynie część zasobów swojego przedsiębiorstwa – będą to w zasadzie dobra materialne, głównie nieruchomości lokalowe – oraz wniesie tą część wkładem do Spółki z o.o. na pokrycie kapitału zakładowego (aport niepieniężny). Pozostała część zasobów, w tym zasoby ludzkie, wartości niematerialne i prawne, bazy danych, klientela, firma, renoma (nazwa) nie będzie przedmiotem aportu do Spółki z o.o. Przedsiębiorca będzie w dalszym ciągu figurował w CEiDG, zachowa również zezwolenie na wykonywanie działalności brokerskiej oraz pozostanie jego wpis na liście brokerów ubezpieczeniowych, zaś osoby przy pomocy których wykonywane są czynności brokerskie będą nadal zatrudnione u Przedsiębiorcy oraz pozostaną zarejestrowane pod numerem rejestru brokerów Przedsiębiorcy. Dokonany aport z założenia nie będzie zatem miał za przedmiot przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Wskazywała będzie na to cena ustalona wyłącznie według wartości rynkowej wnoszonych rzeczy, zaś w szczególności nieruchomości lokalowych, o łącznej wartości ok. 700.000 zł oraz nie uwzględniająca wartości firmy, w tym klienteli, renomy, oraz innych wartości niematerialnych, tj. know-how, itp. W związku z tym zakłada się, że również pracownicy Przedsiębiorcy nie przejdą na Spółkę z o.o. na podstawie art. 23¹ Kodeksu pracy. Natomiast aktywne (obowiązujące) kontrakty brokerskie, które z mocy prawa nie przechodzą na Spółkę, dopiero w jakiś czas po jej zawiązaniu będą stopniowo transferowane na Spółkę (zmiana świadczeniodawcy – brokera na podstawie aneksu do umowy).

Po dokonaniu restrukturyzacji między Przedsiębiorcą a Spółką zawarta zostanie umowa o współpracy lub umowa konsorcjum o skutku wewnętrznym, w ramach której obydwa podmioty będą współdziałać w celu osiągnięcia jednego celu: realizacji zleceń brokerskich. Innymi słowy, zlecenia brokerskie będą wykonywane przy wykorzystaniu zasobów materialnych i niematerialnych obydwu podmiotów. Będzie to porozumienie między uczestnikami, które nie jest ujawniane osobom trzecim i nie rodzi skutków dla relacji współkonsorcjantów z tymi osobami. Spółka będzie liderem konsorcjum, będzie zatem występować na zewnątrz jako broker ubezpieczeniowy (w tym celu Spółka uzyska zezwolenie na prowadzenie działalności brokerskiej oraz zostanie wpisana do ww. rejestru) oraz zawierać bezpośrednie relacje z klientami, poszukującymi ochrony ubezpieczeniowej. Podstawową funkcją Spółki będzie gwarantowanie relatywnie wysokim kapitałem zakładowym (około 700.000 zł), reprezentowanym przez aktywa trwałe, należytego wykonania umów brokerskich, przy jednoczesnym nienarażaniu na ryzyko związane z działalnością gospodarczą majątku osobistego Przedsiębiorcy, w związku z rosnącym potencjałem (zyskownością) firmy, a więc i ryzykiem z tym związanym.

W tym celu Spółka ubezpieczy się również od odpowiedzialności cywilnej (OC). Funkcją Spółki w ramach konsorcjum wewnętrznego będzie ponadto zapewnienie zaplecza administracyjnego (biuro, oprogramowanie administracyjne, księgowość, sprawozdawczość, w tym kadry), logistycznego (środki transportu) oraz reprezentacja konsorcjum na zewnątrz przez członka zarządu spełniającego warunki, o których mowa w art. 28 ust. 3 pkt 2 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym oraz uprawnione osoby (np. pracowników; Spółka zamierza zatrudnić część pracowników Przedsiębiorcy na część etatu, np. 1/4 etatu oraz na tej podstawie zarejestrować ich jako reprezentantów w swoim rejestrze brokera ubezpieczeniowego). Transferowane na Spółkę kontrakty brokerskie również będą realizowane na podstawie umowy konsorcjum.

Usługi brokerskie – w ramach konsorcjum – wykonywane będą przy wykorzystaniu kluczowych zasobów zatrzymanych przez Przedsiębiorcę, bez których świadczenie usług brokerskich przez Spółkę nie byłoby możliwe, tj.

Firma, w tym goodwill, renoma, także potencjał marketingowy związany z nazwiskiem, wpływami oraz kontaktami Przedsiębiorcy; mianowicie Spółka będzie korzystała z pozycji rynkowej Przedsiębiorcy, zaś jej nazwa będzie nawiązywała do nazwiska / nazwy Przedsiębiorcy (np. leasing nazwiska / nazwy); w ten sposób na rynku funkcjonowały będą dwa powiązane podmioty brokerskie, wykorzystujące tą samą nazwę (lub jej część); zaś tylko Spółka będzie występowała na zewnątrz jako broker;

Klientela lub portfel klientów, który może być scharakteryzowany pod względem lojalności, wartości, sposobu utrzymywania relacji z klientami (tzw. Consumer Relationship Management) oraz innych parametrów;

Know-how, wypracowane przez Przedsiębiorcę oraz dotychczas zatrudnionych przez niego pracowników, m.in. zebrane w formie baz danych oraz poufnych informacji od klientów, ich majątku, o występujących (prawdopodobnych) ryzykach związanych z przedmiotem ubezpieczenia, procedur realizacji przebiegu ubezpieczenia, w tym procedur likwidacji szkody, kontaktów do przedstawicieli Towarzystw Ubezpieczeniowych oraz sposobów negocjacji warunków ubezpieczenia z Towarzystwami Ubezpieczeniowymi, w tym pozyskiwane dla klientów zniżek, rabatów, upustów;

Specjalistyczne oprogramowanie do obsługi klientów w zakresie ubezpieczeń i likwidacji szkód;

Zespół pracowników, w szczególności tych, którzy spełniają wymogi określone w art. 28 ust. 3 pkt 1 lit. a-e ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym, czyli wykonujących czynności brokerskie w imieniu brokera ubezpieczeniowego. Związanie pracowników głównie z Przedsiębiorcą jest uzasadnione gospodarczo, mając na względzie pozostałe zasoby zatrzymywane przez Przedsiębiorcę.

Łącznie, czyli w ramach współpracy dwóch podmiotów (konsorcjantów), przy wykorzystaniu ich połączonych zasobów materialnych i niematerialnych, opisanych powyżej, będzie wykonywana działalność brokerska (czynności, o których mowa w art. 4 pkt 2 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym), polegająca m.in. na:

stałym pośrednictwie przy zawieraniu umów ubezpieczenia na rzecz klientów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej,

pozyskiwaniu klientów poprzez informowanie ich o dostępnych ubezpieczeniach,

zbieraniu danych od klientów,

identyfikacji ryzyk,

audycie posiadanych przez klienta polis,

opracowaniu slipów brokerskich (przygotowywany przez brokera, a przedkładany ubezpieczycielowi, dokument opisujący klienta, dla którego broker poszukuje ochrony ubezpieczeniowej, ryzyka tego klienta – techniczny opis ryzyka, zabezpieczeń – oraz sposób, w jaki ten klient ma być ubezpieczony, systemy ubezpieczenia, sumy ubezpieczenia, klauzule),

rozsyłaniu slipów do Towarzystw Ubezpieczeniowych,

zbieraniu ofert,

negocjacjach z Towarzystwami Ubezpieczeniowymi w sprawie ofert,

dokonywaniu rzetelnej analizy ofert w liczbie wystarczającej do opracowania rekomendacji najwłaściwszej umowy ubezpieczenia,

rekomendowaniu klientowi najwłaściwszej umowy ubezpieczenia,

wykonywaniu czynności związanych z zawieraniem umów ubezpieczenia poprzez kompletowanie dokumentów potrzebnych do wystawienia polisy,

wystąpieniu do Towarzystw Ubezpieczeniowych o wystawienie polis,

dostarczeniu polis klientowi,

pomocy w procesie likwidacji szkód,

pilnowaniu wznowień polis,

nadzorze nad opłatami polis,

opracowaniu specyfikacji istotnych warunków zamówienia do przetargów na ubezpieczenia,

opiniowaniu umów biznesowych klientów w kwestii oceny ryzyk i ubezpieczeń,

audytowaniu polis ubezpieczeniowych partnerów biznesowych klientów,

odpowiadaniu na pytania i wątpliwości klientów w dziedzinie ubezpieczeń.

Podsumowując, w ramach umowy konsorcjum wewnętrznego zlecenia brokerskie będą realizowane w ten sposób, że Spółka będzie zawierać bezpośrednie stosunki z klientami (zlecenia, pełnomocnictwa brokerskie będą udzielane Spółce, zaś obowiązujące umowy zostaną transferowane na Spółkę) oraz Towarzystwami Ubezpieczeniowymi. Przedsiębiorca zaś nie będzie bezpośrednio związany z tymi podmiotami, lecz z wykorzystaniem jego zasobów będą realizowane kluczowe czynności dla realizacji zleceń brokerskich, takie jak opisane w poprzedzającym akapicie. Przy czym, zatrzymanie ww. zasobów przez Przedsiębiorcę jest motywowane chęcią podziału ryzyka pomiędzy dwa podmioty oraz zachowania kontroli nad zasobami. Nie wyklucza się bowiem, że w przyszłości udziały w Spółce będą przedmiotem obrotu lub zwiększony zostanie kapitał zakładowy, zaś Spółka przestanie być podmiotem jednoosobowym, lecz będzie wykorzystana w ten sposób również przez innych brokerów.

Strony umowy konsorcjum zamierzają również stosować dla podziału zysku między siebie ceny transferowe na poziomie rynkowym. Jedną z metod, którą rozważają, jest metoda mieszana z wykorzystaniem metody ceny niekontrolowanej oraz metody zysku transakcyjnego w zależności od pełnionych funkcji oraz ryzyk. Zakłada się, że otrzymana prowizja brokerska (kurtaż brokerski) w pierwszej kolejności przeznaczona będzie na pokrycie poniesionych kosztów każdego z podmiotów, zaś w szczególności wynagrodzenia pracowników i zleceniobiorców, poniesionych składek OC.

Zakłada się, że zysk z działalności brokerskiej (obydwu podmiotów) w ujęciu rocznym w pierwszej kolejności pokryje rynkową wartość czynszu, który byłby należny Spółce, gdyby ta wynajmowała lokale użytkowe osobom trzecim (wynagrodzenie należne tylko Spółce, wyłącznie z tytułu zaangażowania nieruchomości do działalności konsorcjum); następnie nadwyżka zostanie przyporządkowana każdemu z podmiotów proporcjonalnie do funkcji, które pełnią w konsorcjum, wykorzystania pracowników w przeliczeniu na etaty oraz wykorzystania innych zasobów (tj. wartości niematerialne i prawne) oraz podziału ryzyk. W stosunku do nadwyżki zastosuje się metodę podziału zysku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy świadczenia Przedsiębiorcy w ramach umowy konsorcjum są czynnościami opodatkowanymi VAT? Jeśli tak, czy prawidłowe jest takie rozliczenie w ramach umowy konsorcjum, że Przedsiębiorca (konsorcjant), w związku z realizacją przedmiotowej umowy, wystawi na lidera konsorcjum (Spółkę) fakturę oraz rozpozna obrót w wysokości odpowiadającej udziałowi w konsorcjum?
Mając na względzie, że bezpośrednie stosunki z klientami będą zawiązywane wyłącznie przez Spółkę, lecz charakterystyczne dla działalności brokerskiej czynności będą wykonywane przez Przedsiębiorcę, czy świadczenia wykonywane przez Przedsiębiorcę w ramach umowy konsorcjum będą zwolnione z VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług, jako usługa pośrednictwa ubezpieczeniowego?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Odnosząc się do rozliczeń między stronami umowy konsorcjum wewnętrznego, należy zauważyć, że specyfiką tej instytucji jest współdziałanie dwóch lub większej liczby podmiotów gospodarczych dla osiągnięcia wspólnego celu. Przy czym, konsorcjum wewnętrzne – jedna z odmian umowy konsorcjum – polega na tym, iż wyłącznie lider konsorcjum (tu: Spółka) występuje na zewnątrz, zaś pozostali konsorcjanci nie zawierają bezpośrednich stosunków ze zleceniodawcą. Innymi słowy, za realizację kontraktu wobec zleceniodawcy odpowiada lider, natomiast do wykonania zadania potrzebuje on zasobów innych konsorcjantów.

Przechodząc zatem na grunt prawa podatkowego, należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Dodać należy, że polski ustawodawca nie skorzystał z możliwości wynikającej z art. 11 Dyrektywy Rady 2006/112/WE, zgodnie z którym, każde państwo członkowskie, z zastrzeżeniem konsultacji z Komitetem ds. VAT, może uznać za jednego podatnika osoby mające siedzibę na terytorium kraju, które będąc prawnie niezależne, są ściśle związane ze sobą finansowo, ekonomicznie i organizacyjnie.

Konsorcjum – w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego – nie może być zatem uznane za podatnika VAT. Oznacza to, że relacji zachodzących pomiędzy stronami umowy konsorcjum (podatnikami VAT), dla potrzeb podatku od towarów i usług, nie należy oceniać na zasadach wewnętrznych rozliczeń konsorcjum. Powyższego nie zmienia okoliczność, że w przypadku umów konsorcjum dopuszczalne jest zawarcie ustaleń, że rozliczenia gospodarcze i księgowe, w tym dotyczące podpisywania umów i wystawiania faktur za prace wykonane przez uczestników konsorcjum na rzecz podmiotów zamawiających te prace na podstawie zawartego z nimi kontraktu będzie wystawiał wytypowany przez uczestników konsorcjum lider.

A zatem przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum są odrębnymi podatnikami VAT, nawet jeśli rozliczają się pomiędzy sobą. Powyższe oznacza, że działając w ramach konsorcjum powinni oni do wzajemnych rozliczeń stosować ogólne reguły wynikające z ustawy o VAT oraz aktów wykonawczych do niej. Podatnika, pełniącego funkcję lidera konsorcjum wewnętrzego (tu: Spółkę), należy uznać za świadczeniobiorcę wszelkich świadczeń wykonywanych przez innych konsorcjantów (tu: Przedsiębiorcę), skoro tenże odpowiada za całość zadania wobec klienta. Natomiast Przedsiębiorca konsorcjant, traktowany z podatkowego punktu widzenia podobnie jak podwykonawca, powinien potraktować swoje świadczenia w ramach konsorcjum, jako świadczenia wykonywane za odpłatnością w formie udziału w konsorcjum, wykonywane w stosunku do lidera, a opodatkowane na podstawie art. 5 ustawy o VAT. Przy czym, obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT w tej sytuacji jest wartość wynikająca z udziału w konsorcjum.

Ad. 2

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji. Stosownie do art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy). Zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do: czynności ściągania długów, w tym factoringu; usług doradztwa; usług w zakresie leasingu. Z treści cytowanych przepisów wynika, iż prawodawca zwolnił od podatku również usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, którymi są również czynności brokerskie. Czynności wykonywane przez pośrednika ubezpieczeniowego dotyczą czynności wykonywanych w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń (agencyjne) oraz czynności wykonywanych w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej (brokerskie). Działalność pośrednika ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek strony umowy dotyczącej produktu ubezpieczeniowego. Usługa pośrednictwa ubezpieczeniowego to usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. W przypadku działalności brokerskiej broker uzyskuje wynagrodzenie (tzw. kurtaż brokerski) od podmiotu (Towarzystwa Ubezpieczeniowego), z którym nie wiąże go umowa. Wykonywanie pośrednictwa ma zatem na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności, które umożliwiłyby zawarcie przez obie strony umowy, przy czym pośrednik nie realizuje w stosunku do treści umowy żadnego własnego interesu.

Stosownie do art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1154 z późn. zm.), pośrednictwo ubezpieczeniowe polega na wykonywaniu przez pośrednika za wynagrodzeniem czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia i jest wykonywane wyłącznie przez agentów ubezpieczeniowych lub brokerów ubezpieczeniowych. W myśl art. 4 pkt 2 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym, pośrednik ubezpieczeniowy wykonuje czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej, zwane dalej „czynnościami brokerskimi”, polegające na zawieraniu lub doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia, wykonywaniu czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności brokerskich (działalność brokerska). Z kolei, art. 20 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym wskazuje, że brokerem ubezpieczeniowym jest osoba fizyczna albo prawna posiadająca, wydane przez organ nadzoru, zezwolenie na wykonywanie działalności brokerskiej i wpisana do rejestru brokerów ubezpieczeniowych.

Mając na względzie treść powyższych przepisów, można zasadnie twierdzić, że nie istnieje wymóg zawierania bezpośrednich relacji umownych między brokerem a klientem szukającym ochrony ubezpieczeniowej, by móc uznać dany podmiot gospodarczy za pośrednika ubezpieczeniowego w rozumieniu ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym. Wskazuje na to w szczególności opis art. 4 pkt 2 cyt. ustawy czynności dokonywanych przez brokera: są one realizowane „w imieniu lub na rzecz” podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej. „W imieniu” wskazuje wprawdzie, że z jednej strony czynności powinny być wykonywane na mocy umowy brokera z klientem oraz na podstawie udzielonego brokerowi pełnomocnictwa. Z kolei, „na rzecz” oznacza z drugiej strony, że działalność brokerską (pośrednictwo ubezpieczeniowe) wykonuje także osoba, która realizuje określone czynności brokerskie w interesie osoby trzeciej, nie mając z nią bezpośrednich stosunków (umowa, pełnomocnictwo brokerskie). Zastosowanie w tym przepisie alternatywy nierozłącznej „lub” oznacza, że ustawodawca traktuje jako działalność w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego zarówno działania brokera bezpośrednio umocowanego przez klienta (który niejednokrotnie realizuje swoje obowiązki przy pomocy pracowników, posiadających uprawnienia brokerskie), jak również działania samodzielnego brokera (prowadzącego działalność gospodarczą), który współpracuje z tym pierwszym (np. w ramach umowy konsorcjum), realizując czynności brokerskie na rzecz klienta, nie odpowiadając bezpośrednio przed nim za wykonanie umowy brokerskiej. Pośrednictwem ubezpieczeniowym w ramach działalności brokerskiej są bowiem zasadniczo czynności faktyczne (sic!) wykonywane przez uprawnioną osobę. Ustawa zaś nie zajmuje się stosunkami prawnymi między brokerem a klientem oraz między samymi brokerami.

Artykuł 23 ust. 1 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym przewiduje, że broker ubezpieczeniowy może wykonywać czynności brokerskie wyłącznie przez osoby fizyczne, które spełniają wymogi określone w art. 28 ust. 3 pkt 1 lit. a-e tej ustawy. Przy czym, osobami, które faktycznie wykonują czynności brokerskie mogą być zarówno pracownicy tego brokera (np. Spółki), jak również osoby z zewnątrz, którym powierza się wykonywanie tych czynności, np.: Przedsiębiorca oraz jego pracownicy, spełniający wymagania określone w art. 28 ust. 3 pkt 1 lit. a-e ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym, jeśli czynności te zostały powierzone na podstawie umowy konsorcjum.

Należy mieć na uwadze, że broker ubezpieczeniowy stosownie do art. 25 tej ustawy może zlecić wykonywanie czynności, o których mowa w art. 4 pkt 2, wymagających specjalistycznej wiedzy innym podmiotom, z wyłączeniem prawa składania i przyjmowania oświadczeń woli w imieniu klientów. Wykonywanie czynności brokerskich za pomocą zasobów Przedsiębiorcy oraz na podstawie umowy konsorcjum jest więc możliwe bez zawierania bezpośrednich stosunków z klientami przez tego Przedsiębiorcę. Składanie i przyjmowanie oświadczeń woli w imieniu klientów będzie leżało wyłącznie w gestii Spółki.

W konsekwencji powyższych dla zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, a więc zwolnienia z VAT czynności brokerskich, nie jest istotne to, czy pomiędzy brokerem a klientem istnieją bezpośrednie stosunki umowne. Ważne jest, aby dany podmiot wykonywał czynności brokerskie na rzecz (niekoniecznie również w jego imieniu) klienta. To właśnie będzie miało miejsce w przypadku wykonywania przez Przedsiębiorcę - brokera obowiązków w ramach umowy konsorcjum, skoro przy wykorzystaniu jego zasobów, w tym jego pracy, kontaktów, know-how oraz nakładu pracy jego pracowników będą świadczone - wyłącznie na rzecz klientów - czynności, ogólnie scharakteryzowane w art. 4 pkt 2 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym (z wyłączeniem składania i przyjmowania oświadczeń woli w imieniu klientów), zaś szczegółowo opisane w stanie faktycznym. Nie będzie stało temu na przeszkodzie wyłączność Spółki w zakresie składania i przyjmowania oświadczeń woli w imieniu klientów, Zatem do świadczeń Przedsiębiorcy, opisanych w stanie faktycznym, jako wypełniających definicję czynności brokerskich, zastosowanie znajdzie zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie wielu interpretacjach indywidualnych, np. w interpretacji Ministra Finansów z dnia 11 czerwca 2013 r., nr IPTPP2/443-216/13-4/JS, gdzie przedmiotem wykładni był przypadek działalności brokerskiej wykonywanej w ramach konsorcjum; a także interpretacji z dnia 4 marca 2013 r., nr IBPP2/443-1219/12/KO, interpretacji z dnia 22 lipca 2013 r., nr ITPP2/443-422/13/EK, interpretacja z dnia 26 marca 2013 r., nr IPPP1/443-795/11/12-5/S/ISZ, interpretacja z dnia 26 czerwca 2013 r. nr IPPP3/443-302/13-2/IG.

Wyrażone tu stanowisko znajduje szczególne oparcie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, odnośnie wykładni art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE. W sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności.

Z kolei, w sprawie C-453/05 Volker Ludwig TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stwierdza się, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z kolei podatnikami w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z kolei dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Odnosząc się do instytucji konsorcjum wskazać należy, że jakkolwiek ani w prawie cywilnym ani w prawie podatkowym nie występuje legalna definicja konsorcjum, przyjmuje się, że zawarcie umowy konsorcjum możliwe jest na podstawie art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93, ze zm.), w ramach tzw. swobody umów. W konsekwencji strony zawierające umowę konsorcjum mogą ją ukształtować według swego uznania, byleby jej treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Konsorcjum nie jest jednak podmiotem gospodarczym, nie posiada osobowości prawnej ani podmiotowości prawnej, nie musi być rejestrowane, ani mieć odrębnej nazwy czy też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum są, co do zasady, niezależne w swoich dotychczasowych działaniach (czyli w działaniach niezwiązanych z konsorcjum), a w działaniach związanych z konsorcjum realizują wspólne przedsięwzięcie objęte porozumieniem. Zawierając umowę konsorcjum podmioty mogą określić, kto będzie reprezentował konsorcjum na zewnątrz (może to być także osoba trzecia). Co do zasady, konsorcja nie mają też wspólnego majątku (chociaż mogą mieć wspólne konto rozliczeniowe), a wszelkie formy płatności regulowane są przez firmę lub osobę reprezentującą konsorcjum.

Konsorcjum – w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego – nie może być zatem uznane za podatnika VAT. Oznacza to, że relacji zachodzących pomiędzy stronami umowy konsorcjum (podatnikami VAT), dla potrzeb podatku od towarów i usług, nie należy oceniać na zasadach wewnętrznych rozliczeń konsorcjum. Powyższego nie zmienia okoliczność, że w przypadku umów konsorcjum dopuszczalne jest zawarcie ustaleń, że rozliczenia gospodarcze i księgowe, w tym dotyczące podpisywania umów i wystawiania faktur za prace wykonane przez uczestników konsorcjum na rzecz podmiotów zamawiających te prace na podstawie zawartego z nimi kontraktu – będzie wystawiał wytypowany przez uczestników konsorcjum podmiot wiodący.

A zatem przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum są odrębnymi podatnikami VAT. Powyższe oznacza, że działając w ramach konsorcjum powinni oni do wzajemnych rozliczeń stosować ogólne reguły wynikające z ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych do niej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu czynności brokerskich wyłącznie przy pomocy własnych zasobów, w tym lokalowych (biuro), osobowych, sprzętowych, a także za pomocą wartości niematerialnych, takich jak goodwill, klientela, know-how. Przedsiębiorca posiada zezwolenie na wykonywanie działalności brokerskiej, jest wpisany do rejestru brokerów ubezpieczeniowych oraz objęty ubezpieczeniem OC w związku z wykonywaną działalnością. W związku ze zwiększającą się skalą działalności, Zainteresowany zamierza dokonać restrukturyzacji dotychczas prowadzonej działalności. Jego zamiarem jest zawiązanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, (dalej zwanej „Spółką”). Po dokonaniu restrukturyzacji między Przedsiębiorcą a Spółką zawarta zostanie umowa o współpracy lub umowa konsorcjum o skutku wewnętrznym, w ramach której obydwa podmioty będą współdziałać w celu osiągnięcia jednego celu realizacji zleceń brokerskich. Innymi słowy, zlecenia brokerskie będą wykonywane przy wykorzystaniu zasobów materialnych i niematerialnych obydwu podmiotów. Będzie to porozumienie między uczestnikami, które nie jest ujawniane osobom trzecim i nie rodzi skutków dla relacji współkonsorcjantów z tymi osobami. Spółka będzie liderem konsorcjum, będzie zatem występować na zewnątrz jako broker ubezpieczeniowy oraz zawierać bezpośrednie relacje z klientami, poszukującymi ochrony ubezpieczeniowej. Wnioskodawca natomiast w ramach umowy konsorcjum przy wykorzystaniu kluczowych zasobów materialnych i niematerialnych będzie świadczyć na rzecz Spółki czynności brokerskie określone w ustawie o pośrednictwie ubezpieczeniowym.

Z uwagi na opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że Spółka będzie świadczeniobiorcą wszelkich czynności wykonywanych przez Zainteresowanego w ramach umowy konsorcjum. Wnioskodawca jako podwykonawca czynności brokerskich będzie podatnikiem podatku VAT świadczącym odpłatne usługi w formie udziału w konsorcjum na rzecz Spółki, które w świetle art. 5 ustawy o VAT będą opodatkowane podatkiem VAT. Świadczone usługi Zainteresowany powinien dokumentować fakturą wystawioną na rzecz Spółki.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Na podstawie przepisu art. 2 pkt 22 ustawy o VAT ilekroć w ustawie jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Obrotem są zatem kwoty należne z tytułu tych czynności opodatkowanych, które wykonywane są przez podatnika. Jak określono wyżej Wnioskodawca w ramach umowy konsorcjum będzie świadczyć usługi brokerskie na rzecz Spółki. Zatem podstawą opodatkowania czynności brokerskich wykonywanych przez Zainteresowanego będzie kwota wynagrodzenia, którą otrzyma w ramach zawartej umowy konsorcjum. Innymi słowy obrotem Wnioskodawcy, stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, będzie wartość wynikająca z udziału w konsorcjum.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad. 2

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i rozporządzeniach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

W myśl art. 43 ust. 13 ustawy o VAT zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy o VAT zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Stosownie do art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.), państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Dyrektywa nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych, ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych. Natomiast, „czynność ubezpieczeniowa”, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Czynność ubezpieczeniowa, w każdym przypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Zasadniczym kryterium, pozwalającym na ustalenie, czy dana osoba jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, czy też nie, jest charakter wykonywanych przez nią czynności wewnętrznych. W sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności.

Z kolei, w sprawie C-453/05 TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Aktem określającym zasady wykonywania pośrednictwa ubezpieczeniowego w zakresie ubezpieczeń osobowych i majątkowych jest ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz.U. Nr 124, poz. 1154 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”.

Stosownie do art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy, pośrednictwo ubezpieczeniowe polega na wykonywaniu przez pośrednika za wynagrodzeniem czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia i jest wykonywane wyłącznie przez agentów ubezpieczeniowych lub brokerów ubezpieczeniowych.

W myśl art. 4 pkt 2 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym, pośrednik ubezpieczeniowy wykonuje czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej, zwane dalej „czynnościami brokerskimi”, polegające na zawieraniu lub doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia, wykonywaniu czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności brokerskich (działalność brokerska).

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zastosowane w powyższym przepisie pojęcie „organizowania i nadzorowania” odnosi się wyłącznie do:

czynności polegających na zawieraniu lub doprowadzeniu do zawarcia umów ubezpieczenia,

czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz

czynności polegających na uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów, także w sprawach o odszkodowanie.

Z kolei art. 20 ustawy wskazuje, że brokerem ubezpieczeniowym jest osoba fizyczna albo prawna posiadająca, wydane przez organ nadzoru, zezwolenie na wykonywanie działalności brokerskiej i wpisana do rejestru brokerów ubezpieczeniowych.

Z opisu sprawy wynika, że pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką zostanie zawarta umowa konsorcjum o skutku wewnętrznym, w ramach której obydwa podmioty będą współdziałać w celu osiągnięcia jednego celu realizacji zleceń brokerskich. Zlecenia brokerskie będą wykonywane przy wykorzystaniu zasobów materialnych i niematerialnych obydwu podmiotów. Będzie to porozumienie między uczestnikami, które nie jest ujawniane osobom trzecim i nie rodzi skutków dla relacji współkonsorcjantów z tymi osobami. Spółka będzie liderem konsorcjum, będzie zatem występować na zewnątrz jako broker ubezpieczeniowy oraz zawierać bezpośrednie relacje z klientami, poszukującymi ochrony ubezpieczeniowej. Wnioskodawca natomiast w ramach umowy konsorcjum przy wykorzystaniu kluczowych zasobów materialnych i niematerialnych będzie świadczyć na rzecz Spółki następujące czynności brokerskie: stałe pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczenia na rzecz klientów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, pozyskiwanie klientów poprzez informowanie ich o dostępnych ubezpieczeniach, zebranie danych od klientów, identyfikacja ryzyk, audyt posiadanych przez klienta polis, opracowanie slipów brokerskich, rozesłanie slipów do Towarzystw Ubezpieczeniowych, zebranie ofert, negocjacje z Towarzystwami Ubezpieczeniowymi w sprawie ofert, dokonywanie rzetelnej analizy ofert w liczbie wystarczającej do opracowania rekomendacji najwłaściwszej umowy ubezpieczenia, rekomendowanie klientowi najwłaściwszej umowy ubezpieczenia, wykonywanie czynności związanych z zawieraniem umów ubezpieczenia poprzez kompletowanie dokumentów potrzebnych do wystawienia polisy, wystąpienie do Towarzystw Ubezpieczeniowych o wystawienie polis, dostarczenie polis klientowi, pomoc w procesie likwidacji szkód, pilnowanie wznowień polis, nadzór nad opłatami polis, opracowanie specyfikacji istotnych warunków zamówienia do przetargów na ubezpieczenia, opiniowanie umów biznesowych klientów w kwestii oceny ryzyk i ubezpieczeń, audytowanie polis ubezpieczeniowych partnerów biznesowych klientów, odpowiadanie na pytania i wątpliwości klientów w dziedzinie ubezpieczeń.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zastosowania właściwej stawki podatku dla usług świadczonych przez Zainteresowanego w ramach zawartej umowy konsorcjum.

Z treści art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT wynika, że prawodawca zwolnił od podatku również usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych. Czynności wykonywane przez pośrednika ubezpieczeniowego dotyczą czynności wykonywanych w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń (agencyjne) oraz czynności wykonywanych w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej (brokerskie). Działalność pośrednika ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek strony umowy dotyczącej produktu ubezpieczeniowego. Usługa pośrednictwa ubezpieczeniowego to usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo ma zatem na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności, które umożliwiłyby zawarcie przez obie strony umowy, przy czym pośrednik nie realizuje w stosunku do treści umowy żadnego własnego interesu.

Z uwagi na opis sprawy, a także obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego w ocenie tut. Organu Zainteresowany będzie wykonywał czynności pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych. Przy czym wskazać należy, że bez znaczenia jest fakt, że ww. czynności Wnioskodawca będzie wykonywał na rzecz Spółki w ramach zawartej umowy konsorcjum, bowiem zakres wykonywanych czynności i ich klasyfikacja się nie zmieni – nadal będzie wykonywał usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego.

W konsekwencji, wykonywane przez Wnioskodawcę czynności brokerskie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w formie konsorcjum na rzecz Spółki, jako usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, będą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Końcowo tut. Organ podatkowy informuje, że w zakresie uznania wniesienia aportem do Spółki nieruchomości i niektórych ruchomości za przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ponadto tut. Organ podatkowy stwierdza, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin