2013.12.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-794/13/AW
z 10 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 sierpnia 2013 r. (data wpływu 29 sierpnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z 11 września 2013 r. (data wpływu 13 września 2013 r.) oraz pismem z 27 listopada 2013 r. (data wpływu 29 listopada 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntów i własności posadowionych na nich budynków – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntów i własności posadowionych na nich budynków.

Wniosek został uzupełniony pismem z 11 września 2013 r. (data wpływu 13 września 2013 r.) oraz pismem z 27 listopada 2013 r. (data wpływu 29 listopada 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 18 listopada 2013 r. nr IBPP1/443-794/13/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Dnia 8 października 2001 r. Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli do wspólności majątkowej małżeńskiej od Spółki Akcyjnej prawo użytkowania wieczystego działek gruntu o powierzchni 3.797 m2 wraz z innymi budowlami i urządzeniami trwale z gruntem związanymi (działki nr 1232/138, 1233/138) objętych KW prowadzoną przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych. Nabycia tego dokonali na potrzeby własne bez zamiaru dalszej odsprzedaży gruntu.

Na tej podstawie Spółka Cywilna rozpoczęła budowę budynku socjalno-biurowego i garażu na autobus. Podatek VAT wynikający z faktur (naliczony) związany z przedmiotową inwestycją był odliczany od podatku należnego przez Spółkę Cywilną.

Dnia 5 września 2008 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego przyjął od Spółki Cywilnej zawiadomienie o zakończeniu budowy. Budynki objęte zakończoną inwestycją zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki Cywilnej i amortyzowane.

W marcu 2009 r. Spółka Cywilna została rozwiązana. Od kwietnia 2009 r. Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą pod własnym nazwiskiem.

Przedmiotowa nieruchomość, objęta nadal wspólnością majątkową małżeńską, była wykorzystywana przez podatnika dla celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (usługi transportowe).

Mocą aktu notarialnego z dnia 19 listopada 2009 r. Wnioskodawca wraz z małżonką dokonali podziału majątku wspólnego w ten sposób, że prawo użytkowania wieczystego oraz prawo własności budynków objętych KW nabył do swojego majątku Wnioskodawca. Podatnikowi w związku z powyższym nabyciem nie przysługiwało prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, podatnik nie dokonywał żadnych ulepszeń budynków i obiektów.

Dnia 22 maja 2013 r. mocą aktu notarialnego Wnioskodawca dokonał zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntów oraz prawa własności posadowionych na nich budynków objętych KW na rzecz przedsiębiorców oraz na potrzeby prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. W umowie sprzedaży z dnia 22 maja 2013 r. Wnioskodawca oświadczył, iż sprzedaż udziałów w prawie użytkowania wieczystego działek gruntu nr 1232/138 i 1233/138, a także udziału w prawie własności stanowiących odrębną nieruchomość budynków objętych KW jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki 23%.

Wnioskodawca, w ramach prowadzonej przez siebie działalności, nie zajmuje się obrotem nieruchomościami czy też działalnością budowlaną. Jedynym przedmiotem działalności jest wykonywanie usług transportowych.

W piśmie z 11 września 2013 r. Wnioskodawca podał, że w dniu 31 grudnia 2008 r. firma Usługi Przewozowe Spółka Cywilna wystawiła fakturę VAT na rzecz firmy Wnioskodawcy prowadzonej pod własnym nazwiskiem, w której wskazano w rubryce „nazwa towaru lub usługi” – koszty inwestycji na cudzym gruncie. Po otrzymaniu przedmiotowej faktury VAT Wnioskodawca kwotę wynikającą z niej ujął w ewidencji środków trwałych jako wartość początkową bazy autobusowej. W środkach trwałych ujęto również prawo użytkowania wieczystego gruntu.

W piśmie z 27 listopada 2013 r. Wnioskodawca podał ponadto, że:

Nieruchomość nabyta 4 września 2001 r. Na nieruchomości znajdowały się: ogrodzenie o długości 80,50 m wykonane z żelbetowych elementów prefabrykowanych, składowisko wyłożone płytami żelbetowymi drogowymi, oświetlenie wewnętrzne – linia kablowa o długości 172 m, latarnie – 7 szt.
Nieruchomość nabyta do wspólności ustawowej Wnioskodawcy i jego małżonki z majątku dorobkowego na cele prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.
Nabycie przez Wnioskodawcę nieruchomości w 2001 r. nie było czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Nabycie nie było udokumentowane fakturą VAT – pobrano podatek od czynności cywilnoprawnych.
Na pytanie tut. Organu: „W jaki sposób Wnioskodawca wykorzystywał przedmiotową nieruchomość od chwili nabycia do lutego 2004 r., Wnioskodawca odpowiedział: „Nie wykorzystywano.
Nieruchomość nie została wniesiona do Spółki Cywilnej, w działalności Spółki wykorzystywano majątek prywatny wspólników.
Spółka nie legitymowała się tytułem prawnym do nieruchomości. Przy załatwianiu formalności związanych z pozwoleniem na budowę złożono wyjaśnienia, że nieruchomość stanowi majątek prywatny wspólników.
Spółka nie przenosiła na rzecz firmy Wnioskodawcy działek gruntu wraz ze znajdującymi się na nich budowlami i urządzeniami, gdyż nigdy nie była ich właścicielem. W dniu 31 grudnia 2008 r. Spółka Cywilna wystawiła fakturę VAT na Wnioskodawcę tytułem kosztów inwestycji na obcym gruncie, z której to faktury Wnioskodawca odliczył podatek naliczony. W listopadzie 2009 r. na mocy aktu notarialnego – umowy o podział majątku wspólnego – Wnioskodawca nabył prawo użytkowania wieczystego działek gruntu oraz prawo własności budynków: transportu i łączności (garażu na autobus) o powierzchni użytkowej 84,16 m kw., innego budynku niemieszkalnego – socjalno-biurowego o powierzchni 58,48 m kw. objętych KW Sądu Rejonowego, które to do dnia zawarcia umowy o podział majątku wspólnego wchodziły w skład majątku wspólnego (wspólności ustawowej) Wnioskodawcy i jego małżonki. Wnioskodawca nie nabywał od Spółki nieruchomości.
Na pytania tut. Organu: „Co stało się z budowlami i urządzeniami, które znajdowały się na działkach w momencie ich nabycia w 2001 r.? Czy zostały rozebrane, jeśli tak to kiedy i przez kogo, czy też cały czas dzieliły los działek, aż do momentu sprzedaży w maju 2013 r.” oraz „Co konkretnie (jakie budynki i budowle) znajdowały się na każdej z działek w momencie sprzedaży w 2013 r.”, Wnioskodawca odpowiedział:
- ogrodzenie – zdemontowane i wymienione na nowe,
- składowisko wyłożone płytami żelbetowymi – pozostało,
- linia kablowa została wymieniona przez dostawcę energii,
- latarnie – po dokonaniu napraw pozostały na nieruchomości,
W momencie zbycia nieruchomości w maju 2013 r. na działkach znajdowały się:
- ogrodzenie,
- składowisko wyłożone płytami żelbetowymi plus wybudowany dojazd z płyt żelbetowych,
- linia kablowa,
- latarnie,
- budynek transportu i łączności (garaż na autobus), budynek niemieszkalny (budynek socjalno-biurowy).
Niedokonywanie ulepszeń budynków i obiektów przez Wnioskodawcę należy odnosić do budynków transportu i łączności (garażu na autobus) oraz budynku socjalno-biurowego, chodzi o ulepszenia w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.
Nieruchomość ani posadowione na niej obiekty nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze.
Posadowione na nieruchomości obiekty są budynkami lub budowlami w rozumieniu przepisów ustawy prawo budowlane. PKOB:
- 1220 – budynek socjalno-biurowy,
- 1242 – garaż na autobus,
- 2112 – droga dojazdowa,
- 2214 – linie elektroenergetyczne przesyłowe.
Trwale związane z gruntem: budynek socjalno-biurowy, garaż na autobus, droga dojazdowa.
Do chwili zbycia nieruchomości w maju 2013 r. nie nastąpiło pierwsze zasiedlenie żadnego z budynków lub budowli w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług.
Wnioskodawca zbył 100% udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntów i własności posadowionych na nich budynków, w których do dnia 18 listopada 2009 r. przysługiwało mu 50% udziału we wspólności ustawowej, od dnia 19 listopada 2009 r. na mocy aktu notarialnego – umowy o podział majątku wspólnego – Wnioskodawca nabył prawo użytkowania wieczystego działek gruntu oraz prawo własności budynków na nich położonych objętych KW, bez spłaty na rzecz żony.
Pierwsze zasiedlenie nie nastąpiło.
Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej od dnia 31 lipca 1995 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Pytanie 1:

Czy z tytułu sprzedaży w dniu 22 maja 2013 r. udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntów i własności posadowionych na nich budynków objętych KW Wnioskodawca był podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT?

Pytanie 2:

W przypadku uznania, iż Wnioskodawca z tytułu sprzedaży udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntów i własności posadowionych na nich budynków objętych KW był podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 Nr 54 poz. 535 ze zm.), to czy podatnik miał prawo skorzystać ze zwolnienia wskazanego w przepisie art. 43 ust. 10a ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko odnośnie pytania 1:

Wnioskodawca z tytułu zbycia udziałów w prawie użytkowania wieczystego oraz prawa własności budynków objętych KW nie był podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 powołanej wyżej ustawy, a w związku z powyższym nie był obowiązany do naliczenia podatku VAT od przedmiotowej transakcji. Sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności posadowionych na nim budynków nie podlega VAT albowiem są to grunty zakupione do majątku osobistego niezwiązanego z przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej. W momencie zakupu gruntów podatnik nie zamierzał dokonywać ich dalszej odsprzedaży. W związku z tym zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż udziałów w prawie użytkowania wieczystego oraz prawa własności budynków objętych KW będzie czynnością jednorazową wykonywaną nie w ramach działalności gospodarczej, lecz jako sprzedaż majątku osobistego.

Wskazać w tym miejscu wypada, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyżej przytoczony przepis zawiera definicję podatnika w rozumieniu ustawy o VAT, wskazując przy tym zakres podmiotowy opodatkowania podatkiem VAT. Uzyskanie statusu podatnika w rozumieniu ustawy o VAT powoduje, iż jeżeli dokona on czynności, o których mowa w art. 5 ustawy o VAT to bez wątpienia będą one podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT. Powyższe oznacza, iż jeżeli jakaś osoba dokona jednej z czynności wymienionych w art. 5 ustawy o VAT nie mając jednocześnie statusu podatnika w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT to nie może być mowy o opodatkowaniu tej czynności podatkiem VAT. Ważne w tym miejscu jest podkreślenie tego, iż aby określona czynność mogła być opodatkowana podatkiem VAT podmiot jej dokonujący musi być podatnikiem (w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT) w stosunku do tej konkretnej czynności. Wynika to z zasady, wyrażonej wprost w art. 2 ust. 1 VI dyrektywy, że opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej podlegają dostawa towarów oraz świadczenie usług wykonywane za wynagrodzeniem na terytorium kraju przez podatnika działającego w takim charakterze. Zgodnie z ustawą o VAT podatnikami są osoby prawne (...) wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą (...), bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W tym miejscu wskazać zatem wypada na definicję działalności gospodarczej, otóż zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Biorąc pod rozwagę powyższą definicję stwierdzić wypada, że spośród wszystkich definicji działalności gospodarczej przewidzianych w innych ustawach (np. ustawa o swobodzie działalności gospodarczej, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) powyższa definicja jest najbardziej uniwersalna. Wiąże się to niewątpliwie z realizacją podstawowej zasady podatku od wartości dodanej, czyli zasady powszechności opodatkowania. Każdy podmiot, który dokonuje w sposób profesjonalny (zawodowy) czynności podlegających opodatkowaniu, powinien stać się podatnikiem tego podatku. Z definicji działalności gospodarczej przewidzianej w ustawie o VAT wynika zatem bezsprzecznie, iż działalnością gospodarczą dla celów VAT jest przede wszystkim profesjonalny obrót gospodarczy, realizowany w sposób zorganizowany, a co za tym idzie ciągły (stały). Działalność gospodarczą winna cechować stałość, powtarzalność i niezależność, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż Wnioskodawca w związku ze sprzedażą prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności posadowionych na nim budynków byłby podatnikiem wyłącznie wówczas, gdyby czynność ta dokonana była w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą polegającą na obrocie nieruchomościami (handlowaniu nieruchomościami). Z ugruntowanego już stanowiska sądów administracyjnych wynika, iż nie jest działalnością handlową, a zatem działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT sprzedaż majątku osobistego, który został kupiony na własne potrzeby, a nie w celu ich dalszej odsprzedaży. Ustawodawca polski uzależnił opodatkowanie sprzedaży gruntu od celu jego nabycia tj. odsprzedaży. Jak wynika z wyroku NSA z 4 października 2000 r. (III SA 1901/99) nie jest słuszny pogląd, że u zarejestrowanego podatnika podatku VAT każda sprzedaż towarów lub odpłatne świadczenie usług jest opodatkowane. Wykorzystywanie majątku prywatnego przez osoby fizyczne stanowi więc działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT, jeżeli jest robione w sposób ciągły dla celów zarobkowych (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 września 2006 r., I SA/Wr 1254/05).

Warto w tym miejscu przytoczyć wyrok Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r. I FPS 3/2007.

Przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 r. Nr 54 poz. 535 ze zm.) powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód.
Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż (...) jeśli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług, i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. (...)Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki bowiem nabywany był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem na działalność handlową, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług. Należy przy tym podkreślić, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności musi być ujawniony już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć tego, że przez pojęcie „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaż (...). Wskazać również wypada wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2009 r. I FSK 1043/2008: Tylko taka aktywność handlowa obywatela jego majątkiem czyni go podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 r. Nr 54 poz. 535 ze zm.), która przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich dłuższej kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. W uzasadnieniu wskazał sąd: (...) Nabycie sprzedawanych gruntów musi nastąpić w celach wykonywania tej działalności, czyli handlowych, a nie w innych celach. Działalność handlowa oznacza dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży, wskazujący na zamiar kontynuacji tej działalności. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach osobistych.

Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29 listopada 2011 r. I SA/Po 672/2011: Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu. W uzasadnienie wskazał Sąd: (...) w tej sytuacji należy ustalić, czy w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego skarżący w celu dokonania spornej sprzedaży gruntów podjęli aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania spółkę za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Jak bowiem stwierdził TSUE w przywołanym wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w wypadku stwierdzenia, że Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, należy zbadać, czy transakcje będące przedmiotem sporu w postępowaniach głównych podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112, czyli będącego jego odpowiednikiem w Polsce – art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w których to przepisach pojęcie podatnika definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane w tych normach obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy o VAT), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Stanowisko odnośnie pytania 2:

Podatnik w związku ze zbyciem w dniu 22 maja 2013 r. udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności budynków objętych KW objęty jest zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług:

Zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Trzeba bowiem wskazać, iż Podatnikowi w stosunku do obiektów będących przedmiotem dostawy nie przysługiwało prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego a nadto Podatnik dokonujący ich dostawy nie ponosił żadnych wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Ustawodawca w ww. przepisach – poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej – wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

podwójnego opodatkowania,
braku opodatkowania,
zakłócenia konkurencji.

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

powszechność opodatkowania,
faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.

Realizację tych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cytowany art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda bowiem czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Z treści art. 15 ust. 1 tej ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ww. ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Należy także zauważyć, iż Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z wniosku wynika, że 8 października 2001 r. Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli do wspólności majątkowej małżeńskiej od Spółki Akcyjnej prawo użytkowania wieczystego działek gruntu 1232/138 i 1233/138 wraz z budowlami i urządzeniami trwale z gruntem związanymi.

Nieruchomość nabyta została do wspólności ustawowej Wnioskodawcy i jego małżonki z majątku dorobkowego na cele prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Od chwili nabycia do lutego 2004 r. Wnioskodawca nie wykorzystywał przedmiotowej nieruchomości.

Dnia 3 lutego 2004 r. po rozpatrzeniu wniosku firmy Wnioskodawcy i jego małżonki Usługi Przewozowe Spółka Cywilna, Starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku socjalno-biurowego i garażu na autobus na ww. działkach. Na tej podstawie Spółka Cywilna rozpoczęła budowę budynku socjalno-biurowego i garażu na autobus. Podatek VAT wynikający z faktur (naliczony) związany z przedmiotową inwestycją był odliczany od podatku należnego przez Spółkę Cywilną, a po zakończeniu inwestycji, we wrześniu 2008 r. wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki Cywilnej i amortyzowane.

Nieruchomość nie została wniesiona do Spółki Cywilnej, w działalności Spółki wykorzystywano majątek prywatny wspólników. Spółka nie legitymowała się tytułem prawnym do nieruchomości. Przy załatwianiu formalności związanych z pozwoleniem na budowę złożono wyjaśnienia, że nieruchomość stanowi majątek prywatny wspólników.

W dniu 31 grudnia 2008 r. firma Usługi Przewozowe Spółka Cywilna wystawiła fakturę VAT na rzecz firmy Wnioskodawcy prowadzonej pod własnym nazwiskiem, w której wskazano w rubryce „nazwa towaru lub usługi” – koszty inwestycji na cudzym gruncie. Po otrzymaniu przedmiotowej faktury VAT Wnioskodawca kwotę wynikającą z niej ujął w ewidencji środków trwałych jako wartość początkową bazy autobusowej. W środkach trwałych ujęto również prawo użytkowania wieczystego gruntu.

W marcu 2009 r. Spółka Cywilna została rozwiązana. Od kwietnia 2009 r. Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą pod własnym nazwiskiem.

Przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana przez podatnika dla celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (usługi transportowe).

W przedmiotowej sprawie mamy zatem do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca w całym okresie posiadania nieruchomości wykorzystywał ją do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W dniu 8 października 2001 r. Wnioskodawca nabył bowiem prawo wieczystego użytkowania dwóch działek zabudowanych obiektami służącymi wyłącznie prowadzeniu działalności gospodarczej, a także prawo własności tych obiektów w celu prowadzenia na tej nieruchomości działalności gospodarczej. Wnioskodawca udostępnił nieruchomość Spółce Cywilnej, której był udziałowcem, a która – na podstawie wydanego w 2004 r. pozwolenia na budowę – wybudowała dwa budynki również służące działalności gospodarczej. Następnie Spółka Cywilna zbyła na rzecz Wnioskodawcy będącego zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej – na mocy faktury z dnia 31 grudnia 2008 r. nakłady poniesione na budowę tych budynków jako inwestycję na cudzym gruncie. Kwotę wynikającą z tej faktury Wnioskodawca ujął w ewidencji środków trwałych jako wartość początkową bazy autobusowej wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu oraz odliczył podatek naliczony.

Zatem w sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji nieruchomość niewątpliwie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę cały czas do prowadzenia działalności gospodarczej.

Nie była natomiast w żaden sposób wykorzystywana do celów prywatnych czy osobistych Wnioskodawcy.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca, gdyż Wnioskodawca w żaden sposób nie wykorzystywał posiadanych nieruchomości do celów osobistych. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, iż majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie ma miejsca, bowiem Wnioskodawca żaden sposób nie wykorzystywał posiadanej nieruchomości do swoich prywatnych, osobistych celów, wręcz przeciwnie – jak wykazano powyżej – nieruchomość od chwili jej nabycia, przez cały czas posiadania przez Wnioskodawcę służyła celom działalności gospodarczej.

Zachowanie Wnioskodawcy prezentowane w odniesieniu do nieruchomości – zbytej również na rzecz przedsiębiorców na cele prowadzonej przez nich działalności gospodarczej – skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a więc za podatnika podatku od towarów i usług. Nie można zatem uznać, by w tej konkretnej sytuacji dostawa przedmiotowej nieruchomości stanowiła realizację prawa do rozporządzania majątkiem prywatnym Wnioskodawcy.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że dostawa nieruchomości dokonywana przez Wnioskodawcę stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca działał dla tej transakcji jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że z tytułu zbycia udziałów w prawie użytkowania wieczystego oraz prawa własności budynków objętych KW nie był on podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 powołanej wyżej ustawy, a w związku z powyższym nie był obowiązany do naliczenia podatku VAT od przedmiotowej transakcji – uznano za nieprawidłowe.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Wszelkie zaś odstępstwa od tej zasady poprzez zastosowanie obniżonej stawki lub zwolnienie z opodatkowania, należy uznać za wyjątek w stosowaniu ww. przepisu.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

Art. 43 ust. 1 pkt 10 powołanej ustawy stanowi, że zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Według art. 2 pkt 14 ustawy o VAT ilekroć w jej przepisach mowa jest o pierwszym zasiedleniu – rozumie się przez to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z przepisu tego wynika, że przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Przedmiotowa nieruchomość nie musi być faktycznie zamieszkała czy użytkowana, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu.

Z powyższej definicji wynika, że oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegających opodatkowaniu, a za takie należy rozumieć sprzedaż, aport, a także najem czy dzierżawę.

Zatem aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynku (budowli lub ich części) do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jeżeli więc podatnik wybuduje obiekt lub go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekroczą 30% jego wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony. Oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie ma miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (budowla) zostanie sprzedany lub np. wniesiony aportem bądź oddany w najem czy dzierżawę, bowiem zarówno sprzedaż, aport, najem, jak i dzierżawa są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

Natomiast w sytuacji gdy nie ma zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, należy sprawdzić zakres zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a tej ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a tej ustawy zwalnia się dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto w świetle art. 29 ust. 5 cytowanej ustawy w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 247 ze zm.) zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku.

Jak podał Wnioskodawca, do chwili zbycia nieruchomości w maju 2013 r. nie nastąpiło pierwsze zasiedlenie żadnego z budynków w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca wskazał, że budynki, których dostawa wraz z prawem użytkowania wieczystego jest przedmiotem wniosku (a to: budynek socjalno-biurowy o PKOB 1220 i garaż na autobus o PKOB 1242), zostały wybudowane na gruncie Wnioskodawcy przez Spółkę Cywilną, która przekazała te budynki Wnioskodawcy fakturą z dnia 31 grudnia 2008 r. jako inwestycję na cudzym gruncie. Kwotę wynikającą z tej faktury Wnioskodawca odliczył jako podatek naliczony.

W tej sytuacji nie można jednak uznać, by przekazanie to wypełniło – wynikającą z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT – przesłankę oddania do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków po ich wybudowaniu. Wnioskodawcy przekazane zostały jedynie nakłady polegające na wybudowaniu przez Spółkę Cywilną budynków co nie spełnia warunków zawartych w definicji pierwszego zasiedlenia.

Biorąc pod uwagę powyższe należy więc stwierdzić, że dopiero dokonane przez Wnioskodawcę w dniu 22 maja 2013 r. zbycie spowodowało, że doszło do pierwszego zasiedlenia budynków posadowionych na działkach nr 1232/138 i 1233/138 co oznacza, że ich dostawa została dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia.

Okoliczność ta wyklucza możliwość zastosowania zwolnienia od podatku przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT z uwagi na spełnienie warunku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a tej ustawy.

Ponadto dostawa tych dwóch budynków nie mogła również korzystać ze zwolnienia od podatku podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, bowiem warunkiem zastosowania zwolnienia określonego w tym przepisie jest okoliczność, że w stosunku do budynków nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W odpowiedzi na pytanie tut. Organu, czy Firmie Wnioskodawcy, prowadzonej w ramach indywidualnej działalności gospodarczej, przy nabyciu działki gruntu wraz ze znajdującymi się na nich budowlami i urządzeniami oraz wybudowanymi przez Spółkę budynkiem socjalno-biurowym i garażem przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Spółkę Cywilną jeśli tak to z tytułu nabycia czego konkretnie, Wnioskodawca podał, że w dniu 31 grudnia 2008 r. Spółka Cywilna wystawiła fakturę VAT na Wnioskodawcę tytułem kosztów inwestycji na obcym gruncie, z której to faktury Wnioskodawca odliczył podatek naliczony.

Powyższe oznacza, że w rozpatrywanym przypadku nie został spełniony wymóg zastosowania zwolnienia określony w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a ustawy o VAT warunkujący, że w stosunku do ww. budynków nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym dostawa budynku socjalno-biurowego oraz garażu na autobus podlegała opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

W oparciu o powołany wyżej przepis § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku.

Zatem, zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług pod warunkiem, że ze zwolnienia takiego korzysta dostawa budynku, budowli lub ich części, które się znajdują na gruncie oddanym w to użytkowanie wieczyste. Oznacza to, że do dostawy prawa wieczystego użytkowania gruntu stosuje się analogiczne zwolnienie od podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem.

W myśl przytoczonego przepisu ze zwolnienia od podatku nie będzie korzystać również ta część gruntu, z którą wymienione dwa budynki są trwale związane.

W świetle cytowanego przepisu grunt, na którym są posadowione budynki dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków trwale z gruntem związanych. Sprzedaż gruntu (w tym prawa użytkowania wieczystego) w takim przypadku nie ma charakteru samodzielnego, lecz jest związana z budynkiem, który z tym gruntem jest trwale związany.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w związku ze zbyciem w dniu 22 maja 2013 r. udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności budynków objęty jest zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT – uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego.

Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych).

W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane.

Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Ponadto tut. Organ informuje, że niniejszą interpretacją objęto wyłącznie kwestię dostawy dwóch wymienionych we wniosku budynków, tj. budynku socjalno-biurowego PKOB 1220 i garażu na autobus PKOB wraz z dostawą części prawa wieczystego użytkowania gruntu przyporządkowanego do wymienionych budynków, gdyż zarówno pytania, jak i własne stanowisko Wnioskodawcy odnosiło się tylko do dostawy tych budynków.

W żadnym zaś miejscu Wnioskodawca nie pytał, ani nie przedstawił własnego stanowiska do dostawy innych posadowionych na opisanej nieruchomości obiektów (budowli) wraz z dostawą części prawa wieczystego użytkowania gruntu przyporządkowanej do dostawy tych obiektów.

Ponadto na pytanie nr 18 zawarte w wezwaniu, które odnosiło się do budynków i budowli Wnioskodawca odpowiedział, że zbył 100% udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntów i własność posadowionych na nich budynków – nie wspominając nic o zbyciu budowli.

Należy jednak nadmienić, że jeśli budowle były również przedmiotem sprzedaży, to sprzedaż tych budowli miała wpływ na sprzedaż gruntu z nimi związanego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin