Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-1017/13-2/SM
z 31 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2013 r. (data wpływu 7 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów - jest prawidłowe,
• obowiązku wykazywania jej w informacji podsumowującej - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i obowiązku wykazywania jej w informacji podsumowującej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. Sp. k. (dalej: Spółka) jest dystrybutorem napojów alkoholowych w Polsce. Spółka jest zarejestrowana do celów VAT, jak również jest zarejestrowana jako podatnik VAT-UE. Spółka nabywa towary (działa jako dystrybutor), które następnie odsprzedaje partnerowi handlowemu doświadczonemu w zakresie dalszej dystrybucji m.in. do dużych sieci handlowych, sklepów, hurtowni, podmiotów z branży HoReCa (kluby, bary, restauracje, hotele, itp.).

Spółka m.in. sprowadza alkohole (wino o obniżonej zawartości alkoholu) od spółki mającej siedzibę w Australii (dalej: Spółka australijska). Spółka najczęściej importuje wino do Polski bezpośrednio z Australii, jednak może się również zdarzyć, że Spółka australijska będzie sprzedawała Spółce wino znajdujące się na terenie UE. Spółka australijska zajmuje się bowiem również butelkowaniem wina na terenie Wielkiej Brytanii (tj. sprowadza wino z Australii do Wielkiej Brytanii w pojemnikach zbiorczych, nie importuje tego surowca do UE lecz pod dozorem celnym stosuje procedury celne umożliwiające jej przerób surowca, tj. zleca rozlew wina do butelek, etykietowanie). Tak przygotowany towar finalny Spółka australijska importuje w Wielkiej Brytanii na terytorium UE. Zgodnie z wiedzą Spółki, towar ten otrzymuje na terenie UE przeznaczenie celne nr procedury 0771000, tj. „dopuszczenie do obrotu na terytorium UE wraz z objęciem procedurą składu inną niż skład celny” (tj. po dopuszczeniu do obrotu towar trafia do składu podatkowego). Towar ten jest bowiem towarem akcyzowym, stąd w celu przemieszczenia go z Wielkiej Brytanii do Polski w procedurze zawieszonego poboru akcyzy jest on przechowywany w Wielkiej Brytanii w składzie podatkowym i po przybyciu do Polski również trafia do składu podatkowego Spółki. Transakcja ta monitorowana jest za pomocą systemu EMCS.

Spółka australijska nie jest zarejestrowana do celów VAT na terenie UE (Spółka australijska dokumentuje sprzedaż towarów na rzecz Spółki wystawiając faktury VAT niezawierające numeru VAT UE). Tym niemniej, Spółka australijska sprzedaje wyżej wskazane towary Spółce, jak również innym kontrahentom z wielu krajów UE. W wyniku tej transakcji dochodzi do przemieszczenia towarów pomiędzy Wielką Brytanią a Polską.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy transakcja nabycia wina przez Spółkę od Spółki australijskiej stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów?
   
2. Czy w związku z uznaniem przedmiotowej transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i brakiem formalnej rejestracji Spółki australijskiej dla celów VAT, Spółka może składać informacje podsumowujące niezawierające numeru VAT-UE Spółki australijskiej?
   
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Transakcja nabycia wina przez Spółkę od Spółki australijskiej stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (dalej: WNT).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o VAT przez WNT rozumie się nabycie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Oprócz przesłanek przedmiotowych warunkujących zaistnienie WNT takich jak: nabycie prawa do dysponowania towarami jak właściciel oraz przemieszczenia towarów w ramach transakcji pomiędzy dwoma państwami członkowskimi, konieczne jest również wystąpienie przesłanek podmiotowych odnoszących się do statusu dostawcy i nabywcy.

Jak wynika z art. 9 ust. 2 ustawy o VAT o WNT można mówić m.in. wtedy gdy:

1. nabywcą towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika;
   
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT lub podatnik podatku od wartości dodanej.
   
   
   

Analiza powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że w przypadku WNT ustawodawca wskazuje na konieczność działania nabywcy w charakterze podatnika, ale nie uzależnia zaistnienia WNT od formalnej rejestracji nabywcy dla celów VAT, w szczególności rejestracji dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. Istotne jest natomiast, aby nabywane towary były przeznaczone do wykorzystania w działalności gospodarczej nabywcy (por. J. Martini, P. Skorupa, M. Wojda, VAT 2010. Komentarz., Wydawnictwo C.H. Beck, komentarz do art. 9 ustawy o VAT, www.legalis.pl).

Ponadto, aby z punktu widzenia polskiego podmiotu zostały spełnione warunki pozwalające na uznanie danej transakcji za WNT, dostawca towarów również musi być podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 lub podatku od wartości dodanej nakładanego przez inne państwo członkowskie Unii Europejskiej. Zatem także w tym przypadku ustawodawca nie uzależnił wystąpienia WNT od formalnej rejestracji dostawcy dla celów VAT w innym państwie członkowskim - wystarczające dla wystąpienia WNT jest działanie dostawcy w charakterze podatnika (tak również: Janusz Zubrzycki w: Leksykon VAT, Tom 1, 2010, Oficyna Wydawnicza „Unimex”, str. 199).

Poparciem dla zaprezentowanej wyżej argumentacji jest definicja sformułowana przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zatem również na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o VAT formalna rejestracja dla celów VAT nie decyduje o uznaniu danego podmiotu za podatnika VAT, ponieważ istotne jest jego działanie w charakterze podatnika (w szczególności Spółka australijska prowadzi regularną działalność gospodarczą, polegająca na zbywaniu swoich towarów na rzecz innych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, zarazem Spółka nie ma możliwości wpłynięcia na Spółkę australijską w celu zobowiązania jej do zarejestrowania się do celów VAT na terenie Wielkiej Brytanii).

W związku z powyższym, Spółka uważa, że poprawne jest traktowanie transakcji nabycia wina od Spółki australijskiej jako WNT, ponieważ zostaną spełnione wszystkie wymagane przez ustawodawcę przesłanki, tzn.:

• dojdzie do przemieszczenia towarów między terytoriami państw członkowskich (Wielkiej Brytanii i Polski);
  
• Spółka uzyska prawo do rozporządzania nabytymi towarami jak właściciel;
  
• Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, a nabywane towary będą przeznaczone do wykorzystania w działalności gospodarczej Spółki;
  
• w związku z dokonaną transakcją Spółka australijska będzie działać w charakterze podatnika VAT.
  
  
  

Słuszność stanowiska zaprezentowanego przez Spółkę potwierdza interpretacja indywidualna wydana 17 kwietnia 2009 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (nr ILPP2/443-236/09-2/AK).

Ad. 2.

Zdaniem Spółki, w związku z uznaniem przedmiotowej transakcji za WNT i brakiem formalnej rejestracji Spółki australijskiej dla celów VAT, Spółka może składać informacje podsumowujące niezawierające numeru VAT UE Spółki australijskiej.

Na podstawie art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspółnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 100 ust. 8 ustawy o VAT (oraz Rozporządzeniem Ministra Finansów z 17 czerwca 2013 r. w sprawie informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach określającego urzędowy wzór informacji podsumowującej, dalej: Rozporządzenie) informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane:

1. nazwę lub imię i nazwisko podmiotu składającego informację podsumowującą oraz jego numer identyfikacji podatkowej podany w potwierdzeniu dokonanym przez naczelnika urzędu skarbowego, który zastosował dla transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów;
   
2. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
   
3. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej - w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 art. 100 ustawy o VAT;
   
4. łączną wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wyrażoną zgodnie z art. 31 ustawy o VAT, łączną wartość wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w tym również łączną wartość dostawy towarów, o której mowa w ust. 1 pkt 3 art. 100 ustawy o VAT, łączną wartość świadczonych usług, o których mowa w ust. 1 pkt 4 art. 100 ustawy o VAT - w odniesieniu do poszczególnych kontrahentów.
   
   
   

W stanowisku przedstawionym odnośnie pytania nr 1 Spółka wskazała, że transakcja, jaka ma miejsce między Spółką a Spółką australijską powinna być uznana za WNT. Kwestia rejestracji dostawcy dla celów VAT UE nie ma znaczenia dla kwalifikacji transakcji, dlatego brak rejestracji dostawcy w zakresie VAT UE i tak skutkuje powstaniem WNT po stronie nabywcy.

Ze względu na to, że dla informacji podsumowującej obowiązuje tylko jeden wzór urzędowego formularza, zdaniem Spółki, wobec niemożliwości podania numeru VAT UE Spółki australijskiej, wystarczające będzie dołączenie do składanej informacji krótkich, pisemnych wyjaśnień dotyczących braku numeru VAT UE Spółki australijskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów jest prawidłowe, w zakresie obowiązku wykazywania jej w informacji podsumowującej jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (…) podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
   
2. eksport towarów;
   
3. import towarów na terytorium kraju;
   
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
   
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   
   

Przez terytorium kraju, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4).

Natomiast na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
      
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   
   

Z przywołanej wyżej definicji ustawowej wynika, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru ma miejsce wówczas, gdy towar będący przedmiotem dostawy jest wysłany bądź przetransportowany z jednego państwa członkowskiego do drugiego państwa członkowskiego, po spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w danej transakcji.

Ponadto, w świetle art. 79 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. UE L Nr 302, str. 1, z późn. zm.), zastosowanie procedury dopuszczenia do obrotu nadaje towarowi niewspólnotowemu status towaru wspólnotowego. Oznacza to, że po spełnieniu wszystkich formalności, a zwłaszcza po dokonaniu zgłoszenia celnego oraz zapłaceniu należności celno-podatkowych, można swobodnie dysponować towarem na obszarze celnym Wspólnoty Europejskiej.

Z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka, zarejestrowana do celów VAT, jak również jest zarejestrowana jako podatnik VAT-UE, jest dystrybutorem napojów alkoholowych w Polsce.

Spółka m.in. sprowadza alkohole (wino o obniżonej zawartości alkoholu) od spółki mającej siedzibę w Australii (Spółka australijska). Spółka najczęściej importuje wino do Polski bezpośrednio z Australii, jednak może się również zdarzyć, że Spółka australijska będzie sprzedawała Spółce wino znajdujące się na terenie UE. Spółka australijska zajmuje się bowiem również butelkowaniem wina na terenie Wielkiej Brytanii (tj. sprowadza wino z Australii do Wielkiej Brytanii w pojemnikach zbiorczych, nie importuje tego surowca do UE lecz pod dozorem celnym stosuje procedury celne umożliwiające jej przerób surowca, tj. zleca rozlew wina do butelek, etykietowanie). Tak przygotowany towar finalny Spółka australijska importuje w Wielkiej Brytanii na terytorium UE. Zgodnie zwiedzą Spółki, towar ten otrzymuje na terenie UE przeznaczenie celne nr procedury 0771000, tj. „dopuszczenie do obrotu na terytorium UE wraz z objęciem procedurą składu inną niż skład celny” (tj. po dopuszczeniu do obrotu towar trafia do składu podatkowego). Spółka australijska nie jest zarejestrowana do celów VAT na terenie UE (Spółka australijska dokumentuje sprzedaż towarów na rzecz Spółki wystawiając faktury VAT niezawierające numeru VAT UE). Tym niemniej, Spółka australijska sprzedaje wyżej wskazane towary Spółce, jak również innym kontrahentom z wielu krajów UE. W wyniku tej transakcji dochodzi do przemieszczenia towarów pomiędzy Wielką Brytanią a Polską.

W świetle powyższej sytuacji zauważyć należy, że opisana powyżej transakcja będzie dotyczyła towarów posiadających status wspólnotowy (Spółka australijska dokonuje importu wyrobu finalnego - wina o obniżonej zawartości alkoholu, na terytorium Wielkiej Brytanii). Natomiast przemieszczenie alkoholu pomiędzy Wielką Brytanią a Polską będzie uznane za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w przypadku m.in. wypełnienia przez dokonującego dostawy kryterium bycia podatnikiem podatku od wartości dodanej (art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006r., nr 347, str. 1, z późn. zm.) „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalność rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Spółka australijska wypełnia ww. kryteria do uznania jej za podatnika podatku od wartości dodanej (prowadzi m.in. działalność handlową na terytorium Wielkiej Brytanii).

Fakt, że nie jest ona zarejestrowana do celów VAT na terenie UE nie wpływa w żaden sposób na traktowanie opisanej transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (w art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy nie ma mowy o podatniku zarejestrowanym).

Ponieważ są spełnione pozostałe warunki, o których mowa w art. 9 ust. 1-2 ustawy, tj.:

• dochodzi do przemieszczenia towarów między terytoriami państw członkowskich (Wielkiej Brytanii i Polski);
  
• Spółka uzyska prawo do rozporządzania nabytymi towarami jak właściciel;
  
• Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, a nabywane towary będą przeznaczone do wykorzystania w działalności gospodarczej Spółki;
  
  oraz jak wyżej stwierdzono
  
• Spółka australijska będzie działać w charakterze podatnika VAT
  
  
  

transakcja nabycia wina przez Spółkę od Spółki australijskiej stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski.

Stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej - zwane dalej "informacjami podsumowującymi".

W myśl art. 100 ust. 3 ustawy, informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne, w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4, 6 i 7 - art. 100 ust. 3 ustawy.

Zgodnie z art. 100 ust. 8 pkt 3 ustawy, informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane: właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej - w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.

Zauważyć należy, że przepis art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy wyraźnie wskazuje, że w informacji podsumowującej wykazuje się wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów od podatników podatku od wartości dodanej zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Skoro zatem (co wynika z opisu przedstawionego w złożonym wniosku) Spółka australijska nie jest zarejestrowana do celów VAT na terenie UE (dokumentuje sprzedaż towarów na rzecz Spółki wystawiając faktury VAT niezawierające numeru VAT UE), to takiej transakcji nie wykazuje się w składanej do urzędu skarbowego informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE.

Stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.