Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-1095/13-2/DG
z 30 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2013r. (data wpływu 8 października 2013r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• wyłączenia od opodatkowania podatkiem VAT pobieranych opłat za zadania wykonywane zgodnie z art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu;
  
• opodatkowania podatkiem VAT pobieranych opłat za zadania wykonywane zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu;
  
• stosowania nazw świadczonych usług na paragonach
  
  

- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2013r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia od opodatkowania podatkiem VAT pobieranych opłat za zadania wykonywane zgodnie z art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu, opodatkowania podatkiem VAT pobieranych opłat za zadania wykonywane zgodnie z art. 28 ust. 1 ww. ustawy oraz stosowania nazw świadczonych usług na paragonach.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Stan faktyczny I

Wnioskodawca działa na podstawie ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz.U. nr 147, poz. 1033), zwanej dalej ustawą. Stacja jest państwową jednostką budżetową, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT. Zakres zadań wykonywanych przez X. określają art. 18 ust. 3 oraz art. 28 ust. 1 ww. ustawy Zadania określone w art. 18 ust. 3 stanowią ustawową wyłączność X..

Zadania określone w art. 28 ust. 1 takiej wyłączności nie mają.

Usługi wykonywane przez X., świadczone są na rzecz producentów rolnych, organów administracji rządowej oraz innych zainteresowanych podmiotów.

Zgodnie z art. 18 ust. 4 ustawy, za wykonane zadania Stacja pobiera opłaty, w wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 3 grudnia 2007r. w sprawie wysokości opłaty za wydanie opinii o planie nawożenia oraz sposobu jej uiszczania (Dz.U. 2007, Nr 233, poz. 1716), bez naliczania podatku VAT.

Zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy, za wykonywane zadania Stacja pobiera opłaty, których wysokość została określona w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 30 stycznia 2008 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za zadania wykonywane przez okręgowe stacje chemiczno-rolnicze (Dz.U. 2008, Nr 148, poz. 1071). Do opłat wynikających z powyższego Rozporządzenia Stacja nalicza i pobiera podatek VAT w wysokości 23%.

Wszystkie opłaty stanowią dochód budżetu państwa.

Stan faktyczny II

Wnioskodawca działa na podstawie ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz.U. nr 147, poz. 1033), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy Stacja pobiera opłaty za:

1. analizy fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne:
   1. gleb mineralnych i organicznych,
      
   2. ziem i gleb ogrodniczych, podłoży ogrodniczych, pożywek i wody,
      
   3. materiału roślinnego i pasz,
      
   4. ścieków i osadów ściekowych,
      
   5. nawozów naturalnych, organicznych, organiczno-mineralnych i mineralnych,
      
   6. środków wspomagających uprawę roślin,
2. badania gleb na potrzeby doradztwa nawozowego,
   
3. badania materiału roślinnego na potrzeby doradztwa rolniczego,
   
4. prace terenowo-kartograficzne,
   
5. opracowanie wyników przeprowadzonych analiz i badań,
   
6. działalność szkoleniową i informacyjną.
   
   
   

Wysokość opłat została określona w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 30 stycznia 2008 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za zadania wykonywane przez okręgowe stacje chemiczno-rolnicze (Dz.U. 2008, Nr 148, poz. 1071) w formie tabeli, która posiada 326 pozycji określających opłaty za wykonanie poszczególnych czynności składających się na ustawowe zadanie.

I tak np. widniejąca na paragonie fiskalnym opłata za „analizę materiału roślinnego” (której zakres ustalany jest każdorazowo ze zleceniodawcą i spisywany w formie umowy/zlecenia) może zawierać od kilku do kilkudziesięciu pozycji z tabeli opłat (np. przygotowanie próbki, preparatyka próbki świeżej, oznaczenie suchej masy, mineralizacja do oznaczeń makroskładników, oznaczenie azotu ogólnego metodą miareczkową, oznaczenie fosforu metodą kolorymetryczną itd.).

Jako podatnik VAT, Stacja wszystkie pobrane opłaty rejestruje w kasach fiskalnych, stosując ogólną (wynikającą z ustawy) nazwę zadania, a nie szczegółowe nazwy czynności składających się na zadanie, wg tabeli opłat.

Wnioskodawca nadmienia, że wszystkie zadania cząstkowe wymienione w tabeli opłat objęte są jednakową stawką VAT - 23%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Odnośnie stanu faktycznego I czy Stacja postępuje słusznie pobierając opłaty za zadania określone w art. 18 ust. 3 ustawy bez naliczania podatku VAT, a do opłat za zadania określone w art. 28 ust. 1 ustawy nalicza i pobiera podatek VAT w wysokości 23%?
   
2. Odnośnie stanu faktycznego II czy w świetle wymagań rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. 2013 poz. 363) Stacja spełnia wymóg dotyczący zawartości paragonu fiskalnego sprecyzowany w § 8 ust. 1 pkt 6) rozporządzenia - „nazwa towaru lub usługi pozwalającej na jednoznaczną identyfikację”?
   
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Odnośnie stanu faktycznego I

1. Za zadania określone w art. 18 ust. 3 ustawy, Stacja nie powinna naliczać i pobierać podatku VAT, gdyż w tym przypadku działa ona jako organ władzy publicznej, zatem nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług.
   
2. Za zadania określone w art. 28 ust. 1 ustawy Stacja powinna naliczać podatek VAT, gdyż w tym zakresie prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   
   

Odnośnie stanu faktycznego II

Wnioskodawca stoi na stanowisku, aby utrzymać istniejący stan i stosować na paragonach fiskalnych ogólne nazwy zadań wynikające z ustawy, a nie cząstkowe nazwy czynności składowych zadania, wynikające z tabeli opłat w Rozporządzeniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie uznaje się za prawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
   
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważy, że generalnie – poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347 s. 1, ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest państwową jednostką budżetową, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT. Strona działa na podstawie ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz.U. nr 147, poz. 1033 ze zm.).

Zakres zadań wykonywanych przez Stację określają przepisy art. 18 ust. 3 oraz art. 28 ust. 1 ww. ustawy. Zadania określone w art. 18 ust. 3 stanowią ustawową wyłączność Wnioskodawcy.

Zadania określone w art. 28 ust. 1 takiej wyłączności nie mają.

Usługi wykonywane przez X., świadczone są na rzecz producentów rolnych, organów administracji rządowej oraz innych za interesowanych podmiotów.

Za wykonane zadania Stacja pobiera opłaty, w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 3 grudnia 2007r. w sprawie wysokości opłaty za wydanie opinii o planie nawożenia oraz sposobu jej uiszczania (Dz.U. 2007, Nr 233, poz. 1716), bez naliczania podatku VAT.

Zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy, za wykonywane zadania Stacja pobiera opłaty, których wysokość została określona w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 30 stycznia 2008 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za zadania wykonywane przez okręgowe stacje chemiczno-rolnicze (Dz.U. 2008, Nr 148, poz. 1071). Do opłat wynikających z powyższego rozporządzenia Stacja nalicza i pobiera podatek VAT w wysokości 23%.

Przedmiotem wątpliwości Strony jest, czy prawidłowo postępuje nie naliczając podatku VAT do czynności wykonywanych na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu oraz opodatkowując czynności wykonywane na podstawie art. 28 ust. 2 ww. ustawy stawką VAT w wysokości 23%.

Na wstępie należy wskazać na zapis art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz.U. nr 147, poz. 1033 ze zm.), w myśl którego X, zwana dalej "Stacją", która podlega ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa, oraz podlegające jej okręgowe stacje wykonują zadania związane z agrochemiczną obsługą rolnictwa.

W myśl art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu okręgowa stacja chemiczno-rolnicza, zwana dalej "okręgową stacją", wydaje opinię o planie nawożenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i ust. 2.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu podmiot, który prowadzi chów lub hodowlę drobiu powyżej 40.000 stanowisk lub chów lub hodowlę świń powyżej 2.000 stanowisk dla świń o wadze ponad 30 kg lub 750 stanowisk dla macior:

1. posiada plan nawożenia opracowany zgodnie z zasadami dobrej praktyki rolniczej, na podstawie składu chemicznego nawozów oraz potrzeb pokarmowych roślin i zasobności gleb, uwzględniając stosowane odpady, środki wspomagające uprawę roślin i dodatki do wzbogacenia gleby w rozumieniu przepisów rozporządzenia nr 1774/2002, z wyłączeniem tych podmiotów, które zbywają w całości nawozy naturalne;
   
2. zagospodarowuje co najmniej 70% gnojówki i gnojowicy na użytkach rolnych, których jest posiadaczem i na których prowadzi uprawę roślin, a pozostałe 30% może zbyć w sposób określony w art. 3 ust. 3.
   
   
   

W myśl art. 18 ust. 2 wyżej powołanej ustawy nabywca nawozu naturalnego, zbytego w sposób określony w art. 3 ust. 3, opracowuje w terminie 30 dni od dnia zawarcia umowy plan nawożenia, spełniający wymagania określone w ust. 1 pkt 1, jednak nie później niż do dnia rozpoczęcia stosowania nawozu naturalnego.

Z treści art. 18 ust. 3 wynika, ze okręgowa stacja chemiczno-rolnicza, zwana dalej „okręgową stacją” wydaje opinię o planie nawożenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i ust. 2.

Jak stanowi art. 18 ust. 4 ustawy o nawozach i nawożeniu za wydanie opinii , o której mowa w ust. 3, okręgowa stacja pobiera opłatę. Opłata , o której mowa w ust. 4, stanowi dochód budżetu państwa – art. 18 ust. 5.

Zgodnie z art. 18 ust. 6 podmiot, o którym mowa w ust. 1, oraz nabywca nawozu naturalnego, o którym mowa w ust. 2, przekazują do wójta (burmistrza, prezydenta miasta) oraz do wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, właściwych ze względu na miejsce prowadzenia działalności, o której mowa w art. 1, kopię planu nawożenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lub 2, wraz z opinią, o której mowa w ust. 3, w terminie 14 dni od dnia otrzymania tej opinii.

Zadania stacji okręgowych zostały również określone w art. 28 ustawy o nawozach i nawożeniu, gdzie w myśl ust. 1 tego artykułu do zadań okręgowych stacji należy:

Zgodnie z art. 28 ust. 2 Okręgowe stacje, wykonując powyższe zadania, pobierają opłaty za:

1. wykonywanie analiz gleb, roślin, płodów rolnych i leśnych;
   
2. doradztwo w sprawach nawożenia;
   
3. wykonywanie badań jakości nawozów i środków wspomagających uprawę roślin;
   
4. wykonywanie ekspertyz i wydawanie opinii o zasobności gleb, składzie chemicznym roślin, nawozów i środków wspomagających uprawę roślin, a także prawidłowym stosowaniu nawozów i środków wspomagających uprawę roślin;
   
5. prowadzenie działalności szkoleniowej i informacyjnej w zakresie, o którym mowa w pkt 1-4;
   
6. tworzenie i prowadzenie bazy danych dotyczących zasobności gleb w azot i fosfor oraz zanieczyszczenia azotanami wód w profilu glebowym do 90 cm od powierzchni gruntu;
   
7. wykonywanie innych zadań z zakresu agrochemicznej obsługi rolnictwa, powierzonych przez Stację.
   
   
   

Pobierane opłaty, o których mowa wyżej, stanowią dochód budżetu państwa a ich wysokość została określona rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 30 stycznia 2008 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za zadania wykonywane przez okręgowe stacje chemiczno-rolnicze (Dz.U. Nr 29 poz. 174) wydanym na mocy art. 28 ust. 5 ustawy o nawozach i nawożeniu w porozumieniu z ministrem właściwym ds. finansów publicznych.

Jak wcześniej wskazano okręgowe stacje w myśl art. 18 ust. 3 wydają opinię o planie nawożenia, za wydanie której pobierana jest opłata. Producenci rolni oraz inne podmioty zainteresowane przekazują kopię planu nawożenia wraz z opinią do wójta (burmistrz, prezydenta miasta) oraz wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. Tylko okręgowa stacja chemiczno-rolnicza ma prawo do wydania ww. opinii o planie nawożenia. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określił, w drodze rozporządzenia, wysokość opłaty za wydanie opinii o planie nawożenia oraz sposób jej uiszczania, biorąc pod uwagę koszty ponoszone przez okręgową stację przy wydawaniu opinii.

Należy wskazać, że organ władzy publicznej, w zakresie w jakim realizuje zadania z zakresu administracji państwowej, nałożone odrębnymi przepisami prawa, objęty jest regulacją przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Wprawdzie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT stanowi, że wspomniane organy są podatnikami w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, jednak w analizowanym przypadku taka sytuacja nie występuje. Czynności, o których mowa mają charakter publicznoprawny, a nie cywilnoprawny, a ich wysokość jest ściśle określona w przepisach prawa.

Z uwagi na opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że czynności określone w art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach
i nawożeniu realizowane przez okręgową stację tj. polegające na wydaniu opinii o planie nawożenia należą do kategorii spraw z zakresu administracji państwowej i w tym zakresie Stacja działa jak organ władzy publicznej.

W kontekście powyższego należy uznać, że Wnioskodawca działa jako organ władzy publicznej w zakresie zadań, o których mowa w art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu, zatem w zakresie tych czynności nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług.

W związku z tym Wnioskodawca pobierając opłaty za wykonywane zadania, o których mowa w art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu nie powinien naliczać i pobierać podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie wyłączenia spod opodatkowania podatkiem VAT pobieranych opłat za zadania wykonywane zgodnie z art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu należy uznać za prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do zadań wykonywanych przez okręgowe stacje określonych w art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu, należy wskazać, że aby wyłączenie spod zakresu opodatkowania podatkiem od towarów i usług mogło być zastosowane w stosunku do określonego rodzaju działalności wykonywanej przez organ władzy publicznej (lub podmiot prawa publicznego działający w takim charakterze), działalność ta musi być wykonywana w ramach właściwego dla tych organów reżimu prawnego. Jeśli natomiast organy władzy (lub podmiot prawa publicznego) działają na tych samych warunkach prawnych co prywatni przedsiębiorcy, nie wykonują działalności w ramach pełnienia funkcji publicznych.

Zatem odnosząc powyższe wyjaśnienia do działalności wykonywanej przez Wnioskodawcę w zakresie zadań określonych w art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu Stacje uznawane są za podatnika podatku od towarów i usług.

Dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności, które świadczone są przez Stacje, które to zadania określone w art. 28 ust. 1 ww. ustawy jednocześnie mogą być wykonywane również przez podmioty prywatne nie ma znaczenia fakt, że Stacja jest zobowiązana stosować ceny lub opłaty w wysokości określonej w ww. rozporządzeniu Ministra Rolnictwa Rozwoju Wsi ustalone w porozumieniu z ministrem właściwym ds. finansów. Okręgowa Stacja z tytułu czynności wymienionych w art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu, za które pobierane są przedmiotowe opłaty, prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy podatku od towarów i usług.

Do pobieranych opłat znajdą zatem zastosowanie ogólne zasady określone w przepisach dotyczących VAT, dotyczące opodatkowania odpłatnego świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy zaznaczyć, iż obok ww. stawki ustawodawca przewidział w ustawie oraz przepisach wykonawczych opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jednakże do opłat pobieranych przez Okręgową Stację za wykonywane czynności określone w art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu należy zastosować stawkę podatku w wysokości 23%, gdyż zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług jak i przepisy rozporządzenia wykonawczego do ustawy nie przewidują zwolnienia od podatku bądź stawek obniżonych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Ad. 2

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy o podatku od towarów i usług.

W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, iż podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy fizycznych nieprowadzących działalności rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

W myśl art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku (…).

Jak stanowi art. 111 ust. 9 pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia szczegółowe kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz sposób oznaczania pamięci fiskalnej kas rejestrujących numerami unikatowymi, warunki ich przydzielania oraz dokumenty, które powinny być dołączone do kasy rejestrującej przy wprowadzaniu jej do obrotu.

Należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2013r. obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. z 2013r., poz. 363), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie kas rejestrujących.

Stosownie do § 2 pkt 12 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
   
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
   
3. numer kolejny wydruku;
   
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
   
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
   
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
   
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
   
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
   
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
   
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
    
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
    
12. łączną kwotę podatku;
    
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
    
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
    
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
    
16. numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
    
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) – na żądanie nabywcy;
    
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
    
    
    

Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących).

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać paragon fiskalny. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na wydruku nazwy towaru lub usługi. Sprzedawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Sprzedawca jest zobowiązany na paragonie opisać każdy towar lub usługę, podać ich nazwę, ale też, nie może być to nazwa bardzo ogólna. Umieszczona na paragonie fiskalnym nazwa towaru lub usługi winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru lub usługi, a nie określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru lub usługi, tak aby do każdego towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i aby użyta nazwa była, co do istoty, zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem i usługą, a ponadto by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedanego towaru lub usługi.

Jak wskazano powyżej, sposób przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług określa sam sprzedawca uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Przy czym nazwa towaru i usługi winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru i usługi, zatem Wnioskodawca zobowiązany jest do szczegółowego określenia nazw towarów i usług na paragonie fiskalnym w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Sposób „jednoznacznego” identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem towarów i usług, jakie podatnik oferuje. Jeżeli podatnik dokonuje sprzedaży określonego rodzaju towarów lub świadczy określonego rodzaju usługi i wszystkie towary lub wszystkie usługi z danej kategorii mają jedną stawkę podatku VAT, podatnik może co do zasady, zaprogramować w kasie nazwę tego towaru lub usługi zgodnie z nazwą tej kategorii. Jeżeli jednak podatnik sprzedaje różne towary i usługi należące do różnych kategorii towarów lub usług, pomimo, że mają one taką samą stawkę podatku VAT, to podatnik powinien, co do zasady, oddzielnie je identyfikować. Sposób prowadzenia jednoznacznej identyfikacji ma zatem ścisły związek z asortymentem oferowanym przez podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca działa na podstawie ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu i zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy pobiera opłaty za:

1. analizy fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne:
   1. gleb mineralnych i organicznych,
      
   2. ziem i gleb ogrodniczych, podłoży ogrodniczych, pożywek i wody,
      
   3. materiału roślinnego i pasz,
      
   4. ścieków i osadów ściekowych,
      
   5. nawozów naturalnych, organicznych, organiczno-mineralnych i mineralnych,
      
   6. środków wspomagających uprawę roślin,
2. badania gleb na potrzeby doradztwa nawozowego,
   
3. badania materiału roślinnego na potrzeby doradztwa rolniczego,
   
4. prace terenowo-kartograficzne,
   
5. opracowanie wyników przeprowadzonych analiz i badań,
   
6. działalność szkoleniową i informacyjną.
   
   
   

Wysokość opłat została określona w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 30.01.2008 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za zadania wykonywane przez okręgowe stacje chemiczno-rolnicze w formie tabeli, która posiada 326 pozycji określających opłaty za wykonanie poszczególnych czynności składających się na ustawowe zadanie.

I tak np. widniejąca na paragonie fiskalnym opłata za „analizę materiału roślinnego” (której zakres ustalany jest każdorazowo ze zleceniodawcą i spisywany w formie umowy/zlecenia) może zawierać od kilku do kilkudziesięciu pozycji z tabeli opłat (np. przygotowanie próbki, preparatyka próbki świeżej, oznaczenie suchej masy, mineralizacja do oznaczeń makroskładników, oznaczenie azotu ogólnego metodą miareczkową, oznaczenie fosforu metodą kolorymetryczną itd.)

Przedmiotem wątpliwości Strony jest, czy wystarczającym jest uwzględnienie na paragonie nazwy wykonywanej usługi w postaci np. opłata za analizę materiału roślinnego, czy też należy szczegółowo wymieniać wszystkie cząstkowe czynności wykonywane w ramach tego zlecenia, za które przewidziane są odrębne opłaty w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 30.01.2008 r.

Z powołanego wcześniej art. 111 ust. 3a pkt 2 ustawy wynika, że to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. Oznacza to, że podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów (usług) na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów. Przy czym, nie oznacza to, że każdy towar powinien mieć odrębne kodowanie w kasie rejestrującej; można pogrupować towary według kategorii. Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach, z wyłączeniem sytuacji, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT. Jednocześnie nazwa usługi (towaru) na paragonie musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jaka usługa została zakupiona. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji usługi (towaru) jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, przy czym należy pamiętać, że przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Wnioskodawca jest podmiotem, którego zakres działania, czyli zakres świadczonych usług wyznaczają przepisy ustawy o nawozach i nawożeniu; przy czym czynności wykonywane przez Stronę na rzecz klientów wymienione w art. 28 ust. 1 ustawy traktowane są jako czynności wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Należy wskazać, że dla poszczególnych czynności w ramach wykonywanych analiz fizycznych, fizykochemicznych i chemicznych gleb, materiału roślinnego i pasz, ścieków i osadów ściekowych, nawozów naturalnych, organicznych, organiczno-mineralnych i mineralnych, środków wspomagających uprawę roślin w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 30.01.2008 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za zadania wykonywane przez okręgowe stacje chemiczno-rolnicze przewidziane są cząstkowe opłaty np. za: przygotowanie próbki, preparatykę próbki świeżej, oznaczenie suchej masy, mineralizację do oznaczeń makroskładników, oznaczenie azotu ogólnego metodą miareczkową. Jednakże zespół tych odrębnie wycenianych czynności będzie się składał na zleconą i wykonaną usługę polegającą na analizie fizycznej, fizykochemicznej lub chemicznej danego materiału przekazanego do badania Wnioskodawcy. Zatem w ocenie tut. Organu wystarczającym będzie określenie na paragonie fiskalnym w postaci: „analiza (…)” i tu należy wymienić szczegółowo badany materiał (nie należy stosować ogólnego określenia jak np. materiał roślinny). Nie ma również konieczności wymieniania poszczególnych czynności, które złożyły się na wykonanie usługi.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 2, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.