Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-300/11/13-9/S/KT
z 23 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2012 r. sygn. III SA/Wa 2832/11 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 30.09.2013 r.) - stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 31.01.2011 r. (data wpływu 23.02.2011 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług oceny ryzyka, wyceny i likwidacji szkód majątkowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.02.2011 r. wpłynął ww. wniosek o wydania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług oceny ryzyka, wyceny i likwidacji szkód majątkowych. Wniosek został uzupełnionym pismem z dnia 04.05.2011 r. (data wpływu 09.05.2011 r.) oraz pismem z dnia 02.06.2011 r. (data wpływu 06.06.2011 r.), będącymi odpowiedzią na wezwania tut. Organu: nr IPPP3/443-300/11-2/KT z dnia 12.04.2011 r. oraz IPPP3/443-300/11-4/KT z dnia 26.05.2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Firma Wnioskodawcy zajmuje się wykonywaniem usług pomocniczych do usług ubezpieczeniowych w zakresie weryfikacji wartości i zakresu uszkodzeń. Zgodnie z zaświadczeniem w wpisie do ewidencji działalności gospodarczej z dnia 09.09.2009r., przedmiotem działalności Wnioskodawcy, na podstawie PKD nr 66.21.Z – „Działalność związana z oceną ryzyka i szacowaniem poniesionych strat”, jest likwidacja szkód majątkowych, do końca roku 2010 zakwalifikowana w grupowaniu PKWiU ex 67.20.10-00.20-00.30, które obecnie zawiera art. 43 ust. 1 pkt 37 w zw. z art. 43 ust. 13 ustawy o VAT.

W ramach usług likwidacji szkód majątkowych, będących przedmiotem zapytania, Wnioskodawca wykonuje czynności: oceny ryzyka, ustalenia przyczyny powstania szkody oraz wyceny wartości poniesionych strat. Wnioskodawca nie jest agentem ani pośrednikiem ubezpieczeniowym. Przedmiotową usługę Pytający świadczy na rzecz towarzystw ubezpieczeniowych, na podstawie zawartych z nimi umów, lub na podstawie zleceń od towarzystw ubezpieczeniowych, w których przedmiotem świadczenia jest likwidacja szkód, w tym przede wszystkim ocena ryzyka, ustalenie przyczyny powstania szkody oraz wycena wartości strat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od początku roku 2011 usługa pomocnicza do usługi ubezpieczeniowej, w zakresie oceny ryzyka, wyceny i likwidacji szkód majątkowych, należy do usług zwolnionych od podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa doradcza do usługi ubezpieczeniowej jest zwolniona od podatku VAT, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 w zw. z art. 43 ust. 13 ustawy o VAT.

W dniu 17.06.2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną znak IPPP3/443-300/11-6/KT, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu Organ stwierdził, że Wnioskodawca nie wykonuje czynności ubezpieczeniowych. Czynność ubezpieczeniowa charakteryzuje się bowiem tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy. Wnioskodawca w niniejszej sprawie nie występuje w roli ubezpieczyciela. Przedmiotowe usługi nie są także usługami wskazanymi w art. 43 ust. 13 ustawy, gdyż nie stanowią one elementu usługi wskazanej w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej. Usługi te nie stanowią usług właściwych do wykonania usługi podstawowej, tj. usługi ubezpieczeniowej zwolnionej od podatku VAT w związku z art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, bowiem nie obejmują one funkcji charakterystycznych dla usługi ubezpieczeniowej. Zatem, świadczone przez Wnioskodawcę usługi wyceny i likwidacji szkód majątkowych nie korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, określonego w art. 43 ust. 1 pkt 37 oraz w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT.

Powyższa interpretacja była przedmiotem skargi, złożonej przez Wnioskodawcę.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2832/11 uchylono zaskarżoną interpretację.

WSA uznał, że przy interpretacji przedmiotowego zwolnienia, wobec braku w polskiej ustawie podatkowej legalnej definicji pojęcia usług ubezpieczeniowych, należy odwołać się do przepisów Dyrektywy oraz dorobku orzecznictwa wspólnotowego. Analizując czynności wykonywane przez Skarżącego w kontekście unormowań wspólnotowych (wyrok z dnia 20 listopada 2003 r. w sprawie C-8/01, wyrok z dnia 8 marca 2001 r. w sprawie C-240/99 Skandia, wyrok z dnia 3 marca 2005 r. w sprawie C-472/03) Sąd stwierdził, że Skarżący nie jest stroną transakcji ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych. Nie świadczy również usług pokrewnych w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy, bowiem nie występuje w roli brokera ani agenta ubezpieczeniowego. Działania Skarżącego mają charakter podwykonawstwa („outsourcingu”) wobec zakładów ubezpieczeniowych, przy tym są to działania niezbędne dla działalności ubezpieczeniowej. W konsekwencji Sąd stwierdził, iż Skarżąca nie może korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Sąd wskazał jednak, iż ustawodawca krajowy rozszerzył zakres zwolnienia podatkowego w stosunku do przepisów Dyrektywy 112 poprzez art. 43 ust 13 ustawy, który dla zastosowania tego zwolnienia wymaga, żeby dana usługa, stanowiąc element usługi zasadniczej była właściwa oraz niezbędna do jej (usługi podstawowej ubezpieczeniowej) wykonania, co oznacza, że realizuje cele usługi zasadniczej, to jest związane z udzieleniem ochrony ubezpieczeniowej i nie może stanowić elementu usług pośrednictwa ubezpieczeniowego. Sąd uznał, że usługi likwidacji szkody stanowią element usługi ubezpieczeniowej, czyli są one czynnościami, które wchodzą w skład usług ubezpieczeniowych świadczonych przez zakład ubezpieczeń na rzecz ubezpieczonego, będąc świadczeniem realizowanym w przypadku wystąpienia określonego zdarzenia drogowego i mają charakter właściwy dla usług ubezpieczenia oraz niezbędny dla usługi ubezpieczenia, ponadto stanowią odrębną całość.

W konsekwencji Sąd orzekł, że usługi likwidacji szkody świadczone przez Skarżącego na rzecz zakładów ubezpieczeń mogą korzystać ze zwolnienia z VAT w oparciu o treść art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Ww. orzeczenie było przedmiotem skargi kasacyjnej Ministra Finansów. Wyrokiem z dnia 3 września 2013 r. sygn. akt I FSK 1300/12 Naczelny Sąd Administracyjny, podzielając poglądy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, oddalił skargę kasacyjną Organu, stwierdzając, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2832/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 z późniejszymi zmianami), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w świetle art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast towarami, w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcie świadczenie usług zostało określone w art. 8 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7(…).

Stosownie do art. 5a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Co do zasady stawka podatku – na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, na podstawie art. 146a ustawy, obowiązującym od dnia 01.01.2011 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Należy zaznaczyć, iż z dniem 1 stycznia 2011r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchylają załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku i przenoszą uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku dodanie do art. 43 ustawy punktu 37, regulującego zwolnienia od podatku usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych, określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Zasadniczym powodem odejścia od stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L z 2006r. Nr 347.1 ze zm.).

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

W myśl art. 43 ust. 13 znowelizowanej ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41, o czym stanowi art. 43 ust. 14 ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
   
2. usług doradztwa;
   
3. usług w zakresie leasingu.
   
   
   

Podkreślić trzeba, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Zatem, w pierwszej kolejności należy określić, jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Dyrektywa ani ustawa o podatku od towarów i usług nie podają definicji transakcji ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, ani usług pokrewnych świadczonych przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych.

Czynność ubezpieczeniowa, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy. Czynność ubezpieczeniowa w każdym przypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe, TSUE w sprawie C-8/01 orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest, w ogólnym rozumieniu, iż ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skandia C-240/99, paragraf 37). Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie „transakcje ubezpieczeniowe” nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

W akapicie 41 sprawy Skandia Trybunał podtrzymał stanowisko, że „zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku okazuje się, iż tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B(a) szóstej dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym”. W ww. orzeczeniu rozstrzygnięto, że wyceny szkód pojazdów silnikowych dokonane przez stowarzyszenie w imieniu swoich członków, będących firmami ubezpieczeniowymi nie są transakcjami ubezpieczeniowymi ani usługami pokrewnymi transakcjom ubezpieczeniowym, które świadczą maklerzy lub przedstawiciele ubezpieczeniowi, w znaczeniu tego postanowienia.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca świadczy na rzecz towarzystw ubezpieczeniowych, na podstawie zawartych umów lub otrzymanych zleceń, usługi likwidacji szkód majątkowych. Wykonywane przez Zainteresowanego czynności obejmują: ocenę ryzyka, ustalenie przyczyn powstania szkody oraz wycenę wartości poniesionych strat. Wnioskodawca wskazał, że nie jest agentem ani pośrednikiem ubezpieczeniowym.

Biorąc pod uwagę opis sprawy należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie wykonuje czynności ubezpieczeniowych. Czynność ubezpieczeniowa charakteryzuje się bowiem tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Wnioskodawca w niniejszej sprawie nie występuje w roli ubezpieczyciela, który w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz ubezpieczonego klienta.

Zauważyć należy, iż „czynność ubezpieczeniowa”, w każdym wypadku związana będzie z istnieniem stosunku umownego między ubezpieczycielem, który na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług może korzystać ze zwolnienia z tego podatku, a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym. Natomiast, z opisanego stanu faktycznego wynika, że między Wnioskodawcą a klientami nie istnieje żaden stosunek prawny ubezpieczenia.

Wnioskodawca nie świadczy również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie przyjętego ryzyka.

W konsekwencji, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę, będące przedmiotem wniosku, nie stanowią usług ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych, korzystających ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Świadczone usługi – jak wskazał Zainteresowany – są w rezultacie czynnościami polegającymi na ustaleniu stanu faktycznego i prawnego zaszłego zdarzenia oraz oszacowaniu wysokości odszkodowania, co wymaga dokonania jego wyceny. Czynności te należy więc traktować jako formę niezbędną w celu uzyskania odszkodowania od towarzystw ubezpieczeniowych.

Zatem, czynności wykonywane na rzecz towarzystw ubezpieczeniowych, będące przedmiotem wniosku, nie stanowią również usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, korzystających ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

W badanej sprawie należy jednak mieć na uwadze brzmienie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 13 ustawy, który omawiane zwolnienie rozszerza na usługi stanowiące element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Zastosowanie zwolnienia określonego powyższym przepisem wymaga zatem spełnienia określonych warunków. Wymienione w nim usługi muszą bowiem stanowić odrębną całość oraz być właściwe i niezbędne do wykonania usługi podstawowej, tj. usługi ubezpieczeniowej, co oznacza, że muszą one realizować cele usługi zasadniczej, związane z udzieleniem ochrony ubezpieczeniowej.

Aby uznać usługę za „właściwą”, musi ona z ogólnego punktu widzenia stanowić osobną całość, w rezultacie obejmując funkcje charakterystyczne dla usługi zwolnionej. Natomiast usługą „niezbędną” dla usługi ubezpieczenia jest taka czynność, bez której nie byłoby możliwe świadczenie usług ubezpieczeniowych przez zakład ubezpieczeń.

Analizując charakter świadczonych przez Wnioskodawcę usług likwidacji szkód świadczonych na rzecz zakładów ubezpieczeniowych, na które składa się ocena ryzyka, ustalenie przyczyny powstania szkody oraz wycena wartości strat, należy dojść do wniosku, że usługi te stanowią element usługi ubezpieczeniowej, tzn. są czynnościami, które wchodzą w skład usług ubezpieczeniowych świadczonych przez zakład ubezpieczeń na rzecz ubezpieczonego, jako świadczenie realizowane w przypadku wystąpienia określonego zdarzenia drogowego. Usługi likwidacji szkód posiadają bowiem typowe cechy usługi ubezpieczeniowej, a także są ściśle związane z zapewnianą przez ubezpieczyciela ochroną ubezpieczeniową – wykonanie tych świadczeń przez Wnioskodawcę na rzecz klientów pozwala ubezpieczycielom na wywiązanie się z ich zobowiązań wynikających z zawartych umów ubezpieczenia. Ponadto, usługi likwidacji szkód stanowią pewną odrębną całość w ramach usług ubezpieczeniowych.

Zatem, usługi wymienione we wniosku, wykonywane przez Wnioskodawcę na podstawie umów zawartych z towarzystwami ubezpieczeniowymi, mogą być traktowane jako pewna, dająca się wyodrębnić, całość. Jednocześnie, świadczenia te są właściwe oraz niezbędne do wykonania usługi ubezpieczenia przez zakład ubezpieczeniowy - aby ubezpieczony mógł otrzymać odszkodowanie, konieczne jest ustalenie, czy nastąpiło zdarzenie objęte umową ubezpieczenia, określenie rozmiaru szkody i wysokości świadczenia. Oznacza to, że opisane usługi spełniają warunki dla zastosowania zwolnienia od podatku, określone przepisem art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług.

Podsumowując, świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz zakładów ubezpieczeniowych usługi wyceny i likwidacji szkód majątkowych, od dnia 1 stycznia 2011 r. korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 13 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Tym samym, biorąc pod uwagę obowiązujący stan prawny i przedstawione okoliczności sprawy oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2832/11, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.