Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-857/13-2/JW
z 23 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11.08.2013 r. (data wpływu 13.08.2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.08.2013 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W drodze spadku po ojcu w latach 90-tych Wnioskodawca otrzymał dwie działki gruntowe nie graniczące ze sobą o powierzchniach - jedna 920 m², druga 5 105 m² położone w Warszawie dzielnica Wilanów przy drodze bez nazwy (Kępa Zawadowska). Wnioskodawca otrzymanych działek nie wykorzystywał do działalności gospodarczej, ponieważ takowej ani On ani jego żona nie prowadzili, nie są Oni i nigdy nie byli płatnikami podatku VAT. Źródłem utrzymania Wnioskodawcy oraz jego żony była praca zarobkowa. Obecnie Wnioskodawca wraz z żoną są na emeryturze. Działki stanowiły i stanowią teren niezabudowany, a zgodnie z aktualnym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (którego zmianę wykonano bez woli Wnioskodawcy) teren ten przeznaczony jest pod zabudowę.

Pierwszą działkę o pow. 920 m² mającą kształt nieforemny Strona sprzedała w 2003 r. kuzynowi, który miał podobną działkę graniczącą z działką Wnioskodawcy, a po skomasowaniu uzyskał działkę pozwalającą pobudować dom.

Drugą działkę o pow. 5 105 m² Wnioskodawca podzielił na trzy części z czego jedną działkę o pow. 1 500 m² w sierpniu 2008 r. Strona darowała córce - Elizie M., następną działkę o pow. 2 074 m² we wrześniu 2012 r. Wnioskodawca sprzedał a pieniądze ze sprzedaży w całości darował synowi - Mariuszowi S. Syn za otrzymane od Strony pieniądze kupił w P. dwa mieszkania dla swoich dorosłych dzieci.

Ostatnią działkę, którą Strona posiada o pow. 1 531 m² - zamierza w najbliższym czasie sprzedać na własny użytek. Za uzyskane ze sprzedaży pieniądze Wnioskodawca chcę kupić mieszkanie dla siebie i żony.

Obecnie Wnioskodawca wraz z żoną mieszka u córki. Oprócz tej działki Wnioskodawca jak i żona, nie posiadają żadnej innej nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jeśli w ramach zwykłego wykonywania prawa własności Wnioskodawca sprzeda działkę gruntową niezabudowaną, która zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod zabudowę a będzie to druga transakcja sprzedaży Strony w ciągu ostatnich pięciu lat to będzie zobowiązany zapłacić podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług brak jest unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałyby, że sprzedaż gruntów pod zabudowę okazjonalnie nie czyni ze sprzedawcy podatnika podatku VAT.

Wykonanie przez Wnioskodawcę czynności sprzedaży gruntu (działki) pod zabudowę pomimo, że jest to druga transakcja jest czynnością związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca jako osoba sprzedająca zarządza swoim majątkiem prywatnym a nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, zatem Strona nie może być z tego tytułu podatnikiem VAT.

Ponadto Wnioskodawca nie podejmował i nie podejmuje aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami angażując środki podobne do wykorzystywanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą.

Stanowisko własne Wnioskodawca opiera na orzecznictwie ETS - wyrok ETS z dnia 15 września 2011 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Podatnikami - według zapisu ust. 1 tego artykułu - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.04.2013 r., obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku zbycia przez osobę fizyczną majątku prywatnego. Zbycie majątku nabytego na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Wskazać należy, że w kwestii uznania za działalność gospodarczą sprzedaży nieruchomości z prywatnego majątku zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 15 września 2011 r. wydany w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10. W przedmiotowym wyroku Trybunał wskazał, iż dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej Dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Z orzecznictwa Trybunału wynika zatem, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Zdaniem Trybunału, inaczej jest natomiast w wypadku, gdy Zainteresowany podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Według wskazanego przepisu prawa wspólnotowego, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w drodze spadku po ojcu w latach 90-tych otrzymał dwie działki gruntowe nie graniczące ze sobą o powierzchniach - 920 m² i 5 105 m². Wnioskodawca przedmiotowych działek nie wykorzystywał do działalności gospodarczej, ponieważ takowej ani On ani jego żona nie prowadzili, nie są Oni również i nigdy nie byli płatnikami podatku VAT. Źródłem utrzymania Wnioskodawcy oraz jego żony była praca zarobkowa. Obecnie Wnioskodawca wraz z żoną są na emeryturze. Działki stanowiły i stanowią teren niezabudowany, a zgodnie z aktualnym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (którego zmianę wykonano bez woli Wnioskodawcy) teren ten przeznaczony jest pod zabudowę. Działkę o pow. 920 m² mającą kształt nieforemny Strona sprzedała w 2003 r. kuzynowi, który miał podobną działkę graniczącą z działką Wnioskodawcy, a po skomasowaniu uzyskał działkę pozwalającą pobudować dom. Drugą działkę o pow. 5 105 m² Wnioskodawca podzielił na trzy części z czego jedną działkę o pow. 1 500 m² w sierpniu 2008 r. Wnioskodawca darował córce, następną działkę o pow. 2 074 m² we wrześniu 2012 r. Wnioskodawca sprzedał a pieniądze ze sprzedaży w całości darował synowi. Ostatnią działkę, którą Strona posiada o pow. 1 531 m² - zamierza w najbliższym czasie sprzedać na własny użytek. Za uzyskane ze sprzedaży pieniądze Wnioskodawca chcę kupić mieszkanie dla siebie i żony.

Oprócz tej działki Wnioskodawca jak i żona, nie posiadają żadnej innej nieruchomości. Ponadto z okoliczności przedstawionych w opisie sprawy wynika, że Wnioskodawca nie podejmował i nie podejmuje aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami angażując środki podobne do wykorzystywanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość czy jeśli w ramach zwykłego wykonywania prawa własności sprzeda działkę gruntową niezabudowaną, która zgonie z planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod zabudowę a będzie to druga transakcja sprzedaży Strony w ciągu ostatnich pięciu lat to będzie zobowiązany zapłacić podatek VAT.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca nie dokonywał aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o zamiarze profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

Skutkiem tego transakcja zbycia działki gruntowej niezabudowanej przez Wnioskodawcę nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca z tytułu sprzedaży przedmiotowej działki nie może być uznany za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Taki opis sprawy wskazuje bowiem, iż głównym celem zbycia nieruchomości, nie jest prowadzenie przez Stronę w sposób profesjonalny działalności gospodarczej, a jedynie rozporządzenie majątkiem osobistym.

Reasumując, Wnioskodawca dokonując zbycia omawianej nieruchomości gruntowej nie będzie działać jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.