Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1248/13/MP
z 24 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2013 r. (data wpływu 10 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa wyboru podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako formy prowadzenia dokumentacji podatkowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2013 r. został złożony wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osoby fizyczne w zakresie prawa wyboru podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako formy prowadzenia dokumentacji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Republiki Białorusi. Legitymuje się również (poza paszportem białoruskim) kartą stałego pobytu, wydaną przez Wojewodę ze wskazanym zamiarem pobytu, jako osiedlenie się. W roku 2010 zarejestrował w CEIDG prowadzenie działalności gospodarczej, podając m. in. rodzaj prowadzonej dokumentacji podatkowej, jako podatkową księgę przychodów i rozchodów. Tę działalność w zadeklarowanej formie prowadzi nieprzerwanie do chwili obecnej. W październiku 2013 roku, Naczelnik Urzędu Skarbowego wystosował do podatnika wezwanie, w którym zażądał dokonania zmiany wpisu w CEIDG, polegającej na zadeklarowaniu prowadzenia ksiąg rachunkowych, argumentując iż podatnik jest osobą zagraniczną a zatem nie ma prawa do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Powołał się przy tym na treść art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości. W odpowiedzi na wezwanie, pełnomocnik Wnioskodawcy, odmówił dokonania zmian, powołując się na treść art. 13 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. W kolejnym piśmie z dnia 31 października 2013 r. organ podatkowy ponowił żądanie, stwierdzając, że art. 2, ust. 1., pkt 6 ustawy o rachunkowości mówi jednoznacznie, że osoba zagraniczna jest zobligowana do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Ponieważ wzmiankowana ustawa nie zawiera definicji osoby zagranicznej, organ podatkowy powołał się na art. 5, pkt 2, lit. a ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, mówiący iż osoba zagraniczna to osoba nieposiadająca obywatelstwa polskiego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

Czy Wnioskodawca, obywatel Republiki Białorusi (nieposiadający obywatelstwa polskiego), legitymujący się kartą stałego pobytu, określającą zamiar tego pobytu jako osiedlenie się, rozpoczynając prowadzenie działalności gospodarczej, miał prawo do wyboru podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako formy prowadzenia dokumentacji podatkowej, na takich samych prawach jak obywatel polski?

Zdaniem Wnioskodawcy postępowanie podatnika w tej sprawie było prawidłowe. W świetle obowiązujących przepisów Wnioskodawca miał prawo do wyboru podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Artykuł 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości w istocie stanowi, że osoba zagraniczna jest zobligowana do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Ponieważ ustawa nie zawiera definicji osoby zagranicznej, zachodzi konieczność posiłkowania się ustawą o swobodzie działalności gospodarczej, gdzie taka definicja została sformułowana. Jej artykuł 5, pkt 2, lit. a określa osobę zagraniczną jako osobę nieposiadającą obywatelstwa polskiego. Tego trzyma się Naczelnik Urzędu Skarbowego, tym samym odmawiając podatnikowi prawa do wyboru rodzaju prowadzonej dokumentacji podatkowej. Odrzuca tym samym postanowienia artykułu 13 tejże ustawy, który w mojej ocenie określa wyjątki od stosowania ogólnego w swej treści artykułu 5. Bowiem w ust. 2. stwierdza on, że: Obywatele innych państw niż wymienione w ust. 1, którzy: pkt 1) posiadają w Rzeczypospolitej Polskiej: lit. a) zezwolenie na osiedlenie się, - mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na takich samych zasadach jak obywatele polscy.

Wszystkie te warunki, spełnia Wnioskodawca, a zatem w swych prawach jest zrównany z obywatelami polskimi. Oznacza to, że rozpoczynając prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej miał prawo wyboru rodzaju ksiąg podatkowych w takim samym stopniu, jak obywatele polscy. Gdyby miało być inaczej, po co ustawodawca zamieszczałby artykuł 13. w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej? Świadczyłoby to, o jego nieracjonalnym działaniu, a przecież racjonalność działania ustawodawcy, przyjmuje się a priori. W świetle powyższych argumentów, Wnioskodawca uważa stanowisko i postępowanie w tej sprawie za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule, zawiera ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm.)

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 i 6 ustawy o rachunkowości, przepisy tej ustawy, stosuje się z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

• osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 Euro,
• osób zagranicznych, oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Stosownie natomiast do art. 5 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1238), przez osobę zagraniczną rozumie się osobę fizyczną nieposiadającą obywatelstwa polskiego.

Z powyższego wynika, że osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego (bez względu na miejsce zamieszkania, czy też posiadanie zezwolenia na osiedlenie się), jest w świetle ustawy o swobodzie działalności gospodarczej osobą zagraniczną, zobowiązaną w świetle art. 2 ust. 1 pkt 2 i 6 ustawy o rachunkowości, do prowadzenia ksiąg rachunkowych bez względu na wysokość przychodu netto osiągniętego przez tę osobę z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zasada ta nie dotyczy obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej, w myśl bowiem postanowień Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, mając na uwadze zasadę równego traktowania obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej uznano, iż osoby fizyczne będące obywatelami tych państw, nieposiadające obywatelstwa polskiego powinny być traktowane tak jak obywatele polscy.

W związku z tym, zastosowanie do nich znajduje art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o rachunkowości, na podstawie którego, osoby te są zobowiązane do prowadzenia ksiąg rachunkowych dopiero po osiągnięciu, za poprzedni rok obrotowy, przychodów netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych wynoszących co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 Euro.

Na mocy art. 13 ust 1. ustawy o swobodzie działalności gospodarczej osoby zagraniczne z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz osoby zagraniczne z państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na takich samych zasadach jak obywatele polscy.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem Republiki Białorusi, prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski zarejestrowaną w CEIDG od 2010 r.

Republika Białorusi jest państwem nienależącym do Unii Europejskiej, nie mają więc w tym konkretnym przypadku zastosowania postanowienia Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

Wnioskodawca, posiadający obywatelstwo białoruskie, jest osobą zagraniczną w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Zobowiązany jest zatem do prowadzenia ksiąg rachunkowych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości.

Końcowo odnosząc się do przywołanego we wniosku art. 13 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a zwłaszcza ust. 2 pkt 1 lit. a, wskazanego przepisu, należy wyjaśnić, że odnosi się on do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na takich samych zasadach jak obywatele polscy. Wnioskodawca będący obywatelem Republiki Białorusi na podstawie wskazanego przepisu ma pełne prawo do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej na zasadach takich samych jak obywatele polscy.

Jednakże nie oznacza to, że nie stosuje się do niego art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości. Z przepisu art. 13 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie można wywieść, że osoba zagraniczna, niebędąca obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej ma być we wszystkich aspektach traktowana tak jak obywatele polscy. Obowiązek stosowania przepisów ustawy o rachunkowości do osób zagranicznych w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej – wynika wprost z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości. Na stosowanie tego przepisu nie ma zaś wpływu art. 13 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, iż w związku z rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej ma prawo prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.