INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku (data wpływu 18 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości na podstawie umowy dożywocia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości na podstawie umowy dożywocia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni nabyła w 1998 r. nieruchomość o charakterze mieszkalnym o powierzchni 34,30 m² (słownie: trzydzieści cztery i trzydzieści setnych metra kwadratowego) z księgą wieczystą prowadzoną dla tego lokalu. Dnia 8 lipca 2010 r. Zainteresowana zawarła umowę dożywocia, mocą której przeniosła własność opisanego powyżej lokalu na rzecz osoby trzeciej, deklarując wartość lokalu na kwotę 90 000,00 zł (słownie: dziewięćdziesiąt tysięcy złotych 00 groszy).

Postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2011 r., zgodnie z treścią którego powołana powyżej umowa dożywocia została rozwiązana, Wnioskodawczyni odzyskała na powrót własność przedmiotowego lokalu.

W październiku 2013 r. Zainteresowana ponownie przeniosła własność przedmiotowego lokalu w drodze umowy dożywocia na rzecz osoby trzeciej, deklarując jej wartość na kwotę 150 000,00 zł (słownie: sto pięćdziesiąt tysięcy złotych 00 groszy).

Wnioskodawczyni jest starszą, schorowaną osobą – ma 87 lat. Jej mieszkanie jest zniszczone i wielokrotnie było zalewane przez sąsiadów; wymagany jest generalny remont.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy z tytułu dokonanego w październiku 2013 r. zbycia przedmiotowego lokalu w drodze umowy dożywocia Zainteresowana zobowiązana będzie do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych, a jeżeli tak, to od jakiej kwoty należy go obliczyć – od kwoty 150 000,00 zł czy od kwoty 60 000,00 zł, stanowiących różnicę pomiędzy kwotą 150 000,00 zł a 90 000 zł...

Zdaniem Wnioskodawczyni podatek z tytułu zbycia lokalu w drodze umowy dożywocia w październiku 2013 r. nie należy się, albowiem Zainteresowana nabyła przedmiotowy lokal w 1998 r. Zbyła go wprawdzie w drodze umowy dożywocia w 2010 r., jednakże umowa ta została przez sąd rozwiązana.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni, od daty pierwotnego nabycia do daty zbycia upłynął okres 5 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

#8210; jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, jest źródłem przychodów. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym świadczenie uzyskane z takiego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Jak wskazano w opisanym we wniosku stanie faktycznym, dnia 8 lipca 2010 r. Zainteresowana zawarła umowę dożywocia, mocą której przeniosła własność opisanego powyżej lokalu na rzecz osoby trzeciej, deklarując wartość lokalu na kwotę 90 000,00 zł. Postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2011 r., zgodnie z treścią którego powołana powyżej umowa dożywocia została rozwiązana, Wnioskodawczyni odzyskała na powrót własność przedmiotowego lokalu. W październiku 2013 r. Zainteresowana ponownie przeniosła własność przedmiotowego lokalu w drodze umowy dożywocia na rzecz osoby trzeciej, deklarując jej wartość na kwotę 150 000,00 zł.

W kontekście powyższego istotne dla oceny skutków podatkowych planowanej czynności staje się stwierdzenie, jakie skutki rzeczowe wywiera orzeczenie sądu rozwiązujące umowę dożywocia, a więc czy zwrotne przeniesienie własności nieruchomości w wyniku rozwiązania umowy o dożywocie stanowi nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a planowane ponowne zawarcie umowy dożywocia stanowić będzie źródło przychodów w rozumieniu tej ustawy.

W związku z powyższym wyjaśnić należy, że w myśl art. 908 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Charakterystyczną cechą umowy jest ekwiwalentność świadczeń stron tej umowy, przy czym w doktrynie uznaje się, że jest to ekwiwalentność rozumiana w sensie subiektywnym, a nie obiektywnym, co oznacza, że świadczenia stron względem siebie nie muszą mieć tego samego wymiaru ekonomicznego, ustalanego według kryteriów obiektywnych. Podkreślenia wymaga, że tego rodzaju umowy zaliczane są do odpłatnych czynności prawnych, które charakteryzują się tym, że każda ze stron uzyskuje jakąś korzyść majątkową (niekoniecznie w postaci pieniężnej).

Uwzględniając powyższe, umowa o dożywocie, polegająca na tym, że w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie, ma charakter umowy wzajemnej, a w konsekwencji – jest czynnością prawną o charakterze odpłatnym, tj. w jej wyniku dochodzi do odpłatnego zbycia nieruchomości.

Cechą umów odpłatnych jest bowiem to, że świadczenie jednej strony umowy znajduje swój odpowiednik w świadczeniu drugiej strony. Jest to sytuacja, gdy każda ze stron umowy uzyskuje ekwiwalent (równoważnik) dla świadczenia własnego. Nie dochodzi więc w takim przypadku do sytuacji, gdy tylko jedna ze stron odnosi korzyść z dokonanego świadczenia, a świadczenie zbywcy nie odbywa się kosztem uszczuplenia własnego majątku. Niewątpliwe w przypadku umowy o dożywocie nie mamy do czynienia z klasycznym przykładem ekwiwalentności świadczeń jak przy umowie sprzedaży, gdzie świadczeniu zbywcy odpowiada uiszczenie ceny przez nabywcę. Nie oznacza to jednak, że przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie następuje pod tytułem darmym. W zamian za swoje świadczenie zbywca nieruchomości (dożywotnik) uzyskuje bowiem określone świadczenia służące zaspakajaniu jego potrzeb w taki sposób, aby nie musiał on przyczyniać się do zdobywania środków na zaspokojenie niezbędnych wymagań życiowych. Świadczenie dożywotnika ma więc swój odpowiednik (równoważnik) w świadczeniach nabywcy nieruchomości. Nie ma przy tym znaczenia dla kwestii odpłatności to, czy świadczenie nabywcy odpowiada dokładnie wartości nieruchomości. Istotą odpłatności umowy o dożywocie jest bowiem to, że zbywca dokonując przysporzenia nie czyni tego kosztem własnego majątku, albowiem uzyskuje ekwiwalentne świadczenie, posiadające określony wymiar materialny, przejawiający się choćby w zaoszczędzeniu przez zbywcę tych wydatków, które musiałby ponieść w związku z własnym utrzymaniem, gdyby nie doszło do zawarcia umowy o dożywocie. Uzyskiwane przez dożywotnika świadczenia niewątpliwe mają określony walor finansowy, a tym samym przyjąć należy, że po stronie zbywcy nie dochodzi do bezpłatnego przysporzenia kosztem własnego majątku.

Analiza powyższego wskazuje bezsprzecznie, że na skutek zawarcia umowy dożywocia dochodzi do zmiany właściciela nieruchomości (lokalu mieszkalnego) będącego jej przedmiotem, tzn. do utraty własności przez osobę na rzecz której ustanawiane jest prawo dożywocia i do jej nabycia, przez osobę zobowiązaną do wynikających z ustawy świadczeń na rzecz zbywcy nieruchomości.

Natomiast w myśl art. 913 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli z jakichkolwiek powodów wytworzą się między dożywotnikiem a zobowiązanym takie stosunki, że nie można wymagać od stron, żeby pozostawały nadal w bezpośredniej ze sobą styczności, sąd na żądanie jednej z nich zamieni wszystkie lub niektóre uprawnienia objęte treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tych uprawnień. Art. 913 § 2 stanowi natomiast, że w wypadkach wyjątkowych sąd może na żądanie zobowiązanego lub dożywotnika, jeżeli dożywotnik jest zbywcą nieruchomości, rozwiązać umowę o dożywocie.

Zgodnie natomiast z wypracowanym stanowiskiem orzecznictwa sądowego oraz doktryny, w następstwie wydania orzeczenia rozwiązującego umowę dożywocia dochodzi do przejścia własności nieruchomości z powrotem na dożywotnika – zbywcę (tzw. powrotne przejście własności) oraz do wygaśnięcia prawa dożywocia. Ponieważ orzeczenie rozwiązujące umowę dożywocia wywołuje skutki tylko na przyszłość (ex nunc), nieruchomość powinna być zwrócona w takim stanie, w jakim się znajdowała w chwili rozwiązania umowy, czyli w dacie uprawomocnienia się tegoż orzeczenia sądowego. Ta data ma decydujące znaczenie również w wypadku, gdy nabywca nieruchomości zobowiązany do świadczeń z umowy dożywocia odmawia wydania nieruchomości i dochodzi do procesu o jej wydanie.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, np. w wyroku z dnia 17 marca 2004 r., sygn. akt II CK 91/03, wyroku z dnia 28 maja 1973 r., sygn. akt III CRN 118/73 i uchwale z dnia 4 lipca 1997 r., sygn. akt III CZP 31/97, oraz w doktrynie – G. Bieniek (red.), Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom 2, Warszawa 2006, str. 772 i 774.

Zatem w przypadku przedstawionym we wniosku do nabycia nieruchomości, stanowiącej uprzednio przedmiot umowy o dożywocie, doszło w dniu uprawomocnienia się orzeczenia rozwiązującego ww. umowę. Powyższe sprawiło, że ponowne zawarcie umowy dożywocia w październiku 2013 r. ponownie stanowiło odpłatne zbycie rzeczonej nieruchomości, którego skutki podatkowe oceniane są przy zastosowaniu przepisów obowiązujących od dnia 1 stycznia 2009 r.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Zgodnie z treścią art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

W oparciu o art. 19 ust. 3 ww. ustawy wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Ponieważ umowa dożywocia nie określa kwotowo ceny, za jaką nieruchomość jest zbywana (nabywca zobowiązuje się jedynie do świadczeń określonych w art. 908 Kodeksu cywilnego, przy czym ich wartość i okres, w którym mają być spełnione, w momencie zawierania umowy nie są znane), dla celów podatkowych – stosownie do cytowanego art. 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychód dożywotnika określić należy w oparciu o wartość rynkową zbywanej nieruchomości (zbywanego udziału w nieruchomości). Stanowi go więc wartość rynkowa wszystkich zbywanych na podstawie umowy dożywocia rzeczy lub praw majątkowych (odpowiednio udziałów w tych rzeczach lub prawach), określona na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia – pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

W przypadku Wnioskodawczyni kosztem nabycia mogą być poniesione wydatki związane z nabyciem nieruchomości (ponownym przeniesieniem własności na Wnioskodawczynię na mocy orzeczenia z dnia 14 kwietnia 2011 r.), w tym koszty sądowe poniesione przez Zainteresowaną w celu rozwiązania umowy dożywocia i ponownego nabycia nieruchomości. Natomiast wydatki, które nie dotyczą tegoż (ponownego) nabycia nieruchomości, tj. ww. rozwiązania umowy dożywocia i ponownego przeniesienia na Wnioskodawczynię własności nieruchomości nie mogą zostać uwzględnione przy ustalaniu dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości w 2013 r. ani jako koszty odpłatnego zbycia, ani jako koszty uzyskania przychodu.

Zwrócić bowiem należy uwagę, że pod względem prawnym trzema odrębnymi (różnymi) czynnościami są:

1. zawarcie umowy dożywocia w roku 2010;
2. rozwiązanie umowy dożywocia w roku 2011;
3. zawarcie umowy dożywocia w roku 2013.
   
   

Zauważyć również należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują żadnego wyjątku, na podstawie którego Wnioskodawczyni mogłaby być potraktowana w sposób szczególny i tut. Organ mógłby uznać, że w rozpatrywanym przypadku rozwiązanie umowy dożywocia nie stanowi nowej daty nabycia nieruchomości.

Stosownie zaś do art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5).

Reasumując: przeniesienie własności nieruchomości w drodze umowy dożywocia jest formą odpłatnego zbycia. Zbycie w roku 2013 nieruchomości (nabytej na skutek rozwiązania w roku 2011 umowy o dożywocie zawartej w roku 2010) – dokonane przez Wnioskodawczynię przed upływem pięciu lat (licząc od końca roku, w którym doszło do ponownego nabycia lokalu mieszkalnego) – stanowi zatem źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, na zasadach określonych w art. 30e ww. ustawy.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega bowiem każdorazowe osiągnięcie przychodu (dochodu) z jednego ze źródeł, określonych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedstawionej we wniosku sytuacji, na skutek zawarcia kolejnej umowy o dożywocie, doszło do odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego nabytego na skutek rozwiązania umowy dożywocia, a więc do uzyskania przychodu ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Fakt, że przedmiotem odpłatnego zbycia była ponownie nieruchomość, która był już przedmiotem zbycia na podstawie innej umowy, pozostaje bez wpływu dla powstania obowiązku podatkowego.

Na gruncie niniejszej sprawy podstawą opodatkowania winien być zatem dochód, stanowiący różnicę pomiędzy wartością rynkową zbytej w roku 2013 nieruchomości, pomniejszoną o koszty odpłatnego zbycia a wydatkami poniesionymi na nabycie tejże nieruchomości (tj. związanymi z rozwiązaniem w roku 2011 poprzedniej umowy dożywocia).

W tym miejscu należy zaznaczyć, że Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nie ma możliwości potwierdzenia prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe, nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) podstawy opodatkowania na podatek przy rozliczeniu kwoty uzyskanej z analizowanego zbycia, gdyż wykraczałoby to poza zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać, nie należą do kompetencji tut. Organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu – zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez właściwy rzeczowo organ podatkowy, względnie organ kontroli skarbowej, w toku postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy czynności sprawdzających.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.