INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2012 r. (data wpływu 13 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 lipca 2012 r. (data wpływu 11 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze sfinansowanie pracownikom imprezy integracyjnej–jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2012 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze sfinansowaniem pracownikom imprezy integracyjnej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 27 czerwca 2012 r., , Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wystąpił o uzupełnienie wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 27 czerwca 2012 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 2 lipca 2012 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 6 lipca 2012 r. (data wpływu 11 lipca 2012 r.), które nadane zostało w polskiej placówce operatora publicznego w dniu 6 lipca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest organizatorem dorocznej imprezy integracyjnej dla pracowników. Impreza ma charakter dobrowolny. W trakcie tego spotkania omawiane są wyniki sprzedaży bieżącego roku i plan sprzedaży na przyszły rok. Wybierani są pracownicy roku, którzy otrzymują nagrody rzeczowe.

W trakcie tych spotkań Spółka zapewnia oprawę muzyczną oraz posiłek. Wnioskodawca nie posiada wydzielonego funduszu socjalnego i spotkanie organizowane jest ze środków obrotowych Spółki. Nie można określić w jakiej części pracownik skorzystał z poczęstunku. Ponadto niektórzy pracownicy przychodzą tylko po odbiór nagrody i w ogóle nie uczestniczą w imprezie. Impreza ma na celu poprawę efektywności pracy oraz integrację pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy udział pracownika w imprezie integracyjnej rodzi u niego przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. l ustawy o PIT do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

W uzupełnieniu wniosku złożonym w dniu 11 lipca 2012 r., Wnioskodawca przeformułował zapytanie, które brzmi:

Czy Spółka jako płatnik, jest zobowiązana pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z udziałem pracownika w imprezie integracyjnej...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W przepisie tym zostały określone, jako przychody: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne.

Dokonane w tym przepisie zróżnicowanie przychodów jest istotne ze względu na wskazane w kolejnych przepisach sposoby obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz dla ustalenia momentu powstania przychodu do opodatkowania. Ustawodawca w różny sposób określił również jak należy określić wartości przychodu dla każdej z ww. kategorii świadczeń, co wynika z ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a i 2b art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. By wykazać, iż dane świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy podlegającym opodatkowaniu, zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest jego zakwalifikowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie, co z kolei jest niezbędne by można było zastosować właściwą, metodę ustalenia jego wartości określoną w art. 11 ustawy. Ustawodawca nie przewiduje możliwości ustalania wartości świadczeń w naturze i świadczeń niepieniężnych w inny sposób niż ten określony w przepisach ustawy, co oznacza, że jeśli stosując metody określone w ustawie nie można ustalić wartości świadczenia, to tym samym nie może być ono kwalifikowane, jako przychód pracownika podlegający opodatkowaniu.

Istotne jest również zawarte w art. 11 ust 1 ww. ustawy, rozgraniczenie momentu powstania przychodu w przypadku świadczeń pieniężnych i świadczeń w naturze i innych świadczeń nieodpłatnych. W przypadku tych pierwszych, przychód po stronie pracownika powstaje z chwilą otrzymania lub postawienia do dyspozycji pracownika, a w przypadku tych drugich (świadczeń niepieniężnych) w chwili ich faktycznego otrzymania.

Inaczej mówiąc, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane, jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Tak więc w celu ustalenia przychodu danemu pracownikowi z tytułu uzyskanych przez niego świadczeń niepieniężnych wymagane jest kumulatywne spełnienie następujących warunków:

• istnieje możliwość przypisania skonkretyzowanego świadczenia konkretnemu pracownikowi;

• pracownik świadczenie faktycznie otrzymał, a nie zostało ono mu jedynie udostępnione lub postawione do jego dyspozycji;

• istnieje możliwość ustalenia wartości ww. świadczenia zgodnie z zasadami określonymi w art. 11 ust. 2 - 2a.
  
  

Jeśli nie jest spełniony którykolwiek z ww. warunków nie można mówić o powstaniu po stronie pracownika przychodu do opodatkowania, a zatem, (jak dodano w uzupełnieniu) nie aktualizuje się obowiązek pracodawcy jako płatnika do naliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Tak jest w przypadku, gdy Spółka organizuje imprezę integracyjną dla swoich pracowników i nie ma możliwości ustalenia w sposób niebudzący wątpliwości, czy dany pracownik skorzystał z zaoferowanych mu podczas imprezy świadczeń. Uczestniczący w spotkaniach integracyjnych pracownicy mogą w ogóle zrezygnować z udziału w niektórych zabawach i konkursach, inni pracownicy mogą uczestniczyć jedynie w części z nich, a jeszcze inni we wszystkich, a nawet korzystać z tych świadczeń, które nie zostały spożytkowane przez innych pracowników. To samo może dotyczyć ilości i wartości spożywanych podczas imprez posiłków i napojów, gdyż jest ono uzależnione od wielu czynników takich jak: upodobania kulinarne poszczególnych osób, ich apetyt, czy nawet samopoczucie w danym dniu.

Niewykluczona jest też sytuacja, że pracownik weźmie udział w spotkaniu integracyjnym, ponieważ sądzi, iż takie jest oczekiwanie pracodawcy, ale z różnych przyczyn nie korzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń. Ww. okoliczności powodują, że w konsekwencji dany pracownik może skorzystać ze świadczeń, których wartość w znacznym stopniu będzie różnić się od wartości ustalonej ryczałtowo kwoty na osobę, stanowiącej wynik podzielenia ogólnego kosztu imprezy przez liczbę planowanych uczestników.

Ustalenie wartości świadczenia uzyskanego przez jednego pracownika w taki sposób nie odzwierciedlałoby faktycznej wartości uzyskanego przez niego przysporzenia.

Jednocześnie brak jest możliwości, by w przypadku każdego rodzaju świadczenia oferowanego podczas imprezy integracyjnej prowadzić szczegółową dokumentację, na podstawie której można byłoby ustalić, czy pracownik z niego skorzystał i w jakim zakresie. Byłoby to niewykonalne z praktycznego punktu widzenia oraz stanowiło zaprzeczenie idei tego rodzaju spotkań, które mają służyć wzajemnemu poznaniu się pracowników poszczególnych działów firmy, nawiązaniu przyjacielskich stosunków oraz wytworzeniu atmosfery pozwalającej pracownikom identyfikować się z zakładem pracy. Zmuszanie pracowników by w trakcie imprezy, która z założenia ma być dla nich okazją do odprężenia i miłego spędzenia czasu w gronie współpracowników oraz być wyrazem troski firmy o dobre morale załogi, do określonych działań będzie miało skutek odwrotny do założonego i spowoduje, że pracownicy potraktują takie działania, jako obraźliwe i uwłaczające ich godności.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania nie można mówić, iż powstał po stronie pracowników przychód do opodatkowania z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej.

W uzupełnieniu wniosku złożonym w dniu 11 lipca 2012 r. Wnioskodawca doprecyzował swoje stanowisko i wskazał ponadto, iż jako płatnik, nie jest zobowiązany do naliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zasady ustalenia wartości świadczeń w naturze zawierają postanowienia art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że wartość pieniężną tych świadczeń, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych zaliczyć należy zatem również sfinansowane przez pracodawcę spotkania o charakterze imprez integracyjnych lub sportowych, a w zasadzie ich wartość.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest organizatorem dorocznej imprezy integracyjnej dla pracowników. Impreza ma charakter dobrowolny. W trakcie tego spotkania omawiane są wyniki sprzedaży bieżącego roku i plan sprzedaży na przyszły rok. Wybierani są pracownicy roku, którzy otrzymują nagrody rzeczowe.

W trakcie tych spotkań Wnioskodawca zapewnia oprawę muzyczną oraz posiłek. Wnioskodawca nie posiada wydzielonego funduszu socjalnego i spotkanie organizowane jest ze środków obrotowych Wnioskodawcy. Nie można określić w jakiej części pracownik skorzystał z poczęstunku. Ponadto niektórzy pracownicy przychodzą tylko po odbiór nagrody i w ogóle nie uczestniczą w imprezie. Impreza ma na celu poprawę efektywności pracy oraz integrację pracowników.

Wobec powyższego, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na organizację imprezy integracyjnej dla pracowników, stanowią dla pracowników w niej uczestniczących realną korzyść. Wobec braku przepisów zwalniających, tego typu świadczenia z opodatkowania stanowią, co do zasady, przychód podatkowy. Na gruncie prawa podatkowego przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest bowiem każda forma przysporzenia majątkowego, tzn. zarówno pieniężna, jak i niepieniężna.

Wartość otrzymanego świadczenia należy obliczyć według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W sytuacji, gdy opłata ma charakter zryczałtowany, łączną opłaconą przez Wnioskodawcę kwotę należy podzielić przez liczbę pracowników Wnioskodawcy, dla których imprezę zorganizowano, lub którzy deklarowali chęć wzięcia w niej udziału. Tak obliczoną kwotę należy przypisać tym pracownikom, którzy brali udział w imprezie.

Nieistotne jest przy tym, co i ile dane osoby skonsumowały, gdyż koszty zakupu poszczególnych postawionych do dyspozycji świadczeń ponoszone były niezależnie od tego czy uprawnione osoby z nich skorzystały w pełnym zakresie, czy też nie, bowiem cena, którą uiszcza pracodawca - co do zasady - nie jest uzależniona od stopnia „skonsumowania” tych świadczeń przez poszczególne osoby. O powstaniu przychodu ze stosunku pracy decyduje sam fakt nieodpłatnego uczestnictwa w imprezie integracyjnej sfinansowanej przez pracodawcę.

W związku z powyższym nie sposób zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, iż w sytuacji przedstawionej we wniosku nie można ustalić czy pracownik skorzystał i w jakim zakresie ze świadczenia. Techniczne trudności w ustaleniu wartości świadczenia nie mogą bowiem stanowić podstawy do uznania, iż dana osoba świadczenia nie otrzymała. Jest to tylko problem organizacyjny możliwy do rozwiązania.

Rolą Wnioskodawcy, jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, jest działalnie w taki sposób, aby przekazując świadczenie mógł ustalić jego wartość. To na nim ciąży bowiem obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy w prawidłowej wysokości.

Podsumowując, uczestnictwo pracowników w imprezach integracyjnych opisanych we wniosku prowadzi do powstania u nich przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji czego Wnioskodawca zobowiązany jest do doliczenia tego przychodu do wynagrodzenia pracowników oraz obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Powyższe wynika z treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie natomiast z art. 38 ust. 1 ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.