Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1108/13/AB
z 14 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 30 października 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 5 listopada 2013 r.), uzupełnionym 4 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej straty w środkach obrotowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej straty w środkach obrotowych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 10 stycznia 2014 r. Znak: BPBI/1/415-1108/13/AB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 4 lutego 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni, jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, na początku 2009 r. została oszukana. W 2013 r. zapadł prawomocny wyrok skazujący w tej sprawie. Zgodnie z treścią uzasadnienia wyroku, sprawcy działający w porozumieniu, wyłudzili od Wnioskodawczyni wyroby stalowe. Jeden z nich zgłosił się do firmy Wnioskodawczyni z propozycją współpracy handlowej. Rozmowy prowadziła pracownica działu handlowego.

Sprawcy przedstawili dokumenty potwierdzające prowadzenie przez nich działalności gospodarczej w zakresie obrotu stalą w szczególności:

• zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej,
• zaświadczenie o wpisie do rejestru REGON,
• potwierdzenie rejestracji, jako podatnika VAT i VAT-UE,
• rachunek zysku i strat za IV kwartał 2008 r.
  
  

Sprawcy wyłudzili od Wnioskodawczyni towary o wartości około 273 tys. zł. Jak wykazało śledztwo sprawcy sprzedali następnie wyłudzone towary po niższej cenie innym podmiotom. Zgodnie z treścią wyroku ww. sprawcy skazani zostali za 36 podobnych przestępstw. Wyrok w tej sprawie zapadł w 2013 r. i w tym roku się uprawomocnił.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 31 stycznia 2014 r., Wnioskodawczyni dodatkowo wyjaśniła, że:

1. dochody z działalności gospodarczej opodatkowuje, na podstawie art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzw. podatkiem liniowym,
   
2. prowadzi księgi rachunkowe i stosuje metodę ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych, o której mowa w art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
   
3. posiada umowę dostawy wyrobów hutniczych zawartą w formie pisemnej; transakcje dotyczące poszczególnych towarów zostały udokumentowane fakturami,
   
4. wystawiła faktury dokumentujące sprzedaż wskazanych we wniosku towarów; kwoty netto wskazane na fakturach zostały zaliczone do przychodów należnych,
   
5. po zawarciu transakcji Wnioskodawczyni spotykała się z przedstawicielami „kontrahenta”, którzy podtrzymywali, że zapłacą za stal. Dotychczasowe opóźnienie w płatności uzasadniali nieotrzymaniem zapłaty od nabywcy stali, co nie było prawdą. W postępowaniu karnym ustalono, że sprzedali stal poniżej ceny, którą ustalili z Wnioskodawczynią. Po upływie terminu zapłaty przedstawiciele Wnioskodawczyni kilkukrotnie udawali się do siedziby kontrahenta domagając się zapłaty. W trakcie jednego ze spotkań nabywca podpisał dodatkowe zobowiązanie do spłaty zobowiązania w ratach. Wobec niewywiązania się z zaciągniętych zobowiązań Wnioskodawczyni wkroczyła na drogę prawną, podejmując następujące czynności:
   
   • 10 czerwca 2009 r. - wysłano wezwanie do zapłaty,
     
   • 21 października 2009 r. - wysłano drugie wezwanie do zapłaty,
     
   • 23 czerwca 2010 r. - Prokuratura Rejonowa wniosła akt oskarżenia obejmujący m.in. zarzuty związane z oszustwem na szkodę Wnioskodawczyni,
     
   • 21 lipca 2010 r. - pełnomocnik Wnioskodawczyni zgłosił się w charakterze oskarżyciela posiłkowego,
     
   • 16 września 2010 r. - pełnomocnik złożył wniosek o orzeczenie obowiązku naprawienia przez oskarżonych szkody w wysokości 273.409,36 zł.; przez ten czas toczyło się postępowanie karne przed Sądem I instancji oraz Sądem Okręgowym (odbyło się kilkanaście terminów rozpraw),
     
   • 29 stycznia 2013 r. - zapadł wyrok skazujący, zasądzający równocześnie środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty należności na rzecz Wnioskodawczyni. Wyrok w stosunku do jednego ze sprawców jest prawomocny, sprawca został osadzony w więzieniu. W związku z nałożeniem obowiązku naprawienia szkody pełnomocnik złożył do komornika wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Dotychczas nie udało się uzyskać żadnych kwot. Drugi ze sprawców wniósł apelację od wyroku, która do tej pory nie została rozpatrzona. O wniesieniu apelacji Wnioskodawczyni dowiedziała się po złożeniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wnioskodawczyni jest przekonana, że nie uda się odzyskać od sprawców żadnych kwot.
6. negocjacje z kontrahentem prowadził przedstawiciel handlowy. W ich toku na podstawie zachowania „kontrahenta” oraz jego znajomości branży doszedł do wniosku, iż można go uznać za wiarygodnego. Ponadto, jego wiarygodność zweryfikowano na podstawie zaświadczeń wydanych przez odpowiednie organy administracji publicznej: zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, zaświadczenia zarejestrowania podmiotu jako podatnika VAT oraz zaświadczenie o numerze identyfikacyjnym REGON. Od „kontrahenta” otrzymano również rachunek zysków i strat za ostatni kwartał 2008 r.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy strata w wysokości wartości netto ceny zakupu skradzionych towarów może zostać zakwalifikowana przez Wnioskodawczynię, jako koszt uzyskania przychodu w 2013 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, strata w wysokości wartości netto ceny zakupu skradzionych towarów może zostać zakwalifikowana, jako koszt uzyskania przychodu w 2013 r.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „u.p.d.o.f”) nie zawiera szczegółowych regulacji odnoszących się do kwalifikowania strat w środkach podatnika do kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższym, dla stwierdzenia, czy poniesione przez Wnioskodawczynię straty w rezultacie wyżej opisanego zdarzenia stanowią koszty uzyskania przychodów należy odnieść się do zasad ogólnych zawartych w przepisach u.p.d.o.f.

Mając na uwadze fakt, że przyczyny straty determinującej jej kwalifikację podatkową zostały stwierdzone prawomocnym wyrokiem wydanym w 2013 r., w omawianej sprawie powinien znaleźć zastosowanie art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., w brzmieniu aktualnie obowiązującym. Zgodnie z tym przepisem za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, niewymienione w art. 23 u.p.d.o.f.

Praktyka władz skarbowych oparta na wspomnianych wyżej regulacjach dopuszcza kwalifikowanie poniesionych przez podatnika strat do kosztów uzyskania przychodów. Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił w art. 16 ust. 1 (winno być: art. 23 ust. 1) omawianej ustawy podatkowej następujące straty:

• straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych (pkt 5);
• straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (pkt 6);
• straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio została zarachowana jako przychód należny (pkt 34);
• straty powstałe w wyniku nieobjętych zwolnieniem od podatku akcyzowego ubytków wyrobów akcyzowych oraz podatku akcyzowego od tych ubytków (pkt 44);
• straty powstałe w przypadku utraty lub likwidacji oraz kosztów napraw nieubezpieczonych samochodów (pkt 48);
• straty (koszty) powstałe w wyniku utraty dokonanych przedpłat (zaliczek, zadatków) w związku z niewykonaniem umowy (pkt 54).
  
  

Żaden z powołanych wyżej przepisów szczegółowych nie znajduje zastosowania do straty w towarach poniesionej przez Wnioskodawczynię. Nie istnieje również żadna ogólna formuła zakazująca zaliczania tego typu strat do kosztów uzyskania przychodów. Konstrukcja art. 23 skłania natomiast do przyjęcia wniosku, że generalnie straty mogą stanowić koszty uzyskania przychodów (z uwzględnieniem wyjątków wyraźnie przewidzianych w art. 23), jeżeli spełniają one ogólne przesłanki kwalifikacyjne, o których mowa w art. 22 oraz są właściwie udokumentowane. Na podstawie orzecznictwa sadów administracyjnych oraz interpretacji wydawanych przez władze podatkowe, zdaniem Wnioskodawczyni, różnego rodzaju straty stanowią jedną z kategorii kosztów uzyskania przychodów.

Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie, czy:

• poniesiona strata jest rzeczywista oraz odpowiednio udokumentowana,
• brak jest winy podatnika lub jego pracowników w powstaniu straty,
• poniesiona strata jest normalnym następstwem prowadzonej działalności podatnika,
• powstanie straty było wynikiem nieuniknionym, powstającym poza wolą podatnika, w sposób od niego niezależny, przy zachowaniu należytej staranności w prowadzonej działalności.
  
  

Przyjmując zatem, że strata w środkach obrotowych jest konsekwencją prowadzenia działalności gospodarczej podatnika można stwierdzić, że będzie ona kosztem uzyskania przychodu, o ile jest normalnym następstwem prowadzonej działalności w danej branży, a podatnikowi nie będzie można przypisać winy przy jej powstaniu. Jeśli podatnik zachował należytą staranność przeciwdziałającą ewentualnemu wystąpieniu uszczerbku w swoim majątku, to powstałą stratę będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się do przesłanek uznania straty za koszt podatkowy należy uznać, że poniesienie straty jest rzeczywiste i udokumentowane prawomocnym wyrokiem sądowym. Nie można również przypisać winy pracownicy działu handlowego, ponieważ zweryfikowała wiarygodność firmy na podstawie przedstawionych jej przez sprawców dokumentów wydanych przez administrację publiczną i samorządową. Poniesiona strata jest również normalnym następstwem prowadzonej działalności, ponieważ zdarzają się sytuację, że pomimo weryfikacji kontrahenta, dochodzi do oszustwa. Powstanie straty było również nieuniknione, pozostające poza wolą podatnika. Jak wcześniej wskazano zweryfikowano dokumenty sprawców. Ponadto, jak wynika z treści wyroku ich ofiarami padło 36 innych podmiotów gospodarczych.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opisywanej straty była możliwa dopiero po uprawomocnieniu się wyroku karnego. Taki wyrok w sposób ostateczny stwierdza, czy miało miejsce przestępstwo, czy też sprawa ma charakter cywilny, gdyż zdaniem sądu mogłaby zostać zawarta umowa sprzedaży. Wcześniejsze zaliczenie straty do kosztów uzyskania przychodów nie było możliwe ze względu na tą niepewność, bowiem sprawcy potencjalnie mogli zostać uniewinnieni.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawczyni, strata w wysokości wartości netto ceny zakupu skradzionych towarów może zostać zakwalifikowana jako koszt uzyskania przychodów w 2013 r.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała wyroki:

• Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 grudnia 2002 r., sygn. akt III SA 1152/01 oraz z 20 sierpnia 2008 r. sygn. akt, II FSK 557/07;
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 13 maja 2004 r. sygn. akt I SA/Bd 7/04;
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 9 marca 2005 r., sygn. akt I SA/Gd 2550/01 oraz
• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach z 6 maja 2008 r., Znak: IBPB3/423-97/08/NG.
  
  

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty związane z zachowaniem źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Wśród kosztów wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, że co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie:

• całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
• okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
• udokumentowania straty,
• podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
  
  

W związku z brakiem w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji zarówno straty, jak również środków obrotowych należy znaczenie to postrzegać w świetle wykładni językowej. Strata w języku potocznym oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać. Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika. Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, że jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. W odniesieniu do środków obrotowych oznacza to, że za stratę w tych środkach można uznać wyłącznie skutki takiego nagłego i nieprzewidywalnego zdarzenia, które spowodowało uszczerbek w majątku podatnika, tj. utratę (bądź zmniejszenie wartości) składników majątku (środków obrotowych) będących w jego posiadaniu lub stanowiących jego własność. Nie stanowi zatem straty w środkach obrotowych taka sytuacja w której podatnik w toku prowadzonej działalności gospodarczej dokonał sprzedaży towarów (wydał towar kupującemu i przeniósł na niego prawo własności), a negatywne ekonomiczne skutki tej transakcji wynikają z nieuregulowania należności przez kontrahenta.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni sprzedała towary handlowe (wyroby stalowe). Wiarygodność kupującego zweryfikowano na podstawie zaświadczeń wydanych przez odpowiednie organy administracji publicznej. Wnioskodawczyni wystawiła faktury dokumentujące sprzedaż wskazanych we wniosku towarów. Ponadto, Wnioskodawczyni posiada pisemną umowę dostawy wyrobów hutniczych. Kwoty netto wskazane w fakturach sprzedaży zostały zaliczone do przychodów należnych. Po upływie terminu zapłaty przedstawiciele Wnioskodawczyni kilkukrotnie udawali się do siedziby kontrahenta domagając się zapłaty. W trakcie jednego ze spotkań nabywca podpisał dodatkowe zobowiązanie do spłaty zobowiązania w ratach. Wobec braku zapłaty Wnioskodawczyni wkroczyła na drogę prawną. Dnia 29 stycznia 2013 r. zapadł wyrok zasądzający równocześnie środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty należności na rzecz Wnioskodawczyni. W związku z nałożeniem obowiązku naprawienia szkody pełnomocnik złożył do komornika wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Dotychczas nie udało się uzyskać żadnych kwot.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że aby w ogóle możliwym było zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty w środkach obrotowych strata ta musi istnieć. Jak powyżej wyjaśniono strata oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać. Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży (jest ona następstwem zdarzeń losowych), a ekonomiczne następstwa opisanego zdarzenia są wynikiem prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej oraz ponoszonego w toku tej działalności ryzyka związanego z dokonywanymi transakcjami handlowymi. W przedmiotowej sprawie nie zaistniały zdarzenia losowe lub inne nieprzewidywalne zdarzenia, które spowodowały stratę w środkach obrotowych. Jak wynika z wniosku oraz jego uzupełnienia Wnioskodawczyni sprzedała towar handlowy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z powyższym, na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwoty wynikające z wystawionych faktur stanowią przychody należne. Zatem Wnioskodawczyni przysługuje uprawnienie do dochodzenia od kontrahenta należności wynikającej z wystawionych faktur, gdyż są to przychody, które wynikają ze źródła przychodów, jakie stanowi działalność gospodarcza i które w następstwie prowadzenia tej działalności stają się wymagalną wierzytelnością. Oznacza to, że w istocie powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia. W niniejszej sprawie Wnioskodawczyni dochodzi od kontrahenta należności wynikających z wystawionych faktur (złożono do komornika wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego).

W konsekwencji powyższego, stwierdzić należy, że na gruncie przedmiotowej sprawy nie można mówić o stracie w środkach obrotowych. Wskazana we wniosku kwota stanowi wymagalną wierzytelność stanowiącą przychód należny, której Wnioskodawczyni dochodzi w ramach prowadzonego przez komornika postępowania egzekucyjnego. W przypadku braku możliwości wyegzekwowania od kontrahenta należności mogą wystąpić przesłanki uzasadniające utworzenie odpisu aktualizującego wartość należności (o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 21) lub też stanowić ona może, po spełnieniu warunków określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wierzytelność nieściągalną (o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20).

Jednakże kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, jak i wierzytelności nieściągalnych nie była przedmiotem złożonego wniosku.

Wobec powyższego stanowisko jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.