Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/443-445/13/PK
z 23 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 września 2013 r. (data wpływu 13 września 2013 r.), uzupełnionym pismem z 13 grudnia 2013 r. (data wpływu 17 grudnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie rozpoznanie transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów – jest:

• prawidłowe w zakresie uznania, że opisana transakcja nie jest wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów dla Wnioskodawcy,
• nieprawidłowe w zakresie braku obowiązku wykazania transakcji w deklaracji VAT-7.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie rozpoznanie transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 13 grudnia 2013 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 3 grudnia 2013 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

1. Dnia 25.05.2011 r. Spółka podpisała umowę z kontrahentem z Norwegii (Dostawca) na dostarczenie elementów silnika oraz zapewnienie usług technicznych o łącznej wartości 2.120.000 EUR. Elementy silnika dostarczono w kilku etapach. Poszczególne elementy urządzenia dostarczono z Czech, Niemiec i Norwegii. Natomiast faktury wystawione zostały przez Dostawcę zgodnie z harmonogramem płatności zapisanym w umowie. Płatności dokonano w trzech częściach.
   
2. Po podpisaniu umowy Spółka na poczet dostawy wpłaciła dnia 02.06.2011 r. zaliczkę w wysokości 15%, tj. 318.000 EURO. Na kwotę zaliczki Dostawca wystawił fakturę nr 402265 z 30.05.2011 r.
   
3. Zgodnie z umową drugą zaliczkę w wysokości 75%, tj. 1.590.000 EURO Spółka wpłaciła 02.01.2012 r. na podstawie faktury nr 402319 wystawionej przez Dostawcę w dniu 05.12.2011 r.
   
4. W międzyczasie w dniu 03.01.2012 r. do Spółki dostarczono pierwszą część sprzętu z Czech. Podstawą odbioru elementu urządzenia był międzynarodowy list przewozowy (CMR) oraz faktura celna, opiewająca na kwotę 37.750 EUR. W treści faktury celnej umieszczono klauzulę: „Reverse charge, zero rated 2006/1112/EC directive, art. 138.” Na fakturze celnej umieszczono zarówno dane Dostawcy jak i oddziału w Danii. Towar objęty przedmiotową fakturą nie podlegał odprawie celnej, gdyż dostarczony został z kraju UE. Dostawa nie została przez Wnioskodawcę potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, gdyż dostawcą był podmiot spoza UE. W świetle art. 2 pkt 7 Ustawy o podatku od towarów i usług nie było też podstaw do potraktowania dostawy jako importu. Spółka nie wykazała podatku naliczonego ani należnego od tej transakcji w żadnej deklaracji VAT.
   
5. Kolejne elementy urządzenia dostarczono 04.01.2012 r. z Niemiec. Podstawą odbioru również był międzynarodowy list przewozowy (CMR) oraz faktura celna o wartości 249.500 EUR. W treści faktury celnej również umieszczono klauzulę. „Reverse charge, zero rated 2006/1112/EC directive, art. 138.” Na fakturze celnej umieszczono dane oddziału Dostawcy w Danii. Towar objęty przedmiotową fakturą nie podlegał odprawie celnej, gdyż dostarczony został z kraju UE. Nie został przez Wnioskodawcę potraktowany jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, gdyż dostawcą był podmiot spoza UE. W świetle art. 2 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług nie było też podstaw do potraktowania dostawy jako importu. Spółka nie wykazała podatku naliczonego ani należnego od tej transakcji w żadnej deklaracji VAT.
   
6. Główne elementy urządzenia dostarczono bezpośrednio z Norwegii. Pierwsza dostawa miała miejsce 15.05.2012 r. Wartość dostarczonego sprzętu wyniosła 1.532.250 EUR. Kolejna dostawa nastąpiła 17.05.2012 r. - wartość dostarczonych urządzeń wynosiła 204.000. Ostatnia (jak wynikało z umowy) dostawa miała miejsce 12.06.2012 r. Wartość dostawy części do silnika wynosiła 2.500,00 EURO. Dokonano odprawy celnej urządzeń. Na podstawie dokumentu „powiadomienie o długu celnym” Spółka dokonała zapłaty VAT do Agencji Celnej. Podatek VAT odprowadziła Agencja Celna. Następnie Spółka dokonała odliczenia podatku VAT na podstawie dokumentu PZC, w miesiącu otrzymania potwierdzenia odprawy celnej.
   
7. Po zakończeniu dostaw Dostawca wystawił fakturę końcową na 10% wartości umowy tj. na kwotę 212.000 EUR z dnia 10.09.2012 r. z terminem płatności 21.09.2012 r. Spółka dokonała wpłaty zgodnie z terminem płatności 21.09.2012 r. Wystawienie faktury końcowej przez Dostawcę nie nastąpiło po wykonaniu całości zakresu przedmiotu umowy, lecz w związku z tym, że umowa upoważniała Dostawcę do żądania zapłaty w przypadku zajścia wcześniejszego z dwóch zdarzeń: odbioru prac lub upływu 6 miesięcy od daty zgłoszenia gotowości do wysyłki generatora. Wystawienie faktury końcowej nastąpiło w oparciu o wystąpienie drugiego ze zdarzeń.
   
8. Suma wpłaconych zaliczek i wartość otrzymanych faktur wyniosła kwotę 2.120.000 EUR, natomiast wartość dostarczonego sprzętu zgodnie z dokumentami dostawy 2. 026.000 EUR. Spółka przyjęła, że pozostała wartość tj. 94.000 EURO dotyczy usług związanych z nadzorem nad uruchomieniem silnika, o których mowa w umowie.
   
9. W miesiącu czerwcu 2012 r. Spółka dokonała dostawy sprzętu na rzecz kontrahenta z Polski (stawka VAT 23%)
   
10. W miesiącu listopadzie 2012 r. Dostawca z Norwegii dosłał do Spółki brakującą (pomyłkowo pominiętą przy dostawach) część generatora- filtr turbosprężarki powietrza. Przedmiotowa część została poddana odprawie celnej w oparciu o fakturę celną na kwotę 3.810 EUR. Rozliczenia celne i podatkowe nastąpiły analogicznie jak opisano w punkcie 6. W związku z nową dostawą skorygowano również wartość usług związanych z nadzorem nad uruchomieniem z kwoty 94.000 EUR do 90.190 EUR, a dostaw do kwoty 2.029.810 EUR. Po przeanalizowaniu całości rozliczeń, na podstawie jednej korekty deklacji VAT - 7 ujęto kwotę 90.190 EUR jako wartość importu usług w deklaracji VAT za miesiąc wrzesień 2012 r.
    
    

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

1. norweski Dostawca poprzez swój duński oddział jest podatnikiem od wartości dodanej. Dostawca ma przedstawiciela dla podatku VAT w Danii:
2. nabycie towarów, które zostały dostarczone z Niemiec i Czech było elementem transakcji łańcuchowej. Norweski Dostawca zakupił towary dostarczone następnie do Wnioskodawcy z Niemiec i Czech od kontrahentów w tych krajach. Norweski Dostawca zażądał od swoich dostawców z Niemiec i Czech by faktury były wystawione na przedstawiciela podatkowego Dostawcy;
3. przejście prawa do dysponowania towarami pomiędzy dostawcami z Niemiec i Czech a norweskim Dostawcą miało miejsce przy dostawie, kiedy Wnioskodawca (przez firmę spedycyjną) odebrał towar pochodzący z Niemiec i Czech czyli odpowiednio w Niemczech i Czechach;
4. przejście prawa do dysponowania z norweskiego Dostawcy na Wnioskodawcę zgodnie z umową miało miejsce, kiedy Wnioskodawca zapłacił 100% wartości umowy czyli nastąpiło to na terenie Polski.
   
   

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy w świetle art. 5 ust. 1 pkt) 4) w zw. z art. 9 Ustawy o podatku od towarów i usług spółka prawidłowo nie zakwalifikowała dostaw z Czech i Niemiec (opisanych w pkt 4 i 5 opisu stanu faktycznego) jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i nie wykazała ich w deklaracji VAT-7 i informacji podsumowującej VAT-UE?

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle art. 5 ust. 1 pkt 4) w zw. z art. 9 ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług spółka prawidłowo nie zakwalifikowała dostaw z Czech i Niemiec (opisanych w pkt 4 i 5 opisu stanu faktycznego) jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i nie wykazała ich w deklaracji VAT -7 i informacji podsumowującej VAT-UE.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 4 Ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

Jednocześnie przepis art. 9 ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust.1 pkt 4) rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zatem uznać należy, iż w opisanym stanie faktycznym nie doszło do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe w zakresie uznania, że opisana transakcja nie jest wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów dla Wnioskodawcy,
• nieprawidłowe w zakresie braku obowiązku wykazania transakcji w deklaracji VAT-7.
  
  

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlega:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju
• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.
  
  

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 9 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (dalej WNT), o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Powyższe stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:

1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a

-z zastrzeżeniem art. 10;

2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

W myśl art. 25 ust. 1 i 2 ustawy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Warunkiem uznania transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (dalej WNT), jest aby dostawca i nabywca byli podatnikami i aby dostarczany towar został przewieziony do Polski z innego kraju członkowskiego. W przypadku WNT opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność nabycia towarów. Co do zasady wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów podlega opodatkowane w kraju w którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu. WNT podlega rozliczeniu poprzez samonaliczenie podatku - w ramach tzw. odwrotnego obciążenia - przez nabywcę, który to z tytułu WNT jest podatnikiem czyli podmiotem zobowiązanym do opodatkowania tego nabycia na terytorium kraju.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawcy dostarczono towar z Czech oraz Niemiec. W otrzymanej fakturze celnej jako dostawca figurował kontrahent Norweski oraz jego oddział w Danii, będący podatnikiem podatku od wartości dodanej. Na fakturze tej umieszczono klauzulę „Reverse charge, zero rated 2006/1112/EC directive, art. 138”. Ponadto dostawy te były elementem transakcji łańcuchowej w ramach której prawo do dysponowania towarem jak właściciel z pierwszego dostawcy na podmiot norweski dochodziło w kraju pierwszego dostawcy. Natomiast prawo do dysponowania towarem jak właściciel z podmiotu norweskiego na Wnioskodawcę przeszło w Polsce.

Mając na uwadze, że opisane we wniosku transakcje były łańcuchowymi należy mieć na uwadze regulacje art. 22 ustawy. Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1, pkt 3 i ust. 2 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym gdy miały miejsce transakcje) miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. W przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejscem dostawy towarów jest - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy. Natomiast w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego, przede wszystkim podkreślić należy, iż w sytuacji, w której dokonywanych jest kilka dostaw, przy czym towar przemieszczany jest tylko raz od pierwszego uczestnika transakcji do finalnego odbiorcy, całą transakcję należy traktować jako tzw. transakcję łańcuchową. Jest to szczególny przypadek transakcji zawieranej pomiędzy kilkoma podmiotami, dotyczącej jednak tego samego towaru. Dla tego typu transakcji, w świetle przywołanych regulacji, przyjmuje się, iż dostawy dokonał każdy z podmiotów, który brał w niej udział. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, iż odrębnie ustalane jest miejsce dostawy. Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów (dostawa, dla której możliwe jest przyporządkowanie transportu towarów), pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi” (dostawy, którym nie można przyporządkować transportu towarów).

Mając na uwadze opis sytuacji zgodnie z którym przed transportem towarów do Polski miała miejsce dostawa pomiędzy dostawcami z Niemiec i Czech, a dostawcą norweskim, transakcje te należy uznać za nieruchome czyli nie mające charakteru międzypaństwowego. Transakcje następujące po tych dostawach związane były z przemieszczeniem towarów odpowiednio z Czech i Niemiec do Polski, w wyniku których ostatecznie dochodziło do dostarczenia towaru Wnioskodawcy na terytorium Polski. Niemniej dostawy dokonane na rzecz Wnioskodawcy nie mogą być rozpoznane przez niego, jako wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów, albowiem nie jest spełniony podstawowy warunek tj. przemieszczenie towarów nie wiąże się przeniesieniem prawa do rozporządzania jak właściciel towarami na Wnioskodawcę. Jak wynika z wniosku ww. prawo Wnioskodawca uzyskuje po zapłacie 100% należności, co następuje 21 września 2012 r., tj. ponad osiem miesięcy od wydania mu towaru, które nastąpiło 3 i 4 styczna 2012 r.

Konsekwencją powyższego będzie uznanie dostawy towarów dokonanej na rzecz Wnioskodawcy a sprowadzonych z Czech i Niemiec za transakcję krajową.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 5, ust. 1a i ust. 5 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 stosuje się również w przypadku, gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach.

Przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się:

1. jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6;
2. do dostawy gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, jeżeli nabywcą jest podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4.
   
   

W myśl ww. przepisów obowiązek rozliczenia podatku spoczywa na nabywcy, jest to tzw. odwrotne obciążenie.

Mając na uwadze - zgodnie z art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy - że dostawę która następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów stwierdzić należy, że w opisanym przypadku dostawa na rzecz Wnioskodawcy ma miejsce w Polsce albowiem tutaj dochodzi do przekazania prawa do dysponowania towarem jak właściciel po jego uprzednim przywiezieniu.

Uwzględniając fakt, że nabywca jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą jest podatnikiem a dostawę dokonuje duński oddział norweskiego kontrahenta, czyli w transakcji nie bierze udziału stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju - abstrahując od tego czy dostawca takie posiada - są spełnione warunki do zastosowania odwrotnego obciążenia.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Zgodnie z art. 99 ust. 14 ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3 i 8-11, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą między innymi w art. 99 ust. 14 ustawy, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 211, poz. 1333 ze zm.) określając wzory deklaracji wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia.

W objaśnieniach szczegółowych do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D), stanowiących załącznik nr 4 do ww. rozporządzenia, wskazano, że poz. 41 deklaracji wypełniają dostawca i nabywca, a poz. 42 wypełnia tylko nabywca, jeżeli jest on podatnikiem z tytułu nabycia towarów i usług - w przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5, 7 i 8 ustawy.

W myśl art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej - zwane dalej „informacjami podsumowującymi”. Informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne, w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4, 6 i 7 (art. 100 ust. 3).

W świetle powyższego nabycie od Dostawcy towarów na terytorium kraju które zostały przywiezione uprzednio z Czech i Niemiec należ wykazać w deklaracji VAT – 7 jako nabycie podlegające opodatkowaniu przez nabywcę. Natomiast transakcji tej nie wykazuje się w informacji podsumowującej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

• prawidłowe w zakresie uznania, że opisana transakcja nie jest wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów dla Wnioskodawcy,
• nieprawidłowe w zakresie braku obowiązku wykazania transakcji w deklaracji VAT-7.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.