INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2013 r. (data wpływu 14 sierpnia 2013 r.) uzupełnione w dniu 13 listopada 2013r. o własne stanowisko w sprawie, w odpowiedzi na wezwanie nr IPPB3/423-665/13-2/MC z dnia 30 października 2013r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) produkuje sprzedaje komponenty owocowe i warzywne do wyrobów mleczarskich. Spółka wchodzi w skład działającej w kilkudziesięciu krajach Grupy A. (jedynym udziałowcem Spółki jest francuska spółka A. F. S). Przedmiotem działalności Spółki jest przede wszystkim produkcja i sprzedaż komponentów owocowych, jak również skup, zamrażanie, sortowanie i przygotowywanie owoców i warzyw jako surowca do produkcji komponentów owocowych i warzywnych na potrzeby Spółki i firm siostrzanych. Spółka sprzedaje swoje wyroby zarówno na rynku krajowym, jak i zagranicznym. Spółka posiada w Polsce 2 zakłady zlokalizowane w Ł .i B.

W celu wykonywania swojej działalności Spółka zatrudnia pracowników na podstawie zawartych umów o pracę, zgodnie z polskimi przepisami z zakresu prawa pracy. Pracownicy Spółki odbywają podróże służbowe zarówno na terenie kraju, jak i zagranicą. Charakter pracy części pracowników odpowiedzialnych za współpracę i nawiązywanie kontaktów handlowych z klientami, wiąże się ze stałą koniecznością wyjazdów poza miejsce wykonywania pracy określone w umowie o pracę. Współpraca w ramach grupy A. również wiąże się z częstymi wyjazdami służbowymi pracowników poza granice kraju w celu uczestniczenia w spotkaniach biznesowych czy szkoleniach.

W sezonie skupu owoców, część pracowników Spółki jest delegowana do zakładu w B. Tej grupie pracowników, Spółka wypłaca diety w kwocie wyższej od diety przysługującej pracownikowi na podstawie przepisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Nadwyżka wypłacanej kwoty ponad kwotę diety wynikającej z przytoczonego Rozporządzenia, stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a). Spółka jako płatnik odprowadza od tej części przychodu pracowników podatek dochodowy.

Pozostałym pracownikom odbywającym podróże służbowe, Spółka nie wypłaca diet ale pokrywa w całości koszty całodziennego wyżywienia na podstawie przedstawionych przez pracowników faktur i rachunków, wystawionych na Spółkę oraz, jeśli nie było możliwe uzyskanie faktury lub rachunku, na podstawie załączonych paragonów fiskalnych. Zazwyczaj koszt wyżywienia pracownika w czasie podróży służbowej przewyższa wartość diety określonej w rozporządzeniu. Spółka całość wydatków na wyżywienie, poniesionych przez pracownika traktuje jako przychód ze stosunku pracy i opodatkowuje podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz zalicza do kosztów uzyskania przychodów w wartości ubruttowionej, tak, aby pracownik nie był obciążony podatkiem z tego tytułu. Wydatki te podlegają kontroli pod względem ich zasadności.

Spółka zaznacza, że cel podróży służbowych pracowników jest związany z profilem działalności Spółki i ma związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Spółka mając wątpliwości, co do zasadności opodatkowywania w całości kosztów wyżywienia ponoszonych przez pracowników podczas podróży służbowych i zwracanych pracownikom na podstawie faktur, rachunków oraz innych dokumentów, i tym samym zaliczania tych wydatków do przychodów pracownika ze stosunku pracy, zamierza nie uznawać tych kosztów jako przychodu dla pracownika i nie odprowadzać z tego tytułu podatku dochodowego. Swoje stanowisko Spółka opiera na przepisach Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. § 7 ust. 3 pkt 2) podróż krajowa, zgodnie z którym dieta nie przysługuje, jeśli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie oraz § 14 ust. 4 podróż zagraniczna, zgodnie z którym pracownikowi, który otrzymuje w czasie podróży zagranicznej należność pieniężną na wyżywienie, dieta nie przysługuje. Przepis ten nie ogranicza wysokości kosztów całodziennego wyżywienia. Spółka zapewniając pracownikom bezpłatne całodzienne wyżywienie nie wypłaca diet. Zgodnie z § 4. ust. 1 pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości. W ocenie Spółki zapewnienie pracownikowi bezpłatnego całodziennego wyżywienia w udokumentowanej wysokości, powinno być zakwalifikowane do tych „innych określonych przez pracodawcę wydatków”, które są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16) lit. a) updof. Znaczenie tutaj ma także fakt, że koszty wyżywienia dokumentowane są fakturą lub rachunkiem wystawionym na pracodawcę, co oznacza, że wydatki te zwracane pracownikowi z tytułu podróży służbowej, nie są wypłacane na jego rzecz, ale są ponoszone bezpośrednio przez pracodawcę. Pracownicy udający się w podróż służbową mają wiedzę, że poniesione przez nich wydatki na wyżywienie będą im zwrócone. Zazwyczaj przed podróżą wypłacane są im zaliczki w kwocie przewidzianych wydatków, czasem opłacają wydatki własną kartą kredytową i wówczas pracodawca zwraca poniesione, udokumentowane koszty.

Nie wiąże się to zatem z osiągnięciem przez pracownika jakiegokolwiek przysporzenia. Służy jedynie prawidłowemu wykonaniu powierzonych przez pracodawcę zadań.

Stanowisko takie potwierdzają również interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, wydane w podobnych sprawach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy ponoszone przez pracowników koszty wyżywienia podczas podróży służbowych, także w wysokości przekraczającej kwotę diety określonej w rozporządzeniu w sprawie podróży krajowych i podróży zagranicznych:

1. nie stanowią przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych...
2. stanowią w całości koszty uzyskania przychodów w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych...
   
   

W zakresie odpowiedzi na pytanie nr 1 obejmujące zagadnienia z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych została wydana odrębna interpretacji indywidualna.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki koszty wyżywienia podczas podróży służbowych ponoszone przez pracowników, także w wysokości przekraczającej kwotę diety określonej we właściwym rozporządzeniu, stanową koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16. Koszty wyżywienia ponoszone przez Spółkę w związku z podróżami służbowymi pracowników są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, ponieważ pracownicy realizują zadania w ramach obowiązków wynikających z umowy o pracę. Wyjazdy te są odbywane w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Ponadto, nie są one wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 16, Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników na wyżywienie nie jest ograniczona wysokością należności przysługujących pracownikom, określonych w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Przepisy te zawierają regulacje tylko w odniesieniu do pracowników sfery budżetowej, natomiast pracodawcy spoza sfery budżetowej mogą swobodnie ustalać górną granicę należności, nie może ona jedynie być niższa od tej określonej we właściwym rozporządzeniu. Zatem, jeśli pracodawca wypłaca pracownikom korzystniejsze należności z tytułu podróży służbowych, to kwoty te będą stanowiły koszt uzyskania przychodu w pełnej wysokości. Wydatki te muszą być jedynie prawidłowo udokumentowane i być związane z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwością uzyskania przychodu, a zasady wypłacania należności z tego tytułu określone w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.