Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-1121/13/ŁCz
z 31 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 12 listopada 2013 r. (data otrzymania 15 listopada 2013 r.), uzupełnionym 31 grudnia 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego:

• w części dotyczącej uznania za koszt nabycia wydatków poniesionych na wypisy i odpisy aktu notarialnego nabycia lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na: akcesoria malarskie (wałki malarskie, kuweta, taśma malarska, folia ochronna), krzyżyki dystansujące, szafkę pod umywalkę – jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej ustalenia kwoty będącej podstawą waloryzacji oraz sposobu wyliczenia wysokości wartości nieruchomości po waloryzacji – jest nieprawidłowe
• w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2013 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 16 grudnia 2013 r. Znak: IBPBII/2/415-1121/13/ŁCz, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 31 grudnia 2013 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Od 23 października 2008 r. Wnioskodawca był właścicielem lokalu mieszkalnego. W dniu 4 listopada 2013 r. Wnioskodawca sprzedał ww. mieszkanie. Wnioskodawca pozostawał w związku małżeńskim, ale mieszkanie było kupione z jego środków własnych. Zameldowany w tym mieszkaniu był wyłącznie małżonek Wnioskodawcy wraz z córką. Wnioskodawcy nie przysługuje ulga meldunkowa, a ponieważ od nabycia lokalu do jego sprzedaży nie upłynęło 5 pełnych lat podatkowych, to musi zapłacić podatek od dochodu. Od dochodu Wnioskodawca chce odliczyć koszty nabycia nieruchomości jak również udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość mieszkania.

Nieruchomość (49,36m²) zakupiona była w 2008 r. za kwotę 80 000,00 zł, natomiast sprzedana w 2013 r. za 103 000,00 zł, więc powinien być zapłacony 19% podatek od kwoty 23 000,00 zł wynoszący 4 370,00 zł płatny do 30 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca chce jednak skorzystać z przysługujących mu odliczeń (koszty nabycia, nakłady zwiększające wartość) oraz z art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który pozwala na waloryzację kosztów nabycia oraz modernizacji nieruchomości.

Wykaz poniesionych kosztów przy zakupie oraz nakładów podnoszących wartość nieruchomości:

2008 r.

Cena zakupu 80 000,00 zł.

Opłaty u notariusza (PCC, taksa notarialna + VAT, opłata sądowa, wypisy i odpisy) 2 885,00 zł.

Biuro pośrednictwa sprzedaży nieruchomości 1 464,00 zł.

Koszt remontu w 2008 r. 4 192,00 zł.

Wartość nieruchomości po 2008 r. 88 541,00 zł. Waloryzacja za niepełny 2008 r. nie przysługuje.

2009 r.

Koszt remontu w 2009 r. 2 686,00 zł. Wartość nieruchomości po 2009 r. 91 227,00 zł.

Waloryzacja za 2009 r. (3,5%). Wartość nieruchomości po waloryzacji 94 420,00 zł.

2010 r.

Waloryzacja za 2010 r. (2,6%). Wartość nieruchomości po waloryzacji 96 875,00 zł.

2011 r.

Waloryzacja za 2011 r. (4,3%). Wartość nieruchomości po waloryzacji 101 040,00 zł.

2012 r.

Waloryzacja za 2012 r. (3,7%). Wartość nieruchomości po waloryzacji 104 779,00 zł.

2013 r..

Waloryzacja za niepełny 2013 r. nie przysługuje. Wartość nieruchomości 104 779,00 zł.

Według Wnioskodawcy z jego obliczeń wynika, że cena nieruchomości za jaką została sprzedana (103 000,00 zł) jest mniejsza od wszystkich kosztów poniesionych (104 779,00 zł) na przestrzeni lat kiedy była własnością Wnioskodawcy.

Z dalszej części wniosku wynika, że do nakładów zwiększających wartość nieruchomości Wnioskodawca zaliczył wydatki poniesione na m.in. cement, piasek, tynki, gipsy, tapety, farby, pędzle i akcesoria malarskie, panele podłogowe i akcesoria, styropian, drewno, panele sufitowe i akcesoria, płytki ścienne i podłogowe, kleje, fugi i akcesoria z tym związane, wyposażenie łazienki tj. kompakt WC, zestaw umywalka z szafką, kabina prysznicowa, armatura, silikony, elementy instalacji elektrycznej, gazowej, wodnej, kanalizacyjnej oraz wentylacyjnej, wkręty i śruby. Wszystkie ww. materiały i elementy są nierozerwalnie związane z nieruchomością i podnoszą jej wartość. Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające zakup w postaci faktur VAT wystawionych na swoje nazwisko.

W odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawca doprecyzował używane przez siebie pojęcie „akcesoria”:

• „akcesoria malarskie”, tj. wałki malarskie, kuweta, taśma malarska, folia ochronna,
• „panele podłogowe i akcesoria”, tj. listwy przypodłogowe, narożniki i zakończenia listew, pianka podpanelowa,
• „panele sufitowe i akcesoria”, tj. listwy zakończeniowe,
• „płytki ścienne i podłogowe, kleje, fugi i akcesoria”, tj. listwy narożne, krzyżyki dystansujące.
  
  

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytania:

Czy przyjęte założenia dotyczące odliczeń jak i sposobu rachunku są właściwe? Czy Izba Skarbowa może zweryfikować poprawność dokonanych odliczeń na podstawie dołączonych kopii faktur? Jaki formularz PIT należy złożyć rozliczając się za 2013 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na odliczenie od dochodu kosztów nabycia oraz nakładów zwiększających wartość. Do kosztów nabycia Wnioskodawca zaliczył: koszt zakupu nieruchomości, koszty poniesione i płatne u notariusza oraz koszt umowy z pośrednikiem nieruchomości, natomiast do nakładów zwiększających wartość nieruchomości Wnioskodawca zaliczył wydatki poniesione na m.in. cement, piasek, tynki, gipsy, tapety, farby, pędzle i akcesoria malarskie, panele podłogowe i akcesoria, styropian, drewno, panele sufitowe i akcesoria, płytki ścienne i podłogowe, kleje, fugi i akcesoria z tym związane, wyposażenie łazienki tj. kompakt WC, zestaw umywalka z szafką, kabina prysznicowa, armatura, silikony, elementy instalacji elektrycznej, gazowej, wodnej, kanalizacyjnej oraz wentylacyjnej, wkręty i śruby. Wszystkie ww. materiały i elementy są nierozerwalnie związane z nieruchomością i podnoszą jej wartość. Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające zakup w postaci faktur VAT wystawionych na swoje nazwisko. Przepis art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwala na waloryzację kosztów nabycia oraz modernizacji nieruchomości. Zgodnie z tym Wnioskodawca waloryzował pełne lata o wskaźniki podane przez Główny Urząd Statystyczny i publikowane na stronie internetowej: http://www.stat.gov.pl/gus/5840_1634_PLK_HTML.htm

Ponieważ cena nieruchomości za jaką została sprzedana (103 000,00 zł) jest mniejsza od wszystkich kosztów poniesionych (104 779,00 zł) Wnioskodawca nie uzyskał dochodu, a zatem nie ma podstawy do odprowadzenia podatku dochodowego.

Każdego roku Wnioskodawca składał razem z małżonkiem PIT-37, jednakże w związku ze sprzedażą nieruchomości za rok 2013 powinien złożyć PIT-36, mimo że w tabeli „K – Kwota do zapłaty/nadpłaty” w polu „Podatek od odpłatnego zbycia nieruchomości...” Wnioskodawca wpisze wartość „0 zł”. PIT-36 Wnioskodawca złoży razem z małżonkiem lub Wnioskodawca złoży PIT-36, a małżonek PIT-37 za 2013 r. do właściwego urzędu skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo prawidłowe a częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego przepisu każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stwierdzenia w przypadku sprzedaży m.in. lokalu mieszkalnego decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu przychodu ma moment i sposób nabycia tego lokalu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca 23 października 2008 r. za środki stanowiące jego majątek osobisty nabył lokal mieszkalny. W dniu 4 listopada 2013 r. Wnioskodawca sprzedał mieszkanie, przy czym nie przysługuje mu zwolnienie z opodatkowania w postaci tzw. ulgi meldunkowej. Wnioskodawca chce jednak skorzystać z przysługujących mu odliczeń wskazując poniesione przez siebie wydatki oraz z art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Opisany lokal mieszkalny Wnioskodawca zakupił za kwotę 80 000,00 zł, natomiast sprzedał za 103 000,00 zł.

W związku z tym, że sprzedaży lokalu mieszkalnego Wnioskodawca dokonał 4 listopada 2013 r., to stosownie do treści ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że cały uzyskany przez Wnioskodawcę z tego tytułu przychód będzie stanowił źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, gdyż zbycie lokalu nabytego w 2008 r. nastąpi przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie.

Dokonując zatem oceny skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego należy stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 ze zm.) – do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2008 r., stosuje się zasady określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r.

W myśl art. 30e ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r. – od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Podstawą obliczenia podatku – zgodnie z art. 30e ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy – przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Do wydatków takich można zaliczyć przykładowo koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania (art. 22 ust. 6c ww. ustawy).

Ponadto zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy – wysokość nakładów, o których mowa powyżej, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Koszt nabycia, co do zasady, określa umowa notarialna sprzedaży, na podstawie której podatnik staje się właścicielem nieruchomości (lokalu mieszkalnego). Zatem w sposób nie budzący wątpliwości można orzec, że do kosztów nabycia zalicza się cenę zakupu lokalu mieszkalnego oraz koszty wynikające z aktu notarialnego z dnia 23 października 2008 r., na podstawie którego Wnioskodawca zakupił mieszkanie (zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych, taksa notarialna + VAT, opłata sądowa). Podkreślić jednakże należy, że do kosztów nabycia nie mogą zostać zaliczone wydatki poniesione na wypisy i odpisy, albowiem wydatki te nie są bezpośrednio związane z nabyciem mieszkania, nie są wydatkiem koniecznym do nabycia lokalu mieszkalnego. Natomiast kosztem nabycia będzie wydatek związany prowizją na rzecz biura pośrednictwa nieruchomości zapłaconą przy nabywaniu mieszkania, jeśli do jej uiszczenia zobowiązany był Wnioskodawca. Warunkiem uznania powyższych wydatków za koszt jest to, aby Wnioskodawca był w stanie udokumentować poniesione powyżej wydatki.

Odnośnie natomiast do wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na remont sprzedanego mieszkania zauważyć należy, że zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy – do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego zalicza się m.in. udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa, co należy rozumieć pod pojęciem nakładów w rozumieniu ww. przepisu. Z brzmienia przepisu, jak i z poglądów reprezentowanych przez doktrynę wynika jednak, że za nakłady poniesione na nieruchomość rozumie się wydatki ulepszające, modernizujące daną nieruchomość, czy też nawet wydatki remontowe, które zwiększają wartość rynkową nieruchomości.

Z cytowanych powyżej przepisów prawa podatkowego wynika zatem, że nakłady na lokal mieszkalny mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu pod warunkiem, że:

• zwiększyły jego wartość,
• poniesione zostały w czasie jego posiadania,
• zostały udokumentowane fakturami VAT lub dokumentami stwierdzającymi poniesienie opłat administracyjnych.
  
  

Powyższe twierdzenia oznaczają, że kosztem uzyskania przychodu mogą być wydatki na remont, które zostaną udokumentowane fakturami VAT.

Tym samym do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca może zaliczyć następujące wydatki: cement, piasek, tynki, gipsy, tapety, farby, panele podłogowe i akcesoria (listwy przypodłogowe, narożniki i zakończenia listew, pianka podpanelowa), styropian, drewno, panele sufitowe i akcesoria (listwy zakończeniowe), płytki ścienne i podłogowe, kleje, fugi i akcesoria z tym związane (listwy narożne), wyposażenie łazienki w kompakt WC, umywalkę bez szafki (wydatek w części przypadającej na wartość umywalki), kabinę prysznicową, armaturę, silikony, elementy instalacji elektrycznej, gazowej, wodnej, kanalizacyjnej oraz wentylacyjnej, wkręty i śruby.

Natomiast do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca nie może zaliczyć następujących wydatków: akcesoriów malarskich (wałki malarskie, kuweta, taśma malarska, folia ochronna) oraz krzyżyków dystansujących – są to narzędzia do wykonania prac remontowych, którym nie można przypisać charakteru stałego, a także szafki od wskazanego przez Wnioskodawcę zestawu umywalki z szafką, bowiem jest to element wyposażenia lokalu, nie mocowany na stałe, mający charakter umeblowania.

Zauważyć należy, że do wniosku dołączono plik dokumentów. W tym miejscu należy wyjaśnić Wnioskodawcy, że Organ nie dokonuje analizy dołączonych do wniosków dokumentów źródłowych. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego mają zastosowanie wskazane w art. 14h Ordynacji podatkowej przepisy. Zgodnie z jego treścią w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 168, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV. Powyższe wyliczenie wskazuje, że w ramach postępowania, którego przedmiotem jest wydanie interpretacji Minister Finansów nie prowadzi postępowania dowodowego zmierzającego do ustalenia stanu faktycznego, lecz odnosi się wyłącznie do stanu faktycznego opisanego we wniosku. Bez znaczenia jest to, czy opisane zdarzenia rzeczywiście wystąpiły lub wystąpią, a ich przebieg był lub będzie rzeczywiście taki jak przedstawiony przez autora wniosku. W postępowaniu tym organ przyjmuje do wiadomości okoliczności wskazane przez wnioskodawcę. Nie bada i nie szuka potwierdzenia ich prawdziwości czy wiarygodności. Nie kwestionuje przedstawianych przez wnioskodawcę związków pomiędzy poszczególnymi zdarzeniami. To na wnioskodawcę nałożony został wymóg wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), na tle którego wyrażane jest stanowisko w sprawie oceny prawnej. Opisując stan faktyczny w celu otrzymania interpretacji wnioskodawca bierze na siebie odpowiedzialność za jego kompletność i wszelkie nieścisłości. W świetle powyższych wyjaśnień Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, nie ma instrumentów prawnych pozwalających na przeprowadzenie postępowania dowodowego polegającego na analizie dołączonych do wniosku kopii faktur. Wydając interpretację Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie jest zobowiązany ani upoważniony do badania załączonych do wniosku dokumentów źródłowych, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz jego stanowiskiem. Z tej też przyczyny przy rozpatrywaniu złożonego wniosku Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie był upoważniony do analizowania załączonych przez Wnioskodawcę dokumentów aby zweryfikować poprawność dokonanych przez Wnioskodawcę odliczeń. Organ odniósł się tylko do tych wydatków, które wymienione zostały w treści wniosku.

Podejmując zagadnienie podwyższenia udokumentowanych kosztów nabycia o wskaźnik waloryzacji należy na wstępie przywołać treść art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, że koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Jak wcześniej wyjaśniono koszt nabycia, co do zasady, określa notarialna umowa sprzedaży, na podstawie której podatnik staje się właścicielem nieruchomości (lokalu mieszkalnego). Kosztem nabycia bez wątpienia jest zatem cena jaką zapłacił nabywca zbywcy za lokal mieszkalny będący przedmiotem sprzedaży. Ponadto kosztem nabycia mogą być koszty notarialne, czyli wydatki związane ze sporządzeniem aktu notarialnego związanego z nabyciem lokalu mieszkalnego (bez wydatków poniesionych na wypisy i odpisy) oraz wydatek związany z prowizją na rzecz biura pośrednictwa nieruchomości zapłacony przez Wnioskodawcę przy nabywaniu mieszkania. Zsumowanie powyższych wartości daje kwotę, która stanowi podstawę do dokonywania waloryzacji w trybie art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca prezentując własne wyliczenia w opisie stanu faktycznego wskazywał, że podstawą waloryzacji jest cena zakupu powiększona o opłaty notarialne, wydatki związane z prowizją na rzecz biura pośrednictwa nieruchomości, a także koszty remontu poniesione w 2008 r. oraz z każdym następnym rokiem waloryzował kwotę uprzednio zwaloryzowaną.

Organ nie może zgodzić się z tak przedstawionym stanowiskiem. Dokonując literalnej wykładni normy prawnej określonej w art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy, że przepis ten posługuje się zwrotem „koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c…”. Z powyższego zwrotu wynika jednoznacznie, że podstawą waloryzacji jest koszt nabycia. Kosztem nabycia zaś nigdy nie są wydatki poniesione na remont lokalu. Wydatki poniesione na remont lokalu mogą stanowić wyłącznie nakłady na nieruchomość. Oznacza to, że do podstawy waloryzacji nie można zaliczyć zarówno wydatków na remont poniesionych w 2008 r. jak i 2009 r.

Ponadto Organ nie może zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że waloryzacji podlega kwota uprzednio zwaloryzowana. Należy wyjaśnić, że waloryzacji podlega – co wskazał ustawodawca wprost w treści regulacji art. 22 ust. 6f ustawy – koszt nabycia. Zatem nie można w kolejnych latach podatkowych waloryzować kwoty uprzednio zwaloryzowanej. Tym samym wyłącznie pierwotne koszty nabycia lokalu mieszkalnego będą corocznie podwyższane począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie zbywanego lokalu mieszkalnego, czyli od 2009 r. do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło jego zbycie – w niniejszej sprawie jest to 2012 r. w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie trzech pierwszych kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłoszonemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Corocznej waloryzacji podlegać może zatem koszt nabycia pierwotnie ustalony.

Przykładowo w sytuacji nabycia w 2008 r. nieruchomości za kwotę 100 000,00 zł i poniesieniu wydatków na nabycie w wysokości 5 000,00 zł podstawą waloryzacji w 2009 r., a także w latach następnych, jest zawsze kwota 105 000,00 zł. Innymi słowy, w każdym następnym roku waloryzujemy o wskaźnik waloryzacji kwotę bazową (w podatnym przykładzie kwotę 105 000,00 zł), a następnie sumujemy uzyskane wartości podwyższenia po waloryzacji za pełne lata posiadania nieruchomości (lokalu mieszkalnego) i uzyskaną sumę możemy uznać za koszt.

Z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 14 października 2009 r. w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie trzech pierwszych kwartałów 2009 r. (M.P. Nr 68, poz. 883) wynika, że wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie I-III kwartału 2009 r. w stosunku do I-III kwartału 2008 r. wyniósł 103,5 (wzrost cen o 3,5%), a z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 13 października 2010 r. w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie trzech pierwszych kwartałów 2010 r. (M.P. Nr 76, poz. 957) wynika, że wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie I-III kwartału 2010 r. w stosunku do I-III kwartału 2010 r. wyniósł 102,5 (wzrost cen o 2,5%). Natomiast z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 13 października 2011 r. w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie trzech pierwszych kwartałów 2011 r. (M.P. Nr 95, poz. 966) wynika, że wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie I-III kwartału 2011 r. w stosunku do I-III kwartału 2010 r. wyniósł 104,2 (wzrost cen o 4,2%), a z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 15 października 2012 r. w sprawie wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie trzech pierwszych kwartałów 2012 r. (M.P. z 2012 r. poz. 783) wynika, że wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie I-III kwartału 2012 r. w stosunku do I-III kwartału 2011 r. wyniósł 104,0 (wzrost cen o 4,0%).

W przypadku Wnioskodawcy zatem może on waloryzować koszt nabycia lokalu mieszkalnego:

• za 2009 r. w wysokości 3,5%,
• za 2010 r. w wysokości 2,5%,
• za 2011 r. w wysokości 4,2%,
• za 2012 r. w wysokości 4,0%.
  
  

Odpowiadając natomiast na pytanie Wnioskodawcy jaki formularz winien złożyć rozliczając się za 2013 r. podkreślić należy, że powinien dokonać on rozliczenia na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2008 r. Wyjaśnić należy, że oba przedstawione przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku sposoby są poprawne. Z tym zastrzeżeniem, że w przypadku uzyskania dochodu z tytułu zbycia nieruchomości należny podatek Wnioskodawca winien obowiązkowo wykazać na formularzu PIT-36 w poz. 193. Nie ma natomiast żadnych ograniczeń aby Wnioskodawca złożył z małżonkiem zeznanie podatkowe wspólnie na formularzu PIT-36, jak również nie ma żadnych ograniczeń aby Wnioskodawca złożył formularz PIT-36, a jego małżonek zaznanie podatkowe na formularzu PIT-37.

Odnośnie natomiast zamieszczonego we wniosku wyliczenia podstawy opodatkowania z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego należy zauważyć, że zgodnie z prezentowanym w doktrynie i orzecznictwie sądowym poglądem, organ podatkowy uprawniony do wydania interpretacji indywidualnej rozpatruje sprawę wyłącznie w ramach stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Organ podatkowy nie ma uprawnień, aby w oparciu o dokumenty składane do wniosku lub poszukiwane z urzędu samodzielnie ustalać stan faktyczny, uzupełniać go, bądź oceniać zgodność opisu sformułowanego we wniosku z rzeczywistością. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów dokonuje wykładni przepisów mających zastosowanie w sprawie a nie obliczenia podstawy opodatkowania. Oznacza to, że w odniesieniu do kwoty wyliczenia podstawy opodatkowania, Organ nie ma prawa badać zgodności przedstawionych przez Wnioskodawcę wyliczeń. Tym samym organ nie może potwierdzić wysokości poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów, nie może także potwierdzić, że podatek został naliczony prawidłowo, tym bardziej, że Wnioskodawca nieprawidłowo dokonał wykładni przepisów mających zastosowanie w sprawie.

W świetle przedstawionych w interpretacji wyjaśnień stanowiska Wnioskodawcy nie można zatem w całości uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.