Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-1076/13/NG
z 30 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 29 października 2013 r. (data otrzymania 4 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości jakie wystąpią u Wnioskodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2013 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości jakie wystąpią u Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca nabył nieruchomość na podstawie aktu własności ziemi wydanego przez Prezydenta Miasta 30 marca 1978 r. w związku z nieformalną umową kupna-sprzedaży zawartą przez Wnioskodawcę przed 4 listopada 1971 r.

Nabycie nieruchomości nastąpiło od podmiotów innych niż Skarb Państwa i jednostki samorządu terytorialnego, powyższa nieruchomość stanowiła majątek osobisty Wnioskodawcy.

Od 11 września 1975 r. Wnioskodawca pozostaje w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustrój wspólności ustawowej. W dniu 1 lipca 2010 r. Wnioskodawca zawarł w formie aktu notarialnego umowę majątkową rozszerzającą wspólność ustawową małżeńską. Od tej chwili ustrój wspólności majątkowej obowiązuje w małżeństwie Wnioskodawcy na wszystkich nieruchomościach.

W dniu 20 września 2013 r. Wnioskodawca z małżonkiem zawarli umowę sprzedaży w formie aktu notarialnego jednej niezabudowanej działki. Sprzedaż nastąpiła przed upływem 5 lat od podpisania umowy majątkowej małżeńskiej.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy należy opodatkować przychody z odpłatnego zbycia nieruchomości, jeżeli sprzedaż nastąpiła przed upływem 5 lat od chwili zawarcia umowy majątkowej małżeńskiej (art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie należy opodatkować przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, ponieważ od chwili zawarcia związku małżeńskiego tj. od 11 września 1975 r. w małżeństwie Wnioskodawcy obowiązuje ustrój wspólności małżeńskiej. Umową zawartą 1 lipca 2010 r. doprowadzono jedynie do przesunięcia własności nieruchomości z majątku osobistego Wnioskodawcy do majątku wspólnego Wnioskodawcy i jego małżonka. A zatem jedynie rozszerzono wspólność majątkową małżeńską. Sprzedaż działki przed upływem 5 lat od podpisania umowy majątkowej rozszerzającej wspólność małżeńską nie daje podstaw do obciążenia fiskalnego podatkiem na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego przepisu każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy stanowi źródło przychodów, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

W celu prawidłowego ustalenia sposobu opodatkowania przychodu jaki Wnioskodawca osiągnął ze sprzedaży w 2013 r. nieruchomości w pierwszej kolejności należy ustalić moment i sposób jej nabycia.

Zauważyć zatem należy, że zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz.U. Nr 27, poz. 250 ze zm.) – nieruchomości wchodzące w skład gospodarstw rolnych, zwane dalej „nieruchomościami”, i znajdujące się w dniu wejścia w życie ustawy w samoistnym posiadaniu rolników stają się z mocy samego prawa własnością tych rolników, jeżeli oni sami lub ich poprzednicy objęli te nieruchomości w posiadanie na podstawie zawartej bez prawem przewidzianej formy umowy sprzedaży, zamiany, darowizny, umowy o dożywocie lub innej umowy o przeniesienie własności, o zniesienie współwłasności albo umowy o dział spadku.

Natomiast rolnicy, którzy do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy posiadają nieruchomości jako samoistni posiadacze nieprzerwanie od lat pięciu, stają się z mocy samego prawa właścicielami tych nieruchomości, chociażby nie zachodziły warunki określone w ust. 1. Jeżeli jednak uzyskali posiadanie w złej wierze, nabycie własności następuje tylko wtedy, gdy posiadanie trwało co najmniej przez lat dziesięć (art. 1 ust. 2 ww. ustawy)

Z kolei art. 12 ust 1. ww. ustawy stanowi, że właściwy do spraw rolnych organ prezydium powiatowej rady narodowej stwierdza nabycie nieruchomości przez posiadacza samoistnego oraz orzeka o przekazaniu nieruchomości na własność dotychczasowego posiadacza zależnego w drodze wydania aktu własności ziemi, zwanego dalej „decyzją”. W decyzji tej ustala się zarazem obszar nieruchomości, wysokość, sposób i terminy spłat albo orzeka się o zwolnieniu od obowiązku spłaty należności, a w wypadku przewidzianym w art. 8 stwierdza się powstanie prawa dożywocia (art. 4 ust. 2 ww. ustawy). Zgodnie zaś z art. 15 ww. ustawy – ostateczna decyzja stwierdzająca nabycie własności nieruchomości stanowi podstawę do ujawnienia nowego stanu własności w księdze wieczystej oraz w ewidencji gruntów.

Wnioskodawca wskazuje, że nabył nieruchomość poprzez zawarcie przed 4 listopada 1971 r. nieformalnej umowy sprzedaży nieruchomości, co znalazło swój wyraz w akcie własności ziemi z 30 marca 1978 r. wydanym przez Prezydenta Miasta. Następnie w 1975 r. Wnioskodawca zawarł związek małżeński. Z kolei 1 lipca 2010 r. małżonkowie zawarli umowę o rozszerzenie wspólności ustawowej, między innymi na ww. nieruchomość. Nieruchomość ta weszła w skład wspólności majątkowej małżeńskiej.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. Nr 9, poz. 59 ze zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. Kodeksu – z chwilą zawarcia małżeństwa między małżonkami z mocy prawa powstaje wspólność majątkowa obejmująca przedmioty nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Do majątku osobistego każdego z małżonków należą przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej (art. 33 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Zgodnie natomiast z art. 47 § 1 zd. 1 Kodeksu – małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa), przy czym do ustanowionej umową wspólności majątkowej stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności ustawowej, z zachowaniem przepisów art. 49-511 (art. 48).

W myśl art. 43 § 1 Kodeksu – oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Należy zatem uznać, że skoro Wnioskodawca nabył nieruchomość na podstawie ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych, co znalazło swój wyraz w treści wydanego w 1975 r. przez właściwy Organ aktu własności, to nabył ją w dniu 4 listopada 1971 r., tj. w dniu wejścia w życie ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych. Tym samym akt własności ziemi, który potwierdzał fakt nabycia nieruchomości w 1971 r. miał jedynie charakter deklaratoryjny. Ponieważ w tej dacie Wnioskodawca nie pozostawał jeszcze w związku małżeńskim, to nieruchomość stanowiła jego majątek odrębny. Natomiast umowa małżeńska rozszerzająca ustrój wspólności majątkowej na nieruchomość należącą do Wnioskodawcy nie spowodowała po jego stronie nowego nabycia tej nieruchomości, albowiem Wnioskodawca był jej właścicielem od 1971 r. Z datą rozszerzenia wspólności ustawowej małżeńskiej po stronie Wnioskodawcy nie nastąpiło nowe nabycie nieruchomości, lecz jedynie zmiana charakteru przysługującego Wnioskodawcy prawa własności. Wnioskodawca z jedynego właściciela stał się jej współwłaścicielem na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej. Tym samym za datę nabycia ww. nieruchomości przez Wnioskodawcę należy uznać 4 listopada 1971 r.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiągniętych przez nich dochodów. Skoro udziały w majątku wspólnym są równe, to Wnioskodawcy należy przypisać połowę przychodu ze sprzedaży nieruchomości.

Ponieważ jednak odpłatne zbycie nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku, w którym Wnioskodawca nabył nieruchomość, to przychód z tytułu zbycia nieruchomości, nie będzie stanowił źródła przychodu a tym samym nie będzie podlegał w ogóle opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Należy także wyjaśnić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

O tym co stanowi „indywidualną sprawę”, w której wydaje się interpretację, decyduje sam wnioskodawca zobowiązany do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego, w jego własnej, indywidualnej sprawie. Składający wniosek nie jest i nie może być „zainteresowanym” w innej niż „swoja”, a więc „cudzej” sprawie.

Jeżeli więc przedstawiony przez wnioskodawcę stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe nie zawiera okoliczności bądź zdarzeń, zaistniałych lub mogących powstać „w jego indywidualnej sprawie”, lecz okoliczności lub zdarzenia nie dotyczące jego sprawy, to tym samym podmiot składający wniosek nie uzyskuje statusu zainteresowanego co wyłącza możliwość żądania, a tym samym i wydania, interpretacji w takiej sprawie.

Z treści przywołanego powyżej przepisu art. 14b § 1 wynika więc, że minister właściwy do spraw finansów publicznych nie jest zobowiązany ani uprawniony do wydania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnej) w sytuacji, gdy o wydanie interpretacji wystąpi osoba nieuprawniona.

Indywidualna interpretacja nie jest interpretacją abstrakcyjną, oderwaną od rzeczywistości, lecz oceną prawną realnego stanu faktycznego dotyczącego wnioskodawcy lub zdarzenia przyszłego, czyli potencjalnego stanu faktycznego, który w stosunku do wnioskodawcy może zaistnieć w jego sferze prawnopodatkowej, do której stosuje się przepisy prawa podatkowego. Należy zatem przyjąć, że osoba zainteresowana, to każda osoba, która chce uzyskać interpretację przepisów prawa podatkowego w celu ułożenia swoich interesów w sferze prawa podatkowego. Ze sposobu ukształtowania instytucji interpretacji indywidualnych, wysnuć należy wniosek, że pojęcie osoby zainteresowanej należy rozpatrywać przede wszystkim przez pryzmat kwestii prawnej poddanej do rozważenia organowi podatkowemu. Kwestia ta przesądza o możliwości skorzystania z udzielonej interpretacji. Wniosek może złożyć bowiem tylko taka osoba, która po wydaniu interpretacji mogłaby skorzystać z gwarancji, że zastosowanie się do uzyskanej interpretacji nie może jej szkodzić. O tym, że przedstawiona kwestia prawna musi dotyczyć bezpośrednio wnioskodawcy świadczy także nałożony na wnioskodawcę obowiązek złożenia oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego (kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego) oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej. Oświadczenie, o którym mowa, może skutecznie złożyć wyłącznie osoba, wobec której można wszcząć postępowanie podatkowe (kontrolę podatkową, postępowanie kontrolne) w zakresie stanu faktycznego objętego interpretacją.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na fakt, że przepis art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej bez względu na motywy jakimi kieruje się Wnioskodawca nie zezwala na udzielenie mu interpretacji w zakresie dotyczącym skutków podatkowych sprzedaży udziału w nieruchomości dla innego podatnika tj. dla małżonka Wnioskodawcy. Pisemna interpretacja przepisów prawa podatkowego jest bowiem interpretacją indywidualną, zatem może być wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy. Uprawnionym do żądania takiej interpretacji dla siebie jest wyłącznie osobno małżonek Wnioskodawcy, gdyż interpretacja będzie dotyczyła jego praw i obowiązków jako podatnika. Zatem Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał niniejszą interpretację wyłącznie dla Wnioskodawcy. Małżonek Wnioskodawcy chcąc uzyskać interpretację indywidualną winien wystąpić z odrębnym wnioskiem i uiścić stosowną opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.