Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-974/13-2/IF
z 10 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12.09.2013 r. (data wpływu 16.09.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9.09.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podatnik jest wspólnikiem spółki jawnej. W 2013 roku na podstawie przepisów art. 52 § 1 KSH, wniósł on o wypłatę należnych mu zysków ze spółki po odliczeniu zysków pobranych w okresie za których zażądał wypłaty. Zgodnie z przepisami KSH wypłata zysków ze spółki jawnej następuje co do zasady w pieniądzu. Spółka (dalej również Dłużnik) nie posiadała wystarczających środków pieniężnych wobec Podatnika (dalej również Wierzyciel), bo wypłata takiej kwoty spowodowałaby utratę płynności finansowej przez spółkę.

Wobec takiego stanu rzeczy spółka oraz Podatnik zawarli porozumienie w przedmiocie spłaty należności. Dłużnik wyraził wolę zaspokojenia Wierzyciela w trybie art. 453 k.c. na warunkach ustalonych w następujący sposób:

1. Dłużnik będąc właścicielem wyodrębnionego lokalu użytkowego przeniesie odrębną własność ww. lokalu rzecz Wierzyciela w celu zwolnienia się z obowiązku zapłaty należnego mu udziału w zysku (świadczenie w miejsce wykonania).
   
2. Strony ustaliły wartość przedmiotowego lokalu na podstawie średnich cen ofertowych podawanych w ogólnodostępnych serwisach dot. obrotu nieruchomościami porównywalnymi w okresie poprzedzającym przekazanie praw do nieruchomości (świadczenia w miejsce wykonania).
   
3. Wierzyciel wyraził zgodę na zwolnienie się Dłużnika z zapłaty zadłużenia w sposób opisany w pkt 1 do wysokości oszacowanej wartości lokalu.
   
   
   

Wartość świadczenia w miejsce wykonania była niższa niż wartości roszczenia należnego Podatnikowi. Pozostała różnica została zadysponowana w inny sposób, poprzez zobowiązanie się do jej spłaty w gotówce w ustalonym przez Strony terminie. Na tej podstawie Dłużnik został zwolniony z obowiązku zapłaty zadłużenia w części dotyczącej przekazanego lokalu, co skutkowało wygaśnięciem jego zobowiązania wobec Wierzyciela w tym zakresie.

Podatnik nosi się zamiarem sprzedaży przedmiotowego lokalu i powziął wątpliwości w zakresie sposobu określenia kosztu uzyskania przychodu na potrzeby ustalenia podstawy opodatkowania zgodnie z treścią art. 30e ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) dalej: ustawa o PIT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość świadczenia uzyskana w miejsce wykonania obowiązku zapłaty w postaci lokalu stanowiącego odrębną własność stanowić będzie, w sytuacji jego zbycia przez podatnika, koszt uzyskania przychodu, a jego wysokość odpowiadać będzie tej części zadłużenia, które wygaśnie na skutek przeniesienia na podatnika własności lokalu ?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 30e ust. 1 i 5 ustawy o PIT od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a - c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Rozliczenie tego podatku następuje odrębnie od rozliczenia dochodów z innych źródeł. Zgodnie natomiast z ust. 2 tej regulacji podstawą obliczenia podatku w tym przypadku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych. o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) stanowią, że dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno - gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom (art. 354 kc.). Ustawodawca przy założeniu swobody umów nie stawia przeszkód, aby dłużnik zwolnił się ze zobowiązania przez spełnienie innego świadczenia, jeżeli również taka jest wola wierzyciela.

Zgodnie bowiem z art. 453 k.c., jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Wskutek zawarcia umowy oświadczenie w miejsce wypełnienia dłużnik uzyskuje upoważnienie umożliwiające mu wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia innego niż pierwotne. Należy przyjąć, że „ datio in solutum” jest instytucją, która skutkuje jedynie zmianą przedmiotu świadczenia. Nie zmienia się natomiast tytuł prawny do jej spełnienia wynikający z pierwotnej czynności prawnej. Przepisy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają odrębnych uregulowań dotyczących „świadczenia w miejsce wypełnienia” (datio in solutum). Dlatego też w przedmiotowym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie regulacja art. 453 k.c.

Uzyskując inne świadczenie Podatnik otrzyma prawo o określonej wartości majątkowej, za które faktycznie „płaci” dłużnikowi przysługującymi mu wobec niego zasądzonymi prawomocnym wyrokiem środkami pieniężnymi.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że planowana przez strony czynność stanowi pewne uproszczenie działań, które podjąłby podatnik w celu nabycia przedmiotowego lokalu. Gdyby bowiem dłużnik dysponował środkami pieniężnymi, to spełniłby swoje zobowiązania wobec podatnika, a ten z kolei uzyskałby środki na zakup lokalu. Zbywając go zaś mógłby pomniejszyć przychód uzyskany ze sprzedaży o wydatki poniesione na jego zakup.

Charakteru tego wydatku nie może dyskwalifikować fakt uproszczenia rozliczenia stron, dokonanego w jednej transakcji stosownie do art. 453 kodeksu cywilnego. Wysokość tego wydatku stanowić będzie ta część kwoty zadłużenia, która na skutek przeniesienia na Podatnika lokalu ulegnie wygaśnięciu. Jest to bowiem rodzaj ceny, jaką podatnik „płaci” za otrzymany lokal.

Powyższe uzasadnia więc stanowisko, że wartość świadczenia uzyskanego przez Podatnika w miejsce wykonania, w postaci własności lokalu stanowiącego odrębną własność stanowić będzie wydatek, który podatnik poniesie na jego nabycie. W sytuacji jego zbycia przez Podatnika należy uznać go za koszt uzyskania przychodu, stosownie do art. 22 ust. 6c w związku z art. 30e ust . 2 ustawy o PIT.

W konsekwencji więc, w przypadku zbycia nabytego w trybie art. 453 Kodeksu cywilnego lokalu, dochód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych stanowić będzie różnica pomiędzy ceną uzyskaną ze sprzedaży, a tą częścią zadłużenia, która ulegnie wygaśnięciu na skutek przeniesienia własności lokalu na Podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zastrzec jedynie należy, iż tut. organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie objętym zadanym przez Niego pytaniem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.