Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-551/13-4/MK1
z 16 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22.07.2013 r. (data wpływu 30.07.2013 r.) oraz piśmie z dnia 12.09.2013 r. (data nadania 13.09.2013 r., data wpływu 16.09.2013 r.) uzupełniającym braki wniosku na wezwanie Nr IPPB2/415-551/13-2/MG z dnia 05.09.2013 r. (data odbioru 10.09.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników z tytułu zapewnienia przez Spółkę dojazdów z pracy do miejsca zamieszkania pracownika w godzinach nocnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30.07.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników z tytułu zapewnienia przez Spółkę dojazdów z pracy do miejsca zamieszkania pracownika w godzinach nocnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W związku z koniecznością zapewnienia ciągłości pracy (w tym w godzinach nocnych) w wybranych jednostkach (oddziałach) Bank, zapewnia pracownikom dojazd z miejsca zatrudnienia do miejsca zamieszkania w godzinach nocnych. Z tytułu korzystania z przedmiotowych świadczeń Bank rozpoznaje po stronie pracowników przychód. Wynagrodzenie przewoźnika uzależnione jest od liczby pracowników, którzy korzystają z przewozów (liczba pracownika x stawka = wynagrodzenie miesięczne przewoźnika).

Obecnie w związku obniżającym się poziomem wynagrodzenia przewoźnika (spada liczba pracowników korzystających a wzrasta intensywność przejazdów pracowników, którzy nadal korzystają z przejazdów), nie jest on zainteresowany kontynuowaniem współpracy z Bankiem na dotychczasowych zasadach. Dodatkowo kosztochłonna oraz pracochłonna staje się koordynacja procesu zamawiania transportu dla poszczególnych pracowników (pracownicy nie kończą pracy o jednej godzinie) oraz prowadzenia ewidencji pracowników korzystających z przewozów.

Z tych względów Bank został zmuszony do rozważenia nowych konstrukcji rozliczeń. Bank rozważa możliwość nabywania usługi przewozu, która byłaby realizowana na stałych, wyznaczonych trasach oraz/lub o wyznaczonych godzinach. Z przewozu byłby uprawniony skorzystać każdy pracownik Banku, legitymując się przykładowo identyfikatorem służbowym. Środkiem lokomocji byłby bus albo autobus. Liczba miejsc w pojeździe byłaby dostosowana do szacunkowej i potencjalnej liczby pracowników, którzy mogliby potencjalnie skorzystać z przejazdu w godzinach nocnych. Środek komunikacji nie byłby zamawiany indywidualnie dla konkretnego pracownika. Również nie byłaby prowadzona ewidencja pracowników, którzy skorzystali z danego środka komunikacji. Bank za realizację usługi wypłacałby przewoźnikowi określone zryczałtowane wynagrodzenie.

Przedmiotowy wniosek obarczony był brakami formalnymi, w związku z tym pismem z dnia 05.09.2013 r. Nr IPPB2/415-551/13-2/MG (data nadania 05.09.2013 r., data doręczenia 10.09.2013 r.), na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez:

• wyjaśnienie, czy sformułowane przez Wnioskodawcę pytanie dotyczy osiągniętego przez pracowników Wnioskodawcy przychodu z tytułu zapewnienia przez Wnioskodawcę pracownikom dojazdu z pracy do miejsca zamieszkania tylko i wyłącznie w godzinach nocnych, czy też z tytułu zapewnienia pracownikom dojazdów z pracy do miejsca zamieszkania w ogóle, tj. zarówno w godzinach nocnych, jak i w ciągu dnia?
  
  

Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku w ustawowym terminie, pismem z dnia 12.09.2013 r. (data nadania 13.09.2013 r., data wpływu 16.09.2013 r.), w którym wyjaśnił, że: zapytanie dotyczy rozliczenia świadczeń realizowanych na rzecz pracowników, polegających na zapewnieniu dojazdów z pracy w godzinach nocnych. Zgodnie z opisem stanu faktycznego, Bank dotychczas zapewniał pracownikom wyłącznie dojazdy w godzinach nocnych. W związku z trudnościami w kontynuacji współpracy z dotychczasowym przewoźnikiem, Bank może być zmuszony do rozważenia nowych konstrukcji rozliczania z przewoźnikami. Jednocześnie przedmiotowe zmiany nie będą prowadzić do rozszerzenia zakresu świadczeń na rzecz pracowników, poprzez zapewnienie możliwości dojazdów również w ciągu dnia.

Spółka wyjaśniła, że zapis stanu faktycznego wniosku o interpretację: „usługa przewozu która byłaby realizowana na stałych, wyznaczonych trasach oraz/lub o wyznaczonych godzinach” służył wyłącznie podkreśleniu, że nabywana przez Bank usługa docelowo miałaby stanowić formę quasi zastępczej komunikacji publicznej (zastrzeżonej wyłącznie dla pracowników Banku).

Mając na uwadze powyższe stanowisko Banku wyrażane we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji dotyczy skutków podatkowych w zakresie dojazdów zapewnionych pracownikom Banku w godzinach nocnych. Tym samym indywidualna interpretacja powinna zostać wydana w zakresie skutków podatkowych zapytania doprecyzowanego na wstępie niniejszego pisma.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapewnienie pracownikom dojazdów z pracy do miejsca zamieszkania w opisanej formie, wiąże się z obowiązkiem rozpoznania po stronie pracowników korzystających z przejazdów przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń?

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych [UPDOF] za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Tym samym dodatkowe świadczenia (świadczenia nieodpłatne), osiągane przez pracowników od Banku, w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą, należy zakwalifikować jako przychody ze stosunku pracy.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych należy ustalić (fakt ich otrzymania oraz wartość rynkową w pln) z uwzględnieniem regulacji art. 11 ust. 2-2b UPDOF. W przypadku usług przejazdu nabywanych przez Bank, podstawą ustalenia wielkości przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń stanowi cena zakupu przedmiotowej usługi. W sytuacji, gdy Bank sfinansuje pracownikom przejazd z pracy do domu, za który ponosi opłatę, zasadniczo można wskazać, że po stronie pracownika powstaje przysporzenie. Niemniej w analizowanym stanie faktycznym niemożliwe stanie się określenie kwoty tego świadczenia, zgodnie z przytoczonym przepisem. Ustawodawca nie przewidział równocześnie możliwości ustalenia szacunkowej wielkości przychodu osiągniętego przez pracownika. Z tych względów nie można podstawy opodatkowania danego pracownika podwyższyć o wartość przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Wymaga również podkreślenia, że również w orzeczeniach sądów administracyjnych wskazuje się, że w sytuacji gdy niemożliwe jest określenie wielkości przysporzenia po stronie pracownika, przychód ten nie powstanie. Przykładowo NSA w wyroku z dnia 11 kwietnia 2012 r., sygn. II FSK 1730/10 wskazał, że: „w przypadku, gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia dla niego kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów dojazdów do i z pracy. Nie sposób stwierdzić bowiem, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Wobec powyższego w sytuacji, gdy pracodawca ponosi opłaty związane z dowozem pracowników do pracy, z którego pracownicy korzystają nieodpłatnie, to brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tego tytułu po stronie pracownika”. Podobne stanowisko zaprezentował również NSA w wyroku z dnia 20 stycznia 2012 r., sygn. II FSK 1356/10. W związku z powyższym, zmiana systemu rozliczeń dojazdów pracowników, która może okazać się konieczna z uwagi na:

1. ryzyko, że dotychczasowy przewoźnik nie będzie zainteresowany kontynuacją współpracy oraz
2. brak przewoźnika, który byłby zainteresowany współpracą na wskazanych zasadach oraz będzie przebiegać zgodnie z wyżej wskazanym stanem faktycznym, nie będzie wiązała się z koniecznością rozpoznania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń po stronie pracowników.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W myśl art. 12 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeśli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy. Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzyma w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Do nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zaliczyć należy zatem również nieodpłatny dojazd z pracy do miejsca zamieszkania pracownika w godzinach nocnych. Wobec braku przepisów zwalniających taką korzyść z opodatkowania stanowi ona, co do zasady przychód podlegający opodatkowaniu.

Stosownie natomiast do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, w związku z koniecznością zapewnienia ciągłości pracy (w tym w godzinach nocnych) w wybranych jednostkach (oddziałach) Wnioskodawca, zapewnia pracownikom dojazd z miejsca zatrudnienia do miejsca zamieszkania w godzinach nocnych. W związku z obniżającym się poziomem wynagrodzenia przewoźnika (spada liczba pracowników korzystających a wzrasta intensywność przejazdów pracowników, którzy nadal korzystają z przejazdów), Bank rozważa możliwość nabywania usługi przewozu, która byłaby realizowana na stałych, wyznaczonych trasach oraz/lub o wyznaczonych godzinach. Z przewozu byłby uprawniony skorzystać każdy pracownik Banku, legitymując się przykładowo identyfikatorem służbowym. Środkiem lokomocji byłby bus albo autobus. Liczba miejsc w pojeździe byłaby dostosowana do szacunkowej i potencjalnej liczby pracowników, którzy mogliby potencjalnie skorzystać z przejazdu w godzinach nocnych. Środek komunikacji nie byłby zamawiany indywidualnie dla konkretnego pracownika. Również nie byłaby prowadzona ewidencja pracowników, którzy skorzystali z danego środka komunikacji. Bank za realizację usługi wypłacałby przewoźnikowi określone zryczałtowane wynagrodzenie. Jednocześnie przedmiotowe zmiany nie będą prowadzić do rozszerzenia zakresu świadczeń na rzecz pracowników, poprzez zapewnienie możliwości dojazdów również w ciągu dnia.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że sfinansowanie przez Wnioskodawcę pracownikom dojazdu z miejsca zatrudnienia do miejsca zamieszkania w godzinach nocnych stanowi dla nich nieodpłatne świadczenie. Pracownicy otrzymują bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego (zakupionego) przez pracodawcę transportu. W związku z tym nie ponoszą oni kosztów dojazdów z miejsca zatrudnienia do miejsca zamieszkania, co w innych warunkach obciąża pracownika. Tym samym pracownik otrzymuje świadczenie, które powoduje u niego przysporzenie majątkowe w postaci możliwości korzystania z usług, za które nie płaci.

Ponadto, w przedmiotowej sprawie, uwzględniając powyższe przepisy oraz opis zdarzenia, nie można zgodzić się z twierdzeniem, iż niemożliwe będzie określenie kwoty nieodpłatnego świadczenia. Skoro bowiem to Wnioskodawca finansuje i będzie finansował dowóz zatrudnionych u siebie pracowników z miejsca zatrudnienia do miejsca zamieszkania w godzinach nocnych to wartość ponoszonych kosztów będzie mu niewątpliwie znana. Wnioskodawca będzie również wiedział komu udzieli świadczenia, zna bowiem swoich pracowników z imienia i nazwiska oraz posiada wiedzę którzy pracownicy wyrażają chęć skorzystania z dowozu do domu, co pozwoli na ustalenie wysokości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika. Również i przewoźnik musi wiedzieć, czy z jego usług korzystają pracownicy firmy, na rzecz której świadczy usługi przewozowe. Są to zatem osoby rozpoznawalne, a nie anonimowe, w przeciwnym wypadku z przewozu tego korzystałyby obce osoby nie będące pracownikami. Uprawnienie do skorzystania z bezpłatnych przejazdów samo w sobie przejawia majątkową wartość, skoro pracownicy nie rezygnują z góry z jej przyjęcia. W tym stanie rzeczy ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników tj. fakt, że Wnioskodawca nie będzie prowadził ewidencji przewożonych osób, mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.

W związku z tym stwierdzić należy, że przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia otrzymuje każdy pracownik, któremu Wnioskodawca zapewnia bezpłatny dojazd z miejsca zatrudnienia do miejsca zamieszkania w godzinach nocnych, a jego wartość, stosownie do treści art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy ustalić według ceny zakupu. Jednocześnie należy nadmienić, że o powstaniu obowiązku podatkowego po stronie podatnika nie decyduje ile razy pracownik faktycznie skorzysta z przewozu zorganizowanego przez zakład pracy (np. w ramach umowy z przewoźnikiem), ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z danej usługi (np. wykupionej u przewoźnika).

Reasumując, wartość nieodpłatnego świadczenia, które otrzyma pracownik Wnioskodawcy w postaci zapewnienia dojazdu z miejsca zatrudnienia do miejsca zamieszkania w godzinach nocnych stanowić będzie jego przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji więc, Wnioskodawca jako płatnik będzie miał obowiązek wartość ww. świadczenia doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego, które zdaniem Wnioskodawcy przemawiają za słusznością stanowiska przedstawionego we wniosku podkreślić należy, iż jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.