INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2012 r. (data wpływu 6 lutego 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 kwietnia 2012 r. (data wpływu 10 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania „postojowego” z Norwegii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania „postojowego” z Norwegii.

Ponieważ wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 21 marca 2012 r., wezwano do jego uzupełnienia. Braki wskazane w wezwaniu uzupełniono w dniu 10 kwietnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, w okresie od 19 stycznia 2007 r. do 30 kwietnia 2010 r. był zatrudniony w norweskiej firmie i pracował na terytorium Norwegii. Był pracownikiem fizycznym przemysłu stoczniowego. Otrzymywane wynagrodzenie opodatkowane było w Norwegii. W okresie od 1 kwietnia 2009 r. do 30 kwietnia 2010 r. Wnioskodawca przebywał w Polsce, otrzymując z Norwegii świadczenie pieniężne, tzw. „postojowe”, które również opodatkowane było w Norwegii. W okresie, którego dotyczy zapytanie, tj. pobierania ww. świadczenia, Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. rezydencję podatkową i nieograniczony obowiązek podatkowy) w Polsce. W okresie tym nie mógł podjąć pracy w Polsce, gdyż utraciłby prawo do przedmiotowego świadczenia. W związku z tym w Polsce nie osiągał dochodu. Świadczenie „postojowe” wypłacane było przez NAV Vestnes, czyli Norweski Urząd Pracy i Opieki Społecznej. W okresie otrzymywania świadczenia nadal pozostawał w stosunku pracy z norweskim pracodawcą.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane świadczenie, w sytuacji gdy było już opodatkowane w Norwegii, podlega opodatkowaniu także w Polsce...

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywane przez Niego świadczenie nie powinno być kwalifikowane jako zasiłek dla bezrobotnych czyli jako inny dochód, a w konsekwencji czego zastosowanie do jego opodatkowania znaleźć powinny przepisy art. 14 oraz art. 22A konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, a tym samym jako dochód opodatkowany w Norwegii nie powinien być opodatkowany w Polsce. Wnioskodawca powyższe wywodzi z faktu, że w okresie otrzymywania świadczenia nadal pozostawał w stosunku pracy z norweskim pracodawcą. Uważa także, że świadczenie to nie powinno być traktowane jako świadczenie dla bezrobotnych, a w rezultacie jako inny dochód, o którym mowa w art. 21 ww. konwencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz 361), obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W dniu 25 maja 2010 r. weszła w życie konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisana w Warszawie w dniu 9 września 2009 r. (Dz. U Nr 134, poz. 899).

W myśl art. 28 ust. 2, niniejsza Konwencja wejdzie w życie w dniu późniejszej notyfikacji i będzie miała zastosowanie:

1. w Polsce:
   
   
   1. w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła, do dochodu osiągniętego w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym Konwencja wejdzie w życie;
   2. w odniesieniu do pozostałych podatków od dochodu i zysków majątkowych, do podatków należnych za jakikolwiek rok podatkowy rozpoczynający się w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym Konwencja wejdzie w życie.
   
   
2. w Norwegii:w odniesieniu do podatków od dochodu należnych za dany rok kalendarzowy (włączając w to okresy rozliczeniowe rozpoczynające się w jakimkolwiek takim roku) następujący po roku, w którym niniejsza Konwencja wejdzie w życie oraz w latach następnych.

Stosownie do ust. 3 tego artykułu, postanowienia Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. przestaną obowiązywać od dnia, w którym niniejsza Konwencja zacznie obowiązywać w odniesieniu do podatków, do których ma ona zastosowanie zgodnie z postanowieniami ustępu 2 niniejszego artykułu.

Z powyższego wynika zatem, że do dochodów z Norwegii uzyskiwanych do dnia 31 grudnia 2010 r. przez osobę mającą zamieszkanie w Polsce zastosowanie ma umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. (Dz. U z 1979 r., Nr 27, poz. 157 ze zm.).

W opisanej we wniosku sytuacji, dotyczącej opodatkowania świadczenia otrzymywanego w okresie od dnia 1 kwietnia 2009 r. do dnia 30 kwietnia 2010 r., zastosowanie znajdą więc przepisy ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

W związku z tym wyjaśnić należy, że w myśl art. 15 ust. 1 ww. umowy, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Z treści zacytowanego przepisu wynika, że jego zakres przedmiotowy dotyczy tylko i wyłącznie dochodów otrzymywanych za pracę najemną, a więc związanych ze szczególnym rodzajem stosunku łączącego osobę uzyskującą dochód z osobą, która wypłaca dane świadczenie. Muszą być to świadczenia, które można określić jako pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, a więc typowe formy, w których pracownik otrzymuje świadczenia od pracodawcy z tytułu zatrudnienia, a które związane są z wykonywaniem pracy na jego rzecz.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika natomiast, że Wnioskodawca w okresie od 1 kwietnia 2009 r. do dnia 30 kwietnia 2010 r., przebywając w Polsce, otrzymywał wypłacane przez Norweski Urząd Pracy i Opieki Społecznej świadczenie, tzw. „postojowe”.

Odnosząc się do powyższego wyjaśnić należy, że świadczenie, o którym mowa we wniosku wypłacane jest w przypadku tymczasowego zwolnienia pracownika przez pracodawcę i ma na celu zmniejszenie utraty dochodu pracownika. Przy czym w omawianym przypadku tymczasowe zwolnienie oznacza zwolnienie pracodawcy z obowiązku płacowego, który normalnie spoczywa na nim zgodnie z umową o pracę. Rozwiązanie to ma natomiast na celu uniknięcie konieczności wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę w sytuacji, gdy brakuje jej jedynie przez krótszy okres.

Przedstawione okoliczności wskazują więc, że otrzymywane przez Wnioskodawcę świadczenie, określane jako „postojowe” nie może zostać uznane za wynagrodzenie za pracę, o którym mowa w art. 15 ust. 1 polsko – norweskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Pozbawione jest ono bowiem cech takiego świadczenia, tzn. nie jest wypłacane przez pracodawcę za wykonaną na jego rzecz pracę. Sprawia to, że świadczenie takie powinno zostać zakwalifikowane jako inny dochód, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ww. umowy.

Stosownie do jego treści części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Zawarta w tym przepisie norma dotyczy wszelkich dochodów, które nie zostały zakwalifikowane do innych kategorii dochodów, opodatkowanych w sposób przewidziany w przepisach bezpośrednio ich dotyczących. Dochody te nie stanowią jasno określonej kategorii dochodów, a ich źródło nie jest wyraźnie określone. Wskazany przepis znajduje zastosowanie w stosunku do dochodów osiągniętych przez rezydenta jednego z państw, który nie zostały rodzajowo sklasyfikowane. Na jego mocy natomiast, dochody takie podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym osoba je otrzymująca posiada miejsce zamieszkania.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przedstawionej we wniosku sytuacji, w związku z faktem, że w okresie, którego dotyczy zapytanie, Wnioskodawca posiadał w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. rezydencję podatkową) i podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, otrzymane przez Niego świadczenie, kwalifikowane jako inny dochód, o którym mowa w art. 22 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podlega opodatkowaniu w całości tylko w Polsce. W związku z tym w omawianej sprawie nie występuje podwójne opodatkowanie, w rezultacie czego nie znajduje zastosowania żadna z metod unikania podwójnego opodatkowania.

Końcowo nadmienić należy, że w sytuacji wystąpienia kolizji w zakresie opodatkowania tego samego przychodu a w konsekwencji ewentualny brak wyeliminowania podwójnego opodatkowania, istnieje możliwość wszczęcia na wniosek Podatnika, Procedury Wzajemnego Porozumiewania się. Tryb postępowania w tej sprawie został uregulowany w art. 26 umowy. Stosownie do ust. 1 tego artykułu, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie jest zdania, że działania podjęte przez Państwo lub oba Umawiające się Państwa pociągają za sobą lub pociągną za sobą opodatkowanie, które nie odpowiada niniejszej umowie, wówczas może ona bez ujmy dla środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw przedstawić swoją sprawę właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, albo jeżeli w danej sprawie mają zastosowanie postanowienia artykułu 25 ustęp 1 - właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem. Sprawa powinna być przedstawiona w ciągu trzech lat, licząc od pierwszego urzędowego zawiadomienia o działaniu pociągającym za sobą podwyższenie opodatkowania niezgodnie z Umową.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.