Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-387/13-2/PR
z 21 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z 19 sierpnia 2013 r. (data wpływu 21 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych przejęcia długu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych przejęcia długu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca zamierza utworzyć spółkę kapitałową, w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjnej (dalej: Spółka), której celem będzie prowadzenie działalności gospodarczej w branży nieruchomości, m.in. dokonywanie zakupu i sprzedaży nieruchomości, wynajmowanie lokali, realizacja inwestycji budowlanych. W związku z tym Spółka dokona zakupu nieruchomości, która została już oddana do używania i przeznaczona pod wynajem. Spółka nie zmieni przeznaczenia nieruchomości, zamierza osiągać przychody z wynajmu. Niewykluczone jest jednak, że Spółka osiągnie przychód z tytułu sprzedaży tej nieruchomości.

Nieruchomość, która ma zostać zakupiona przez Spółkę obciążona jest kredytem, który na moment zakupu nieruchomości częściowo wymagał będzie jeszcze spłaty kwoty głównej kredytu wraz z odsetkami. W związku z zakupem nieruchomości Spółka przejmie również prawa i obowiązki wynikające z zawartej z bankiem umowy kredytu, łącznie z obowiązkiem zapłaty odsetek od kredytu naliczonych od dnia przejęcia zobowiązania. W związku z przejęciem praw i obowiązków wynikających z umowy kredytu zbywca nieruchomości będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki ceny, która odpowiadać będzie kwocie kredytu, który został udzielony przez bank, a na moment sprzedaży nieruchomości pozostał do spłaty. Zatem cena, do której zapłaty zobowiązany będzie zbywca nieruchomości z tytułu przejęcia długu przez Spółkę będzie równa kwocie kredytu, który na moment przejęcia długu pozostanie do spłaty.

W związku z zakupem nieruchomości Spółka będzie zobowiązana do zapłaty ceny zakupu nieruchomości. Nie jest wykluczone, iż zapłata z tytułu przejęcia praw i obowiązków wynikających z umowy kredytu zostanie przez zbywcę nieruchomości uregulowana w drodze potrącenia z wierzytelnością Spółki odpowiadającą cenie zakupu nieruchomości, odpowiednio do wierzytelności kwotowo niższej.

W związku z przejęciem długu Spółka będzie zobowiązana do spłaty kwoty głównej kredytu, jak również do bieżącego spłacania odsetek z tego tytułu.

W związku z planowanym zdarzeniem przyszłym, Wnioskodawca, jako przyszły wspólnik Spółki wnosi w trybie art. 14n § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749) o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania. Spółka nie jest jeszcze założona, natomiast Wnioskodawca planuje, że Spółka będzie figurowała pod nazwą „P”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, w momencie odpłatnego przejęcia długu przez Spółkę, wystąpi po jej stronie przychód podatkowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, przejęcie długu przez Spółkę w zamian za wynagrodzenie w równowartości pozostałego do spłaty zobowiązania kredytowego pozostanie na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych neutralne.

Przejęcie długu to zgodnie z art. 519 Kodeksu cywilnego (dalej: KC) wstąpienie na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony. Może ono nastąpić w drodze następujących zdarzeń:

• przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron,
• przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przyjmująca dług jest niewypłacalna.
  
  

Na ten moment Wnioskodawca nie ma jeszcze wiedzy, w jakiej formie nastąpi przejęcie długu przez Spółkę. Jednak w jego ocenie w przypadku obu wyżej wskazanych form skutki tego zdarzenia na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, podatku od czynności cywilnoprawnych oraz podatku od towarów i usług będą takie same.

Ustawodawca w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymienia rodzaje przychodów, moment ich powstania i wyłączenia z katalogu przychodów. Nie definiuje natomiast wprost samego pojęcia przychodu, a jedynie wskazuje otwarty katalog źródeł przychodów. Zgodnie z tym artykułem za przychód uznaje się w szczególności „otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe”. Odwołując się natomiast do definicji wypracowanej przez doktrynę można wskazać na pogląd zaprezentowany przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 1998 r. o sygn. SA/Sz 1305/97:

„(...) z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko taka wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak własnymi”.

Natomiast w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. o sygn. III SA 3382/02 NSA podkreślił, iż „za przychód nakazuje uznać tylko te wartości, które charakteryzują się definitywnym przyrostem majątku podatnika”.

Zgodnie z powyższym o powstaniu przychodu decyduje to, czy otrzymane wartości definitywnie powiększają majątek podatnika, w taki sposób, że może on rozporządzać nimi jak własnymi. Przekładając powyższe na planowane zdarzenie przyszłe należy zwrócić uwagę, że w przedmiotowej sytuacji nie będzie miał miejsca trwały przyrost aktywów, nie dojdzie także do zmniejszenia sumy pasywów. Spółka rozpozna w bilansie jedynie zwiększenie aktywów w przypadku otrzymania zapłaty za przejęcie długu bądź zmniejszenie pasywów w przypadku rozliczenia się z podmiotem, od którego przejmuje dług poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej (wówczas Spółka zostanie zwolniona w części z zobowiązania wobec podmiotu, od którego zakupi nieruchomość i jednocześnie przejmie dług do wysokości pozostałego do spłaty zobowiązania kredytowego). Jednocześnie, niezależnie od sposobu rozliczenia się ze zbywcą nieruchomości, Spółka wykaże w pasywach zobowiązanie do zapłaty przejętego kredytu. W związku z powyższym planowane zdarzenie przyszłe nie spowoduje powstania przysporzenia o charakterze trwałym, które mogłoby zostać uznane za przychód podatkowy.

Przejmując dług na warunkach opisanych w analizowanym zdarzeniu przyszłym Spółka z jednej strony otrzyma od dotychczasowego dłużnika wynagrodzenie z tytułu przejęcia tego długu, ale z drugiej strony będzie zobowiązana do spłaty tego długu do banku. Zatem po stronie Spółki skutek będzie zbliżony do sytuacji, gdy Spółka samodzielnie zaciągnęłaby kredyt w banku. Samo przejęcie długu nie będzie wiązało się dla Spółki z żadnym przyrostem majątku, a zatem nie będzie wiązało się z powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W stanie faktycznym zbliżonym do planowanego przez Wnioskodawcę neutralność podatkową potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdzając w interpretacji indywidualnej z dnia 20 maja 2013 r. o sygn. IPPB3/423-107/13-4/AG, że: zapłata ceny za Nieruchomość (lub jej część) poprzez przejecie długu od Sprzedającego nie spowoduje powstania przychodu podatkowego dla Spółki”.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone również w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 sierpnia 2011 r. o sygn. ILPB3/423-223/11-2/KS, w której organ podatkowy wskazał, że:

„Spółka najpierw poniesie wydatek, następnie otrzyma jego zwrot. Wartość spłacanego przez Wnioskodawcę długu zatem nie będzie stanowić kosztów uzyskania przychodów. Tym samym, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że kwota przejętych zobowiązań spółki powiązanej obejmująca kwotę główną przejętej pożyczki z naliczonymi na dzień przejęcia odsetkami nie będzie stanowiła przychodu podatkowego dla Niego”.

W związku z powyższym należy uznać, że w momencie przejęcia długu za wynagrodzeniem nie dojdzie do powstania przychodu, a w konsekwencji nie dojdzie do powstania jakiegokolwiek zobowiązania podatkowego po stronie Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) nie zawiera w swej konstrukcji definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

I tak, zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Jednocześnie, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie, którymi może Spółka rozporządzać jak właściciel.

Ponadto, dla ustalenia przychodu istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych łączy moment powstania obowiązku podatkowego.

Za datę powstania przychodów, o których mowa w ust. 3, tj. przychodów związanych z działalnością gospodarczą, także przychodów należnych, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane – w świetle art. 12 ust. 3a ww. ustawy – uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku – art. 12 ust. 3c ww. ustawy.

Natomiast w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty – art. 12 ust. 3e cyt. ustawy.

Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych zawarty został w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten w sposób kategoryczny i wyczerpujący określa, co nie jest przychodem w rozumieniu ustawy, zatem a contrario należy przyjąć, że wszelkie inne przychody, przepisem tym nieobjęte, powodują powstanie obowiązku podatkowego. W pkt 1 tego przepisu ustanowiono m. in. regułę, dotyczącą neutralności podatkowej pożyczek (kredytów).

Udzielenie pożyczki (kredytu) jest zdarzeniem podatkowo neutralnym w tym sensie, że z jednej strony, otrzymana przez pożyczkobiorcę (kredytobiorcę) pożyczka (kredyt) oraz zwrócona pożyczkodawcy (kredytodawcy) pożyczka (kredyt) nie stanowią przychodu podatkowego, a drugiej strony, wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) poniesione przez pożyczkobiorcę (kredytobiorcę) nie stanowią dla niego kosztów uzyskania przychodów – art. 12 ust. 4 pkt 1 i art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji, konstrukcja podatku dochodowego przewiduje, że otrzymane pod tytułem zwrotnym środki w ramach pożyczki (kredytu) nie zwiększają w sposób trwały aktywów jednostki, a zatem nie stanową przychodu podatkowego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza utworzyć spółkę kapitałową, w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjnej, której celem będzie prowadzenie działalności gospodarczej w branży nieruchomości, m.in. dokonywanie zakupu i sprzedaży nieruchomości, wynajmowanie lokali, realizacja inwestycji budowlanych. W związku z tym Spółka dokona zakupu nieruchomości, która została już oddana do używania i przeznaczona pod wynajem. Nieruchomość, która ma zostać zakupiona przez Spółkę obciążona jest kredytem, który na moment zakupu nieruchomości częściowo wymagał będzie jeszcze spłaty kwoty głównej kredytu wraz z odsetkami. W związku z zakupem nieruchomości Spółka przejmie również prawa i obowiązki wynikające z zawartej z bankiem umowy kredytu, łącznie z obowiązkiem zapłaty odsetek od kredytu naliczonych od dnia przejęcia zobowiązania.

Ponadto, w związku z przejęciem praw i obowiązków wynikających z umowy kredytu zbywca nieruchomości będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki ceny, która odpowiadać będzie kwocie kredytu, który został udzielony przez bank, a na moment sprzedaży nieruchomości pozostał do spłaty. Zatem cena, do której zapłaty zobowiązany będzie zbywca nieruchomości z tytułu przejęcia długu przez Spółkę będzie równa kwocie kredytu, który na moment przejęcia długu pozostanie do spłaty.

W świetle powołanych wyżej przepisów, przejęcia zobowiązania kredytowego przez Spółkę w ramach umowy przejęcia długu, o którym mowa we wniosku, nie można uznać za zdarzenie neutralne podatkowo, jak uważa Wnioskodawca.

Instytucji przejęcia długu nie można utożsamiać z otrzymaniem i spłatą kredytu przez Spółkę.

Ze zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku nie wynika, że Spółka ma otrzymać pożyczkę (kredyt). Wnioskodawca wskazuje bowiem, że planowane jest przejęcie przez Spółkę długu od zbywcy nieruchomości. Transakcja ta nie jest jednak tożsama z otrzymaniem pożyczki (kredytu) przez Spółkę i tym samym do przejętych w ten sposób zobowiązań nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 519 Kodeksu cywilnego, osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Z opisu sprawy wynika, że przejęcie długu nastąpi zgodnie z wymogami zawartymi w art. 519 Kodeksu cywilnego. W wyniku przejęcia zobowiązania z tytułu pożyczki, Spółka wstąpi we wszystkie prawa i obowiązki dotychczasowego dłużnika.

W konsekwencji, Spółka zwiększy swoje aktywa w związku z transakcją przejęcia długu za wynagrodzenie. Do zwiększenia aktywów Spółki dojdzie w sposób trwały i definitywny. Spółka będzie mogła władać uzyskanym wynagrodzeniem jako jego właściciel.

Z tytułu należnego wynagrodzenia za przejęcie długu Spółka uzyska przysporzenie majątkowe, w równowartości pozostałego do spłaty zobowiązania kredytowego.

Otrzymane przez Spółkę wynagrodzenie (w wyniku zapłaty w gotówce lub poprzez potrącenie) nie będzie stanowiło pożyczki, ani kredytu otrzymanego pod tytułem zwrotnym, lecz wynagrodzenie z tytułu przeprowadzonej transakcji przejęcia długu. Otrzymane w ten sposób pieniądze i wartości pieniężne będą zatem stanowiły przychód podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dodatkowo należy zauważyć, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem wszystkie wydatki wymienione w tym przepisie, które zostały podatnikowi zwrócone, wyłączone są z przychodów podatnika.

Ponadto, aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, konieczne jest by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi, przy czym wydatek poniesiony jest odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam, wydatek, który został poniesiony. Zwróconym wydatkiem nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku, lecz nie stanowi jego zwrotu.

Okoliczność, że jednocześnie z tytułu przejęcia długu Spółka będzie zobowiązana do spłaty przejętych zobowiązań (ale nie zwrotu na rzecz pożyczkodawcy/kredytodawcy otrzymanych pieniędzy, jakby miało to miejsce w przypadku pożyczki/kredytu) nie oznacza, że Spółka otrzymała pieniądze (kwotę pieniężną równą pozostałej do spłaty kwoty kredytu) pod tytułem zwrotnym.

W analizowanej sytuacji nie znajdzie zatem również zastosowania regulacja art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, należy podkreślić, że na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych bez znaczenia pozostaje przy tym bilansowe ujęcie przeprowadzonej transakcji przejęcia długu za wynagrodzeniem, polegające na ujęciu z jednej strony po stronie aktywów Spółki, wierzytelności z tytułu kwoty wynagrodzenia za przejęcie długu, odpowiadającej wartości przejętego przez Spółkę zadłużenia, a z drugiej strony na wykazaniu po stronie pasywów Spółki zobowiązania do zwrotu należności z tytułu przejętej pożyczki na rzecz pożyczkodawcy, skutkujące w efekcie brakiem wpływu na wynik finansowy Spółki. Przychód w prawie podatkowym nie jest bowiem definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika.

W świetle powyższego, w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym otrzymane przez Spółkę wynagrodzenie za przejęcie długu wynikającego z umowy kredytu i odpowiadające kwocie kredytu pozostałej do spłaty spowoduje powstanie przychodu podatkowego dla Spółki zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Określając moment powstania przychodu podatkowego, wskazać należy, iż otrzymane przez Spółkę wynagrodzenie w równowartości pozostałego do spłaty zobowiązania kredytowego nie będzie stanowiło wydania rzeczy, zbycia praw majątkowych ani wykonania usług, a zatem w sprawie nie znajdą zastosowania przepisy art. 12 ust. 3a, ust. 3c i 3d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W omawianej sytuacji datę powstania przychodu należy ustalić na podstawie art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Użycie w przepisie sformułowania „otrzymania” oznacza, że momentem powstania przychodu jest moment otrzymania, czyli wpływu bezpośrednio do majątku podatnika względnie na jego rachunek środków pieniężnych, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

Mając na uwadze powyższe, datą powstania przychodu podatkowego będzie – zgodnie z treścią art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – dzień otrzymania przez Spółkę wynagrodzenia (w drodze zapłaty lub potrącenia).

Dodatkowo organ zauważa, że powołane przez Spółkę interpretacje indywidualne przepisów prawa podatkowego oraz orzeczenia sądowe zostały wydane w indywidualnych sprawach innych podatników i nie mogą mieć wiążącego charakteru dla innych organów podatkowych, w tym w sprawie wydania przedmiotowej interpretacji indywidualnej.

Podkreślić przy tym należy, że zadaniem organów podatkowych wydających interpretacje indywidualne nie jest ocena rozstrzygnięć wydanych w sprawach innych podatników. Obowiązkiem tych organów jest natomiast ocena stanowiska podatnika przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Organ podatkowy musi kierować się przy tym zasadą działania na podstawie przepisów prawa (wyrażoną w art. 120 Ordynacji podatkowej). Nie może stanowić uzasadnienia dla złamania tej zasady dążenie do zachowania jednolitości wydawanych interpretacji, gdyż w ten sposób mogłoby dojść do powielania interpretacji błędnych (patrz wyrok WSA z dnia 17 lipca 2012 r. III SA/Wa 2756/11).

Ponadto podkreślić należy, że odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy skarżącego, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 14.04.2008r., sygn. akt I SA/Gl 848/07; wyrok WSA w Łodzi z dnia 18.11.2008 r. sygn. akt I SA/Łd 907/08; wyrok NSA z 30 września 2005 r., FSK 2528/04, Lex Polonica nr 401550).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie informuje się, że w pozostałym zakresie wniosku dotyczącym zarówno podatku od towarów i usług, jak i podatku od czynności cywilnoprawnych zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.