Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-589/13-6/KSU
z 24 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2013 r. (data wpływu 13 września 2013 r.), uzupełnionym pismami z dnia 12 listopada 2013 r. i z dnia 13 listopada 2013 r. (data wpływu 15 listopada 2013 r. i 18 listopada 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej:

• braku powstania po stronie pracownika przychodu z tytułu zakupu przez pracodawcę polisy ubezpieczeniowej obejmującej koszty leczenia, których nabycie za granicą było konieczne – jest prawidłowe,

• braku powstania po stronie pracownika przychodu z tytułu zakupu przez pracodawcę polisy ubezpieczeniowej obejmującej usługi assistance i następstwa nieszczęśliwych wypadków za granicą – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 rześnia 2013 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 4 listopada 2013 r., Nr IPTPB1/415-589/13-2/MAP na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W dniach: 15 listopada 2013 r. i 18 listopada 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 13 listopada 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza wykupić polisy ubezpieczeniowe na rzecz swoich pracowników, którzy mieliby wykonywać polecenia służbowe poza Jego siedzibą w ramach podróży służbowej w rozumieniu art. 77 (5) Kodeksu pracy, odbywanej za granicą, w szczególności w krajach Unii Europejskiej, Chinach, Rosji lub Białorusi. Umowa ubezpieczałaby ryzyka następstw nieszczęśliwych wypadków, kosztów leczenia i odpowiedzialność cywilną. Celem zawarcia umowy ubezpieczenia jest ochrona Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przed ewentualnymi roszczeniami pracowników względem Spółki, które mogłyby powstać w związku ze zrealizowaniem się wymienionych powyżej ryzyk podczas podróży służbowej pracowników.

Umowa ubezpieczenia będzie zawierana przed każdym wyjazdem służbowym na czas jego trwania, a także będzie przypisana do konkretnych pracowników Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, włącznie z imieniem i nazwiskiem pracownika, który zostanie w jej treści wskazany, jako podmiot uprawniony, tj. ubezpieczony. Osobą uprawnioną do uzyskania ewentualnych świadczeń z tytułu umowy ubezpieczenia, tytułem na przykład odszkodowania za stały uszczerbek na zdrowiu lub za niezdolność do pracy, również będzie pracownik Spółki, a w przypadku jego śmierci - osoba upoważniona przez ubezpieczonego. Na podstawie takiej umowy ubezpieczenia, ubezpieczyciel zobowiązany byłby pokrywać koszty leczenia pracowników za granicą, a także koszty kontynuacji takiego leczenia w placówkach prywatnych na terenie Polski, zwalniając w tym zakresie Spółkę względem pracownika.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 12 listopada 2013 r. dodano, że ubezpieczenie dawałoby pracownikom ochronę na okres trwania podróży służbowej (pracownik nie może korzystać z ubezpieczenia w celach pozasłużbowych) w zakresie:

1. ubezpieczenia kosztów leczenia nagłych zachorowań lub nieszczęśliwych wypadków za granicą (z wyłączeniem chorób przewlekłych i ich następstw),
2. ubezpieczenia assistance za granicą: pomoc medyczna, pomoc prawna, pomoc w podróży,
3. ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków za granicą (NNW).
   
   

Celem zawarcia umowy ubezpieczenia jest ochrona Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przed ewentualnymi roszczeniami pracowników względem Spółki, które mogłyby powstać w związku ze zrealizowaniem się wymienionych powyżej ryzyk podczas podróży służbowej pracowników. Przed wyjazdem pracownika Wnioskodawca wypełnia „wniosek podróżny” zawierający dane osobowe wyjeżdżającego pracownika oraz cel, datę i długość wyjazdu i przesyła go do ubezpieczyciela. Wypłata ewentualnych świadczeń z tytułu zawartej polisy następowałaby bezpośrednio do rąk ubezpieczonego pracownika, a w przypadku jego śmierci - do rąk osoby upoważnionej przez ubezpieczonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 12 listopada 2013 r.:

1. Czy wypłacone przez ubezpieczyciela na rzecz pracownika ewentualne świadczenia odszkodowawcze w ramach umowy ubezpieczenia zawartej przez Wnioskodawcę na rzecz swoich pracowników realizujących polecenia służbowe poza Jego siedzibą w ramach podróży służbowej za granicą, w rozumieniu art. 77 (5) Kodeksu pracy, będą stanowić przychód tego pracownika ze stosunku pracy, z którego Wnioskodawca, jako płatnik, będzie zobowiązany do potrącenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy opłacona przez Wnioskodawcę składka ubezpieczeniowa, w ramach umowy ubezpieczenia zawartej przez Wnioskodawcę na rzecz swoich pracowników realizujących polecenia służbowe poza Jego siedzibą w ramach podróży służbowej za granicą, w rozumieniu art. 77 (5) Kodeksu pracy, określonego pracownika, stanowi świadczenie nieodpłatne, o którym jest mowa w art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji stanowi przychód tego pracownika ze stosunku pracy, z którego pracodawca (Wnioskodawca), jako płatnik, ma obowiązek obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. Natomiast wniosek w zakresie pytania nr 1 zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, w odniesieniu do przeformułowanego wyżej pytania, składki opłacane przez pracodawcę w ramach umowy ubezpieczenia zawartej przez Niego na rzecz swoich pracowników realizujących polecenia służbowe poza Jego siedzibą w ramach podróży służbowej nie stanowią świadczenia nieodpłatnego poczynionego na ich rzecz w rozumieniu art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i konsekwencji nie stanowią przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne, a także wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei art. 12 ust. 1 tej ustawy określając kategorie przysporzeń stanowiących przychód osoby fizycznej ze stosunku pracy, wymienia również świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika oraz wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkie świadczenia, jakie pracownik otrzymuje w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy.

Z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych dla celów podatku dochodowego ustała się według cen zakupu (jeśli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione) lub na podstawie cen rynkowych (w pozostałych przypadkach). Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera jednak bezpośrednio definicji „nieodpłatnego świadczenia” ograniczając się do wskazania sposobu ustalenia jego wartości. W praktyce i doktrynie przyjmuje się, że za nieodpłatne świadczenia dla celów podatkowych należy uznawać takie świadczenia, które prowadzą do wzrostu majątku podatnika. Nieodpłatne świadczenie musi więc zostać wycenione, aby możliwe było określenie wartości przyrostu majątku podatnika. Dodatkowo art. 11 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych wprowadza warunek, że przychodem są nieodpłatne świadczenia, o ile zostały faktycznie otrzymane przez podatnika. Oznacza to, że nie występuje przychód podatkowy, jeśli nie doszło do faktycznego otrzymania przychodu z tego tytułu.

W świetle powyższych przepisów, ażeby można było mówić o powstaniu przychodu podatkowego po stronie osób objętych ubezpieczeniem, chociażby NNW, musi dojść do faktycznego „otrzymania” świadczenia, a poza tym musi istnieć obiektywna możliwość określenia konkretnej wartości takiego przysporzenia.

W ocenie Wnioskodawcy, w sytuacji będącej przedmiotem wniosku, ani nie dochodzi do faktycznego otrzymania (w rozumieniu dosłownym) świadczenia, ani nie jest możliwe określenie wartości ekonomicznej uzyskanego przez pracowników przysporzenia, gdyż nie zwiększa się majątek osobisty pracowników. W konsekwencji, uniemożliwia to ustalenie podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych.

WSA w Warszawie w wyrokach z dnia 2 kwietnia 2009 r. (III SA/Wa 3521/08) oraz w wyroku z dnia 10 listopada 2009 r. (III SA/Wa 623/09), jak również WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 12 lutego 2009 r. (I SA/Po 1423/08) podkreśliły, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem jest wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Tym samym, zdaniem Sądów: „według regulacji zawartej w przytoczonym przepisie, aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast ażeby świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia były uznane za przychód, konieczne jest otrzymanie tych świadczeń. Innymi słowy, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania”. Dodatkowo wskazać należy, że celem zapłaty składki przez pracodawcę nie jest dokonanie przysporzenia po stronie pracownika, lecz zabezpieczenie interesów pracodawcy, który chce uniknąć odpowiedzialności za pewne zdarzenia prawne w związku z podróżą służbową pracownika za granicą. Tak więc w opinii Wnioskodawcy, objęcie pracowników polisą ubezpieczeniową nie służy interesom osobistym pracownika, a ewidentnie związane jest z wykonywaniem przez Niego zadań służbowych podczas podróży służbowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej:

• braku powstania po stronie pracownika przychodu z tytułu zakupu przez pracodawcę polisy ubezpieczeniowej obejmującej koszty leczenia, których nabycie za granicą było konieczne – uznaje się za prawidłowe,

• braku powstania po stronie pracownika przychodu z tytułu zakupu przez pracodawcę polisy ubezpieczeniowej obejmującej usługi assistance i następstwa nieszczęśliwych wypadków za granicą – uznaje się za nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 powyższej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z cytowanego powyżej przepisu, pod pojęciem przychodu ustawodawca rozumie nie tylko otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze, lecz również wartości pieniężne oraz wartość innych uzyskanych przez podatnika świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego tzn. zarówno pieniężna, jak i niepieniężna.

Świadczenia pieniężne ponoszone za określone osoby należą do nieodpłatnych świadczeń. Ich pojęcia nie definiuje jednak ustawa o podatku dochodowym. Termin „świadczenie” pojawia się na gruncie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16 poz. 93 ze zm.), i zgodnie z art. 353 ww. ustawy oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania przez podmiot zobowiązany. Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnym przepisem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, jest od 1 marca 2013 r. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Zatem, ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika oraz podróży osoby niebędącej pracownikiem, określonych w przepisach ustaw bądź wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej ww. rozporządzenia.

Zgodnie z § 2 ww. rozporządzenia z dnia 29 stycznia 2013 r., z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety,
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   
   

Zatem, w myśl § 2 pkt 2 lit. d) ww. rozporządzenia, w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej, przysługuje mu zwrot kosztów innych wydatków (niż wymienione w pkt 2 lit. a), b) i c), określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Przepis ten określa obowiązek pracodawcy do zwrócenia pracownikowi wydatków poniesionych przez niego w czasie podróży służbowej lub w związku z nią, których zasadność poniesienia pracodawca zaakceptował. Z brzmienia tego przepisu wynika, że pracownik musi najpierw te wydatki ponieść, aby pracodawca mógł dokonać ich zwrotu.

Nie może być jednak mowy o zwrocie wydatków poniesionych przez pracownika, w sytuacji gdy wydatek poniesie sam Wnioskodawca, czyli wydatku tego w istocie nie poniesie pracownik.

W myśl § 19 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą. Jednakże nie podlegają zwrotowi koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów (§ 19 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca ponosić będzie koszty polisy ubezpieczeniowej na rzecz pracowników, która to opłacona będzie w trakcie trwania zagranicznej podróży służbowej pracowników (pracownik nie może korzystać z ubezpieczenia w celach pozasłużbowych), a obejmować ona będzie:

1. ubezpieczenie kosztów leczenia nagłych zachorowań lub nieszczęśliwych wypadków za granicą (z wyłączeniem chorób przewlekłych i ich następstw),
2. ubezpieczenie assistance za granicą: pomoc medyczna, pomoc prawna, pomoc w podróży,
3. ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków za granicą (NNW).
   
   

Wnioskodawca podał, że celem zawarcia umowy ubezpieczenia jest ochrona przed ewentualnymi roszczeniami pracowników względem Wnioskodawcy, które mogłyby powstać w związku ze zrealizowaniem się wymienionych powyżej ryzyk podczas podróży służbowej pracowników. Przed wyjazdem pracownika Wnioskodawca wypełnia „wniosek podróżny” zawierający dane osobowe wyjeżdżającego pracownika oraz cel, datę i długość wyjazdu i przesyła go do ubezpieczyciela. Wypłata ewentualnych świadczeń z tytułu zawartej polisy następowałaby bezpośrednio do rąk ubezpieczonego pracownika, a w przypadku jego śmierci - do rąk osoby upoważnionej przez ubezpieczonego.

Podkreślić należy, że w praktyce w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał, bądź uzyska podatnik. Do tych korzyści zaliczyć należy również wydatek poniesiony przez pracodawcę na rzecz pracownika za zakup ubezpieczenia osobowego, gdzie środki wypłacone z ww. ubezpieczenia będą wypłacane na rzecz pracownika.

Przepisy ww. rozporządzenia określają obowiązek zwrócenia pracownikowi wydatków przez niego poniesionych w czasie podróży służbowej, których zasadność poniesienia pracodawca zaakceptował. Z brzmienia tych przepisu wynika zatem, iż pracownik musi najpierw te wydatki ponieść, aby można było dokonać ich zwrotu.

Zatem, gdy pracodawca nie dokonuje zwrotu pracownikowi wydatków poniesionych przez pracownika na opłacenie m.in. polisy ubezpieczeniowej w zagranicznej podróży służbowej, ponieważ sam dokonuje zakupu przedmiotowej polisy, zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) cytowanej ustawy, nie znajduje zastosowania.

To oznacza, że w przypadku finansowania przez Wnioskodawcę kosztów związanych z podróżą delegowanych osób – u tych osób wystąpi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten nie wystąpi tylko i wyłącznie w przypadku, gdy podmiot delegujący te osoby de facto finansuje określone świadczenia, celem zabezpieczenia własnych interesów. Stwierdzić zatem należy, iż Wnioskodawca wykupując polisy ubezpieczeniowe obejmujące koszty leczenia pracowników, których nabycie za granicą było konieczne, poniesie wydatek w celu realizacji własnych zadań. Tym samym, w istocie zabezpieczy siebie przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów leczenia, których nabycie za granicą było konieczne, poniesionych przez pracownika podczas podróży za granicą, do czego obliguje go – w przypadku pracowników – przywołany wyżej § 19 cytowanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Dlatego też, w tak opisanym zdarzeniu przyszłym wartość zapłaconych składek z tytułu wykupu polis ubezpieczeniowych przez Wnioskodawcę (w części wskazanej powyżej), w związku z odbywaniem przez pracowników zagranicznej podróży służbowej nie będzie stanowiło przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, opłacona przez Spółkę przedmiotowa składka na ubezpieczenie pracowników obejmująca koszty leczenia, których nabycie za granicą było konieczne, nie stanowi dla pracownika przychodu do opodatkowania w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z tym, Spółka jako płatnik nie będzie obowiązana pobrać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W tej części stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Natomiast, odnosząc się do kwestii opodatkowania zakupionych polis obejmujących: usługi assistance i następstwa nieszczęśliwych wypadków za granicą, tj. w pozostałym zakresie niż wskazany w § 19 cytowanego rozporządzenia, stwierdzić należy, że ubezpieczenie to ma na celu ochronę interesów pracownika i to on powinien zadbać o wykupienie polisy ubezpieczeniowej w tym zakresie. Sytuacja, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie zawierana jest umowa powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa, jest ona bowiem odstępstwem od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy. Dodatkowo osobom upoważnioną do wypłaty z tytułu ww. tytułów jest pracownik, za którego pracodawca poniósł wydatek na opłacenie ww. polisy.

Wykupienie przez Wnioskodawcę dla pracowników polisy w ww. zakresie obejmującej: usługi assistance i następstwa nieszczęśliwych wypadków za granicą, tj. niezwiązanym z leczeniem, nie uzasadnia możliwości skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem wydatki te nie stanowią zwrotu kosztów, wynikających z cytowanego rozporządzenia.

Świadczenia pieniężne ponoszone za pracowników należy zakwalifikować do nieodpłatnych świadczeń. Podkreślić należy, że w praktyce w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał bądź uzyska pracownik. Do tych korzyści należy również zaliczyć opłacanie składki na ubezpieczenie pracownika, oddelegowanego w zagraniczną podróż służbową, obejmujące: usługi assistance i następstwa nieszczęśliwych wypadków za granicą, niezwiązane z leczeniem, gdyż jak już wykazano wcześniej, brak jest przepisów zwalniających powyższe korzyści z opodatkowania.

Zatem, wartość składek opłacanych przez pracodawcę na powyższe ubezpieczenia stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wysokość tych świadczeń przypadających na danego pracownika należy ustalić według zasad wskazanych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Reasumując stwierdzić należy, że opłacona przez Wnioskodawcę przedmiotowa składka na ubezpieczenie pracowników obejmująca: usługi assistance i następstwa nieszczęśliwych wypadków za granicą, będzie stanowić dla pracownika przychód do opodatkowania w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać zatem za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.