Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-649/13-4/MS
z 17 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku (data wpływu 6 września 2013 r.) oraz w piśmie z dnia 18 listopada 2013 r. (data nadania 19 listopada 2013 r., data wpływu 21 listopada 2013 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 6 listopada 2013 r. Nr IPPB4/415-649/13-2/MS (data nadania 6 listopada 2013 r., data doręczenia 14 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z umorzeniem byłym pracownikom niespłaconej części pożyczki z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej umorzenia pożyczki osobom czynnym zawodowo,
  

• nieprawidłowe – w części dotyczącej umorzenia pożyczki emerytom i rencistom.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z umorzeniem byłym pracownikom niespłaconej części pożyczki z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-649/13-2/MS z dnia 6 listopada 2013 r. (data nadania 6 listopada 2013 r., data doręczenia 14 listopada 2013 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 18 listopada 2013 r. (data nadania 19 listopada 2013 r., data wpływu 21 listopada 2013 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka od 1 lipca 2010 r. znajduje się w procesie likwidacji w związku z tym, podejmowane są wszelkie działania mające na celu skuteczne zakończenie tego procesu. W księgach rachunkowych ujęte są niespłacone pożyczki byłych pracowników udzielone ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Pożyczki te uległy przedawnieniu i nie ma żadnych szans na wyegzekwowanie tych należności, dlatego spółka w bieżącym okresie sprawozdawczym ma zamiar dokonać odpisów aktualizacyjnych. Część tych pożyczek uległa przedawnieniu w roku 2007 r., a część w 2010 r. Stosunek pracy z pożyczkobiercami ustał w latach 1999-2004.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że w planowanym momencie umorzenia pożyczek status emeryta ma 8 osób, 1 osoba jest rencistką, pozostałe osoby są czynne zawodowo.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

Czy Spółka pomimo przedawnienia roszczeń z tytułu udzielenia przedmiotowych pożyczek, w przypadku ich umorzenia ma obowiązek wystawienia pożyczkobiorcom deklaracji PIT, a jeśli tak to czy będzie to PIT-11 czy PIT-8C?

Zdaniem Wnioskodawcy, w obecnym stanie rzeczy spółka dokonując umorzenia nie jest już pracodawcą dla pożyczkobiorcy, ponieważ stosunek pracy ustał, tym samym fakt umorzenia pożyczki nie ma związku z umową o pracę, ponieważ ta nie łączy stron. Związana jest jednak umową pożyczki, która trwa mimo zakończenia stosunku pracy. W momencie odpisania pożyczki strony nie wystąpią wobec siebie w roli pracodawca - pracownik, tylko pożyczkodawca - pożyczkobiorca, a więc łączy je stosunek cywilnoprawny. Zdaniem podatnika, przychód który wystąpi po stronie pożyczkobiorcy z racji umorzenia pożyczki, powinien zostać zaliczony do przychodów z innych źródeł, a nie do przychodów ze stosunku pracy. Ponadto spółka jako były pracodawca nie jest w stanie pobrać zaliczki na podatek od tego przychodu. W obecnym stanie nie dokonuje żadnych wypłat na rzecz byłych pracowników, nie ma z nimi kontaktu i informacji o nich co uniemożliwia skuteczne pobranie od nich zaliczek na podatek. W zaistniałym stanie w dacie umorzenia należy stwierdzić powstanie przychodu i wykazać go w informacji rocznej PIT-8C za rok, w którym dokonano umorzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w części dotyczącej umorzenia pożyczki osobom czynnym zawodowo oraz nieprawidłowe w części dotyczącej umorzenia pożyczki emerytom i rencistom.

Opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361, ze zm.), zwane dalej „ustawą”.

Pobór podatku lub zaliczek na podatek przez płatników tego podatku a także sporządzanie i przekazywanie informacji podatkowych o wysokości dochodów uzyskanych przez osobę fizyczną, normuje rozdział 7 ustawy. Regulacje zawarte w tym rozdziale są konsekwencją przepisów dotyczących źródeł przychodów (art. 10 ustawy) oraz momentu powstawania przychodu (art. 11 ustawy).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy, odrębnym źródłem przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych, jest stosunek pracy (art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy), odrębnym zaś inne źródła (art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy).

Definicję przychodów ze stosunku pracy zawiera art. 12 ust. 1 ustawy, myśl którego za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłał i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei definicję przychodów z innych źródeł zawiera art. 20 ust. 1 i 1a ustawy. Zgodnie z ust. 1 tego artykułu, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12 – 14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jednocześnie jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami ze stosunku pracy oraz przychodami z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że spółka od 1 lipca 2010 r. znajduje się w procesie likwidacji. W księgach rachunkowych ujęte są niespłacone pożyczki byłych pracowników udzielone ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W planowanym momencie umorzenia pożyczek status emeryta posiada 8 osób, 1 osoba jest rencistką, pozostałe osoby są czynne zawodowo. Pożyczki te uległy przedawnieniu i nie ma żadnych szans na wyegzekwowanie tych należności, dlatego spółka w bieżącym okresie sprawozdawczym ma zamiar dokonać odpisów aktualizacyjnych. Część tych pożyczek uległa przedawnieniu w roku 2007 r., a część w 2010 r. Stosunek pracy z pożyczkobiercami ustał w latach 1999-2004. W planowanym momencie umorzenia pożyczek statut emeryta posiada 8 osób, 1 osoba jest rencistką, zaś pozostałe osoby są czynne zawodowo.

W myśl art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Powyższe oznacza, że pożyczka w rozumieniu cywilnoprawnym jest świadczeniem, które zobowiązuje pożyczkobiorcę do zwrotu należności w tej samej wysokości, w konsekwencji czego jej otrzymanie – co do zasady – ma charakter zwrotny. Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych samo udzielenie przez pracodawcę pożyczki nie powoduje powstania przychodu u pożyczkobiorcy (pracowników bądź byłych pracowników). Przychód natomiast powstaje dopiero wówczas, gdy powstaje przysporzenie majątkowe u dłużnika.

Powstanie przysporzenia majątkowego wiąże się z instytucją przedawnienia roszczeń (zobowiązania). Instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 117 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, przy czym po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże, zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (§ 2).

Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie będzie mogło być przymusowo zrealizowane (zobowiązanie staję się niezaskarżalne); sąd bowiem oddali powództwo uprawnionego w razie upływu terminu przedawnienia i gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia. Nadto, roszczenie takie nie korzysta wprawdzie z pełnej ochrony państwa, ale nadal uznawane jest za prawnie istniejące, tyle, że przekształca się w tzw. zobowiązanie niezupełne, które nie może być zasądzone i przymusowo wyegzekwowane. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązanie. Roszczenia przedawnione mogą być także przedmiotem potrącenia (art. 502 Kodeksu cywilnego) oraz – wedle panującego poglądu – odnowienia (art. 506 Kodeksu cywilnego) i ugody (art. 917 Kodeksu cywilnego).

Mając na względzie powyższe, należy stwierdzić, że mimo przedawnienia zobowiązanie nadal istnieje i dłużnik (pożyczkobiorca) ma obowiązek wykonać ciążące na nim zobowiązanie, natomiast wierzyciel nie może już dochodzić przymusowego jego wykonania. Z uwagi więc na fakt, że dłużnik mimo przedawnienia zobowiązania, może to zobowiązanie wypełnić, jego korzyść majątkowa nie ma jeszcze charakteru trwałego w momencie przedawnienia.

Z treści art. 508 ustawy Kodeks cywilny wynika, że zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. W efekcie zwolnienia dłużnika z całości lub części długu następuje u niego trwały przyrost majątku. Wygaśnięcie zobowiązania oznacza zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego, skutkiem czego jest wystąpienie po stronie dłużnika określonej korzyści.

Samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do czasu więc, kiedy przyznana należność (pożyczka) ma charakter zwrotny, obojętna jest podatkowo. Natomiast przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powstaje w momencie, gdy staje się ono świadczeniem bezzwrotnym (zobowiązania wygasają).

W odniesieniu do kwestii dotyczącej skutków podatkowych umorzenia pożyczki byłym pracownikom czynnym zawodowo organ podatkowy potwierdza prawidłowość prezentowanego przez Wnioskodawcę stanowiska.

Wskazać należy, że ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez – wskazane w cyt. art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - pojęcie „nieodpłatny”. Przepisy ustawy o podatku dochodowym określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń.

Na gruncie języka polskiego „nieodpłatny” znaczy tyle co: „nie wymagający opłaty; taki, za który się nie płaci; bezpłatny” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003 r.).

W świetle powyższego, uznać należy, iż dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

W związku z powyższym pojęcie „nieodpłatne świadczenie” w prawie podatkowym ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Dlatego też umorzenie pożyczki byłym pracownikom w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie stanowić dla tych osób przysporzenie majątkowe (przychód) mające swoje źródło w przychodach z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

W stosunku do byłych pracowników czynnych zawodowo, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru, a także zapłaty zaliczek na podatek z tego tytułu. Przychód z tytułu umorzenia pożyczek jak wskazano powyżej należy zakwalifikować do przychodu z tzw. innych źródeł, od którego – zgodnie z uregulowaniami – ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – płatnik nie jest zobowiązany pobierać i odprowadzać zaliczki na podatek.

Wnioskodawca zobowiązany będzie natomiast, na podstawie art. 42a ww. ustawy, do wystawienia informacji PIT-8C, a były pracownik będzie obowiązany uwzględnić go w rocznym zeznaniu podatkowym składanym do urzędu skarbowego i od sumy uzyskanych w danym roku podatkowym dochodów zapłacić należny podatek. Zgodnie bowiem z treścią art. 42a osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

W świetle powyższego Wnioskodawca powinien dla byłych pracowników czynnych zawodowo wystawić informację PIT-8C, wykazując wysokość uzyskanego przez nich przychodu z tytułu umorzenia pożyczki, a były pracownik (podatnik) będzie obowiązany uwzględnić go w rocznym zeznaniu podatkowym składanym do urzędu skarbowego i od sumy uzyskanych w danym roku podatkowym dochodów zapłacić należny podatek.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do skutków podatkowych umorzenia pożyczki byłym pracownikom posiadającym status emeryta lub rencisty należy stwierdzić, co następuje.

Stosownie do art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 - w wysokości 10% należności.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia otrzymywane przez emerytów i rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Zatem aby otrzymane świadczenie korzystało z przedmiotowego zwolnienia muszą być spełnione następujące warunki:

• świadczenie ma otrzymać emeryt lub rencista,
  

• świadczenie to musi być przyznane ww. osobom w związku z istniejącym uprzednio stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, oraz przez związki zawodowe,
  

• wartość świadczenia nie może przekroczyć w roku podatkowym wysokości 2.280 zł.
  
  
  

Jedną z przesłanek do zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest, aby świadczenie było przyznane osobie w związku z istniejącym uprzednio stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy lub od związków zawodowych.

Mając na uwadze okoliczności faktyczne przedstawione we wniosku oraz powołany wyżej stan prawny stwierdzić należy, że świadczenia przyznane i sfinansowane przez Spółkę w bieżącym roku i w przyszłości z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych uprawnionym najbliższym członkom rodzin emerytów i rencistów wyłącznie z powodu łączącego uprzednio emeryta i rencistę stosunku pracy ze Spółką, skutkuje powstaniem przychodu u tych emerytów i rencistów w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który zakwalifikować należy do przychodów z innych źródeł, określonych w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy.

Zatem zwolnieniu z art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają świadczenia otrzymane przez emerytów lub rencistów, do wysokości nieprzekraczającej w danym roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Z kolei, od nadwyżki powyżej limitowanej kwoty, zgodnie z przepisem art. 30 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy – Spółka jest zobowiązana do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 10 % należności.

Na podstawie art. 41 ust. 4 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10. Zgodnie z art. 42 ust. 1 cyt. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. (…).

W myśl art. 42 ust. 1a cyt. ustawy w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. (…).

Na podstawie treści powyższych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz tych osób, w przedmiotowej sprawie – byłych pracowników.

Zatem dla emerytów i rencistów świadczenia otrzymane w związku z łączącym ich uprzednio stosunkiem pracy stanowią przychód. Jednakże przychód ten bez względu na źródło finansowania korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli wartość otrzymanych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Od nadwyżki ponad tę kwotę płatnik obowiązany jest, zgodnie z treścią art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pobrać 10% zryczałtowany podatek dochodowy.

Natomiast, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnik będzie zobowiązany przesłać do urzędu skarbowego roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT - 8AR). Zatem Wnioskodawca dla byłych pracowników posiadających status emeryta lub rencisty nie wystawia informacji PIT-8C.

Tym samym w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.