INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2013 r. (data wpływu 2 października 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• określenia źródła przychodu oraz zwolnienia z opodatkowania przedmiotu cesji wierzytelności - jest nieprawidłowe,

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ceny zakupu wierzytelności – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu oraz kosztów uzyskania przychodów w związku z cesją wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Kancelaria Prawna „X” (Wnioskodawca) powstała w maju 2013 roku. Działa na podstawie podatkowej książki przychodów i rozchodów oraz jest zgłoszona jako podatnik VAT. Zajmuje się doradztwem prawnym związanym z przepisami dotyczącymi procedury administracyjnej oraz karnej, w tym karnej skarbowej. Oprócz tego zajmuje się dochodzeniem roszczeń odszkodowawczych od towarzystw ubezpieczeniowych w imieniu swoich klientów (umowa o dochodzenie roszczeń odszkodowawczych przewiduje wynagrodzenie Kancelarii określone jako „succes fee”). Od niedawna Kancelaria dokonuje cesji wierzytelności (umowy sprzedaży wierzytelności) związanych z komunikacyjnymi roszczeniami odszkodowawczymi, których to roszczeń już we własnym imieniu dochodzi od towarzystw ubezpieczeniowych. Cedentem jest zawsze osoba fizyczna poszkodowana (chodzi tylko o szkody majątkowe, a nie osobowe) w jakimś zdarzeniu drogowym. Cesjonariuszem jest Wnioskodawca, jako prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria Prawna „X”. Osoby poszkodowane, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przez towarzystwo ubezpieczeniowe, otrzymują pewną kwotę odszkodowania. Jeżeli uważają, że wysokość tego odszkodowania jest zaniżona, ale nie chcą spierać się z towarzystwem ubezpieczeniowym w zakresie dopłaty odszkodowania, bądź nie wiedzą jak tę dopłatę uzyskać przesyłają całość dokumentacji ubezpieczeniowej do Kancelarii celem jej weryfikacji z zapytaniem o wycenę wierzytelności, bądź już z propozycją jakiejś kwoty. Jeżeli obie strony zgadzają się to podpisywana jest cesja wierzytelności. Głównym i podstawowym zapisem w treści cesji jest oświadczenie cedenta, że w związku z konkretnym zdarzeniem drogowym uszkodzeniu uległ pojazd będący własnością cedenta i z tytułu tego zdarzenia przysługuje cedentowi wierzytelność o zapłatę odszkodowania do sprawcy szkody oraz do konkretnego towarzystwa ubezpieczeniowego, w którym pojazd sprawcy szkody objęty był w chwili zdarzenia obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Cedent dalej oświadcza, że otrzymał od towarzystwa ubezpieczeniowego odszkodowanie w konkretnej wysokości, które jednak nie czyni w pełni zadość obowiązkowi pełnego naprawienia szkody, ponieważ nie wystarczyło do przeprowadzenia pełnej naprawy pojazdu. Z chwilą zawarcia niniejszej umowy cedent zbywa za umówioną cenę, a cesjonariusz nabywa wierzytelność o zapłatę pozostałej należnej części odszkodowania powyżej już wypłaconej przez towarzystwo ubezpieczeniowe kwoty do wysokości pełnego odszkodowania . Na cesjonariusza wraz z wierzytelnością przechodzą wszelkie prawa z nią związane (również prawo do odsetek i zwrotu kosztów wykonania opinii niezależnego rzeczoznawcy). Pozostała należna część odszkodowania, o której mowa w treści umowy cesji, nie jest określona kwotowo w treści umowy i nie jest dokładnie znana w chwili podpisywania umowy cesji. Jej wysokość jest bowiem ustalana dopiero później, na podstawie wyceny dokonywanej poprzez specjalistyczną firmę zewnętrzną, której Kancelaria zleca wykonanie kosztorysu naprawy danego pojazdu w oparciu o licencjonowany program komputerowy A, za pomocą którego wyliczona zostaje prawidłowa wartość części zamiennych niezbędnych w wykonaniu naprawy pojazdu oraz prawidłowa kwota za roboczogodzinę pracowników warsztatu przyjęta jako średnia kwota cen stosowanych w tym zakresie. Tak ustalony koszt naprawy pojazdu wynikający z wyceny jest pomniejszany o wysokość odszkodowania uprzednio wypłaconego przez towarzystwo ubezpieczeniowe poszkodowanemu. W ten sposób ustalona zostaje przewidywana wysokość roszczenia, czyli pozostałej należnej części odszkodowania, o której mowa w treści umowy cesji. Przykład: zaniżona wartość odszkodowania wypłacona poszkodowanemu przez towarzystwo ubezpieczeniowe: 2500 zł, koszt naprawy pojazdu wynikający z wyceny: 7500 zł, przewidywana wartość dopłaty: 5000 zł, koszt wyceny: 100 zł, cena zakupu wierzytelności: 500 zł. Po zebraniu w ten sposób niezbędnych danych sporządzane jest do towarzystwa ubezpieczeniowego wezwanie do zapłaty opiewające na: kwotę dopłaty wraz z odsetkami ustawowymi, kwotę wykonania wyceny i koszty korespondencji. Towarzystwo ubezpieczeniowe albo wypłaca żądaną sumę albo proponuje jakąś jej część do wypłaty zgadzając się częściowo z wezwaniem przedstawiając proponowaną kwotę do zapłaty do akceptacji Kancelarii albo odmawia dopłaty w ogóle. W przypadku odmowy sprawa kierowana jest przez Kancelarię do postępowania nakazowego, w wyniku którego wydawany jest wyrok nakazowy, który przymusza towarzystwo ubezpieczeniowe do dopłaty wraz z odsetkami ustawowymi oraz kosztami wyceny i kosztem korespondencji, bądź sprawa toczy się w wyniku sprzeciwu w postępowaniu zwykłym przed sądem.

W dniu 11 grudnia 2013 r. Wnioskodawca dokonał brakującej opłaty.

Pismem z dnia 17 grudnia 2013 r. (data wpływu grudnia 2013 r.) Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny wniosku informując, iż przedmiotem działalności gospodarczej Kancelarii są:

• doradztwo prawne w zakresie opisanym we wniosku i opisanym we wpisie do ewidencji pod kodem 69.10.Z jako „działalność prawnicza”,

• dochodzenie odszkodowań w zakresie opisanym we wniosku i opisanym we wpisie do ewidencji pod kodem 66.21.Z jako „działalność związana z oceną ryzyka i szacowaniem poniesionych strat”, której podklasa obejmuje dochodzenie roszczeń ubezpieczeniowych.
  
  

Opisana przez Wnioskodawcę we wniosku sytuacja dokonania cesji wierzytelności jest pośrednim wynikiem prowadzenia spraw związanych z dochodzeniem odszkodowań i wynikła w związku z propozycją złożoną przez klienta Kancelarii, który zrezygnował z pomocy w dochodzeniu jego roszczeń składając jednocześnie propozycję odkupu przez Kancelarię jego praw do odszkodowania komunikacyjnego. Cesja roszczeń odszkodowawczych dokonywana jest w celu dochodzenia roszczeń ubezpieczeniowych i odbywa się na takich samych zasadach jak samo świadczenie pomocy w dochodzeniu tych roszczeń dla poszkodowanego. Odszkodowanie nie jest w żadnym razie długiem, zaś roszczenia odszkodowawcze są dochodzone na podstawie Kodeksu Cywilnego, ustawy o działalności ubezpieczeniowej oraz ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, bądź w ostateczności w ramach procesu cywilnego.

W przekonaniu Wnioskodawcy dochodzenie roszczeń komunikacyjnych nabytych przez Kancelarię w drodze cesji podlega pod podklasę 66.2l.Z. Kancelaria nie prowadzi i nie jest celem jej działalności obrót wierzytelnościami, które ewidentnie wiążą się z odzyskiwaniem tzw. „trudnych” długów od nierzetelnych kontrahentów danego podmiotu i prowadzeniem egzekucji u dłużnika.

Co prawda termin „obrót wierzytelnościami” nie występuje w liście kodów PKD, to jednak przyjmuje się przypisanie działalności związanej z tym obrotem do kodu 64.99.Z - „pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyflkowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych”. Podklasa ta obejmuje:

• pozostałe pośrednictwo finansowe związane głównie z dystrybucją środków finansowych, w inny sposób niż udzielanie pożyczek:

• faktoring,

• wystawianie swapów, dokonywanie opcji oraz zawieranie transakcji zabezpieczających,

• działalność inwestycyjną na własny rachunek dokonywaną poprzez lokatę kapitału za pośrednictwem przedsiębiorstw wysokiego ryzyka, klubów inwestycyjnych itp.
  
  

Trudno zatem nazywać działalność Kancelarii jako „pośrednictwo finansowe związane z dystrybucją środków finansowych”.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy opisany przykład cesji wierzytelności stanowi usługę opodatkowaną podatkiem od towarów i usług...
2. Czy z tytułu cesji wierzytelności (umowy sprzedaży wierzytelności) należy odprowadzić podatek PCC...
3. Do jakiego źródła przychodu należy zaliczyć przedmiot cesji... Czy opisany przedmiot cesji wierzytelności stanowi przychód wolny od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w przypadku jego otrzymania... Czy cena zakupu wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodów...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 3. W zakresie pytania nr 1 i nr 2 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad 3

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy o PIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie zaś z treścią art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o PIT źródłem przychodów są m.in. prawa majątkowe. Z pisma Ministra Finansów PO2/4-8010/01407/94wynika bowiem, że w sytuacji, gdy osoba fizyczna lub spółka cywilna osób fizycznych zawierają umowę o przeniesienie (przelew, cesję) obcych wierzytelności w rozumieniu powołanych wyżej przepisów KC, uzyskane z tego tytułu przychody u nabywcy wierzytelności kwalifikuje się do przychodów z praw majątkowych w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7, bez względu na to, czy osoba ta lub spółka jest podmiotem gospodarczym oraz czy omawiana działalność w zakresie nabywania (skupu) obcych wierzytelności została wpisana do ewidencji działalności gospodarczej, Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT wolne od podatku są, co do zasady, kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych. Przedmiotem cesji jest wierzytelność o zapłatę odszkodowania do sprawcy szkody oraz do towarzystwa ubezpieczeniowego. Jest zatem przyszłą kwotą, którą Wnioskodawca otrzyma z tytułu ubezpieczenia majątkowego. W ocenie Wnioskodawcy w zakresie wypłaty kwoty odszkodowania przez towarzystwo ubezpieczeniowe, bez względu na tytuł do wypłaty, będzie ona zwolniona od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Podlegać jednak będą temu podatkowi wypłacone odsetki, które należy zaliczyć jako przychód z innych źródeł. Wniosek ten wynika a contrario również z treści interpretacji indywidualnej IPPB2/415-196/10-4/MK1. Tak też J. Marciniuk (red.), Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz. Wyd. 14, Warszawa 2013. Jeżeli chodzi zaś o koszty uzyskania przychodów to zdaniem Wnioskodawcy cena zakupu wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodów w stosunku do odsetek. Obojętny podatkowo pozostaje zaś zwrot poniesionych kosztów wyceny i korespondencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• określenia źródła przychodu oraz zwolnienia z opodatkowania przedmiotu cesji wierzytelności - jest nieprawidłowe,

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ceny zakupu wierzytelności – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca dokonał klasyfikacji źródeł przychodu. Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są m.in. wskazane w pkt 3 i 7 tego przepisu:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,

• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).
  
  

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy, działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa:

1. wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Pojęcie praw majątkowych nie zostało natomiast zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis art. 18 ww. ustawy wymienia jedynie przykładowo kilka rodzajów praw majątkowych, stanowiąc, iż za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Prawa majątkowe wymienione w cytowanym przepisie nie stanowią zatem zamkniętego katalogu przychodów uzyskiwanych z tego źródła, a prawo wierzyciela do dochodzenia od dłużnika określonej kwoty pieniężnej także niewątpliwie stanowi uprawnienie o charakterze majątkowym.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem:

1. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c,
2. dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika Kancelaria dokonuje m.in. cesji wierzytelności (umowy sprzedaży wierzytelności) związanych z komunikacyjnymi roszczeniami odszkodowawczymi, których to roszczeń już we własnym imieniu dochodzi od towarzystw ubezpieczeniowych. Cedentem jest zawsze osoba fizyczna poszkodowana (chodzi tylko o szkody majątkowe, a nie osobowe) w jakimś zdarzeniu drogowym. Cesjonariuszem jest Wnioskodawca, jako prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria Prawna „X”. Osoby poszkodowane, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przez towarzystwo ubezpieczeniowe, otrzymują pewną kwotę odszkodowania. Jeżeli uważają, że wysokość tego odszkodowania jest zaniżona, ale nie chcą spierać się z towarzystwem ubezpieczeniowym w zakresie dopłaty odszkodowania, bądź nie wiedzą jak tę dopłatę uzyskać przesyłają całość dokumentacji ubezpieczeniowej do Kancelarii celem jej weryfikacji z zapytaniem o wycenę wierzytelności, bądź już z propozycją jakiejś kwoty. Jeżeli obie strony zgadzają się to podpisywana jest cesja wierzytelności. Głównym i podstawowym zapisem w treści cesji jest oświadczenie cedenta, że w związku z konkretnym zdarzeniem drogowym uszkodzeniu uległ pojazd będący własnością cedenta i z tytułu tego zdarzenia przysługuje cedentowi wierzytelność o zapłatę odszkodowania do sprawcy szkody oraz do konkretnego towarzystwa ubezpieczeniowego, w którym pojazd sprawcy szkody objęty był w chwili zdarzenia obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Z chwilą zawarcia niniejszej umowy cedent zbywa za umówioną cenę, a cesjonariusz nabywa wierzytelność o zapłatę pozostałej należnej części odszkodowania powyżej już wypłaconej przez towarzystwo ubezpieczeniowe kwoty do wysokości pełnego odszkodowania . Na cesjonariusza wraz z wierzytelnością przechodzą wszelkie prawa z nią związane (również prawo do odsetek i zwrotu kosztów wykonania opinii niezależnego rzeczoznawcy).Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami.

Instytucja prawna zmiany wierzyciela jest określona w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W myśl natomiast art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przeniesienie wierzytelności polega na tym, że prawa przysługujące zbywcy (dotychczasowemu wierzycielowi) przechodzą na nabywcę wierzytelności. Właściwość zobowiązania, uprawnienia wierzyciela i zobowiązania dłużnika pozostają bez zmian, gdyż w wyniku umowy cesji wierzytelności zmienia się tylko wierzyciel.

W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelność wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem, oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne.

Zauważyć należy, iż z uwagi na dokonaną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych kategoryzację źródeł przychodu, w szczególności wyodrębnienie w art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy przychodów z praw majątkowych, jak również wskazaną powyżej definicję pozarolniczej działalności gospodarczej, w sytuacji gdy osoba fizyczna nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami, przychody uzyskane z tytułu umowy cesji obcych wierzytelności w rozumieniu kodeksu cywilnego, należy zakwalifikować do przychodów z praw majątkowych, a nie jak twierdzi Wnioskodawca do przychodów zwolnionych z opodatkowania o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy wskazać, że wypłacona przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe na rzecz Wnioskodawcy kwota pieniężna, nie jest jak wskazał Wnioskodawca dla niego wypłatą odszkodowania lecz spłatą nabytej wierzytelności.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać zatem za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów ceny zakupu wierzytelności wskazać należy, że w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Konstrukcja tego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Przy czym podkreślić należy, iż to na podatniku spoczywa ciężar prawidłowego udokumentowania przedmiotowego wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu (źródłem przychodu), co jest warunkiem koniecznym dla uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu.

W przypadku nabycia wierzytelności, podkreślenia wymaga, iż wydatki te muszą być faktycznie zapłacone i winien zachodzić związek z uzyskaniem przychodu z tego tytułu.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że cena zakupu wierzytelności może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów z tytułu praw majątkowych.

Jednakże wydatki na nabycie wierzytelności nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia. Będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodów, dopiero w momencie otrzymania przychodu, ponieważ dopiero wówczas pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskanym przychodem. Przy tym, jeżeli przychód uzyskiwany będzie w różnych odstępach czasu - z tytułu częściowej realizacji wierzytelności - to koszty uzyskania przychodów winny być rozliczane proporcjonalnie do uzyskanego przychodu przypadającego na daną wyegzekwowaną wierzytelność.

Dochody z praw majątkowych podlegają kumulacji z innymi dochodami zgodnie z art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlegają opodatkowaniu według skali podatkowej zgodnie z art. 27 ust. 1 cytowanej ustawy.

Z kolei podstawę naliczenia podatku w związku z uzyskaniem przychodu z tytułu wyegzekwowania wierzytelności określa art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z którego wynika, iż podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25 po odliczeniu kwot przewidzianych w pkt 2, 2a, 5, 6, 6a, 9.

Ogólną definicję dochodu zawiera art. 9 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W odniesieniu do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej, tut. Organ informuje, że została one wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.