Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/436-216/13/DSZ
z 29 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2013 r. (data wpływu 4 listopada 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 stycznia 2014 r. (data wpływu 10 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony w dniu 10 stycznia 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 8 sierpnia 2013 r. jako pożyczkobiorca zawarł umowę pożyczki w kwocie 300.000 zł (słownie: trzysta tysięcy złotych). Pożyczka została przyznana na okres do 31 sierpnia 2016 r. na dofinansowanie realizacji zadania pod nazwą: Węzły cieplne w budynkach wielorodzinnych w P.

Pożyczka została przyznana zgodnie z realizowanymi zadaniami związanymi z ochroną środowiska. Pożyczka ma charakter odpłatny.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, pożyczkodawca, świadczący w dniu 8 sierpnia 2013 r. usługę pożyczki pieniężnej korzystał ze zwolnienia z przedmiotowego podatku. Umowa pożyczki została objęta zakresem ustawy o podatku od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy w związku z art. 8 tej ustawy i jako taką należy uznać ją za czynność opodatkowaną.

Ponadto, Wnioskodawca informuje, że pieniądze będące przedmiotem umowy z dnia 8 sierpnia 2013 r. znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Umowa pożyczki została zawarta na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym słusznie uczynił pożyczkobiorca składając deklarację i odprowadzając podatek od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, opodatkowaniu podlegają umowy pożyczki pieniędzy. Podstawą opodatkowania jest kwota pożyczki. Obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 4 pkt 7 ustawy spoczywa na pożyczkobiorcy. Z drugiej jednak strony, w opinii Wnioskodawcy, w przedstawionej sytuacji zastosowanie znajduje art. 2 pkt 4 ustawy, zgodnie z którym nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

• opodatkowana podatkiem od towarów i usług;
• zwolniona z podatku od towarów i usług.

Art. 2 pkt 4 znajduje zastosowanie dlatego, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług udzielenie pożyczki podlega podatkowi od towarów i usług, pożyczkę należy traktować jako odpłatne świadczenie usług. Zgodnie z art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie, które nie stanowi dostawy. Jednocześnie usługi udzielania pożyczek pieniężnych, mocą art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług korzystają ze zwolnienia z tego podatku.

Reasumując – w opinii Wnioskodawcy – skoro umowa pożyczki została objęta zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, to zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych została wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Dlatego Wnioskodawca, jako pożyczkobiorca, uczynił niesłusznie, składając deklarację i odprowadzając podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.), podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Ponieważ katalog czynności podlegających opodatkowaniu jest katalogiem zamkniętym, oznacza to, że tylko czynności enumeratywnie w nim wskazane mogą powodować powstanie obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych. Pamiętać przy tym należy, że o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób to dla oceny, czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikację pod względem prawnym.

Przepis art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi, iż czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Dla powstania obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych istotne jest zatem to, aby w momencie zawarcia umowy pożyczki jej przedmiot w postaci środków pieniężnych lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku znajdował się na terenie kraju, a w przypadku gdy znajduje się on za granicą, aby nabywca miał miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i jednocześnie czynność dokonana została na terytorium Polski.

Jeżeli zatem przedmiot umowy pożyczki znajduje się w chwili zawierania umowy w granicach Polski, wówczas umowa taka co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1) ww. ustawy, obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej i, w myśl art. 4 pkt 7) ww. ustawy, przy umowie pożyczki i umowie depozytu nieprawidłowego ciąży, z zastrzeżeniem art. 5 na biorącym pożyczkę lub przechowawcy.

W myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika.

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

1. opodatkowana podatkiem od towarów i usług,
2. zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem:

• umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
• (uchylone),
• umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych;

Z treści art. 2 pkt 4 wynika więc zasada rozgraniczenia obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych od obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, jak również zasada wzajemnego wykluczenia tych obowiązków. Powyższe oznacza, że nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych te czynności cywilnoprawne, których dokonanie rodzi obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Zaznaczyć jednakże należy, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług lecz wyłącznie fakt, że przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z tego podatku zwolniona.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 8 sierpnia 2013 r. jako pożyczkobiorca zawarł na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej umowę pożyczki. Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, pożyczkodawca skorzystał ze zwolnienia z przedmiotowego podatku.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, iż przedstawiona w niniejszym wniosku umowa pożyczki w sytuacji gdy korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – spełnione zostały bowiem przesłanki zastosowania wyłączenia z opodatkowania zawartego w tym przepisie. Oznacza to, iż na Wnioskodawcy w związku z otrzymaniem przedmiotowej pożyczki nie ciążył obowiązek uiszczania podatku od czynności cywilnoprawnych i złożenia deklaracji PCC.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.