Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1067/13/AP
z 16 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 17 października 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 23 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup samochodów kempingowych, o których mowa we wniosku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych na zakup samochodów kempingowych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi indywidualnie pozarolniczą działalność gospodarczą, opodatkowaną na „zasadach ogólnych”. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym przedmiotem działalności jest handel przyczepami kempingowymi i samochodami kempingowymi (kamperami). Z uwagi na zamiar uczestnictwa w targach motoryzacyjnych w dniach od 27 do 29 marca 2014 r. Wnioskodawca zamierzał w listopadzie 2013 r. zakupić trzy samochody kempingowe o masie całkowitej 3,5 tony, w celu ich prezentacji na ww. targach. Cena jednostkowa każdego z samochodów kempingowych będzie w przybliżeniu wynosiła około 120.000 zł. W okresie od daty zakupu do dnia targów samochody te będą eksponowane w salonie Wnioskodawcy (bez możliwości ich sprzedaży). Natomiast po zakończeniu targów Wnioskodawca zamierza ww. samochody sprzedać.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wartość netto zakupionych samochodów kempingowych, jako pozostałych wydatków (kol. 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów)?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Zdaniem Wnioskodawcy, wartość netto zakupionych samochodów kempingowych ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie będą one spełniały definicji środka trwałego z uwagi na przewidywany okres użytkowania krótszy niż 1 rok, a w okresie pomiędzy datą zakupu, a datą przyszłej sprzedaży będą służyć osiągnięciu przychodów, czyli spełnią wymóg zapisany w art. 22 wspomnianej ustawy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl § 3 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

Należy podkreślić, że o klasyfikacji danego składnika majątku do środków trwałych lub towarów handlowych winien zdecydować sam podatnik, w szczególności w sytuacji zakupu określonego składnika majątku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Decyzja w tym zakresie nie może mieć jednak charakteru dowolnego. Decydujące znaczenie dla ww. klasyfikacji ma przeznaczenie określonego składnika majątku, tj. na gruncie przedmiotowej sprawy samochodów kempingowych. Jeżeli Wnioskodawca zamierza w przyszłości sprzedać nabyte uprzednio samochody i z takim zamiarem zostaną one zakupione na potrzeby tej działalności, to winny być one uznane za towary handlowe.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu przyczepami kempingowymi i samochodami kempingowymi (kamperami). Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W listopadzie 2013 r. Wnioskodawca zamierzał zakupić samochody kempingowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w celu ich prezentacji w salonie a następnie na targach motoryzacyjnych, które odbędą się w marcu 2014 r. Po zakończeniu tych targów zamierza samochody te sprzedać. Z uwagi na fakt ich sprzedaż ww. samochodów nastąpi przed upływem roku od dnia ich nabycia, nie zostaną one uznane za środki trwałe w tej działalności.

Powyższe oznacza, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym ww. samochody nie będą środkami trwałymi lecz towarami handlowymi, bowiem w istocie zostaną zakupione w celu (z zamiarem) ich dalszej odsprzedaży w ramach prowadzonej w tym zakresie działalności gospodarczej. Powyższej kwalifikacji nie zmienia fakt, że przed sprzedażą zostaną one wykorzystane dla celów prezentacji oferty handlowej Wnioskodawcy np. podczas targów motoryzacyjnych.

Zgodnie z § 17 ust. 1 ww. rozporządzenia, zakup materiałów podstawowych oraz towarów handlowych musi być wpisany do księgi, z zastrzeżeniem § 30, niezwłocznie po ich otrzymaniu, najpóźniej przed przekazaniem do magazynu, przerobu lub sprzedaży. Objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów zawarte w Załączniku Nr 1 do ww. rozporządzenia wskazują, że do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych wg cen zakupu przeznaczona jest kol. 10.

Przez cenę zakupu należy rozumieć cenę, jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększoną o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżoną o rabaty, opusty, inne podobne obniżenia, w przypadku zaś otrzymania składnika majątku w drodze darowizny lub spadku - wartość odpowiadającą cenie zakupu takiego samego lub podobnego składnika (§ 3 pkt 2 ww. rozporządzenia).

Z powyższych przepisów wynika zatem, że podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów zobowiązani są ujmować wydatki poniesione na zakup towarów handlowych w kolumnie 10 tej księgi (zakup towarów handlowych i materiałów) wg ceny zakupu.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że z uwagi na cel w jakim samochody kempingowe, o których mowa we wniosku, zostaną zakupione w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (tj. w istocie celu ich dalszej odsprzedaży) będą one stanowić towary handlowe. W konsekwencji wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na ich zakup będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodu tej działalności i jako takie winny w dacie ich zakupu, zostać ujęte w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów, wg ceny zakupu.

Przy czym, jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami (tj. przepisami ustawy o podatku od towarów i usług) Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do pomniejszenia ceny zakupu o wartość podatku od towarów i usług, to wydatki poniesione z ww. tytułu winien pomniejszyć o wartość tego podatku, a więc ująć je w wartość netto.

Jednocześnie zauważyć należy, że Wnioskodawca zamierza ww. samochody sprzedać dopiero po zakończeniu targów motoryzacyjnych, tj. po 29 marca 2014 r., a więc w roku podatkowym następującym po roku, w którym miało nastąpić ich nabycie. Koniecznym będzie zatem ujęcie wartości tych samochodów w spisie z natury. W myśl bowiem art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Przy czym w myśl § 27 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej "spisem z natury", na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności. Spis z natury podlega wpisaniu do księgi także wówczas, gdy osoby prowadzące działalność gospodarczą sporządzają go za okresy miesięczne oraz gdy na podstawie odrębnych przepisów jego sporządzenie zarządził naczelnik urzędu skarbowego (§ 27 ust. 2 ww. rozporządzenia).

W myśl natomiast pkt 21 „Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” w celu ustalenia dochodu osiągniętego w roku podatkowym należy na oddzielnej stronie księgi:

1. ustalić wartość osiągniętego przychodu w roku podatkowym (kolumna 9);
   
2. ustalić wysokość poniesionych w roku podatkowym kosztów uzyskania przychodów w sposób następujący:
   
   1. do wartości spisu z natury na początek roku podatkowego doliczyć wartość zakupu towarów handlowych (materiałów) z kolumn 10 i 11, a następnie pomniejszyć o wartość spisu z natury sporządzonego na koniec roku podatkowego,
      
   2. kwotę wynikającą z tego obliczenia powiększyć o kwotę wydatków z kolumny 14 oraz pomniejszyć o wartość wynagrodzeń w naturze w tej części, w której wydatki (koszty) związane z wynagrodzeniami w naturze zostały zaksięgowane w innych kolumnach księgi przychodów i rozchodów (np. w gastronomii koszty zakupu materiałów i towarów handlowych zużytych do przygotowania posiłków dla pracowników zostały wpisane w kolumnie 10);
3. wartość osiągniętego przychodu (kolumna 9) pomniejszyć o wysokość poniesionych w roku podatkowym kosztów uzyskania przychodu, obliczonych zgodnie z objaśnieniami zawartymi w pkt 2; wynikająca z tego obliczenia różnica stanowi kwotę dochodu osiągniętego w roku podatkowym.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż podatnik dokonując zakupu towarów handlowych, do momentu ich sprzedaży, zobowiązany jest na koniec każdego okresu sprawozdawczego (roku podatkowego) ujmować w spisie z natury wydatki poniesione na ich zakup. Tym samym oznacza to, iż ww. wydatki zostają wyłączone z kosztów uzyskania przychodów danego okresu sprawozdawczego, w którym nie uzyskano przychodu ze sprzedaży tych towarów handlowych. W konsekwencji niesprzedane na koniec okresu sprawozdawczego towary handlowe, objęte spisem z natury, poprzez różnice remanentowe, zostają wyksięgowane z kosztów podatkowych, a przez to powiększają kwotę dochodu z prowadzonej działalności gospodarczej za dany rok podatkowy. Wobec powyższego wydatki poniesione na zakup towarów handlowych stają się kosztem podatkowym dopiero w momencie ich sprzedaży.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w pozostałym zakresie będącym przedmiotem wniosku ORD-IN, tj. w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.