Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-828/13-2/AJ
z 26 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2013 r. (data wpływu 26 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej jest:

• nieprawidłowe – w odniesieniu do pytań nr 1, 2 i 4,
• bezprzedmiotowe – w odniesieniu do pytania nr 3.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Córka Wnioskodawczyni, urodzona dnia 8 września 20xx r. choruje na m(…) od urodzenia, choć została zdiagnozowana, gdy miała 4 m-ce. Córka posiada orzeczenie o niepełnosprawności, gdzie niepełnosprawność datuje się od urodzenia. Orzeczenie zostało wydane w czerwcu 2011 r.

W związku z chorobą córka Zainteresowanej leczona jest laserem pulsacyjno - barwinkowym. Na początku w roku 2011 r. zabiegi były wykonywane w Ł. bez narkozy (był to jedyny szpital w Polsce, który dysponował takim laserem), córka była wtedy hospitalizowana 3 dni. Jeden zabieg wykonany był przed uzyskaniem orzeczenia o niepełnosprawności, kolejne po uzyskaniu tego dokumentu.

Od 2012 r. wykonywane są one w W., na oddziale chirurgii jednego dnia, pod narkozą. Córka przyjmowana jest na oddział, rano wykonywany jest zabieg w narkozie, przewożona jest na salę pooperacyjną, gdzie jest wybudzana. Jeśli wszystko jest w porządku tego samego dnia wraca do domu. Po zabiegu jest pod kontrolą pediatry.

W roku wykonywanych jest od 5 - 8 zabiegów. Na zabiegi skierował córkę lekarz chirurg z Poradni (…). Zabieg ten ma na celu zamknięcie naczyń krwionośnych, zmniejszenie przerostu tkanek, zmniejszeniu wystąpienia ryzyka nowotworu skóry, ma także polepszyć jej życie w środowisku rówieśników, zmniejszyć ryzyko wyeliminowania z uwagi na odmienność. Córka ma bardzo rozległą m(…), umiejscowioną na prawej ręce, łącznie z dłonią, nodze, pośladkach, częściowo na klatce piersiowej i łopatce. Zabiegi laserowe te są obecnie jedyną metodą leczenia tego typu schorzeń.

Córka Wnioskodawczyni zarówno w szpitalu w Ł., jak i w Centrum (…) w W. korzysta z leczenia, nie jest w tych szpitalach rehabilitowana. Zabiegi wykonywane są w publicznych szpitalach, na podstawie skierowań do szpitala. Córka powinna być również rehabilitowana, w związku z tym, że często poddawana jest zabiegom laserowym, nie może być rehabilitowana po zabiegu przez 8 tygodni, ponieważ skóra jest nabrzmiała, naczynia limfatyczne przytkane, występuje obrzęk.

Wnioskodawczyni jeździ z córką do szpitala samochodem, który stanowi własność męża.

Na początku 2011 r. córka korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych w szpitalu w S. (odległość od miejsca zamieszkania to 30 km) przez 3 m-ce, 3 razy w tygodniu, do pierwszego zabiegu laserowego. W 2012 r. korzystała z rehabilitacji kilka razy w tym samym szpitalu. W 2013 r. córka nie była rehabilitowana z uwagi na częste zabiegi laserowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni może odpisać na córkę ulgę rehabilitacyjną na potrzeby związane z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w związku z licznymi zabiegami laserowymi, które mają na celu polepszenie stanu zdrowia?
2. Czy Zainteresowana może wystąpić o tę ulgę od roku 2011 r., czyli od roku, w którym córce zostało wydane orzeczenie o niepełnosprawności?
3. Czy dla potwierdzenia wykonania takich zabiegów wystarczą wypisy ze szpitala, karty informacyjne ze szpitala?
4. Czy jeśli córka nie korzystała z rehabilitacji w 2013 r., Zainteresowana może odliczyć ulgę w związku z leczeniem?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma prawo skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej na dojazdy na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wprawdzie córka korzystała w Łodzi i korzysta w Warszawie wyłącznie z zabiegów, które są lecznicze, ale mają one poprawić jej stan zdrowia, życia i w przyszłości uchronić od innych chorób.

W czerwcu 2011 r. po raz pierwszy zaliczono córeczkę do osób niepełnosprawnych, co uzasadnia wykonania korekty PIT-37 z roku 2011 i 2012. W związku z tym, że wysokość odliczenia stanowi kwotę stałą, niepodzielną, nieistotne jest, że niepełnosprawność została potwierdzona w czerwcu 2011 r. Oryginał kart informacyjnych bądź wypisów ze szpitala jest dokumentem podpisanym zarówno przez lekarza wykonującego zabieg, jak i przez ordynatora oddziału, w treści widnieje nazwa wykonywanego zabiegu. Dokument ten też potwierdza, że córka przebywała w celu leczenia na danym oddziale.

Ulga rehabilitacyjna jest ulgą na dojazdy na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne, córka korzysta z zabiegów, które mają na celu leczenie, jeździ na te zabiegi samochodem będącym własnością rodziców. Zasadne jest zatem skorzystanie z tej ulgi. Odległość z miejsca zamieszkania do Ł. czy W. to duże koszty, dlatego Zainteresowana uważa, że nie ma potrzeby udokumentowania tych kosztów w postaci faktur, ponieważ oczywistym jest, że koszty związane z pokonaniem kilkakrotnie w roku tej odległości znacznie przekraczają kwotę 2.280 zł. Wnioskodawczyni nie znalazła również przepisu prawnego, który regulowałby tą kwestię.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w odniesieniu do pytań nr 1, 2 i 4,
• bezprzedmiotowe – w odniesieniu do pytania nr 3.
  
  

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29–30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b–3e, 4, 4a–4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu m. in. wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art. 26 ust. 7e ww. ustawy).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika,
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego,
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
   
   

Ponieważ pytania Wnioskodawczyni dotyczą możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych od 2011 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej, należy wskazać, że przepisy w tym zakresie ulegały zmianie.

I tak w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r. - wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. - wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa lub być podatnikiem mającym na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia i być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Z uwagi na fakt, iż zarówno pojęcie zabiegu, jak i rehabilitacji nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym, koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicję słownikową oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zabieg (stosownie do definicji umieszczonej w Słowniku Języka Polskiego PWN Warszawa 2002 Red. prof. M. Szymczak) stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby).

Rehabilitacja w medycynie oznacza przywracanie sprawności fizycznej, psychicznej i społecznej (także zawodowej), utraconej wskutek schorzeń i urazów, przez stosowanie działań usprawniających. Rehabilitacja jest procesem medyczno-społecznym, którego celem jest przywrócenie człowiekowi niepełnosprawnemu utraconych funkcji w przebiegu choroby, a także wad rozwojowych i wrodzonych.

Innymi słowy rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej (taką definicję zawiera art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. 1997 r. Nr 123 poz. 776 z zm.).

Należy podkreślić, że nie wszystkie wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu, a jedynie te, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl cytowanego wyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczeniu podlegają te wydatki, które poniesione są w związku z koniecznymi przewozami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wyrażenie „zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne" zawęża w istotny sposób cel przejazdu, który upoważnia do zastosowania przedmiotowego odliczenia.

Przedstawiając stan faktyczny Zainteresowana wyraźnie wskazała, że w związku z chorobą córka jest leczona laserem pulsacyjno-barwnikowym oraz, że zarówno w szpitalu w Ł., jak i w Centrum (…) w W. córka korzysta z leczenia, nie jest w tych szpitalach rehabilitowana.

Należy wskazać, że ww. ulgą nie są objęte wydatki z tytułu używania samochodu osobowego związanego z dowozem niepełnosprawnego dziecka na leczenie szpitalne, albowiem wydatki na ten cel nie zostały wymienione w katalogu wydatków uprawniających do omawianej ulgi.

Ponieważ pytania Wnioskodawczyni dotyczą wyłącznie możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na używanie samochodu osobowego w związku z dowozem niepełnosprawnego dziecka do szpitali w W. i Ł., należy wskazać, że fakt, iż córka Zainteresowanej była rehabilitowana w szpitalu w S., pozostaje bez wpływu na możliwość skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Mając na uwadze stan faktyczny i prawny obowiązujący w wyżej wymienionym zakresie stwierdzić należy, że brak jest możliwości do dokonania odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na używanie samochodu osobowego, stanowiącego współwłasność Wnioskodawczyni, w związku z dowozem niepełnosprawnego dziecka na leczenie szpitalne. Wskazać bowiem należy, że na gruncie przedmiotowej sprawy nie została spełniona przesłanka uprawniająca do skorzystania z rzeczonej ulgi, o której mowa w ww. art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przedmiotowe przejazdy nie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Ponieważ Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za lata 2011-2013, udzielenie odpowiedzi na pytanie wymienione we wniosku jako trzecie, a tym samym i dokonanie w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawczyni, jest bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.