Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-443/13/DK
z 4 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2013 r. (data wpływu 23 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego – uzupełnionym w dniu 25 listopada 2013 r. – dotyczącej właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla określonych środków trwałych zgodnie z treścią pisma Urzędu Statystycznego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego – uzupełniony w dniu 25 listopada 2013 r. – w indywidualnej sprawie dotyczącej właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla określonych środków trwałych zgodnie z treścią pisma Urzędu Statystycznego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X Sp. z o.o. (dalej: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski w zakresie wytwarzania energii elektrycznej w elektrowniach wiatrowych.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka w przyszłości nabędzie nowe środki trwałe w postaci elektrowni wiatrowych. Spółka dokona wyboru zastosowania stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i dokona wyboru metody amortyzacji, o której mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), Spółka będzie dokonywać amortyzacji, opierając się na odpowiedzi uzyskanej z Urzędu Statystycznego dnia 28 czerwca 2013 r. (dołączony do niniejszego wniosku) zakwalifikowania środka trwałego do danej grupy.

Dodatkowo w uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, że jej intencją jest uzyskanie interpretacji w zakresie ustalenia właściwej stawki amortyzacyjnej dla określonych środków trwałych. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że Urząd Statystyczny zaliczył opisane środki trwałe do:

• Grupy 201„Budowle na terenach elektrowni” – obiekty inżynierii lądowej, które przekazują do sieci elektroenergetycznej, wytworzony w danym zespole wiatrowo-elektrycznym, prąd elektryczny, oraz
• Grupy 341 „Zespoły prądotwórcze wiatrowe” – pojedynczy zespół wiatrowo-elektryczny wraz z fundamentami, podporami, konstrukcjami wsporczymi oraz wyposażeniem specjalistycznym.

W kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego postawiono następujące pytanie.

Czy na podstawie uzyskanej odpowiedzi z Urzędu Statystycznego z dnia 28 czerwca 2013 r., w sprawie zakwalifikowania:

• zespołu wiatrowo-elektrycznego, przetwornicy, agregatu, fundamentu, podpory, konstrukcji wsporczej oraz wyposażenia specjalistycznego do grupy 346 „Zespoły prądotwórcze wiatrowe”, będzie on amortyzowany stawką 7% w skali roku?
  

• obiektów inżynierii lądowej i wodnej, obejmującego linie elektroenergetyczne, przekazujący do sieci elektroenergetycznej wytworzony w danym zespole wiatrowo-elektrycznym prąd elektryczny, będzie amortyzowany stawką 4,5 % w skali roku?

We własnym stanowisku w sprawie Wnioskodawca wskazał, że w jego ocenie na podstawie odpowiedniego zakwalifikowania do grupy środków trwałych dla zespołu wiatrowo-elektrycznego wraz z maszynami współpracującymi oraz fundamentami, podporami, konstrukcjami wsporczymi oraz wyposażeniem specjalistycznym, prawidłowo zostanie zastosowana stawka 7%, ogłoszona Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r.
(Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Natomiast dla obiektu inżynierii lądowej i wodnej, obejmującego linie elektroenergetyczne, przekazujący do sieci elektroenergetycznej wytworzony w danym zespole wiatrowo-elektrycznym prąd elektryczny będzie prawidłowo zastosowana stawka 4,5%, na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz. U. Nr 242, poz. 1622).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) – dalej: ustawa – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają – z zastrzeżeniem art. 16c – stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany składnik majtku był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany jego okres używania musi być dłuższy niż rok,
• winien być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika, że w przyszłości Spółka nabędzie środki trwałe w postaci elektrowni wiatrowych. Spółka będzie dokonywała odpisów amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i dokona wyboru metody amortyzacji, o której mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednocześnie w uzupełnieniu wniosku wskazano, że opisane we wniosku urządzenia zostały zaklasyfikowane przez Urząd Statystyczny do:

• Grupy 201 „Budowle na terenach elektrowni” – obiekty inżynierii lądowej, które przekazują do sieci elektroenergetycznej, wytworzony w danym zespole wiatrowo-elektrycznym, prąd elektryczny, oraz
• Grupy 341 „Zespoły prądotwórcze wiatrowe” – pojedynczy zespół wiatrowo-elektryczny wraz z fundamentami, podporami, konstrukcjami wsporczymi oraz wyposażeniem specjalistycznym.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że jak wskazano w uzupełnieniu wniosku, Główny Urząd Statystyczny, dokonał klasyfikacji obiektów majątku trwałego do grupy 2 i 3 Klasyfikacji Środków Trwałych [zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych KŚT (Dz. U. Nr 242, poz. 1622)], konsekwencją czego będzie ustalenie stawek amortyzacyjnych w wysokości odpowiednio:

• 4,5% dla obiektu inżynierii lądowej, przekazującego do sieci elektroenergetycznej wytworzony w danym zespole wiatrowo-elektrycznym prąd elektryczny oraz
• 7% dla zespołu wiatrowo-elektrycznego wraz z fundamentami podporami, konstrukcjami wsporczymi oraz wyposażeniem specjalistycznym.

Podkreślić przy tym należy, że interpretację indywidualną wydano wyłącznie w oparciu o zdarzenie przyszłe przedstawione przez Wnioskodawcę. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa, tut. organ podatkowy, nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania dowodowego zmierzającego do zbierania materiałów dowodowych w sposób odpowiadający dyspozycji art. 187 w związku z art. 122 Ordynacji podatkowej, w tym do oceniania dokumentów załączanych do wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.