2014.01.31 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP1/443-806/13-4/MG
z 31 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2013 r. (data wpływu 24 października 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 stycznia 2014 r. (data wpływu 7 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania złożenia kwoty do depozytu sądowego za uregulowanie zobowiązania dla zastosowania art. 89b ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania złożenia kwoty do depozytu sądowego za uregulowanie zobowiązania dla zastosowania art. 89b ustawy;

okresu, w którym Spółka będzie uprawniona do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w związku ze złożeniem kwoty do depozytu sądowego.

Pismem z dnia 3 stycznia 2014 r. (data wpływu 7 stycznia 2014 r.) uzupełniono wniosek w zakresie doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedsiębiorstwo (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą należącą w części do zadań własnych gminy polegającej na wytwarzaniu i dostarczaniu energii cieplnej. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych wpłacane są w roku 2013 w uproszczonej formie, na podstawie art. 25 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ramach prowadzonej działalności dostarczono do Spółki towary – na które została wystawiona faktura. Kwota wynikająca z tej faktury została zajęta w wyniku egzekucji komorniczej, jednocześnie kwota ta została przez Wystawiającego scedowana na inne podmioty.

Spółka nie kwestionuje istnienia zobowiązania. Jednak w wyniku wątpliwości, co do osoby wierzyciela, w związku z niepełnymi informacjami i dokumentami otrzymywanymi przez Spółkę od Wystawcy faktury, Spółka wystosowała do Sądu Rejonowego wniosek o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego. Mając na względzie przedmiot świadczenia, którym są pieniądze polskie, Spółka wraz z wnioskiem przekazała – w oparciu o art. 6932 § 2 k.p.c – na konto depozytowe Sądu sporną kwotę (w związku z powyższymi wątpliwościami) należności z tytułu dostawy towarów.

Zgodnie z art. 467 Kodeksu cywilnego poza wypadkami przewidzianymi w innych przepisach dłużnik może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego:

jeżeli wskutek okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności, nie wie, kto jest wierzycielem, albo nie zna miejsca zamieszkania lub siedziby wierzyciela;
jeżeli wierzyciel nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych ani przedstawiciela uprawnionego do przyjęcia świadczenia;
jeżeli powstał spór, kto jest wierzycielem;
jeżeli z powodu innych okoliczności dotyczących osoby wierzyciela świadczenie nie może być spełnione.

Sąd Rejonowy wydał postanowienie zezwalające Spółce na złożenie do depozytu sądowego spornej kwoty, jednak jeden z uczestników tego postępowania wystąpił z apelacją, wobec czego na dzień wystosowania niniejszego wniosku Postanowienie Sądu w tej sprawie jest nieprawomocne.

Przedłużające się przed Sądem postępowanie w sprawie złożenia depozytu, zbiegło się z upływem 150 dni od terminu płatności, określonego na wystawionej fakturze.

Przepis art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. 2011, Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) stanowi:

W przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. la stosuje się odpowiednio.
(uchylony)
W przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny oraz treść art. 89b ust. 1 ustawy o podatku VAT, za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego na fakturze, Spółka dokonała korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z faktury za dostarczone towary.

Uzupełniając wniosek Spółka wskazała, że na kwotę z tytułu dostawy towarów, będącej przedmiotem wniosku, została wystawiona przez Dostawcę nie jedna a cztery faktury (dostawy towarów odbywały się w różnych dniach od 8 do 13 lutego 2013 r.).

Komornik Sądowy zawiadomił Spółkę o dokonaniu zajęcia wierzytelności z tytułu „wszelkich rozliczeń”, na podstawie tytułu wykonawczego, tj. wyroku Sądu Rejonowego. Komornik zobowiązał Spółkę do nieuiszczania dłużnikowi należnego świadczenia i złożenia go bezpośrednio na rachunek bankowy organu egzekucyjnego.

Jednocześnie Dostawca towaru i Wystawca faktur wezwał Spółkę do dokonania zapłaty przysługującej Jemu należności bezpośrednio na rzecz innych podmiotów, określając to wezwanie jako „polecenie płatnicze”. W treści pisma powołano jednak jako podstawę przepis art. 509 k.c.

Pozostała kwota (tj. 95,6% całkowitej kwoty wynikającej z wystawionych faktur, a będąca sumą kwot poleceń złożonych przez Dostawcę i Wystawcę faktur) ze względu na wątpliwości Spółki co do osoby wierzyciela, w tej części została w dniu 11 marca 2013 r. przekazana przez Spółkę do depozytu sądowego na konto bankowe Sądu Rejonowego.

W postanowieniach umowy na dostawę towaru, zawartej z Dostawcą, ustalono, że termin płatności wynosi 14 dni od daty otrzymania faktury VAT, tj. jej wpływu na dziennik podawczy Spółki oraz uzgodniono, że za termin zapłaty przyjmuje się datę obciążenia rachunku bankowego Spółki.

Faktury za dostarczone towary wpłynęły na dziennik podawczy Spółki odpowiednio:

trzy faktury – 18 lutego 2013 r., stąd umowny termin płatności upływał 4 marca 2013 r.;

jedna faktura – 22 lutego 2013 r., stąd umowny termin płatności upływał w dniu 8 marca 2013 r.

Z uwagi, że 150 dzień (liczony od umownej daty płatności faktur) upłynął odpowiednio 1 oraz 5 sierpnia 2013 r., w rozliczeniu za sierpień 2013 r., czyli za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego zgodnie z postanowieniami umowy, Spółka dokonała korekty odliczonej kwoty podatku, wynikającej z ww. faktur.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy złożenie przez Spółkę do depozytu sądowego kwoty należności równoznaczne jest na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z uregulowaniem zobowiązania?
W związku z dokonaną korektą odliczonej kwoty podatku wynikającej z faktury za dostarczone towary, za jaki okres Spółka będzie uprawniona do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w związku ze złożeniem kwoty do depozytu sądowego?

Zdaniem Wnioskodawcy; ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „uregulowanie zobowiązania”, natomiast jak wynika z art. 470 kodeksu cywilnego „ważne złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia i zobowiązuje wierzyciela do zwrotu dłużnikowi kosztów złożenia”.

W sprawie o złożenie do depozytu sądowego sąd bada jedynie, czy zaistniała któraś ze wskazanych w art. 467 K.c. przesłanek do jego złożenia. Pewność, co do tego czy taka przesłanka wystąpiła i czy wierzyciel skutecznie zwolnił się ze zobowiązania, może wystąpić dopiero po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie depozytowej (tj. po ostatecznym rozpatrzeniu złożonego przez którąś ze stron środka zaskarżenia, od którego nie przysługuje już zwyczajny środek). Wobec czego uzyskanie prawomocnego postanowienia Sądu zezwalającego na złożenie kwoty do depozytu sądowego jest pierwszym warunkiem, aby świadczenie mogło zostać uznane za spełnione (uregulowane).

Jednak, z uwagi na okoliczność, że dłużnik nawet po uprawomocnieniu się wyroku, do czasu zażądania przez wierzyciela wypłaty złożonej sumy z depozytu sądowego, uprawniony jest do odbioru depozytu, można postawić tezę, iż dopóki uprawniony wierzyciel nie odbierze sumy depozytowej, istnieć będzie stan niepewności prawnej, co do skuteczności złożenia do depozytu sądowego.

W związku z tym istnieje duże ryzyko, iż brak odbioru przez wierzyciela sumy depozytowej jest równoznaczne z nieuregulowaniem należności przez dłużnika.

Stanowisko takie pośrednio potwierdza orzecznictwo sądów w sprawach cywilnych. W wyroku z dnia 4 kwietnia 2007 r. Sąd Najwyższy stwierdził, że „Postanowienie w przedmiocie zezwolenia dłużnikowi na złożenie przedmiotowego świadczenia do depozytu sądowego nie ma takiego charakteru. Przede wszystkim nie prowadzi ono samo przez się do wygaśnięcia zobowiązania, gdyż skutek prawny w sferze prawa materialnego wywołuje dopiero faktyczne złożenie przedmiotu do depozytu sądowego przez dłużnika i to też warunkowo – zależnie bowiem od tego czy dłużnik nie odbierze przedmiotu świadczenia (art. 469 § 2 k.c.), a także od tego czy złożenie było ważne (art. 470 k.c.), tj. czy wskazana w ustawie przyczyna upoważniająca do złożenia wystąpiła oraz czy świadczenie dłużnika jest zgodne z treścią zobowiązania”.

Natomiast Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 26 maja 2006 r., I ACa 594/06 uznał:

„ Złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego powoduje skutek definitywny w postaci uznania, iż świadczenie zostało spełnione (art. 470 k.c.) dopiero z chwilą, gdy w odrębnym procesie (w razie jego wytoczenia) sąd uzna, iż było ono ważne i skuteczne. Do tej chwili (lub do chwili żądania wydania przez wierzyciela przedmiotu z depozytu zgodnie z art. 469 § 1 k.c.) złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu powoduje tylko skutki tymczasowe.
W sytuacji gdy przedmiot świadczenia zostaje złożony do depozytu sądowego na podstawie art. 469 pkt 3 k.c., skutki (zarówno tymczasowe, jak i skutek definitywny określone w art. 470 k.c.) nie obejmują zakazu wypełnienia weksla in blanco przez jego prawnego posiadacza i dochodzenia praw z weksla na drodze sądowej na podstawie art. 485 § 2 k.p.c.”.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki, definitywny skutek złożenia świadczenia do depozytu nastąpi w dniu złożenia przez uprawnionego wierzyciela skutecznego wniosku o wypłatę depozytu (zgodnie z warunkami postanowienia w sprawie depozytowej) ze skutkiem wstecznym od dnia złożenia przez Spółkę, jako dłużnika świadczenia do depozytu sądowego.

Dzień złożenia przez uprawnionego wierzyciela skutecznego wniosku o wypłatę depozytu (zgodnie z warunkami postanowienia w sprawie depozytowej) stanowić będzie o ważności złożenia depozytu, co zgodnie z art. 470 kodeksu cywilnego określi datę spełnienia świadczenia, a datą tą będzie data złożenia przez Spółkę kwoty do depozytu sądowego.

W obliczu powyższego, w związku z dokonaną korektą odliczonej kwoty podatku VAT (na podstawie art. 89b ust. 1) uwzględniając art. 89b ust. 4 (w związku z art. 470 k.c.) po spełnieniu warunku opisanego w zdaniu powyżej, Spółka będzie uprawniona do zwiększenia kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego na fakturze, ponieważ za ten okres uprzednio dokonała korekty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Stosownie do treści art. 89a ust. 1a ustawy, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W myśl art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
(uchylony);
na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
(uchylony);
od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
(uchylony).

Stosownie do treści art. 89b ust. 1 ustawy, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W myśl art. 89b ust. 1a ustawy, przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności.

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ustawy).

W przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części (art. 89b ust. 4 ustawy).

Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 89b ust. 6 ustawy, w przypadku stwierdzenia, że podatnik naruszył obowiązek określony w ust. 1, naczelnik urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej ustala dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 30% kwoty podatku wynikającego z nieuregulowanych faktur, który nie został skorygowany zgodnie z ust. 1. W stosunku do osób fizycznych, które za ten sam czyn ponoszą odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe albo za przestępstwo skarbowe, dodatkowego zobowiązania podatkowego nie ustala się.

Na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności dostarczono do Spółki towary – na które została wystawiona faktura. Kwota wynikająca z tej faktury została zajęta w wyniku egzekucji komorniczej, jednocześnie kwota ta została przez Wystawiającego scedowana na inne podmioty.

Z uwagi na fakt, że łączna kwota wynikająca z ww. poleceń Dostawcy i Wystawcy faktur stanowiła 95,6% całkowitej kwoty wynikającej z wystawionych faktur, różnicę (tj. 4,4% całkowitej kwoty wynikającej z wystawionych faktur) Spółka uregulowała w dniu 8 marca 2013 r. na konto wskazane przez Komornika. Pozostała kwota (tj. 95,6% całkowitej kwoty wynikającej z wystawionych faktur, a będąca sumą kwot poleceń złożonych przez Dostawcę i Wystawcę faktur) ze względu na wątpliwości Spółki co do osoby wierzyciela, w tej części została w dniu 11 marca 2013 r. przekazana przez Spółkę do depozytu sądowego na konto bankowe Sądu Rejonowego.

W wyniku wątpliwości, co do osoby wierzyciela, w związku z niepełnymi informacjami i dokumentami otrzymywanymi przez Spółkę od Wystawcy faktury, Spółka wystosowała do Sądu Rejonowego wniosek o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego.

Sąd Rejonowy wydał postanowienie zezwalające Spółce na złożenie do depozytu sądowego spornej kwoty, jednak postanowienie Sądu w tej sprawie jest nieprawomocne.

Przedłużające się przed Sądem postępowanie w sprawie złożenia depozytu, zbiegło się z upływem 150 dni od terminu płatności, określonego na wystawionej fakturze.

Odnosząc się do powyższego należy stwierdzić, iż na dłużniku, który zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług jest stroną, która dokonuje korekty podatku naliczonego, ciążą obowiązki wynikające z art. 89b tej ustawy.

Jak bowiem wskazano, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze. Brzmienie art. 89b ustawy wskazuje zatem, że dłużnik w sytuacji upływu terminu 150 dni od terminu płatności faktury jest zawsze zobowiązany do korekty podatku naliczonego i nie ma możliwości kwestionowania takiej korekty, nawet jeśli posiadałby wiedzę o niespełnieniu przez wierzyciela warunków wynikających z przepisu art. 89a ustawy.

Wskazać należy, że termin „należność uregulowana” obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika.

Zgodnie z definicją zawartą w Internetowym Słowniku Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl), uregulować oznacza „uiścić jakąś należność”, z kolei umorzyć oznacza „zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych”.

Zatem, biorąc pod uwagę literalną wykładnię ww. przepisów wskazać należy, iż uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie odbywa się poprzez zaspokojenie całości lub części roszczeń wynikających z wierzytelności, wskutek uiszczenia należności, przez dłużnika bądź osobę trzecią na rzecz wierzyciela.

Mając na uwadze opisane okoliczności sprawy należy zauważyć, iż celem każdego zobowiązania cywilnoprawnego jest dążenie obu jego stron do zaspokojenia interesów wierzyciela. Zaspokojenie to wbrew pozorom może nastąpić na wiele sposobów, a nie tylko poprzez spełnienie świadczenia zgodnie z treścią stosunku prawnego. Jednym z nich jest złożenie przedmiotu zobowiązania do depozytu sądowego, które jako instytucja prawa cywilnego zostało uregulowane w przepisach proceduralnych (art. 692 - 69322 K.p.c.) oraz w przepisach materialnych (art. 467 – 470 k.c.).

Zgodnie z art. 467 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), poza wypadkami przewidzianymi w innych przepisach dłużnik może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego:

jeżeli wskutek okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności, nie wie, kto jest wierzycielem, albo nie zna miejsca zamieszkania lub siedziby wierzyciela;
jeżeli wierzyciel nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych ani przedstawiciela uprawnionego do przyjęcia świadczenia;
jeżeli powstał spór, kto jest wierzycielem;
jeżeli z powodu innych okoliczności dotyczących osoby wierzyciela świadczenie nie może być spełnione.

W myśl art. 468 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny o złożeniu przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego dłużnik powinien niezwłocznie zawiadomić wierzyciela, chyba że zawiadomienie napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody. Zawiadomienie powinno nastąpić na piśmie.

W razie niewykonania powyższego obowiązku dłużnik jest odpowiedzialny za wynikłą stąd szkodę (§ 2 ww. artykułu).

Stosownie do treści art. 469 § 1 ustawy Kodeks cywilny, dopóki wierzyciel nie zażądał wydania przedmiotu świadczenia z depozytu sądowego, dłużnik może przedmiot złożony odebrać.

Jeżeli dłużnik odbierze przedmiot świadczenia z depozytu sądowego, złożenie do depozytu uważa się za niebyłe (art. 469 § 2 cyt. ustawy).

Natomiast w myśl art. 470 ustawy Kodeks cywilny, ważne złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia i zobowiązuje wierzyciela do zwrotu dłużnikowi kosztów złożenia.

W myśl wyżej cytowanych przepisów złożenie do depozytu sądowego uważa się za ważne jeżeli przedmiot złożony odpowiada treści zobowiązania („dłużnik świadczy to co miał świadczyć”) oraz jeżeli zostanie spełniony przynajmniej jeden z warunków wymienionych w art. 467 k.c. np. jeżeli z powodu innych okoliczności dotyczących osoby wierzyciela świadczenie nie może być spełnione.

Zgodnie z art. 6932 § 1 i § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. nr 43, poz. 296 z późn. zm.) złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego może być dokonane dopiero po uzyskaniu zezwolenia sądu. Jeżeli jednak przedmiotem świadczenia są pieniądze polskie, złożenie do depozytu może być dokonane również przed uzyskaniem zezwolenia sądu. W takim wypadku dłużnik powinien równocześnie ze złożeniem pieniędzy zgłosić wniosek o zezwolenie na złożenie do depozytu. W razie uwzględnienia tego wniosku złożenie do depozytu uważa się za dokonane w chwili, w której rzeczywiście nastąpiło.

Jak stanowi art. 69311 § 1 i § 2 K.p.c. na żądanie dłużnika sąd zwróci mu depozyt, jeżeli wierzyciel nie zażądał wydania depozytu. Jeżeli wniosek dłużnika o zwrot depozytu i wniosek wierzyciela o wydanie zostały zgłoszone równocześnie, sąd postanowi wydać depozyt wierzycielowi.

W razie złożenia depozytu na skutek orzeczenia sądu lub innego organu, depozyt nie może być zwrócony dłużnikowi bez zezwolenia sądu lub innego organu, który wydał to orzeczenie, chyba że z orzeczenia wynika co innego (art. 69312 K.p.c.).

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, iż w sytuacji przedstawionej we wniosku nastąpiło uregulowanie należności, bowiem w przedmiotowej sytuacji dłużnik (tj. Wnioskodawca) wpłacił kwotę należności do depozytu sądowego na podstawie postanowienia sądu, a ponadto wierzyciel posiada wiedzę o skutecznym złożeniu należności do depozytu sądowego, skoro uczestniczył w sporze sądowym. Zatem złożenie do depozytu sądowego zabezpieczenia przedmiotu świadczenia, tj. kwot niezapłaconych Wierzycielowi faktur wywołuje takie same skutki jak spełnienie świadczenia i stanowi uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym w sytuacji przedstawionej we wniosku poprzez złożenie przez Spółkę należności do depozytu sądowego nastąpiło częściowe uregulowanie należności. Złożenie do depozytu sądowego zabezpieczenia przedmiotu świadczenia, tj. kwot niezapłaconych Wierzycielowi faktur wywołuje takie same skutki jak spełnienie świadczenia i stanowi uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie. Tym samym złożenie do depozytu sądowego w dniu 11 marca 2013 r. części należności stanowiło jej uregulowanie. Skoro więc nastąpiło uregulowanie należności, w tym przypadku w wyniku zaspokojenia wierzyciela poprzez wpłatę zabezpieczenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego, to brak było podstaw do dokonania w trybie art. 89b ust. 1 ustawy korekty odliczonego podatku naliczonego w rozliczeniu za miesiąc sierpień 2013 r.

Należy jednak zwrócić uwagę, iż w sytuacji wycofania przedmiotu depozytu przez Wnioskodawcę, a więc w sytuacji nieuregulowania należności stosowna korekta w oparciu o uregulowania art. 89b ust. 1 winna być dokonana.

Mając na uwadze okoliczności faktyczne sprawy oraz dokonaną przez organ ocenę prawną stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pyt. nr 1, Organ stwierdza, iż dokonanie oceny stanowiska w zakresie możliwości zastosowania art. 89 ust. 4 ustawy, tj. w zakresie pytania nr 2 jest bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin