Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-844/13-7/SJ
z 5 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z 2 września 2013 r. (data wpływu 5 września 2013 r.) uzupełnionym pismem z 18 listopada 2013 r. (data wpływu 21 listopada 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupów na rzecz trampkarzy zgodnie ze strukturą ustaloną na dany rok – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupów na rzecz trampkarzy zgodnie ze strukturą ustaloną na dany rok. Wniosek został uzupełniony 21 listopada 2013 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

„A” S.A. (dalej Spółka) prowadzi działalność w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej oraz jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka nie działa w celu osiągnięcia zysku a ceny usług świadczonych przez Spółkę mają zapewnić jedynie pokrycie kosztów funkcjonowania Spółki. 100% akcji Spółki posiada gmina miejska. Spółka jest również klubem sportowym w rozumieniu ustawy z dnia 25 czerwca 2010 roku o sporcie. Spółka posiada sekcję piłki noż- - I zespołu (grającego w II lidze),

• II zespołu (rezerwy I zespołu), juniorów starszych – rocznik 1995-1996, juniorów młodszych – rocznik 1997-1998, trampkarzy – rocznik 1999, trampkarzy – rocznik 2000, młodzików – rocznik 2001, młodzików – rocznik 2002-2003 oraz dzieci z grup selekcyjnych 2003 i młodsze.
  
  

Zgodnie z uchwałą „P” w sprawie warunków uzyskania licencji dla klubów II ligi, Spółka zmuszona jest posiadać: I zespół piłki nożnej oraz co najmniej 4 drużyny młodzieżowe w wieku 12-19 lat. W klubie przyjęte jest, że warunek ten spełniają drużyny juniorów starszych i młodszych oraz dwie drużyny trampkarzy (razem 4 drużyny). Pozostałe zespoły są prowadzone na zasadzie dobrowolności oraz w celu szkolenia młodych zawodników, którzy być może kiedyś staną się podstawą I zespołu seniorskiego. Oprócz drużyn, które są niezbędne, aby klub mógł rozgrywać mecze piłki nożnej i czerpać z tego tytułu przychody opodatkowane podatkiem VAT (sprzedaż biletów, reklama) Spółka posiadając odpowiednią bazę sportową, prowadzi zajęcia nauki gry w piłkę nożną dla dzieci i młodzieży w wieku od lat 4 do 11. Urząd Statystyczny zakwalifikował „prowadzenie szkoleń w piłkę nożną dla dzieci i młodzieży przez pracowników zatrudnionych przez właściciela, dzierżawcę obiektu sportowego” jako PKWiU 93.11.10.0 „Usługi związane z działalnością obiektów sportowych”. Zajęcia te są odpłatne a uczęszczają na nie dzieci z grup selekcyjnych oraz młodzicy i trampkarze (trampkarze są drużynami niezbędnymi).

Dodatkowo Spółka posiada obiekty sportowo-rekreacyjne takie jak: hala widowiskowo -sportowa, stadion, boiska sportowe, korty tenisowe, baseny odkryte, krytą pływalnię, gabinety odnowy biologicznej i rehabilitacji, które udostępnia odpłatnie stowarzyszeniom sportowym, firmom oraz mieszkańcom miasta i okolic. Zgodnie z klasyfikacją GUS przeważający rodzaj działalności Spółki to 93.11.Z – działalność obiektów sportowych.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że na rzecz trampkarzy nabywane są m.in. stroje sportowe, sprzęt sportowy, środki medyczne, woda do picia, usługi transportu na mecze, opieka medyczna.

Na mecze, które są rozgrywane przez trampkarzy, nie są sprzedawane bilety wstępu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy można odliczyć podatek VAT naliczony od zakupów na rzecz trampkarzy zgodnie ze strukturą ustaloną na dany rok?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek VAT od zakupów na rzecz trampkarzy grających w ramach grup młodzieżowych, może być odliczony na podstawie struktury jaką posiada Spółka w danym roku.

Pomimo, że przychody ze sprzedaży usług dla trampkarzy (opłaty za udział w zajęciach) są zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 32, istnienie tych grup jest jednak niezbędne do funkcjonowania I zespołu i rozgrywania meczów piłki nożnej, które są opodatkowane podatkiem VAT. Zdaniem Spółki, podatek VAT od zakupów na rzecz trampkarzy grających w ramach grup młodzieżowych może być odliczony na podstawie struktury jaką posiada Spółka w danym roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl 86 ust. 1 ustawy – w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

– uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Ponadto, w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy – obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z powyższego wynika, że odliczyć można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika.

W myśl art. 90 ust. 1 ustawy – w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 – art. 90 ust. 2 ustawy.

Proporcję, o której mowa w ust. 2 – na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy – ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W świetle art. 90 ust. 4 ustawy – proporcję, o której mowa w ust. 3 określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Natomiast – art. 90 ust. 5 ustawy – do obrotu, o którym mowa w ust. 3 nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Przepis art. 90 ust. 6 ustawy stanowi, że do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30 000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu. Przepis ten stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna (art. 90 ust. 8 ustawy).

Na mocy art. 90 ust. 9 ustawy – przepis ust. 8 stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna.

Stosownie natomiast do zapisu art. 90 ust. 10 ustawy – w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

1. przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
2. nie przekroczyła 2% – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.
   
   

Dokonując odliczenia podatku naliczonego w trakcie roku podatkowego w odniesieniu do zakupów związanych z tzw. działalnością mieszaną, odliczeniu podlega jedynie część podatku naliczonego. Część tę oblicza się mnożąc wartość podatku naliczonego związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, którego nie da się przypisać do jednego rodzaju sprzedaży (opodatkowanej lub zwolnionej), przez wyliczony według wyżej opisanych zasad współczynnik sprzedaży z poprzedniego roku podatkowego.

Po zakończeniu danego roku podatkowego podatnik wykonujący czynności w związku, z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku, z którymi takie prawo nie przysługuje, obowiązany jest do obliczenia realnej proporcji sprzedaży dla tego roku. Wskaźnik ten posłuży w kolejnym roku do bieżącego wstępnego rozliczania podatku VAT wynikającego z faktur dokumentujących zakupy, a także do sporządzenia rocznej korekty podatku naliczonego, odliczonego wstępnie na podstawie struktury z roku poprzedniego.

Kwota podatku naliczonego do odliczenia ustalona na podstawie proporcji wyliczonej przy zastosowaniu wyżej wskazanych zasad, nie jest jednak ostateczna.

Stosownie bowiem do art. 91 ust. 1 ustawy – po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Na mocy art. 91 ust. 2 ustawy – w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Obowiązek dokonywania korekt w ciągu 10 lat, o którym mowa w ust. 2, nie dotyczy opłat rocznych pobieranych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste; w przypadku tych opłat przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio (art. 91 ust. 2a ustawy).

Korekty, o której mowa w ust. 1 i ust. 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy (art. 91 ust. 3 ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej oraz jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jest klubem sportowym w rozumieniu ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie, będąc jednocześnie spółką, w której 100% akcji posiada gmina miejska. Spółka nie działa w celu osiągnięcia zysku a ceny usług świadczonych przez Spółkę mają zapewnić jedynie pokrycie kosztów funkcjonowania Spółki. Spółka posiada sekcję piłki nożnej składającą się z: I zespołu (grającego w II lidze); II zespołu (rezerwy I zespołu), juniorów starszych – rocznik 1995-1996, juniorów młodszych – rocznik 1997-1998, trampkarzy – rocznik 1999, trampkarzy – rocznik 2000, młodzików – rocznik 2001, młodzików – rocznik 2002-2003 oraz dzieci z grup selekcyjnych 2003 i młodsze. Zgodnie z uchwałą „P” w sprawie warunków uzyskania licencji dla klubów II ligi, Spółka zmuszona jest posiadać: I zespół piłki nożnej oraz co najmniej 4 drużyny młodzieżowe w wieku 12-19 lat. W klubie przyjęte jest, że warunek ten spełniają drużyny juniorów starszych i młodszych oraz dwie drużyny trampkarzy (razem 4 drużyny). Pozostałe zespoły są prowadzone na zasadzie dobrowolności oraz w celu szkolenia młodych zawodników, którzy być może kiedyś staną się podstawą I zespołu seniorskiego. Oprócz drużyn, które są niezbędne, aby klub mógł rozgrywać mecze piłki nożnej i czerpać z tego tytułu przychody opodatkowane podatkiem VAT (sprzedaż biletów, reklama) Spółka posiadając odpowiednią bazę sportową, prowadzi zajęcia nauki gry w piłkę nożną dla dzieci i młodzieży w wieku od lat 4 do 11.

Na rzecz trampkarzy nabywane są m.in. stroje sportowe, sprzęt sportowy, środki medyczne, woda do picia, usługi transportu na mecze, opieka medyczna. Na mecze, które są rozgrywane przez trampkarzy, nie są sprzedawane bilety wstępu.

Jak wskazał Zainteresowany, przychody ze sprzedaży usług dla trampkarzy (opłaty za udział w zajęciach) są zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 32 ustawy, a na mecze tego zespołu nie są sprzedawane bilety.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby zakupywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W omawianej sprawie warunki uprawniające do odliczenia nie zostały spełnione, gdyż towary i usługi nabywane na rzecz drużyny trampkarzy nie są związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Bowiem poniesionych wydatków nie można nawet w sposób pośredni powiązać z funkcjonowaniem I zespołu, dla którego trampkarze stanowią w przyszłości uzupełnienie kadry. Wymienione wydatki mają charakter bieżących wydatków związanych z funkcjonowaniem tego zespołu w danym momencie.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy nabywane i towary na rzecz drużyny trampkarzy służą Wnioskodawcy do wykonywania czynności zwolnionych od podatku do towarów i usług, to Spółka nie ma w ogóle prawa do odliczenia podatku VAT od tych zakupów.

Reasumując, Spółka nie może odliczyć podatku VAT naliczonego od zakupów na rzecz trampkarzy zgodnie ze strukturą ustaloną na dany rok, bowiem nabywane przez nią towary i usługi służą tylko do wykonywania czynności zwolnionych od podatku VAT.

Tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Dotyczy to w szczególności określenia, czy przychody ze sprzedaży usług dla trampkarzy (opłaty za udział w zajęciach) korzysta ze zwolnienia od podatku VAT – przyjęto to za element stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że wniosek w pozostałym zakresie rozpatrzony zostanie odrębnymi interpretacji indywidualnymi.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.