• określenia podstawy opodatkowania przekazywanych nakładów jako kwot netto z wszystkich faktur zakupowych dotyczących budowy tras i rozbudowy budynku oraz określenia podstawy opodatkowania użyczonego sprzętu narciarskiego jako kwota netto z faktury zakupowej dokumentującej zakup sprzętu narciarskiego
  
• prawa do odliczenia podatku VAT zawartego w fakturach zakupowych dotyczących zakupu sprzętu do utrzymania tras.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany odpowiednio w art. 7 i art. 8 ustawy.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Stosownie do zapisu zawartego w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ww. ustawy w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z cyt. wyżej przepisów art. 7 ust. 1 i ust. 8 wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a następnie w stanie „nieprzetworzonym” odsprzedaje go swojemu kontrahentowi. Zarówno przepisy cyt. ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie regulują zagadnienia odsprzedaży, towaru. Uznaje się, iż odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT. W rezultacie w obu ww. przypadkach dostawy ostateczne obciążenie podatkiem VAT spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów lub ich części składowych,
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Ze świadczeniem usługi mamy do czynienia również w sytuacji gdy podatnik dokonuje czynności działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej. Wówczas przyjmuje się, że dla celów podatku od towarów i usług podatnik (zleceniobiorca) sam nabył usługę od faktycznego wykonawcy, a następnie wyświadczył tę usługę zleceniodawcy. Powyższe wynika wprost z przepisu art. 8 ust. 2a ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z cyt. przepisem w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Wskazany wyżej przepis jest dosłownym odzwierciedleniem unijnej regulacji w tym zakresie. Normą prawną, na której się wzorowano dokonując implementacji był art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi natomiast art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca realizuje projekt współfinansowany z Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 r. pn. „...” Wnioskodawca jest beneficjentem i liderem projektu. Partnerami projektu są 3 gminy wchodzące w skład powiatu (Wnioskodawcy). W dniu 10 lutego 2012 r. podpisano umowę partnerską między Wnioskodawcą a gminami: S., K., D.. Ogólny koszt inwestycji to: 2 695 000,00 zł dofinansowanie z RPO stanowi kwota 1 778 174,34, natomiast kwota 916 825,66 stanowi udział własny beneficjenta, którym jest powiat. Na ten udział własny składają się: kwota 458 412,83 środki własne Wnioskodawcy i 458 412,83 środki gmin partnerów (3 gmin). Każda z gmin – partnerów wpłaci więc na konto Wnioskodawcy po 152 804,28 zł. tytułem wkładu (w formie dotacji celowej). Wpłacone wkłady partnerów będą kwotą brutto – tak określono w umowie z partnerami.

Całość zadania będzie realizował beneficjent środków RPO, czyli lider projektu - Powiat. Całość dofinansowania z RPO otrzyma Powiat. On będzie wykonywał inwestycje, począwszy od projektu, poprzez zamówienia publiczne, po wyłonienie wykonawców, podpisanie umów oraz rozliczenie i odbiór inwestycji. Wszystkie faktury zakupu będą wystawione na Wnioskodawcę – lidera projektu. Wnioskodawca odpowiada bezpośrednio za zapewnienie trwałości projektu, co wynika z podpisanej umowy RPO z dnia 21 grudnia 2012 r. Stroną realizującą i jedynym beneficjentem tej umowy jest Wnioskodawca.

W ramach projektu zrealizowane zostaną następujące zadania:

1. Wykonanie tras narciarskich wraz z parkingami przy trasach . W ramach tego zadnia do kosztów inwestycji – wykonania tras zalicza się koszty opracowania studium wykonalności, koszty nadzoru inwestorskiego, koszty budowy oraz koszty promocji projektu. Po zakończeniu budowy tras narciarskich nakłady zostaną przekazane w całości gminom – parterom projektu. Klucz podziału nakładów: proporcja: powierzchnia tras w danej gminie do całej powierzchni wykonanych tras. Na ewidencji powiatu nie pozostanie żadna część nakładów związanych z budową tras i rozbudową budynku. Całość nakładów zostanie przekazana gminom – partnerom.
2. Rozbudowa istniejącego budynku zlokalizowanego na stadionie piłkarskim KS Z. - należącego do gminy K. (partnera projektu). Koszt tej rozbudowy planuje się na kwotę 780.000,00 zł. Koszty te obejmują koszty opracowania dokumentacji projektowej zarówno rozbudowy budynku jak i budowy tras narciarskich wraz z parkingami. Wnioskodawca będzie realizował to zadanie jako inwestor na podstawie przeniesienia decyzji oraz prawa do dysponowania działkami na cele budowlane. Po zakończeniu inwestycji powiat przekaże nieodpłatnie dokumentem PT poniesione nakłady na własność gminy K. Właścicielem rozbudowanego obiektu będzie gmina K. i będzie ona zobowiązana do utrzymania trwałości tego zakresu infrastruktury w okresie tzw. trwałości projektu czyli 5 lat licząc od dnia ostatecznego zakończenia i rozliczenia projektu.
3. Zakup sprzętu narciarskiego – Wnioskodawca zakupi w całości sprzęt narciarski, który następnie przekaże w opiekę partnerom na podstawie umowy użyczenia. Umowa użyczenia zostanie zawarta na co najmniej 5 lat od dnia ostatecznego zakończenia i rozliczenia projektu. Sprzęt będzie stanowił jednak własność Wnioskodawcy i będzie figurował w księgach rachunkowych Wnioskodawcy. Gminy – partnerzy będą zobowiązani do całorocznego przesyłania informacji o wynikach inwentaryzacji w zakresie sprzętu użyczonego. Powiat w ramach swojej inwentaryzacji będzie maił zagwarantowany dostęp do użyczonego sprzętu, tak by można było zinwentaryzować.
4. Zakup sprzętu do utrzymania tras narciarskich czyli 2 skuterów i 1 ratraka. Ten sprzęt pozostanie własnością powiatu. Nie będzie przekazany gminom – partnerom projektu. Będzie figurował w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.
   
   

Na tle przedstawionego opisu sprawy, pojawiły się wątpliwości Wnioskodawcy czy przekazanie przez Wnioskodawcę nieodpłatnie dokumentem PT gminom – partnerom nakładów poniesionych zarówno na budowę tras jak i na rozbudowę istniejącego budynku (własność gminy K.) oraz czy oddanie partnerom w bezpłatne użyczenie sprzętu narciarskiego będzie opodatkowane podatkiem VAT.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy zauważyć, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy dana czynność podlega opodatkowaniu, nie jest istotna nazwa zastosowana przez dostawcę towarów czy świadczącego usługę dla wykonywanej czynności, lecz najistotniejsze jest to, czym dana czynność jest w rzeczywistości i jakie skutki wywiera na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie pokrywa koszty świadczenia czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

W istocie okoliczność, czy transakcja została dokonana po cenie niższej, czy też wyższej od kosztu świadczenia, nie ma znaczenia dla zakwalifikowania transakcji jako „transakcji odpłatnej” w rozumieniu art. 5, bowiem to ostatnie pojęcie wymaga wyłącznie istnienia bezpośredniego związku między dostawą towarów lub świadczeniem usług, a świadczeniem wzajemnym rzeczywiście otrzymanym przez podatnika.

W związku z faktem, że partnerzy projektu na podstawie zawartej z Wnioskodawcą umowy partnerstwa określającej zakres współpracy będą wnosili wkład własny, mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług przez Wnioskodawcę na rzecz partnerów projektu na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT.

W następnej kolejności należy zauważyć, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Zauważyć również należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Kwestią podlegającą ocenie w niniejszej sprawie jest uznanie przedmiotowych świadczeń (tj. przekazania nakładów, użyczenia sprzętu narciarskiego) za odpłatne bądź nieodpłatne. Należy w tym miejscu podkreślić, że aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy dostawcą towarów lub usługodawcą a odbiorcą, a w zamian za wykonanie świadczenia powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem i przekazanym za nie wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest dana czynność, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz dokonującego dostawę lub świadczącego usługę.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do czynności przekazania przez Wnioskodawcę partnerom nakładów poniesionych na ich nieruchomościach zauważyć należy, że zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do treści art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Z treści § 2 cyt. przepisu wynika natomiast, iż częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. W myśl § 3 powołanej normy przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z powyższych przepisów wynika, iż co do zasady, grunt jest zawsze odrębnym przedmiotem własności, natomiast budynki trwale z gruntem związane, co do zasady, stanowią części składowe takich gruntów. Jeżeli zatem ktoś wybuduje trwale związany z gruntem budynek na cudzym gruncie, budynek staje się własnością właściciela gruntu, a budowniczy budynku będzie tylko właścicielem nakładów poniesionych na wzniesienie obiektu. Wyjątek stanowi przypadek, kiedy na oddanym w użytkowanie wieczyste gruncie, użytkownik wieczysty wzniósł budynki zgodnie z umową. Zatem z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli, ewentualnie ulepszenie i modernizacja istniejących budynków lub budowli posadowionych na cudzym gruncie) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. W konsekwencji podmiot, który poniósł nakłady na nieruchomość, nie może ich sprzedać. Niemniej jednak ma on pewne prawo do nakładów, które może przenieść na rzecz innego podmiotu.

Biorąc pod uwagę opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego Organ stwierdza, że skoro w ustawie o VAT określono, iż przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, to sprzedaż nakładów poniesionych na obcym gruncie jest świadczeniem na rzecz właściciela. Nakład jest prawem majątkowym, który może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Odpłatnością za ww. świadczenie jest kwota, którą w formie wkładu własnego zobowiązani są uiścić poszczególni partnerzy projektu (gminy).

Zatem otrzymane przez Wnioskodawcę kwoty z tytułu wkładu własnego partnerów w realizowanym przedsięwzięciu stanowią wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu przekazania nakładów na budowę tras biegowych jak i rozbudowę budynku, wobec tego mamy do czynienia z usługą realizowaną w zamian za świadczenie pieniężne.

Zbycie nakładów poniesionych na cudzym gruncie lub rozbudowę cudzego budynku należy zaliczyć do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż dochodzi w tym przypadku do przeniesienia prawa majątkowego. Przedmiotem czynności opodatkowanej będzie usługa, którą można określić jako rozliczenie nakładów na nieruchomości.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego, zgodnie z którym przekazanie nieodpłatnie partnerom nakładów poniesionych na budowę tras i rozbudowę budynku jest opodatkowane podatkiem VAT, należało uznać za prawidłowe, jednakże w oparciu o inną podstawę prawną niż wskazana przez Wnioskodawcę.

Odnośnie stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego opodatkowania podatkiem VAT oddania partnerom w „bezpłatne użyczenie” sprzętu narciarskiego należy zauważyć, iż umowa użyczenia jest z natury umową nieodpłatną, bowiem zgodnie z art. 710 ustawy Kodeks cywilny przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w ramach projektu partnerskiego Wnioskodawca jako lider projektu dokona zakupu sprzętu narciarskiego, który następnie przekaże w opiekę partnerom na podstawie umowy użyczenia. Sprzęt będzie stanowił własność Wnioskodawcy i będzie figurował w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.

Istotnymi cechami umowy użyczenia są dwa elementy: oddanie rzeczy do używania na pewien czas oraz nieodpłatność. Jednakże jeśli pojawia się jakakolwiek płatność związana z użytkowaniem rzeczy oddanej w używanie, to na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług umowa ta przestaje być umową nieodpłatną i staje się czynnością odpłatną, a więc jako taka podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Taka sytuacja będzie miała miejsce w przedmiotowej sprawie, bowiem Wnioskodawca w ramach umowy partnerskiej zakupi sprzęt narciarski, jednakże część kosztów zakupu zostanie pokryta z wkładów własnych partnerów projektu. Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że nie można określić jakie konkretnie elementy powstałej infrastruktury i jakie środki trwałe (sprzęt) będą sfinansowane z dotacji a jakie z wkładów partnerów.

Zatem wydanie sprzętu narciarskiego, zakupionego w ramach realizacji projektu, który będzie stanowić własność Wnioskodawcy i będzie figurował w jego księgach rachunkowych, tym Gminom na okres 5 lat nie będzie czynnością nieodpłatną. W sytuacji gdy partnerzy wnoszą wkład (udziały) nie można będzie mówić o zawarciu nieodpłatnej umowy użyczenia.

W konsekwencji, w ocenie Organu oddanie partnerom projektu sprzętu narciarskiego nie będzie można potraktować jako czynności nieodpłatnej, a wydanie tego sprzętu będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust.1 ustawy o VAT.

Tym samym prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w myśl którego czynność oddania partnerom sprzętu narciarskiego będzie opodatkowana podatkiem VAT.

Przechodząc do oceny stanowiska Wnioskodawcy odnośnie wątpliwości dotyczących określenia podstawy opodatkowania przekazywanych nakładów oraz sprzętu narciarskiego należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 30 ust. 3 ustawy o VAT obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Od 1 stycznia 2014 r. art. 1 pkt 24 ustawy z 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r., poz. 35) wprowadzono do porządku prawnego art. 29a zawierający przepisy dotyczące podstawy opodatkowania w podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści wskazanego art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119, oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Art. 29a ust. 6 ustawy o VAT stanowi, że podstawa opodatkowania obejmuje, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku (ust. 1), koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy (ust. 2).

W świetle art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 ze zm.), w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Zgodnie z nową zasadą ogólną podstawą opodatkowania powinno być wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną, lub którą usługodawca otrzyma z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze związanymi bezpośrednio z ceną towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że w sytuacji gdy podatnik, w związku z konkretną dostawą towarów lub świadczeniem usług, otrzymuje dofinansowanie (dotację, subwencję), stanowiące dopłatę do ceny towaru lub usługi, tego rodzaju dofinansowanie stanowi obok ceny, uzupełniający ją element podstawy opodatkowania z tytułu danej dostawy lub świadczenia. Przesłanką mającą podstawowe znaczenie przy ocenie czy dotacja, subwencja (dopłata) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest stwierdzenie, czy są dokonywane w celu sfinansowania całości lub części dostawy towarów lub świadczenia usług, czy też służą bardziej ogólnemu dofinansowaniu działalności. Kryterium uznania dotacji za zwiększającą obrót stanowi zatem stwierdzenie, że dotacja dokonywana jest w celu sfinansowania konkretnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast dotacje nie dające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie stanowią obrotu w rozumieniu przepisu art. 29a powołanej wyżej ustawy o VAT, czyli nie zwiększają podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego pozwala stwierdzić, że otrzymana przez Wnioskodawcę dotacja z Regionalnego Programu Operacyjnego na realizowany projekt – zadanie inwestycyjne posiada cechy dotacji mającej bezpośredni wpływ na cenę usług świadczonych przez Wnioskodawcę w zakresie przekazania nakładów inwestycyjnych oraz przekazania w opiekę partnerom całości sprzętu narciarskiego zakupionego w ramach realizowanego projektu.

Wnioskodawca wskazał, że dotacja jest na cały projekt, nie ma podziału jakie usługi i towary będą finansowane z dotacji z RPO, a jakie z wkładów partnerów. W konsekwencji nie można więc określić jakie konkretnie elementy powstałej infrastruktury i jakie środki trwałe (sprzęt) będą sfinansowane z dotacji a jakie z wkładów partnerów. Otrzymana dotacja RPO powoduje, że partnerzy płacą mniejszą wartość wkładu własnego, bez otrzymanej dotacji projekt nie byłby realizowany.

Powyższe wskazuje zatem, że występuje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy przekazywaną z RPO dotacją, a świadczeniem wzajemnym realizowanym na rzecz partnera w zamian za wynagrodzenie w postaci wkładu (udziału), którego zmniejszenie powoduje otrzymana dotacja.

W omawianej sprawie w kontekście świadczonych usług tj. proporcjonalnie przekazywanych partnerom projektu nakładów poniesionych na budowę tras jak i rozbudowę istniejącego budynku oraz przekazania w opiekę sprzętu narciarskiego, wynagrodzeniem czyli zapłatą otrzymaną od usługobiorcy będzie wartość wpłaconego na konto Wnioskodawcy wkładu własnego każdego z partnerów oraz otrzymana dotacja w zakresie w jakim stanowi ona dopłatę do ceny świadczonych na rzecz partnerów usług (różnica między wkładem partnera a wartością świadczonych na jego rzecz usług). Obie te należności stanowią bowiem element podstawy opodatkowania.

Istotny z punktu widzenia określenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest przepis art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 385 ze zm.), który stanowi, że ceną jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

Zasadą zatem jest, że w ramach ustalonych cen zawarty jest już podatek od towarów i usług, jeżeli dana transakcja podlega temu podatkowi, chyba że strony w umowie wyraźnie wskażą inaczej. W tak skonstruowanej cenie zawiera się zatem podstawa opodatkowania (tzw. wartość netto) oraz podatek. Jeżeli zatem strony opodatkowanej transakcji określiły jej cenę (wynagrodzenie za świadczoną usługę), bez wskazania, że jest to wartość netto, do której należy doliczyć VAT, uznać zawsze należy, że jest to cena zawierająca w sobie tenże podatek (tzw. wartość brutto), w ramach której należny podatek można ustalić tzw. rachunkiem „w stu”.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz zacytowane przepisy stwierdzić, że w opisanej we wniosku sytuacji podstawą opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz partnerów usług tj. przekazania nakładów na budowę tras biegowych jak i rozbudowę budynku oraz przekazania w opiekę sprzętu narciarskiego, będzie otrzymana przez Wnioskodawcę zapłata stanowiąca określony umową wkład własny partnerów włącznie z otrzymaną dotacją w zakresie w jakim wpływa ona na cenę (wartość) świadczonych usług. Przy czym zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy podstawa opodatkowania nie obejmuje kwoty podatku.

Tym samym nie jest prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy:

• do pytania drugiego, zgodnie z którym, w przytoczonym w poz. 69 w pkt 2 pytaniu podstawą opodatkowania (obrotem) przy przekazaniu nakładów będzie wartość netto tych nakładów (suma kwot netto z wszystkich faktur zakupowych dotyczących budowy tras i rozbudowy budynku)
• do pytania trzeciego, zgodnie z którym podstawą opodatkowania będzie wartość netto użyczanego sprzętu (kwota netto z faktury zakupowej dokumentującej zakup sprzętu narciarskiego)

bowiem podstawą opodatkowania jest wszystko co stanowi zapłatę (w tym przypadku wkład własny i otrzymana dotacja w części w jakiej stanowi dopłatę do ceny świadczonych usług).

Jednocześnie ustosunkowując się do wątpliwości Wnioskodawcy przedstawionych w pytaniu czwartym wskazać, należy, że udziały wpłacane przez partnerów (3 wymienione wyżej gminy) będą w sytuacji opisanej we wniosku zapłatą za usługi (tj. przekazania nakładów na budowę tras biegowych i rozbudowę budynku oraz udostępniania sprzętu narciarskiego) jakie Wnioskodawca świadczy na rzecz partnerów.

Należy zauważyć, że zgodnie z zasadą swobody umów – wyrażoną w art. 353¹ Kc – strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Tak więc strony mogą dowolnie ustalać łączące je stosunki, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Przedstawiając opis zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, że w umowach z partnerami określono, że wpłacone wkłady partnerów będą kwotą brutto.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że jeśli z zawartej umowy rzeczywiście wynika, że kwota stanowiąca wynagrodzenie za wykonanie przedmiotu umowy, jest kwotą brutto czyli zawierającą podatek VAT, tj. nabywca – partner w każdym przypadku zapłaci wykonawcy – liderowi realizującemu zadania inwestycyjne, taką samą umówioną kwotę, to wynagrodzenie z tytułu ww. czynności jest kwotą brutto, w której to kwocie mieści się wartość netto oraz ewentualny podatek VAT.

Reasumując wskazać należy, że w okolicznościach przedstawionych w niniejszym wniosku wykonanie przedmiotu umowy łączącej Wnioskodawcę z partnerami stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przy czym kwota wkładu własnego partnerów (udziały wpłacone na konto Wnioskodawcy) stanowiąca wynagrodzenie za wykonanie przedmiotu umowy stanowi wartość brutto bowiem tak wynika z umowy pomiędzy stronami.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania udziałów wpłacanych przez partnerów wyjaśnić należy, że podlegają one opodatkowaniu jednakże wyłącznie jako zapłata za świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz partnerów usługi, co już organ omówił powyżej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy do pytania czwartego, zgodnie z którym:

• udziały wpłacane przez partnerów będą opodatkowane podatkiem VAT
• podstawą opodatkowania będzie kwota wpłaconych udziałów pomniejszona o kwotę podatku VAT

co do zasady jest prawidłowe.

Przechodząc natomiast do następnej kwestii podniesionej we wniosku tj. prawa Wnioskodawcy do odliczenia podatku naliczonego, stosowanie do treści wspomnianego na wstępie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust.4.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit a) ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., nadanym art. 1 pkt 38 ww. ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

System odliczeń podatku oznacza całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od obciążeń z tytułu VAT zapłaconego lub należnego (do zapłaty) w prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia, że jakakolwiek działalność gospodarcza, bez względu na jej cel oraz rezultat, o ile sama jest opodatkowana VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny. Pozwala to na zachowanie zasady potrącalności, która powinna być na gruncie ustawy o VAT rozumiana możliwie najszerzej. Oznacza to, że zawsze ma ona zastosowanie przy nabyciu towarów dokonanym z zamiarem wykorzystania ich w działalności opodatkowanej.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każde nabycie towarów i usług, przeznaczonych do przyszłego wykorzystania ich dla czynności opodatkowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej bez względu na to jakie faktycznie będą efekty tej działalności, należy uznać w momencie jego dokonania za związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

W każdym więc przypadku należy dokonać oceny, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo - prawne było wykonywanie czynności opodatkowanych. Z ogólnie przyjętej definicji „zamiaru” wynika, że jest to projekt, plan czy intencja zrealizowania czegoś. Istotą zamiaru są intencje jakie przyświecają dokonywanym czynnościom, jak i cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności.

Zatem, jeśli towary i usługi, przy nabyciu których naliczono podatek, są (mają być) wykorzystywane w całości do prowadzenia działalności opodatkowanej, wówczas podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku.

Jak już wskazano wyżej u Wnioskodawcy wystąpi związek nabywanych towarów i usług, o których mowa w pkt 1, 2 i 3 opisu zdarzenia przyszłego (służących wykonaniu tras narciarskich wraz z parkingami przy trasach, rozbudowie istniejącego budynku zlokalizowanego na stadionie piłkarskim KS Z., sprzętu narciarskiego) z czynnościami opodatkowanymi generującymi po stronie Wnioskodawcy podatek należny – odpłatne świadczenie usług w zamian za wynagrodzenie w postaci wkładu własnego partnerów.

Tym samym, z uwagi na spełnienie podstawowej pozytywnej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z realizacją ww. projektu tj. służących budowie tras narciarskich, rozbudowie istniejącego budynku zlokalizowanego na stadionie piłkarskim KS Z., nabycie sprzętu narciarskiego.

Przechodząc do oceny stanowiska Wnioskodawcy, odnośnie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w fakturach zakupowych dotyczących zakupu sprzętu do utrzymania tras, który pozostanie własnością powiatu zauważyć należy, że podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia czyli sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT.

Analiza przedmiotowej sprawy wskazuje, że w przypadku sprzętu do utrzymania tras związek z czynnościami opodatkowanymi nie wystąpi. Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że sprzęt do utrzymania tras narciarskich czyli 2 skutery i ratrak nie będą wykorzystywane przez powiat do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Tym samym, ze względu na niespełnienie podstawowego warunku dającego prawo do odliczenia podatku naliczonego tj. związku zakupionych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, Wnioskodawcy nie przysługuje prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w fakturach zakupowych dotyczących zakupu sprzętu do utrzymania tras.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tej kwestii, należało uznać za nieprawidłowe.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

- prawidłowe w zakresie:

• opodatkowania przekazania dokumentem PT nakładów poniesionych na budowę tras i rozbudowę istniejącego budynku
  
• opodatkowania oddania sprzętu narciarskiego
  
• możliwości odliczenia podatku VAT w całości z faktur zakupowych dotyczących zadań inwestycyjnych oraz faktur dotyczących zakupu sprzętu do utrzymania tras
  
• opodatkowania udziału finansowego wpłaconego przez partnerów

- nieprawidłowe w zakresie:

• określenia podstawy opodatkowania przekazywanych nakładów jako kwot netto z wszystkich faktur zakupowych dotyczących budowy tras i rozbudowy budynku oraz określenia podstawy opodatkowania użyczonego sprzętu narciarskiego jako kwota netto z faktury zakupowej dokumentującej zakup sprzętu narciarskiego
  
• prawa do odliczenia podatku VAT zawartego w fakturach zakupowych dotyczących zakupu sprzętu do utrzymania tras.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.