Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/443-1273/13/EJ
z 9 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 października 2013 r. (data wpływu 10 października 2013 r.) uzupełnione pismem z 12 grudnia 2013 r. (data wpływu 17 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• wyłączenia od opodatkowania podatkiem VAT opłat pobieranych za zadania wykonywane zgodnie z art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i
• opodatkowania podatkiem VAT opłat pobieranych za zadania wykonywane zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• wyłączenia od opodatkowania podatkiem VAT opłat pobieranych za zadania wykonywane zgodnie z art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu,
  
• opodatkowania podatkiem VAT opłat pobieranych za zadania wykonywane zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 12 grudnia 2013 r. (data wpływu 17 grudnia 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca działa na podstawie ustawy z 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz.U. Nr 147, poz. 1033), zwanej dalej ustawą. Stacja jest państwową jednostką budżetową, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT. Zakres zadań wykonywanych przez Wnioskodawcę określają art. 18 ust. 3 oraz art. 28 ust. 1 ww. ustawy.

Zadania określone w art. 18 ust. 3 stanowią ustawową wyłączność Wnioskodawcy. Zadania określone w art. 28 ust. 1 takiej wyłączności nie mają. Usługi wykonywane przez Wnioskodawcę, świadczone są na rzecz producentów rolnych, organów administracji rządowej oraz innych zainteresowanych podmiotów.

Zgodnie z art. 18 ust. 4 ustawy, za wykonanie zadań Wnioskodawca pobiera opłaty w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 3 grudnia 2007 r. w sprawie wysokości opłaty za wydanie opinii o planie nawożenia oraz sposobu jej uiszczania (Dz.U. 2007 r. Nr 233, poz. 1716), bez naliczania podatku VAT.

Zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy, za wykonywane zadania Wnioskodawca pobiera opłaty, których wysokość została określona w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 30 stycznia 2008 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za zadania wykonywane przez okręgowe stacje chemiczno–rolnicze (Dz.U. 2008 r. Nr 148, poz. 1071). Do opłat wynikających z powyższego rozporządzenia Wnioskodawca nalicza i pobiera podatek VAT w wysokości 23%. Wszystkie opłaty stanowią dochód budżetu państwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie doprecyzowane w piśmie z 12 grudnia 2013 r.):

Czy Wnioskodawca postępuje słusznie pobierając opłaty za zadania określone w art. 18 ust. 3 ustawy bez naliczania podatku VAT, a do opłat za zadania określone w art. 28 ust. 1 ustawy nalicza i pobiera podatek VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Za zadania określone w art. 18 ust. 3 ustawy Wnioskodawca nie powinien naliczać i pobierać podatku VAT, gdyż w tym przypadku działa on jako organ władzy publicznej, zatem nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług. Za zadania określone w art. 28 ust. 1 ustawy Wnioskodawca powinien naliczać podatek VAT, gdyż w tym zakresie prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast przez świadczenie usług – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – stosownie do treści art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz.Urz. UE.L. Nr 347 s. 1, ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Jak wynika z powyższego wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo – przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

1. dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
2. odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.
   
   

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Powołany wyżej przepis art. 15 ust. 6 jak i cyt. przepis obowiązującej obecnie Dyrektywy wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Zatem czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, należy stwierdzić, iż generalnie organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników. Dotyczy to jednakże tylko tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego.

Kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Istota problemu sprowadza się zatem do ustalenia, czy Wnioskodawca pobierając opłatę za zadania określone w art. 18 ust. 3 ustawy z 10 lipca 2007 r. (Dz.U. Nr 147, poz. 1033 ze zm.) o nawozach i nawożeniu, spełnia wskazaną w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT przesłankę, tj. czy działa jako organ władzy publicznej.

Na wstępie wskazać należy na zapis art. 26 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu, w myśl którego stacja chemiczno-rolnicza, zwana dalej „Stacją”, która podlega ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa, oraz podlegające jej okręgowe stacje wykonują zadania związane z agrochemiczną obsługą rolnictwa.

W myśl art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu okręgowa stacja chemiczno-rolnicza, zwana dalej „okręgową stacją”, wydaje opinię o planie nawożenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i ust. 2.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu podmiot, który prowadzi chów lub hodowlę drobiu powyżej 40 000 stanowisk lub chów lub hodowlę świń powyżej 2 000 stanowisk dla świń o wadze ponad 30 kg lub 750 stanowisk dla macior:

1. posiada plan nawożenia opracowany zgodnie z zasadami dobrej praktyki rolniczej, na podstawie składu chemicznego nawozów oraz potrzeb pokarmowych roślin i zasobności gleb, uwzględniając stosowane odpady, środki wspomagające uprawę roślin i dodatki do wzbogacenia gleby w rozumieniu przepisów rozporządzenia nr 1774/2002, z wyłączeniem tych podmiotów, które zbywają w całości nawozy naturalne;
2. zagospodarowuje co najmniej 70% gnojówki i gnojowicy na użytkach rolnych, których jest posiadaczem i na których prowadzi uprawę roślin, a pozostałe 30% może zbyć w sposób określony w art. 3 ust. 3.
   
   

W myśl art. 18 ust. 2 wyżej powołanej ustawy nabywca nawozu naturalnego, zbytego w sposób określony w art. 3 ust. 3, opracowuje w terminie 30 dni od dnia zawarcia umowy plan nawożenia, spełniający wymagania określone w ust. 1 pkt 1, jednak nie później niż do dnia rozpoczęcia stosowania nawozu naturalnego. Jak stanowi art. 18 ust. 4 ustawy o nawozach i nawożeniu za wydanie opinii, o której mowa w ust. 3, okręgowa stacja pobiera opłatę. Opłata, o której mowa w ust. 4, stanowi dochód budżetu państwa (art. 18 ust. 5).

Zgodnie z art. 18 ust. 6 podmiot, o którym mowa w ust. 1, oraz nabywca nawozu naturalnego, o którym mowa w ust. 2, przekazują do wójta (burmistrza, prezydenta miasta) oraz do wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, właściwych ze względu na miejsce prowadzenia działalności, o której mowa w art. 1, kopię planu nawożenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lub 2, wraz z opinią, o której mowa w ust. 3, w terminie 14 dni od dnia otrzymania tej opinii.

Zadania stacji okręgowych zostały również określone w art. 28 ustawy o nawozach i nawożeniu, gdzie w myśl ust. 1 tego artykułu do zadań okręgowych stacji należy:

1. wykonywanie analiz gleb, roślin, płodów rolnych i leśnych;
   
2. doradztwo w sprawach nawożenia;
   
3. wykonywanie badań jakości nawozów i środków wspomagających uprawę roślin;
   
4. wykonywanie ekspertyz i wydawanie opinii o zasobności gleb, składzie chemicznym roślin, nawozów i środków wspomagających uprawę roślin, a także prawidłowym stosowaniu nawozów i środków wspomagających uprawę roślin;
   
5. prowadzenie działalności szkoleniowej i informacyjnej w zakresie, o którym mowa w pkt 1-4;
   
6. tworzenie i prowadzenie bazy danych dotyczących zasobności gleb w azot i fosfor oraz zanieczyszczenia azotanami wód w profilu glebowym do 90 cm od powierzchni gruntu;
   
7. wykonywanie innych zadań z zakresu agrochemicznej obsługi rolnictwa, powierzonych przez Stację.
   
   

Zgodnie z art. 28 ust. 2 Okręgowe stacje, wykonując powyższe zadania, pobierają opłaty za:

1. analizy fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne:
   1. gleb mineralnych i organicznych,
   2. ziem i gleb ogrodniczych, podłoży ogrodniczych, pożywek i wody,
   3. materiału roślinnego i pasz,
   4. ścieków i osadów ściekowych,
   5. nawozów naturalnych, organicznych, organiczno-mineralnych i mineralnych,
   6. środków wspomagających uprawę roślin;
   
   
2. badania gleb na potrzeby doradztwa nawozowego;
   
3. badania materiału roślinnego na potrzeby doradztwa rolniczego;
   
4. prace terenowo-kartograficzne;
   
5. opracowanie wyników przeprowadzonych analiz i badań;
   
6. działalność szkoleniową i informacyjną.
   
   

Jak wcześniej wskazano, okręgowe stacje w myśl art. 18 ust. 3 wydają opinię o planie nawożenia, za wydanie której pobierana jest opłata. Producenci rolni oraz inne podmioty zainteresowane przekazują kopię planu nawożenia wraz z opinią do wójta (burmistrz, prezydenta miasta) oraz wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. Tylko okręgowa stacja chemiczno-rolnicza ma prawo do wydania ww. opinii o planie nawożenia. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określił, w drodze rozporządzenia, wysokość opłaty za wydanie opinii o planie nawożenia oraz sposób jej uiszczania, biorąc pod uwagę koszty ponoszone przez okręgową stację przy wydawaniu opinii. Kwestie te uregulowane zostały w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 3 grudnia 2007 r. w sprawie wysokości opłaty za wydanie opinii o planie nawożenia oraz sposobu jej uiszczania (Dz.U. Nr 233, poz. 1716).

Wskazać należy, że organ władzy publicznej, w zakresie w jakim realizuje zadania z zakresu administracji państwowej, nałożone odrębnymi przepisami prawa, objęty jest regulacją przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Wprawdzie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT stanowi, że wspomniane organy są podatnikami w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, jednak w analizowanym przypadku taka sytuacja nie występuje. Czynności, o których mowa, mają bowiem charakter publicznoprawny, a nie cywilnoprawny, a ich wysokość jest ściśle określona w przepisach prawa.

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego Organ podatkowy odnosząc się do czynności określonej w art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu realizowanej przez okręgową stację tj. wydania opinii o planie nawożenia stwierdza, iż Wnioskodawca działa jak organ władzy publicznej, a wykonywane przez niego czynności należą do kategorii spraw z zakresu administracji państwowej.

W kontekście powyższego należy uznać, iż okręgowe stacje działają jako organ władzy publicznej w zakresie zadań, o których mowa w art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu, zatem nie występują jako podatnik podatku od towarów i usług.

Zatem pobierając opłaty za wykonywane zadania, o których mowa w art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu nie należy naliczać i pobierać podatku VAT.

Tym samym stanowisko, według którego za zadania określone w art. 18 ust. 3 Stacja nie powinna naliczać i pobierać podatku VAT gdyż w tym przypadku działa ona jako organ władzy publicznej, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do zadań wykonywanych przez okręgowe stacje określonych w art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu, biorąc pod uwagę wcześniej powołane zapisy wskazać należy, że w celu zastosowania wyłączenia spod zakresu opodatkowania podatkiem od towarów i usług w odniesieniu do określonego rodzaju działalności wykonywanej przez organ władzy publicznej (lub podmiot prawa publicznego działający w takim charakterze), działalność ta musi być wykonywana w ramach właściwego dla tych organów reżimu prawnego. Jeśli natomiast organy władzy (lub podmiot prawa publicznego) działają na tych samych warunkach prawnych co prywatni przedsiębiorcy, nie wykonują działalności w ramach pełnienia funkcji publicznych.

Zatem odnosząc powyższe wyjaśnienia do działalności wykonywanej przez Wnioskodawcę w zakresie zadań określonych w art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu stwierdzić należy, że w tym przypadku Wnioskodawca uznawany będzie za podatnika podatku od towarów i usług.

Z regulacji tej nie wynika, by działania w tym zakresie zastrzeżone były do wyłącznej kompetencji okręgowej stacji chemiczno-rolniczej, jak to ma miejsce w przypadku czynności realizowanych na mocy art. 18 ust. 3 ustawy o nawozach i nawożeniu. Uwzględniając powyższy fakt, stwierdzić należy, że realizowane przez Wnioskodawcę czynności o których mowa w art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu, mimo że wynikają z przepisu prawa, nie mogą być uznane za działania realizowane w charakterze organów władzy publicznej. Realizując wymienione w tym przepisie czynności (zadania) Wnioskodawca działa w takich samych okolicznościach (warunkach) jak podmioty prywatne działające na rynku w warunkach wolnej konkurencji.

Powyższego nie zmienia fakt, że Wnioskodawca jest zobowiązany stosować ceny lub opłaty w wysokości ustalonej w ww. rozporządzeniu Ministra Rolnictwa Rozwoju Wsi ustalone w porozumieniu z ministrem właściwym ds. finansów. Okręgowe stacje z tytułu czynności, za które pobierane są przedmiotowe opłaty w zakresie czynności wymienionych w art. 28 ust. 1 ustawy o nawozach i nawożeniu prowadzą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Do pobieranych opłat znajdą zatem zastosowanie ogólne zasady określone w przepisach dotyczących VAT, w myśl których zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zatem pobierając opłaty za wykonywane zadania, o których mowa w art. 28 ust. 2 ustawy z 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu należy naliczać i pobierać podatek VAT.

Zatem prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w tej kwestii.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy oceniane całościowo, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa St. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.