2014.01.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-892/13/BJ
z 7 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 23 września 2013 r. 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 27 września 2013 r.), uzupełnionym 8 listopada 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m. in. w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z 30 października 2013 r. znak: IBPB II/1/415-891/13/BJ, IBPB II/1/415-892/13/BJ wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 8 listopada 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 1977 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła gospodarstwo, w tym działkę oznaczoną obecnie numerem ewidencyjnym (…). W późniejszym czasie okazało się, że działka ta ma jeszcze innych współwłaścicieli. Postanowieniem sądu z dnia 31 maja 2010 r. stwierdzono nabycie przez nich, poprzez zasiedzenie, z dniem 21 maja 2007 r. pozostałej części działki. Od kilkunastu lat przedmiotową działkę dzierżawiła od nich Gmina na cele związane z budową, a później funkcjonowaniem gminnego składowiska odpadów. Umowy dzierżawy były systematycznie przedłużane (w pierwszej umowie zostało zawarte zobowiązanie sprzedaży po upływie okresu umowy, jednak do sprzedaży nie doszło). Od października 2011 r. Urząd Miejski nie zawarł kolejnej umowy, pomimo tego, że z gruntów w dalszym ciągu w taki sam sposób korzystał oraz pomimo licznych pism i próśb z ich strony o uregulowanie sposobu korzystania z użytkowanej działki. Wobec braku decyzji ze strony Urzędu co do wyjaśnienia sprawy, w maju 2012 r. małżonkowie skierowali pozew do sądu o wydanie nieruchomości oraz o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z gruntów. W odpowiedzi na pozew, Urząd Miejski odpisał między innymi, że użytkowanej działki nie może zwrócić, ponieważ w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działka ta znalazła się w obrębie oznaczonym symbolem „JO” obejmującym tereny infrastruktury technicznej związanej z gospodarką odpadami i w związku z tym działka ta nie nadaje się do żadnego innego celu, a zaszłości które nastąpiły na działce nie da się zmienić czy odwrócić, gdyż ich konsekwencje byłyby niemożliwe do zaakceptowania ze względu na ważny interes publiczny.

17 października 2012 r. doszło więc do ugody sądowej, na mocy której zostały przeniesione prawa własności do przedmiotowej działki. Z tytułu przeniesienia praw własności została małżonkom zasądzona kwota ponad 37 tys. złotych. Poza tym na podstawie tej samej ugody zasądzono im również kwotę ponad 20 tys. złotych tytułem zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Ponieważ działka (…) stanowi tylko część gruntów, które posiadają w tym miejscu, nigdy nie zależało im na pozbyciu się jej a pozew skierowany do sądu dotyczył wydania nieruchomości.

W piśmie z 6 listopada 2013 r. (data wpływu – 8 listopada 2013 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że:

W otrzymanym odpisie ugody sądowej nie jest wprost napisane jakiej czynności ona dotyczy. Składając pozew do sądu, Wnioskodawczyni wraz z mężem, żądała wydania przedmiotowej nieruchomości oraz zasądzenia na ich rzecz odszkodowania za bezumowne korzystanie z tej nieruchomości. Gmina uznała, że pierwszej części żądania nie jest w stanie wypełnić a z rozmowy z jej pełnomocnikiem przed rozprawą sądową wynikało, że jeżeli nie odstąpią od tego żądania Gmina rozpocznie postępowanie wywłaszczeniowe. Nie chcąc przedłużać sprawy małżonkowie zdecydowali się na ugodę sądową. Ugoda ta składa się z trzech głównych punktów mniej więcej o następującej (skróconej) treści:

Kwota otrzymana z tytułu przeniesienia praw własności nie została przyznana w wyniku postępowania wywłaszczeniowego, tylko na podstawie zawartej ugody sądowej, do której doszło ponieważ Gmina nie mogła wydać przedmiotowej nieruchomości, a tym samym spełnić żądania określonego w pozwie (o czym Wnioskodawczyni pisała wcześniej). Małżonkowie nie sprzedawali przedmiotowej działki, nie mają umowy kupna sprzedaży, ani aktu notarialnego sprzedaży. W treści zawartej ugody sądowej nie zostały użyte słowa sprzedaż, ani wywłaszczenie. Pieczątka potwierdzająca zgodność odpisu ugody z oryginałem zawiera informację, że ugoda ma moc równą aktowi notarialnemu. Kwota ponad 37 tys. złotych została przyznana jako zapłata za przeniesienie praw własności i w taki sposób została określona w ugodzie.
Kwota za przeniesienie praw własności została ustalona przez biegłego sądowego, który sporządził opinię w formie operatu szacunkowego i dokładnie w takiej kwocie została wypłacona. W operacie tym, jako podstawa materialno-prawna wyceny została wskazana m.in. ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 102, poz. 651 ze zm.).
Kwota otrzymana tytułem zapłaty za okresy bezumownego korzystania z nieruchomości została określona w pozwie w kwocie ogólnej, do której została doliczona jeszcze kwota za korzystanie z nieruchomości od momentu złożenia pozwu do dnia zawarcia ugody sądowej. Składając pozew Wnioskodawczyni żądała odszkodowania za okresy bezumownego korzystania z nieruchomości i ten punkt pozwu został spełniony co do istoty i co do żądanej kwoty. Nie ma natomiast w odpisie ugody mowy o wynagrodzeniu czy odszkodowaniu. W ugodzie zostało określone, że pozwana Gmina tytułem zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości zobowiązuje się zapłacić określoną kwotę. Zdaniem Wnioskodawczyni, zapłata ta ma jednak charakter odszkodowania, gdyż w okresach tych Gmina nie miała żadnego tytułu prawnego, który uprawniałby ją do korzystania z nieruchomości, bo pomimo ustnych i pisemnych upomnień nie została zawarta stosowna umowa. Więc nie jest to kwestia wypłaty zaległego wynagrodzenia czy należności, ponieważ między właścicielami nieruchomości a Gminą jako korzystającą, nie istniał w tych okresach żaden stosunek prawny, w ramach którego spełniane byłyby świadczenia wzajemne (czyli np. usługa dzierżawy gruntu w zamian za ustalone wynagrodzenie), a Gmina użytkowała działkę pomimo braku zgody z ich strony.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przychody uzyskane na podstawie ugody sądowej, tj. z tytułu przeniesienia praw własności oraz tytułem zapłaty za bezumowne korzystanie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące opodatkowania dochodu z tytułu zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

W ocenie Wnioskodawczyni, przychody uzyskane w wyniku zawartej ugody sądowej podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lub 3b oraz pkt 29 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.).

Wnioskodawczyni wskazała, że w podobnej sprawie takie stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 7 lipca 2009 r. znak: IPPB4/415-277/09-2/JK.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Na wstępie zaznacza, iż niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w kwestii dotyczącej opodatkowania dochodu z tytułu zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości. W zakresie opodatkowania dochodu z tytułu przeniesienia praw własności nieruchomości, wydano odrębną interpretację znak: IBPB II/1/415-891/13/BJ.

Zgodnie z generalną zasadą opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 powołanej ustawy, gdzie w pkt 9 wymieniono inne źródła.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Zauważyć należy, że powołany wyżej przepis wymienia pewne rodzaje przychodów stanowiących pewien katalog o charakterze otwartym, a tym samym nie rozstrzyga ostatecznie co jest przychodem z innych źródeł. Użycie przez ustawodawcę zwrotu „w szczególności” przesądza, iż przedmiotowy katalog nie ma charakteru zamkniętego. W katalogu tym znajdują się zatem przychody niemieszczące się w źródłach przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy i jednocześnie niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych przewidzianych w tej ustawie.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

W myśl natomiast art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z kolei na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami; nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

Z wniosku wynika, że od kilkunastu lat Gmina dzierżawiła działkę, będącą własnością Wnioskodawczyni i jej męża, na cele związane z budową, a później funkcjonowaniem gminnego składowiska odpadów. Od października 2011 r. Urząd Miejski nie zawarł kolejnej umowy dzierżawy, pomimo tego, że z gruntów w dalszym ciągu w taki sam sposób korzystał. W maju 2012 r. małżonkowie skierowali pozew do sądu żądając wydania przedmiotowej nieruchomości oraz zasądzenia na ich rzecz odszkodowania za bezumowne korzystanie z tej nieruchomości. 17 października 2012 r. doszło do ugody sądowej, na mocy której zostały przeniesione prawa własności do przedmiotowej działki. Z tytułu przeniesienia praw własności została zasądzona kwota ponad 37 tys. złotych. Poza tym, na podstawie tej samej ugody, zasądzono również kwotę ponad 20 tys. złotych tytułem zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Kwota otrzymana tytułem zapłaty za okresy bezumownego korzystania z nieruchomości została określona w pozwie w kwocie ogólnej, do której została doliczona jeszcze kwota za korzystanie z nieruchomości od momentu złożenia pozwu do dnia zawarcia ugody sądowej. W odpisie ugody nie ma mowy o wynagrodzeniu czy odszkodowaniu. W ugodzie zostało określone, że pozwana Gmina tytułem zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości zobowiązuje się zapłacić określoną kwotę.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zapłata ta ma jednak charakter odszkodowania.

Wskazać należy, iż odszkodowanie jest świadczeniem, którego celem jest naprawienie wyrządzonej szkody. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Zagadnienia dotyczące bezumownego korzystania z nieruchomości zostały uregulowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z art. 222 § 1 ww. ustawy właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń (art. 222 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 224 § 1 Kodeksu cywilnego samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył (art. 224 § 2 Kodeksu cywilnego).

W myśl postanowień art. 225 Kodeksu cywilnego obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Zgodnie z art. 230 Kodeksu cywilnego przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

Stosownie do treści powołanych wyżej przepisów art. 224 § 2 i art. 225 Kodeksu cywilnego, w przypadku zaistnienia wymienionych tam okoliczności samoistny posiadacz obowiązany jest względem właściciela m.in. do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy (bezumowne). Przy czym trzeba wyraźnie zaznaczyć, że wynagrodzenie to nie stanowi odszkodowania lecz jest skutkiem regulowania stosunków między właścicielem a nieuprawnionym posiadaczem, ochronę interesów właściciela i przywracania zakłóconej równowagi między tymi podmiotami.

Zarówno powstanie roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, jak i wysokość wynagrodzenia nie zależy od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz uzyskał jakąś korzyść. O wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia (wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2004 r. sygn. akt IV CK 273/03).

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie – wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni - nie jest odszkodowaniem z tytułu pozbawienia posiadania rzeczy, wiąże się bowiem z faktem wykonywania posiadania samoistnego (art. 225 Kodeksu cywilnego), a nie wyrządzenia szkody w jakiejkolwiek postaci. Roszczenie to łączy wprawdzie w sobie pierwiastki roszczenia odszkodowawczego i o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia. Jednakże pomimo pełnienia podobnych funkcji roszczenie o wynagrodzenie jest odrębnym roszczeniem, niezależnym od przesłanek roszczeń o naprawienie szkody i zwrot bezpodstawnego wzbogacenia.

Tym samym wypłacone na mocy ugody sądowej świadczenie nie jest odszkodowaniem, do którego miałyby zastosowanie przepisy prawa cywilnego regulujące wysokość lub zasady ustalania roszczeń odszkodowawczych.

Zatem jego otrzymanie nie uzasadnia zastosowania przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co prawda ustawa podatkowa nie zawiera definicji szkody czy odszkodowania, tym niemniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od przyjętego w systemie prawa cywilnego ich znaczenia. O tym co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują (generalnie) przepisy art. 361 i art. 363 Kodeksu cywilnego.

Jak stanowi przepis art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego).

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości obejmuje zatem spodziewane korzyści z tytułu umowy najmu lub dzierżawy, która zostałaby zawarta, gdyby nieruchomość nie została zajęta bezumownie. Przepisy prawa cywilnego dają więc właścicielowi rzeczy prawo do roszczenia o wynagrodzenie, które obejmuje kompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel uzyskałby, gdyby nieruchomość wynajął. Utrata korzyści w szczególności polega na nieuzyskaniu pożytków cywilnych (czynsz z najmu), które nieruchomość przynosi.

Ponadto w art. 224 Kodeksu cywilnego ustawodawca wyraźnie odróżnił odszkodowanie (za zużycie, utratę lub pogorszenie rzeczy) od wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Skoro sam ustawodawca rozgraniczył te dwa pojęcia, to nie można przyjmować, że w pojęciu odszkodowanie mieści się również wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy (nieruchomości).

Tym samym przyznane Wnioskodawczyni świadczenie pieniężne nie jest naprawieniem wyrządzonej szkody, lecz zapłatą za korzystanie z tej nieruchomości przez Gminę. W związku z tym świadczenie to nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakres zwolnienia wynikający z tego przepisu obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Przedmiotowe świadczenie nie korzysta też ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy, gdyż podstawowym warunkiem uprawniającym do skorzystania z tego zwolnienia jest, aby uzyskany przychód z tytułu odszkodowania lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości był wypłacany stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami, a taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, iż otrzymane na podstawie ugody sądowej świadczenie pieniężne z tytułu zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości – mimo, że zostało nazwane przez Wnioskodawczynię odszkodowaniem – nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie wskazanych we wniosku przepisów.

Otrzymana kwota z tego tytułu stanowi przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Organ wskazuje, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja wywołuje skutki prawne tylko dla Wnioskodawczyni.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji wskazać należy, iż dotyczy ona konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin