Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-972/13-2/ES
z 9 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 4 października 2013 r. (data wpływu 9 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Nadleśnictwo posiada leśniczówki, które są mieszkaniami służbowymi oddanymi w użytkowanie pracownikom służby leśnej na czas pełnienia funkcji leśniczego.

Powyższe wynika z:

• rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 stycznia 2003 r. w sprawie stanowisk, stopni służbowych oraz zasad wynagradzania w Służbie Leśnej (Dz.U. z 2003 r. Nr 11, poz. 123), gdzie § 2 pkt 3 lit. e), określa w nadleśnictwie stanowisko leśniczego jako pracownika Służby Leśnej,
• § 1 rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska z dnia 17 grudnia 2009 r. w sprawie określenia stanowisk w Służbie Leśnej, na których zatrudnionym pracownikom przysługuje bezpłatne mieszkanie albo równoważnik pieniężny oraz sposobu i trybu przyznawania i zwalniania mieszkań, a także ustalania i wypłaty równoważnika pieniężnego (Dz.U. z 2009 r. Nr 221, poz. 1751), w myśl którego pracownikowi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe zaliczanemu do Służby Leśnej, zatrudnionemu na stanowisku nadleśniczego albo leśniczego przysługuje bezpłatne mieszkanie,
• art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59 ze zm.), zgodnie z którym pracownikom Służby Leśnej przysługuje bezpłatne mieszkanie, jeżeli stanowisko i charakter pracy związane są z koniecznością zamieszkania w miejscu jej wykonywania.
  
  

W każdej leśniczówce wydzielone są pomieszczenia służbowe przeznaczone na kancelarie leśnictwa, które stanowią biura nadleśnictwa w terenie. Znajduje to odzwierciedlenie w stosownych zapisach umowy, na podstawie której pracodawca oddaje pracownikowi do bezpłatnego użytkowania mieszkanie z zastrzeżeniem, że wydzielone tam pomieszczenie kancelarii przeznacza - „do użytku służbowego”. Kancelaria spełnia funkcję biura jednostki gospodarczej (nadleśnictwa), gdzie realizowana jest podstawowa funkcja Lasów Państwowych, tj. gospodarowanie mieniem Skarbu Państwa. Są tam obsługiwani, między innymi, klienci indywidualni i korporacyjni (sprzedaż drewna), zakłady usług leśnych (zlecanie prac leśnych) a także prowadzona jest przez leśniczego i osoby z nim współpracujące np. podleśniczy, praca administracyjna z zakresu gospodarki leśnej. Kancelarie są wyposażone w sprzęt biurowy, zgodnie z przepisami bhp oraz potrzebami produkcyjno - handlowymi nadleśnictwa, między innymi: środki komunikacji elektronicznej jak rejestratory, komputery, drukarki a także numeratory, niszczarki na dokumenty, aparaty telefoniczne stacjonarne - służbowe, itp.

Wydatki na ich utrzymanie (amortyzacja, naprawy, zużyta energia elektryczna itd.) są kosztem nadleśnictwa związanym z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Niezapłacony przez pracownika czynsz, z tytułu użytkowania mieszkania służbowego traktowany jest jako nieodpłatny przychód ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Opłaty za energię elektryczną ponosi leśniczy jako użytkownik nieruchomości, który ma podpisaną stosowną umowę z zakładem dystrybucji energii. W kancelariach nie ma założonych podliczników. Zużycie energii elektrycznej przypadające na kancelarię określone zostało, w oparciu o przeciętnie liczony czas niezbędnej eksploatacji urządzeń będących własnością nadleśnictwa i wykorzystywanych w celach służbowych oraz zużycie energii przez poszczególne urządzenia i stanowi równowartość iloczynu 50 kWh miesięcznie i obowiązującej stawki jednostkowej za 1 kWh w danym leśnictwie (cena jednostkowa jak na fakturze za energię otrzymaną przez leśniczego).

Wytyczne w powyższej sprawie są uregulowane w Zarządzeniu Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych z dnia 20 czerwca 2013 r. oraz Zarządzeniu Nadleśniczego Nadleśnictwa z dnia 27 sierpnia 2013 r.

Wyżej wymienione zarządzenie reguluje również termin składania wniosku o zwrot wyłożonych przez leśniczego za nadleśnictwo kosztów utrzymania pomieszczenia służbowego - kancelarii, tj. opłaconej energii.

Są to terminy kwartalne z zastrzeżeniem, że rozliczenie za sierpień - wrzesień 2013 roku nastąpi w ostatnim kwartale 2013 roku.

Stroną inicjującą postępowanie o zwrot wyłożonych kosztów jest leśniczy składający wniosek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w świetle ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), zwrot pracownikom wyłożonych przez nich za nadleśnictwo kosztów zużycia energii elektrycznej niezbędnej do utrzymania pomieszczenia służbowego - kancelarii leśnictwa, stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot pracownikom poniesionych kosztów zużycia energii elektrycznej z tytułu utrzymania biura (kancelarii) leśnictwa w myśl przepisów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowi przychodu pracownika nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia. Zatem skoro umieścił w nich również te świadczenia, które pracownik uzyskuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to należy uznać, że wszelkiego rodzaju świadczenia uzyskane w ramach stosunku pracy stanowią przychód pracownika – opodatkowany lub korzystający ze zwolnienia. Zaznaczyć bowiem należy, że gdyby ustawodawca zamierzał nie zaliczać do przychodu pracownika świadczeń uzyskiwanych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to dałby temu jednoznaczny wyraz w przepisach (i np. nie zawierał w katalogu zwolnień zwrotów pracownikom różnych ekwiwalentów z tytułu wykonywania obowiązków służbowych, bo takie zwolnienie byłoby bezcelowe). Skoro tak nie jest, to brak jest podstaw, aby twierdzić przeciwnie. Za potwierdzeniem stanowiska zajętego w niniejszej interpretacji przemawia fakt, że w katalogu zwolnień zawarte są dochody (świadczenia), które pracownik otrzymuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Tego rodzaju dochód, zwolniony z opodatkowania, to m.in. ekwiwalent za wykorzystywanie własnych narzędzi przy wykonywaniu pracy.

Dla kwalifikacji omawianych świadczeń, do przychodu ze stosunku pracy nie ma ponadto znaczenia że wydatki, o których mowa we wniosku zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Jednocześnie wskazać należy, że jednym ze świadczeń wymienionych w katalogu zwolnień zawartym w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – odnoszącym się do przychodów pracownika – są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność (art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy).

Z powyższego przepisu wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z ww. tytułu – aby mógł korzystać ze wskazanego powyżej zwolnienia – powinien spełniać łącznie kilka warunków:

1. ekwiwalent musi być wypłacony w pieniądzu,
2. kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym przez pracownika wydatkom, to znaczy musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania,
3. narzędzia, materiały lub sprzęt muszą stanowić własność pracownika,
4. narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika muszą być wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.
   
   

Definicje zawarte w słownikach języka polskiego określają, że:

• „narzędzie” to urządzenie proste lub złożone umożliwiające wykonywanie jakiejś czynności lub pracy; przyrząd, instrument;
• „materiał” to to, z czego wytwarzane są przedmioty, tworzywo, substancja, artykuł, produkt;
• „sprzęt” to przedmioty użytkowe, maszyny, urządzenia.
  
  

Po spełnieniu powyższych warunków kwota wypłaconego ekwiwalentu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Żadna z przedmiotowych definicji nie obejmuje zatem energii elektrycznej. Poza tym, zwrot kosztów musi dotyczyć narzędzi, materiałów lub sprzętu stanowiących własność pracownika.

Zatem w przedmiotowej sprawie rozpatrywane zwolnienie przedmiotowe nie może mieć zastosowania.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji przedstawionej we wniosku uznać należy, że zwrot poniesionych przez pracownika wydatków z tytułu korzystania z energii elektrycznej w celach służbowych podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.