INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, reprezentowanego przez xx, przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2012 r. (data wpływu 2 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniach 11 i 29 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu wypłaty poszkodowanemu zadośćuczynienia oraz odszkodowania za poniesione przez poszkodowanego koszty zakupu leków i środków medycznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków związanych z wypłatą poszkodowanemu renty z tytułu zwiększonych potrzeb będących następstwem wypadku przy pracy oraz w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu wypłaty poszkodowanemu zadośćuczynienia oraz odszkodowania za poniesione przez poszkodowanego koszty zakupu leków i środków medycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 24 maja 2012 r., znak ILPB1/415-216/12-2/AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 1 czerwca 2012 r., wniosek uzupełniono w dniu 11 czerwca 2012 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 8 czerwca 2012 r.).

Pismo stanowiące uzupełnienie wniosku zostało podpisane przez osobę niebędącą Wnioskodawcą. Do wniosku nie dołączono stosownego pełnomocnictwa bądź dokumentu, z którego wynikałoby prawo do występowania z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego w imieniu Wnioskodawcy przez osobę podpisaną na piśmie będącym uzupełnieniem wniosku.

W związku z powyższym pismem z dnia 14 czerwca 2012 r. nr ILPB1/415-216/12-4/AMN ponownie wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia ww. wniosku o udzielone pełnomocnictwo lub inny dokument, z którego wynikałoby prawo do reprezentowania Wnioskodawcy przed organem właściwym do wydania interpretacji indywidualnej w zakresie prawa podatkowego, przez osobę podpisaną na piśmie będącym uzupełnieniem wniosku.

Wezwanie wysłano w dniu 14 czerwca 2012 r. (skutecznie doręczone zostało w dniu 19 czerwca 2012 r.), zaś w dniu 29 czerwca 2012 r. (data nadania 26 czerwca 2012 r.) do siedziby tut. organu wpłynęła odpowiedź na wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskujący o wydanie interpretacji prowadzi działalność gospodarczą pod firmą XX. W ramach prowadzonej działalności wykonuje roboty budowlane związane przede wszystkim z budową dróg i uzbrojenia terenu. Wykonywanie takich prac wiąże się z ryzykiem wypadków przy pracy, którym mogą ulec pracownicy firmy w związku z prowadzeniem prac budowlanych z użyciem sprzętu budowlanego.

Przed Sądem Okręgowym toczy się od dnia xx xx 2003 r. sprawa z powództwa M. K. przeciwko Wnioskodawcy jako prowadzącemu firmę. Wynika to z tego, że wnoszący sprawę M. K. uległ wypadkowi przy pracy jako pracownik powyższego Przedsiębiorstwa przy wykonywaniu pracy. Odpowiedzialność firmy nie jest wątpliwa, sporne są kwestie dotyczące wielkości świadczeń jakie mają być zasądzone na rzecz M. K.

M.K. w trakcie procesu uzyskał od Wnioskodawcy następujące świadczenia:

• prawomocnym postanowieniem o zabezpieczeniu powództwa z dnia xx xx 2005 r. wydanym przez Sąd Okręgowy, zostało mu przyznane świadczenie miesięczne w wysokości 800 zł tytułem konieczności pokrycia zwiększonych potrzeb związanych z zakupem leków i innych środków medycznych, wypłacane ono było od miesiąca sierpnia 2004 r. do listopada 2011 r. ogółem wypłacona została kwota 67.520,00 zł.
• na podstawie wyroku z dnia xx xx 2005 r. Sądu Okręgowego M. K. otrzymał łącznie 95.000 zł.
  
  

Kwota ta składała się z dwóch pozycji to jest 20.000,00 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i 75.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę polegająca na całkowitej i trwalej utracie zdrowia. Kwoty te zostały przekazane na rzecz M. K. w dniu xx xx 2006 r., xx xx 2006 r. wraz z odsetkami. Wyrok co do tej kwestii jest prawomocny. Łącznie wypłaty na rzecz M. K. zostały dokonane na kwotę 183.317,18 zł.

Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia xx xx 2011 r. rozstrzygnął całość sprawy, przy czym w części dotyczącej wydania interpretacji, Sąd zasądził rentę na rzecz M. K. uznając przy tym w wyroku, iż to co zostało mu wypłacone przez Wnioskodawcę jest wypłatą mu należną, która nie podlega rozliczeniu, także rozstrzygnięcia co do innych roszczeń rozstrzygane są co do kwot przewyższających wypłacone M. K. 95.000,00 zł. Sprawa sądowa jest w dalszym ciągu w toku, przy czym zmienić się może wysokość zasądzonej renty na rzecz M. K., jednakże to co zostało mu już wypłacone przez Wnioskodawcę stanowi zapłatę kwot mu należnych, które nie zostaną zwrócone na rzecz Wnioskodawcy. Nie ulegnie zmianie w dalszym toku postępowania kwota wypłaconego zadośćuczynienia w wysokości 95.000,00 zł.

Uzupełniając opis stanu faktycznego o wskazanie podstaw prawnych w zakresie obowiązku Wnioskodawcy zapłaty na rzecz byłego pracownika M. K., Zainteresowany wskazał, iż obowiązek ten znajduje swą podstawę prawną w następujących przepisach prawa, a to:

• zadośćuczynienie za doznaną krzywdę znajduje podstawę prawną w art. 445 § 1 kodeksu cywilnego stanowiącym, iż w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. W przedmiotowej sprawie uszkodzenie ciała nastąpiło, czego skutkiem jest trwałe inwalidztwo poszkodowanego,
• odszkodowanie za poniesione koszty zakupu leków środków medycznych, znajduje podstawę prawną w art. 444 § 1 kodeksu cywilnego, który stanowi iż w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszystkie wynikłe z tego powodu koszty, co niewątpliwie obejmuje zakup leków i środków medycznych,
• renta na pokrycie zwiększonych potrzeb, znajduje podstawę prawną w art. 444 § 2 kodeksu cywilnego stanowiącym, iż jeżeli poszkodowany utraci całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki jego powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. W przedmiotowej sprawie nastąpiło zwiększenie potrzeb poszkodowanego ze względu na znaczny stan inwalidztwa, a przede wszystkim brak możliwości chodzenia.
  
  

Ponadto w uzupełnieniu wniosku podano, że wniosek dotyczy dwóch stanów faktycznych, polegających po pierwsze na wypłacie renty na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego z dnia xx xx 2005 r. oraz po drugie na wypłacie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i pokrycie kosztów zakupu leków i środków medycznych, na podstawie wyroku Sądu Okręgowego z dnia xx xx 2005 r i xx xx 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłata na rzecz poszkodowanego M. K., byłego pracownika należącej do Wnioskodawcy firmy xx, na podstawie powyższych orzeczeń Sądu Okręgowego, zadośćuczynienia oraz odszkodowania za poniesione koszty zakupu leków i środków medycznych oraz wypłata renty z tytułu zwiększonych potrzeb będących następstwem wypadku przy pracy, stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla firmy Wnioskodawcy...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu wypłaty poszkodowanemu zadośćuczynienia oraz odszkodowania za poniesione przez poszkodowanego koszty zakupu leków i środków medycznych

Odpowiedź na pytanie dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków związanych z wypłatą poszkodowanemu renty z tytułu zwiększonych potrzeb będących następstwem wypadku przy pracy, została zawarta w interpretacji indywidualnej z dnia 3 lipca 2012 r. nr ILPB1/415-216/12-6/AMN.

Zdaniem Wnioskodawcy, jako prowadzący działalność gospodarczą odpowiada na zasadzie ryzyka za szkody pozostające w związku z działalnością jego przedsiębiorstwa na podstawie art. 435 Kodeksu cywilnego. Jest to odpowiedzialność nie oparta na zasadzie winy, ale wynika z samego faktu prowadzenia firmy. Zatem stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłata tych świadczeń zmierza do zachowania źródła przychodów, bowiem nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej bez przyjmowania odpowiedzialności za wynikłe szkody, pozostające w związku z tą działalnością.

Stan prawny jest taki w ocenie wnoszącego wniosek, iż nie uznaje się za koszty uzyskania przychodu jednorazowych odszkodowań stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednorazowe odszkodowania to odszkodowania wypłacone na podstawie przepisów ustawy o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Zatem, nie ma możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów wypłat tego rodzaju. Taka możliwość istnieje w przypadku dokonywania wypłaty kwot na podstawie orzeczenia sądowego z tytułów powyżej określonych na podstawie powołanych przepisów kodeksu cywilnego.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż wypłacone świadczenia na rzecz pokrzywdzonego M. K. na mocy dwóch różnych orzeczeń Sądu wyżej przedstawionych, stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bowiem wypłata świadczeń jest następstwem wypadku przy pracy, który zaistniał w czasie jej wykonywania przez poszkodowanego, a który jest bezpośrednio związany z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, który także w pełni odpowiada za następstwa wypadków przy pracy na zasadzie ryzyka, co jest uregulowane w art. 435 Kodeksu cywilnego i nie może się od tej odpowiedzialności uwolnić, zatem wypłata powyżej przedstawionych świadczeń zmierza do zachowania źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przywołana regulacja wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną. Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego – co do zasady – poniesienia wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub jego zachowania albo zabezpieczenia.
  
  

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może zostać ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Przepis art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, iż każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W konsekwencji nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów, to ten cel musi być widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny. Prawo zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dany podmiot ma w przypadku, gdy wydatki te pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

• zostały poniesione przez podatnika,
• pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• zostały właściwie udokumentowane.
  
  

W tym miejscu wskazać należy, że z treści art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Zauważyć należy jednocześnie, że przepis ten odnosi się wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 ze zm.), w której określono rodzaje i zasady przyznawania jednorazowych świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Ustawa powyższa używa pojęcia jednorazowego odszkodowania w dwóch znaczeniach:

• jako jednorazowe odszkodowanie dla pracownika, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz
• jako jednorazowe odszkodowanie dla członków rodziny zmarłego pracownika lub rencisty (art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy).
  
  

Ustawa ta przewiduje ponadto możliwość przyznania tzw. „renty z tytułu niezdolności do pracy” - dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej (art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;
2. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;
3. w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.
   
   

Za chorobę zawodową natomiast uważa się chorobę określoną w art. 235¹ Kodeksu pracy (art. 4 ww. ustawy).

Podkreślić należy, że wypadek przy pracy może stanowić czyn niedozwolony w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zm.). W Tytule VI Księgi Trzeciej określone zostały zasady odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym oraz świadczenia zmierzające do naprawienia szkody. Świadczeniami przysługującymi w takiej sytuacji są m.in. kwota pieniężna jako zadośćuczynienie z tytułu doznanej krzywdy oraz tzw. renta uzupełniająca.

Na gruncie prawa cywilnego rozróżnia się szkodę majątkową i szkodę niemajątkową. W przeciwieństwie do szkody na mieniu, szkoda na osobie obejmuje uszczerbki wynikające z uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia, pozbawienia życia, a także naruszenia innych dóbr osobistych człowieka. Zasady naprawienia szkody regulują przepisy art. 444 § 1 i art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego. Pracownicy, którzy doznali uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, oprócz świadczeń określonych w ustawie o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, mogą domagać się przyznania od pracodawcy świadczeń uzupełniających oraz kwoty pieniężnej jako zadośćuczynienia z tytułu doznanej krzywdy.

Na podstawie art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Natomiast w myśl art. 444 § 2 powyższej ustawy, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Przepis art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi natomiast, że w przypadkach przewidzianych w art. 444 tej ustawy sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Reasumując, przedstawione wyżej definicje „jednorazowego odszkodowania”, „wypadku przy pracy”, „choroby zawodowej” wskazują, że pojęciom tym nadano ścisłe znaczenie. Skoro więc przepis art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych używa wspomnianych pojęć, oznacza to, że przepis ten odnosi się jak wspomniano wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w powołanej powyżej ustawie o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, nie zaś do odszkodowań wypłacanych przez pracodawców na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego.

W konsekwencji, przedmiotowe wydatki w postaci zadośćuczynienia oraz odszkodowania za poniesione przez poszkodowanego koszty zakupu leków i środków medycznych należy poddać analizie w zakresie postanowień przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że pracownik Zainteresowanego uległ wypadkowi przy wykonywaniu pracy. W konsekwencji Wnioskodawca został zobowiązany orzeczeniem Sądu do wypłaty pracownikowi zadośćuczynienia oraz odszkodowania za poniesione przez poszkodowanego koszty zakupu leków i środków medycznych.

Podnieść należy, że nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów. Jednak wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i pokrycie kosztów zakupu leków i środków medycznych wiążą się z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako wydatki będące konsekwencją wypadków przy pracy. Przedmiotowe wydatki są konsekwencją zatrudnienia pracowników („wydatki pracownicze”), dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444 - 446 Kodeksu cywilnego). Przez fakt, iż Wnioskodawca wywiązuje się z ciążących na Nim obowiązków w sytuacji, gdy pracownicy ulegną wypadkom przy pracy, pozostałe zatrudnione w firmie Wnioskodawcy osoby mają pewność, że w podobnej sytuacji również nie zostaną pozbawione należnych im świadczeń. Tym samym tego rodzaju wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika przyczyniają się do uzyskiwania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że wypłata na rzecz poszkodowanego M. K., byłego pracownika należącej do Wnioskodawcy firmy xx, na podstawie powyższego orzeczenia Sądu Okręgowego, zadośćuczynienia oraz odszkodowania za poniesione koszty zakupu leków i środków medycznych, stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla firmy Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.