Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-941/13/ICz
z 7 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 października 2013r. (data wpływu 8 października 2013r.), uzupełnionym pismem z 2 stycznia 2014r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczania podatku naliczonego od nabywanych paliw silnikowych wykorzystywanych do napędu samochodów będących towarem handlowym komisu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2013r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z 2 stycznia 2013r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczania podatku naliczonego od nabywanych paliw silnikowych wykorzystywanych do napędu samochodów będących towarem handlowym komisu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność komisową, która jest podstawową działalnością podatnika. Sprzedaż prowadzi w oparciu o umowy komisu, jest komisantem, który przyjmuje od zleceniodawcy towar w celu jego odsprzedaży finalnemu nabywcy. Sprzedaż następuje za ustalonym w umowie wynagrodzeniem w formie prowizji. Towar przyjęty przez komisanta pozostaje własnością komitenta aż do momentu sprzedaży osobie trzeciej. Towarami są samochody osobowe, komisowe, które nie są wykorzystywane przez spółkę do własnych celów służbowych. Z uwagi na odległości dzielące dającego zlecenie (komitenta) od komisanta koniecznym staje się transport samochodów tak, aby potencjalni klienci mogli je obejrzeć lub odbyć jazdy próbne, których możliwość odbycia obecnie stanowi standard w przypadku tego typu działalności. Zatem ww. samochody są wykorzystywane przez pracowników spółki w celu przetransportowania ich do punktu, w którym znajduje się komis, oraz przez obce osoby, które mają możliwość odbycia jazdy próbnej. Nabywane paliwo służy do wykonywania działalności opodatkowanej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od faktur za paliwo do osobowych samochodów przyjętych w komis przysługuje podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W sytuacji gdy samochody są przyjmowane w komis przez spółkę, a jednocześnie nigdy nie były i nie będą używane do celów służbowych, ma on możliwość odliczenia podatku VAT od faktur za paliwo do tych samochodów w pełnej wysokości. Zgodnie bowiem z art. 86a ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, który stanowi: "...przepis ust. 1 nie dotyczy przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze stanowi przedmiot działalności podatnika...", można odliczyć cały VAT od zakupu paliwa do samochodów komisowych będących towarami handlowymi podatnika, dla którego handel samochodami komisowymi stanowi podstawową działalność.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Kwestie prawa do odliczenia podatku naliczonego regulują przepisy Działu IX ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak wynika z art. 86 ust. 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług (choćby przed zrealizowaniem prawa do odliczenia, towary bądź usługi nie zostały jeszcze spożytkowane na cele działalności opodatkowanej).

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z użytkowaniem samochodów w prowadzonej działalności gospodarczej, zostały uregulowane w przepisach ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.), zwanej dalej „ustawą nowelizującą”.

I tak, w myśl przepisu art. 4 ww. ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011r.) do dnia 31 grudnia 2013r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1.

Z ww. przepisu wynika, iż zakaz odliczania podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, dotyczy tylko tych paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, które wykorzystywane są do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1 (tj. pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony). Nie dotyczy on zatem pojazdów samochodowych, wymienionych enumeratywnie w ust. 2 art. 3 powyższej ustawy, które mocą tego ustępu zostały wyłączone z regulacji ust. 1 tego artykułu.

Należy w tym miejscu dodać, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011r.) do dnia 31 grudnia 2013r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei, ust. 2 tegoż przepisu stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą – jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   
2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, Wnioskodawca prowadzi działalność komisową, która jest podstawową działalnością podatnika. Sprzedaż prowadzi w oparciu o umowy komisu, jest komisantem, który przyjmuje od zleceniodawcy towar w celu jego odsprzedaży finalnemu nabywcy. Towarami są samochody osobowe, komisowe, które nie są wykorzystywane przez spółkę do własnych celów służbowych. Z uwagi na odległości dzielące dającego zlecenie (komitenta) od komisanta koniecznym staje się transport samochodów tak, aby potencjalni klienci mogli je obejrzeć lub odbyć jazdy próbne, których możliwość odbycia obecnie stanowi standard w przypadku tego typu działalności. Nabywane paliwo służy do wykonywania działalności opodatkowanej.

Z uwagi na wspomnianą wcześniej zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego, uzasadnionym jest stwierdzenie podatnik podatku od towarów i usług, nabywając dany towar czy też usługę winien już w chwili zakupu określić przeznaczenie tego nabycia, a zatem z jakim rodzajem jego działalności jest ono związane.

Analiza postanowień art. 4 w związku z art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a cyt. ustawy nowelizującej wskazuje w sposób oczywisty, że ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliw nie ma zastosowania w przypadku nabywcy, którego przedmiotem działalności, podobnie jak to ma miejsce w sytuacji Wnioskodawcy, jest odsprzedaż nabywanych samochodów (sprzedaż komisowa), a nabywane paliwo przeznaczone jest tylko i wyłącznie do samochodów będących jego towarem handlowym w zakresie w jakim jest ono niezbędne do ich sprzedaży.

W świetle powyższego, mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz przedstawiony stan prawny należy stwierdzić, że skoro jak wskazał Wnioskodawca, nabywane przez niego paliwo, o którym mowa we wniosku, przeznaczone jest wyłącznie do samochodów osobowych będących jego towarem handlowym, w zakresie w jakim jest ono niezbędne do ich sprzedaży i służy działalności opodatkowanej, zatem nie będzie miał tutaj zastosowania przepis ww. art. 4 ustawy nowelizującej. Realizując prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu ww. paliwa Wnioskodawca winien kierować się przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Tak więc, w okolicznościach przedstawionych we wniosku, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu ww. paliwa, stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, oczywiście przy założeniu, że nie wystąpią ograniczenia wskazane w art. 88 tej ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.