2013.06.12 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-187/13/MS
z 12 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2013r. (data wpływu 28 lutego 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 maja 2013r. (data wpływu 31 maja 2013r.) oraz pismem z dnia 29 maja 2013r. (data wpływu 3 czerwca 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dodatkowej opłaty za przedłużenie czasu trwania ustanowionego już prawa użytkowania wieczystego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2013r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek z dnia 25 lutego 2013r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dodatkowej opłaty za przedłużenie czasu trwania ustanowionego już prawa użytkowania wieczystego.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 maja 2013r. (data wpływu 31 maja 2013r.) oraz pismem z dnia 29 maja 2013r. (data wpływu 3 czerwca 2013r.) będącymi odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-187/13/MS z dnia 14 maja 2013r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Gmina) jest właścicielem nieruchomości położonej w T. oznaczonej ewidencyjnie jako działki o numerach 3/41 i 3/47 obrębu 99 o łącznej powierzchni 55.763 m².

Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego nastąpiło aktami notarialnymi Rep. A z dnia 13 czerwca 1997r. oraz Rep. A z dnia 23 lipca 1999r., do dnia 23 lipca 2039r.

Obecnie użytkownik wieczysty powołując się na art. 236 § 2 Kodeksu cywilnego złożył wniosek o przedłużenie przysługującego mu prawa użytkowania wieczystego o 50 lat licząc od pierwotnego terminu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego tj. 23 lipca 2039r.

Strony ustaliły, iż niezależnie od obowiązku zapłat opłat rocznych za oddanie terenu w użytkowanie wieczyste (wynikającego z art. 71 ustawy o gospodarce nieruchomościami) użytkownik wieczysty zobowiązuje się zapłacić Wnioskodawcy (właścicielowi) dodatkową opłatę za przedłużenie czasu trwania ustanowionego już prawa wieczystego użytkowania.

Wątpliwości wnioskodawcy dotyczą doliczenia do dodatkowej opłaty podatku od towarów i usług.

Dodatkowa dopłata za przedłużenie czasu trwania użytkowania zostanie „naliczona” na podstawie ustaleń umownych zawartych pomiędzy właścicielem gruntu a użytkownikiem wieczystym.

Użytkownik wieczysty powołując się na art. 236 § 2 Kodeksu cywilnego złożył wniosek o przedłużenie przysługującego mu prawa użytkowania wieczystego o kolejne 50 lat.

Wartość prawa użytkowania wieczystego określana jest przez rzeczoznawcę majątkowego, który określając wartość prawa własności i wartość prawa użytkowania wieczystego, posługuje się wzorem określonym w § 30 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzenia operatu szacunkowego.

Przy zastosowaniu powyższego wzoru, przy wycenie prawa użytkowania wieczystego, duże znaczenie ma niewykorzystany okres użytkowania wieczystego. Powstaje zależność polegająca na tym, iż im więcej lat pozostało do końca użytkowania wieczystego tym wartość prawa użytkowania wieczystego jest wyższa.

W związku z powyższym, strony ustaliły iż przedłużenie nastąpi przy jednoczesnej dopłacie różnicy wartości prawa użytkowania wieczystego, która została określona po sporządzeniu wyceny, na dwie daty zakończenia czasu trwania tego prawa.

Reasumując, nie można wskazać przepisu na podstawie którego naliczono dodatkową opłatę za przedłużenie czasu trwania użytkowania wieczystego, gdyż ustalenie zapłaty „rekompensaty” za przedłużenie czasu trwania ustanowionego już prawa użytkowania wieczystego w drodze negocjacji pomiędzy właścicielem (Gminą Miasta T. a użytkownikiem wieczystym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest niedoliczanie przez Wnioskodawcę podatku od towarów i usług do ustalonej przez strony umowy, dodatkowej opłaty za przedłużenie prawa użytkowania wieczystego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów. Na podstawie art. 19 ust. 1 powołanej ustawy zasadą jest, że obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towaru powstaje z chwilą wydania tego towaru.

Jednocześnie ust. 16b tego artykułu stanowi, że w przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności poszczególnych opłat pobieranych z tego tytułu. Przepis ten stosuje się do podatników, którzy oddali grunt w użytkowanie wieczyste po dniu 30 kwietnia 2004r. (art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw).

Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w uzasadnieniu do uchwały z dnia 8 stycznia 2007r. (I FPS 1/06, ONSA WSA 2007, nr 2, poz. 27) „Opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntów, ustanowionego przed dniem 1 maja 2004r., gdy taka czynność nie podlegała podatkowi od towarów i usług, po wejściu w życie ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, ani nie zawiera w sobie należnego podatku, ani też nie powinna być powiększona o taki podatek na podstawie przepisów tej ustawy”.

Jeżeli czynność polegająca na oddaniu gruntu w użytkowanie wieczyste została wykonana w czasie, gdy nie podlegała opodatkowaniu, to nie może być objęta podatkiem od towarów i usług na podstawie nowej ustawy. W związku z faktem, iż ustanowienie prawa użytkowania wieczystego (dostawa towaru) dla obydwu działek nastąpiła przed dniem 1 maja 2004r. zdaniem Wnioskodawcy, brak jest podstaw do naliczenia podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie tego prawa.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jak również oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Należy zauważyć, iż dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (tj. towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela.

W świetle art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego, bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Ten przepis, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 k.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

Z powyższych przepisów wywnioskować należy, iż w przypadku użytkowania wieczystego właścicielem gruntu przez cały okres użytkowania pozostaje Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Użytkownik wieczysty w tym czasie posiada zatem we władaniu rzecz cudzą. Jego prawo w stosunku do tego gruntu pozwala na dysponowanie rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. Wykonanie więc tego świadczenia w całości następuje z chwilą ustanowienia prawa użytkowania wieczystego.

Zgodnie z art. 236 § 1 Kodeksu cywilnego oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste następuje na okres dziewięćdziesięciu dziewięciu lat. W wypadkach wyjątkowych, gdy cel gospodarczy użytkowania wieczystego nie wymaga oddania gruntu na dziewięćdziesiąt dziewięć lat, dopuszczalne jest oddanie gruntu na okres krótszy, co najmniej jednak na lat czterdzieści.

W ciągu ostatnich pięciu lat przed upływem zastrzeżonego w umowie terminu wieczysty użytkownik może żądać jego przedłużenia na dalszy okres od czterdziestu do dziewięćdziesięciu dziewięciu lat; jednakże wieczysty użytkownik może wcześniej wystąpić z takim żądaniem, jeżeli okres amortyzacji zamierzonych na użytkowanym gruncie nakładów jest znacznie dłuższy aniżeli czas, który pozostaje do upływu zastrzeżonego w umowie terminu. Odmowa przedłużenia jest dopuszczalna tylko ze względu na ważny interes społeczny (art.236 § 2 Kodeksu cywilnego).

Umowa o przedłużenie wieczystego użytkowania powinna być zawarta w formie aktu notarialnego (art. 236 § 3 Kodeksu cywilnego).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (Gmina) jest właścicielem nieruchomości położonej w T. oznaczonej ewidencyjnie jako działki o numerach 3/41 i 3/47 obrębu 99 o łącznej powierzchni 55.763 m².

Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego nastąpiło aktami notarialnymi Rep. A z dnia 13 czerwca 1997r. oraz Rep. A z dnia 23 lipca 1999r., do dnia 23 lipca 2039r.

Dodatkowa dopłata za przedłużenie czasu trwania użytkowania zostanie „naliczona” na podstawie ustaleń umownych zawartych pomiędzy właścicielem gruntu a użytkownikiem wieczystym.

W świetle powyższego wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania dodatkowej opłaty za przedłużenie czasu trwania ustanowionego już prawa użytkowania wieczystego.

Należy zauważyć, iż do dnia 30 kwietnia 2004r. czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji ustanowienia praw użytkowania wieczystego przed dniem 1 maja 2004r. - jak ma to miejsce w sytuacji opisanej we wniosku tj. w dniach 13 czerwca 1997r. i 23 lipca 1999r., przeniesienie prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel nastąpiło w chwili ustanowienia na rzecz użytkownika prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości.

W związku z tym, przedłużenie na podstawie art. 236 § 2 Kodeksu cywilnego przysługującego wskazanemu we wniosku użytkownikowi wieczystemu prawa użytkowania wieczystego o 50 lat licząc od pierwotnego terminu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego tj. 23 lipca 2039r., nie może być traktowane jako ponowna dostawa tego samego towaru. Przedłużenie prawa użytkowania wieczystego nie stanowi zmiany tytułu prawnego do nieruchomości a tym samym nie wpływa na „władztwo do rzeczy”, które użytkownik wieczysty uzyskał już w dacie ustanowienia tych praw tj. w dniach 13 czerwca 1997r. i 23 lipca 1999r. W konsekwencji, czynność przedłużenia prawa użytkowania wieczystego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług gdyż nie została spełniona dyspozycja zawarta w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Reasumując, przedłużenie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oddanych w użytkowanie wieczyste na rzecz użytkownika wieczystego przed dniem 1 maja 2004r. nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, i pozostaje poza zakresem ustawy. W tej sytuacji mamy do czynienia z kontynuacją dokonanej już dostawy towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w związku z faktem, iż ustanowienie prawa użytkowania wieczystego (dostawa towaru) dla obydwu działek nastąpiła przed dniem 1 maja 2004r., brak jest podstaw do naliczenia podatku od towarów i usług, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin