Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/443-1190/13/EJ
z 23 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 września 2013 r. (data złożenia 23 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług:

• prawidłowe w zakresie oznaczenia nazwy towarów na paragonach wymienionej w pkt 10
• nieprawidłowe w zakresie oznaczenia nazw towarów na paragonach fiskalnych pozostałych towarów wymienionych w opisie zdarzenia przyszłego
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2013 r. złożono ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości stosowania nazw towarów na paragonach fiskalnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W związku z obniżeniem progu podatkowego za zeszły rok, wprowadzeniem kas fiskalnych i drukowaniem szczegółowych paragonów Wnioskodawca ma dwa pytania.

Wnioskodawca prowadzi niewielki sklep z odzieżą używaną tzw. ciucholand. Podatek dochodowy Wnioskodawca rozlicza w formie ryczałtu i nie jest podatnikiem VAT czynnym, nie składa deklaracji VAT-7.

W takim sklepie prócz odzieży i rzeczy, które można łatwo określić na paragonie i się powtarzają w kupującym towarze niesortowalnym znajdują się rzecz niepowtarzalne. Wnioskodawca zamierza przyjąć do stosowania następujące oznaczenia kodowe, a co za tym idzie nazwy na paragonach:

1. bluzki, tuniki,
   
2. sukienki, spódnice
   
3. spodnie, getry w tym kodzie będą się mieścić paski i szelki do spodni
   
4. ubranka dziecięce – w tym kodzie będą się mieścić – śliniaki, śpiochy, body, śpiworki dziecięce
   
5. buty i dodatki – w tym kodzie będą się mieścić – sznurówki, wkładki zwykłe i ortopedyczne
   
6. bluzy, polary
   
7. kurtki, płaszcze
   
8. swetry, golfy
   
9. koszule, koszulki
   
10. bezrękawniki
    
11. żakiety, marynarki
    
12. piżamy, szlafroki
    
13. bielizna – w tym kodzie będą się mieścić – biustonosze, kalesony, figi, koszulki bawełniane, slipy
    
14. rajstopy, skarpetki
    
15. stroje kąpielowe, karnawałowe
    
16. torby, torebki, plecaki – w tym kodzie będą się mieścić – portfele skórzane, torby ekologiczne, worki na buty, etui na okulary i telefony
    
17. apaszki, czapki, szaliki, rękawiczki
    
18. odzież robocza – w tym kodzie będą się mieścić fartuszki pielęgniarskie, kuchenne, kombinezony
    
19. biżuteria sztuczna, kasetki na biżuterie
    
20. akcesoria wystroju wnętrz – w tym kodzie będą się mieścić – obrusy, serwetki, firany, zasłony, chwosty, kółka do karniszy, wazoniki, figurki, gipsowe obrazki, ramki i albumy na zdjęcia, ozdobne lampki na baterie, dywaniki, świeczki zapachowe, szopka betlejemska, drewniane zające wielkanocne, choinka z ozdobami i lampkami, włóczka, akcesoria typu zrób to sam
    
21. akcesoria kuchenne – w tym kodzie będą się mieścić – solniczka, pieprzniczka, kubki, szklanki, kieliszki, patery, sztućce, otwieracze, ściereczki, myjki, siekacza do cebuli, ręczny robot kuchenny, wieszaki, naczynia
    
22. akcesoria łazienkowe – w tym kodzie będą się mieścić – gąbki do kąpieli, szczotka do pleców, ręczniki, dywaniki łazienkowe, zasłona prysznicowa, haczyki łazienkowe
    
23. akcesoria biurowe, książki – w tym kodzie będą się mieścić – kartki okolicznościowe, notesiki, ręczna niszczarka do papieru, dziurkacz, bajki dla dzieci, książki z przepisami kuchennymi
    
24. akcesoria kosmetyczno-higieniczne – w tym kodzie będą się mieścić – szampony do włosów, balsamy do ciała, lakiery do paznokci, pinceta, zazdroska do rzęs, pampersy, chusteczki z materiału, żele pod prysznic, termofory, plastry do depilacji
    
25. akcesoria elektryczne – w tym kodzie będą się mieścić – kalkulator, zegarki, radia, masażery elektryczne, pasy rozgrzewające, suszarki do włosów, depilatory, latarki, słuchawki, płyty CD, przenośna pamięć do komputera, maszynka do golenia
    
26. Akcesoria pościelowe – w tym kodzie będą się mieścić – pościel, prześcieradła, poszewki ozdobne, koce, kołdry, narzuty, śpiwory, poduszki
    
27. zabawki, sprzęt sportowy – w tym kodzie będą się mieścić zabawki dla dzieci i zwierząt (drapaczka dla kota, piłki dla psów), smycze, piłka do ćwiczeń i rehabilitacji, karty do gry, motylki do pływania, gogle na narty, rolki, łyżwy.
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy przedstawione powyżej nazwy grup towarów są zgodne z przepisami? Czy mogą tak występować na paragonach?
2. Czy pod tymi kodami może być wbijana odzież męska i dziecięca? Czy mają być one osobne?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Wnioskodawca uważa, że tak określone rzeczy na paragonie to będzie to zgodne z przepisami § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.
2. Pod zaproponowanymi kodami poszczególnych grup odzieży może być wbijana odzież męska i dziecięca i nie muszą być osobne kody.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe w zakresie oznaczenia nazwy towarów na paragonach wymienionej w pkt 10
• nieprawidłowe w zakresie oznaczenia nazw towarów na paragonach fiskalnych pozostałych towarów wymienionych w opisie zdarzenia przyszłego
  
  

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011 r. Dz.U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT. W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, iż podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznie zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

Z art. 111 ust. 6a ustawy wynika, że kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

W myśl art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku (…).

Powyższe kwestie w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. regulowały przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz.U. Nr 212, poz. 1338, ze zm.).

Od 1 kwietnia 2013 r. obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. z 2013 r., poz. 363), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie kas rejestrujących.

Stosownie do § 2 pkt 12 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
   
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
   
3. numer kolejny wydruku;
   
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
   
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
   
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
   
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
   
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
   
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
   
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
    
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
    
12. łączną kwotę podatku;
    
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
    
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
    
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
    
16. numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
    
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) – na żądanie nabywcy;
    
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
    
    

Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących).

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać paragon fiskalny. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na wydruku nazwy towaru lub usługi. Sprzedawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Wprawdzie przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „nazwa towaru/usługi” oraz nie określają źródła stosowania tych nazw, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć, zgodnie ze „Słownikiem Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005) nazwę jednostkową, tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Sprzedawca jest zobowiązany na paragonie opisać każdy towar lub usługę, podać ich nazwę, ale też, nie może być to nazwa bardzo ogólna. Umieszczona na paragonie fiskalnym nazwa towaru lub usługi winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru lub usługi, a nie określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru lub usługi, tak aby do każdego towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i aby użyta nazwa była, co do istoty, zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem i usługą, a ponadto by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedanego towaru lub usługi.

Paragon fiskalny spełnia zatem określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną – co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wtedy, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.

Jednocześnie jednak dokonując interpretacji § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących należy mieć na uwadze stosowne przepisy zawarte w Rozdziale 5. Zgodnie z § 35 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących podatnicy użytkujący kasy, które zostały nabyte w okresie ważności:

1. decyzji ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanej na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem wejścia w życie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania;
2. potwierdzenia, o którym mowa w art. 111 ust. 6b ustawy, wydanego po 1 września 2011 r.

–mogą je nadal stosować do prowadzenia ewidencji po upływie tego okresu, pod warunkiem że kasy te zapewniają prawidłowość rozliczeń podatnika.

Zgodnie natomiast z § 36 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących podatnicy użytkujący kasy, o których mowa w § 35 tego rozporządzenia oraz art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz.U. Nr 64, poz. 332), nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań określonych w rozdziale 2 (rozdział ten obejmuje m. in. § 8, czyli przepis stanowiący o „jednoznacznej identyfikacji”) stosują te przepisy odpowiednio.

Dokonując zatem interpretacji § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących stanowiącego o konieczności jednoznacznej identyfikacji towarów i usług należy mieć na uwadze § 36 tego rozporządzenia, gdyż na mocy tego przepisu, przepis o jednoznacznej identyfikacji towarów i usług podatnicy użytkujący kasy nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań w nim określonych stosują odpowiednio (tzn. stosują przepis § 8 ust. 1 pkt 6 z uwzględnieniem możliwości technicznych kasy).

Z łącznej analizy obu przepisów wynika zatem, że stosowana przez podatnika kasa rejestrująca (system kasowy) i jej możliwości techniczne (w kontekście prowadzonej przez podatnika działalności, w szczególności jej zakresu) mogą mieć istotny wpływ na wymagania, co do sposobu identyfikacji towarów i usług, w tym znaczeniu, że brak możliwości technicznych będzie skutkować mniej szczegółowym prowadzeniem identyfikacji (tj. dostosowanym do możliwości kasy).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań, aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. Oznacza to, że podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów i usług na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów. Podatnik powinien zadbać o takie zaprogramowanie kasy rejestrującej, aby konsument otrzymywał paragony z nazwami towarów lub usług, pozwalającymi na ich identyfikację.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży odzieży używanej. W towarze niesortowalnym znajdują się rzeczy niepowtarzalne. Wnioskodawca ma wątpliwości, czy stosowane przez niego oznaczenia kodowe, a tym samym nazwy na paragonach są prawidłowe.

Jak wskazano wyżej sposób „jednoznacznego” identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem towarów i usług, jakie podatnik oferuje. Podatnik dokonujący sprzedaży jednej (lub kilku) rodzajów odzieży może zaprogramować w kasie nazwę np. „bluzka”, „sukienka”, „spodnie”, dla oferowanych tego typu towarów. Podatnik dokonujący sprzedaży różnych rodzajów odzieży (np. męskiej, damskiej, dziecięcej) może stosować oznaczenie odzieży, bez określania szczegółowo, jaki to rodzaj odzieży. Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach, z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku. Podatnik stosując dla określonego rodzaju towarów np. butów, różne ceny (z uwagi na oferowanie różnych rodzajów butów – męskie, dziecięce, damskie: kozaki, półbuty itp.) powinien je wykazywać na paragonie w odrębnych pozycjach (przy możliwości ich identyfikowania za pomocą jednej nazwy np. „buty” jeżeli sprzedawane towary objęte są jedną stawką VAT).

Podkreślić w tym miejscu należy, że opisane wyżej zasady dotyczące stosowania nazewnictwa spełniającego wymóg jednoznacznego identyfikowania towarów i usług, nie wykluczają stosowania przez podatników nazewnictwa zapewniającego bardziej szczegółowe rozróżnienie towarów. Stosowanie jednak na tyle rozbudowanego nazewnictwa (obejmującego, w przypadku towaru takiego jak np.: „buty”, wskazań określających ich przeznaczenie tj. męskie, damskie, dziecięce lub też rodzaj np. sandały, kozaki itp.) ma dla podatników – zważywszy na treści § 8 ust. 2 zdanie 2 w związku z ust. 1 pkt 6 – charakter fakultatywny.

Wskazać należy, że proponowane przez Wnioskodawcę oznaczenia nie spełniają wymogu jednoznacznej identyfikacji towaru. Sukienka i spódnica (2) to nie są pojęcia tożsame, podobnie kurtka i płaszcz (7), piżama i szlafrok (12), stroje kąpielowe, karnawałowe (15) czy koszule, koszulki (9). Przy takim oznaczeniu nazwy na paragonie, klient, który dokonuje zakupu spódnicy otrzyma paragon z nazwą „sukienka, spódnica”. Pojęcia sukienka i spódnica nie są synonimami, podobnie jak kurtka i płaszcz.

Dlatego zastosowanie do sprzedaży sukienki nazwy na paragonie „spódnica, sukienka” (2) nie można uznać za prawidłowy, bowiem nie spełnia warunków rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących. Podobnie nieprawidłowe jest stosowanie nazwy „rajstopy, skarpetki” (14), czy też „apaszki, czapki, szaliki, rękawiczki” (17). Nieprawidłowa jest również nazwa „buty i dodatki” (5) dla sprzedawanych sznurówek, wkładek zwykłych i ortopedycznych; nazwa „spodnie, getry” (3) dla sprzedawanych pasków i szelek, gdyż jest to inna grupa asortymentowa. Podobnie nie można w przypadku sprzedaży biżuterii sztucznej stosować nazwy „biżuteria sztuczna, kasetki na biżuterię” (19), bowiem nazwa ta nie określa sprzedawanego towaru w sposób jednoznaczny.

Analogicznie zastosowanie na paragonie fiskalnym nazwy „zabawki, sprzęt sportowy” (27) dla oznaczenia sprzedawanego towaru jakim będzie zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy zabawka dla dziecka, piłka dla psa, piłka do ćwiczeń i rehabilitacji, smycz, drapaczka dla kota, motylki do pływania, gogle na narty, polki, łyżwy czy karty do gry nie jest poprawne. Jak również „torby, torebki, plecaki” (16) którą Wnioskodawca planuje stosować do sprzedaży taki towarów jak worki na buty ale jednocześnie dla etui na okularu i telefony komórkowe.

Tak określona nazwa na paragonie, nazywana przez Wnioskodawcę „oznaczeniem kodowym”, nie jest zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem, nie pozwala ona na indywidualne określenie sprzedawanego towaru. Wskazane w opisie zdarzenia przyszłego nazwy towarów ujęte na paragonie są niedokładne, a przede wszystkim niezgodne ze sprzedawanym towarem.

Wnioskodawca dla sprzedaży oferowanych przez siebie towarów powinien stosować na paragonie fiskalnym oddzielne nazwy dla każdej kategorii towaru np. nazwę „golfy” dla sprzedaży golfów, „swetry” dla sprzedaży swetrów. Można też stosować nazwę, która będzie adekwatna dla obu tych kategorii np. golf jest rodzajem swetra więc może być ujmowany w kategorii „swetry”, polar jest rodzajem bluzy, więc może być sprzedawany pod nazwą „bluza”, tunika jest rodzajem bluzki więc może być sprzedawana pod nazwą „bluzka”. Nie może jednak pojawić się sytuacja umieszczania na paragonie dwóch nazw dla jednego produktu.

Wnioskodawca jest zobowiązany do oznaczenia towaru jednoznaczną nazwą z uwzględnieniem stawek podatku do nazw towarów i usług. Natomiast stosowane przez Wnioskodawcę nazwy określają grupę różnych towarów.

Tym samym wymienione wyżej nazwy grup towarów na paragonach stosowane przez Wnioskodawcę są niewłaściwe, bowiem nie zapewniają klientowi jednoznacznej identyfikacji zakupionego towaru.

Podatnik stosujący nazewnictwo spełniające wymóg „jednoznaczności”, o którym mowa w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia, zamiast posługiwać się określeniami właściwymi dla nazwy grupowania, powinien stosować nazwy konkretnych towarów. Dokonując sprzedaży towarów, przykładowo określonych jako „akcesoria łazienkowe”, Wnioskodawca powinien zastosować nazwy bardziej szczegółowe, pozwalające na jednoznaczną identyfikację towaru np. gąbka, szczotka, ręcznik, dywanik łazienkowy, zasłona prysznicowa itd.

W konsekwencji powyższych ustaleń, należy zauważyć, że jedynie w przypadku towarów ujętych w poz. 10 opisanego zdarzenia przyszłego zastosowana przez Wnioskodawce nazwa tj. „bezrękawniki” w sposób „jednoznaczny” identyfikuje sprzedawany towar.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe w zakresie oznaczenia nazwy towarów na paragonach wymienionej w pkt 10
• nieprawidłowe w zakresie oznaczenia nazw towarów na paragonach fiskalnych pozostałych towarów wymienionych w opisie zdarzenia przyszłego
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.