Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/443-458/13/LG
z 23 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z 20 września 2013 r. (data wpływu 24 września 2013 r.), uzupełnionego pismem z 26 listopada 2013 r. (data wpływu 29 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania przekroczenia dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych gdy przeznaczenie zużycia tych wyrobów nie uległo zmianie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania przekroczenia dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych gdy przeznaczenie zużycia tych wyrobów nie uległo zmianie.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 26 listopada 2013 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (w dalszej części wniosku zwana spółką) zajmuje się produkcją i sprzedażą farb i lakierów przemysłowych. Spółka nie posiada składu podatkowego.

W roku 2012 i wcześniej, spółka nie była zarejestrowana na potrzeby podatku akcyzowego.

Do produkcji farb spółka stosowała w latach minionych oraz stosuje w chwili obecnej wyroby akcyzowe o kodach CN 2707 50 (solvesso 100 i solvesso 150) oraz CN 2902 44 00 (ksylen).

Zgodnie z art. 85 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym właściwy naczelnik urzędu celnego w drodze decyzji wydawanej z urzędu ustalił (na podstawie wniosku złożonego przez spółkę) dopuszczalne normy zużycia wyrobów akcyzowych dla poszczególnych produktów.

Normy te zostały ustalone z datą ważności na dany rok kalendarzowy, na podstawie aktualnych receptur produkowanych farb, jak również na podstawie zużycia wyrobów akcyzowych w poprzednim okresie obrachunkowym.

Z uwagi na fakt, iż produkcja farb i lakierów jest procesem bardzo skomplikowanym, określenie właściwych norm zużycia wyrobów akcyzowych było i jest bardzo utrudnione. Na poparcie powyższego spółka przedstawia opis cyklu produkcji:

1. Egalizacja:
W warunkach typowych farba jest zarabiana na podstawie istniejącej formulacji (z ewentualnymi poprawkami wynikającymi z poprzednich szarży) i stanowi to wstępny etap realizacji. Po zakończeniu egalizacji (ujednorodniania) jest przekazywana w stanie wstępnym (tzw. krok zerowy) do kolejnego etapu, tzw. color-matchingu.


2. Color-matching:
W następnym etapie dokonuje się pomiarów technologicznych (lepkość, połysk,…, ocena powierzchni, i ewentualnie inne). Wszystkie te parametry podlegają kolejnym korektom, aż do osiągnięcia zgodności ze wzorcem (w ramach dostępnych tolerancji). Kroki te, nazywane color-matchingiem, przeciętnie obejmują 5 do 6 poprawek. Poprawki te wykonywane są materiałami nie ujętymi w głównej części receptury, natomiast są odnotowywane na karcie color-matchingu. Dobór poszczególnych składników wynika z doświadczania color-matchera, charakteru poprawki oraz bieżących wskazówek laboratorium.


3. Kontrola jakości:
Po zakończeniu procesu color-matchingu farba trafia na kontrolę jakości, gdzie dokonywane są rozszerzone badania (wymienione powyżej oraz gęstość, odporność mechaniczna na zginanie, tłoczenie, zarysowanie, odporność chemiczna mek, odporność na siły ścinające, i inne w zależności od potrzeb). W razie potrzeby farba jest ponownie korygowana na zasadzie takiej jak w color-matchingu (dodatkowe materiały spoza głównej części receptury, zużycia odnotowane na karcie color-matchingu). Po pozytywnie zakończonej kontroli jakości farba jest przekazywana do kontroli jakości odbiorcy.


4. Zewnętrzna kontrola jakości:
Główny odbiorca przeprowadza własną kontrolę jakości dostarczanych próbek farb, utwardzonych we własnym piecu, w porównaniu do własnych wzorców. Jeżeli zachodzi konieczność dokonania poprawki to przekazuje swoje wyniki pomiarów z wymaganiem dokonania korekty w pożądanym kierunku. W razie potrzeby farba jest ponownie korygowana na zasadzie takiej jak w color-matchingu (dodatkowe materiały spoza głównej części receptury, zużycia odnotowane na karcie color-matchingu), przekazywana do kontroli jakości i ponownie wysyłana do oceny klienta.


5. Filtracja, napełnianie i odtworzenie zdolności produkcyjnej:
Po pozytywnym wyniku zewnętrznej kontroli jakości farby są filtrowane i następuje napełnianie opakowań końcowych. Zakończona farba jest przekazywana na magazyn a sprzęt produkcyjny (zbiorniki, kadzie, mieszadła, obudowy filtrów) musi zastać umyty (lub nie, jeżeli następuje produkcja takiej samej lub zbliżonej farby).


6. Zaburzenia:
Powyższe procesy opisują idealną sytuację, gdy proces jest opanowany i nie występują zaburzenia produkcji. Natomiast w warunkach rzeczywistych od czasu do czasu konieczne są znaczne korekty, np. Podczas wprowadzania nowego wyrobu, produkcji po zmianie formulacji, błędów operatora, konieczności przeróbek resztek materiałów lub niepełnowartościowych surowców, z powodu naturalnych wahań parametrów otrzymywanych surowców (np. masa cząsteczkowa żywic, lepkość, temperatura wrzenia, zawartość ciała stałego, stopień roztarcia czy siła krycia pigmentów i past pigmentowych, koncentracja lotnych amin itp.). Przychodzące dostawy surowców chemicznych zawsze różnią się pomiędzy sobą, a opieramy się wyłącznie na deklarowanych wartościach parametrów użytkowych (ich pomiar leży poza naszymi możliwościami). Stąd czasem występuje konieczność większych niż przeciętnie korekt, co ujawnia się dopiero na etapie wykonywania konkretnego zlecenia. Również klienci zmieniają czasem swoje wymagania (np. Ussteel życzy sobie innych lepkości farby w okresie zimowym a innych w okresie letnim. Nie istnieją na to odrębne receptury a wymagania są przekazywane w formie zaleceń dla color-matchera).


7. Specjalne uwarunkowania
W pojedynczych przypadkach nasi odbiorcy skarżą się na bardzo nietypowe cechy farb: np. zastrzeżenia co do „dymu” wydobywającego się z linii lakierniczej ussteel zmusiło nas do zastosowania łatwo lotnych rozpuszczalników w miejsce dotychczasowych (xylen). Do czasu potwierdzenia uzyskanych wyników zmiany nie są zgłaszane, ponieważ nie wiadomo, czy stosowana zmiana przyniesie pożądany skutek.

Natomiast rozcieńczalniki solvesso 100 i 150 (i odpowiedniki) są stosowane jako najtańsza alternatywa do korekt lepkości jako zamienniki pomiędzy sobą (tani, odpadowy produkt destylacji, o zbliżonych parametrach fizykochemicznych). Ponadto nie mają wcale dobrych cech jako rozpuszczalnik, są często traktowane jako rozcieńczalnik - coś w rodzaju balastu koniecznego do uzyskania właściwej lepkości ale bez wpływu na chemizm polimerów w żywicach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy stosownie do postanowień zawartych w art. 5 akapit 3 Traktatu Wspólnoty Europejskiej na polskim podatniku (spółce) ciąży na mocy art. 89 ust. 2, art. 89 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym, obowiązek zapłaty podatku akcyzowego w przypadku przekroczenia dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych gdy przeznaczenie zużycia wyrobu nie uległo zmianie?

Zdaniem Wnioskodawcy, przekroczenie norm zużycia wyrobów akcyzowych na poziomie poszczególnych produktów w sytuacji, gdy przeznaczenie zużycia wyrobu nie uległo zmianie, nie rodzi obowiązku zapłaty podatku akcyzowego oraz kwestionowania prawa do zastosowania zerowej stawki akcyzy.

Ponadto stwierdzić należy, że przywołane przez spółkę artykuły z ustawy o podatku akcyzowym bez wątpienia naruszają unijną zasadę proporcjonalności.

W myśl powyższej zasady instytucje wspólnotowe mogą podejmować tylko takie działania, które są konieczne i niezbędne do osiągnięcia celów zawartych w traktacie, a środki te muszą być:

• odpowiednie (to znaczy takie, przy pomocy których ten cel da się w ogóle osiągnąć, właściwe dla danego celu),
• niezbędne (to znaczy takie, których nie sposób osiągnąć lepiej za pomocą innego środka, najwłaściwsze do osiągnięcia zamierzonego celu),
• proporcjonalne sensu stricto (takie które w najmniejszym stopniu ograniczają realizacje innych interesów podmiotów i ich prawa, należy zważyć i zbilansować ostateczne zyski i straty.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, owa zasada wymaga, by krajowe i wspólnotowe władze nie ograniczały praw i wolności jednostek w stopniu większym niż niezbędnym do osiągnięcia zamierzonego celu.

Zasada ta w przekonaniu Wnioskodawcy wyznacza granice działań organów wspólnoty wykonujących kompetencje legislacyjne i administracyjne.

Reguluje także zakres interwencji władz publicznych państw członkowskich. Ponadto wymaga, by przepisy były konstruowane w taki sposób, aby możliwe było uwzględnienie konkretnych okoliczności danej sprawy (np. uwzględnienie skomplikowanego procesu produkcji z jakim boryka się nasza spółka). Z jej treści wynika również zakaz stosowania działań władczych ponad potrzebę (pozbawienie spółki na gruncie art. 89 ust. 2, art. 89 ust. 4 pkt 2 prawa do stosowania zerowej stawki akcyzy).

W opinii spółki automatyczne stosowanie pewnych sankcji (w tym wypadku brak prawa do zastosowania zerowej stawki akcyzy w przypadku przekroczenia dopuszczalnych norm zużycia nawet w przypadku zużycia wyrobów akcyzowych zgodnie z ich przeznaczeniem) należy uznać za nieproporcjonalne, tym samym za niezgodne z prawem wspólnotowym.

Godny podkreślenia jest również fakt, że uchybienia formalne (w przypadku Wnioskodawcy nie wystąpienie do właściwego naczelnika urzędu celnego o przyznanie nowych norm) nie może stanowić podstawy do kwestionowania prawa do zastosowania zerowej stawki akcyzy w sytuacji, gdy bez wątpienia Wnioskodawca nie naruszył warunków materialnoprawnych.

Podsumowując powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w każdym przypadku, gdy doszło do przekroczenie dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych na cele zgodne z ich przeznaczeniem Wnioskodawca miał prawo do stosowania stawki zerowej i w żadnym wypadku nie powstało zobowiązanie w podatku akcyzowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. z 2011r. Dz.U. Nr 108, poz. 626 ze zm.), zwanej dalej ustawą, do wyrobów energetycznych, w rozumieniu ustawy, zalicza się wyroby objęte pozycjami CN 2701, 2702 oraz od 2704 do 2715 i objęte pozycjami CN 2901 i 2902.

W myśl art. 8 ust. 4 pkt 1 ustawy, przedmiotem opodatkowania akcyzą jest również zużycie wyrobów akcyzowych określonych w załączniku nr 2 do ustawy, o których mowa w art. 89 ust. 2, do produkcji innych wyrobów.

Na podstawie art. 89 ust. 2 ustawy, stawka akcyzy na wyroby energetyczne inne niż określone w ust. 1 pkt 1-13, przeznaczone do celów innych niż opałowe, jako dodatki lub domieszki do paliw opałowych, do napędu silników spalinowych albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, wynosi 0 zł.

Podmiot zamierzający prowadzić działalność gospodarczą w zakresie wyrobów energetycznych, o których mowa w art. 89 ust. 2, niebędący podmiotem zarejestrowanym w trybie ust. 1, jest obowiązany przed dniem rozpoczęcia tej działalności powiadomić o tym właściwego naczelnika urzędu celnego, w celu ustalenia dopuszczalnych norm zużycia, o których mowa w art. 85 ust. 2 pkt 2 (art. 16 ust. 8 ustawy).

Przepis art. 85 ust. 2 pkt 2 ustawy określa, że właściwy naczelnik urzędu celnego, z zastrzeżeniem ust. 7, w drodze decyzji wydanej z urzędu dla poszczególnych podmiotów ustala dopuszczalne normy zużycia wyrobów akcyzowych określonych w załączniku nr 2 do ustawy, o których mowa w art. 89 ust. 2, znajdujących się poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy i objętych zerową stawką akcyzy, w przypadku ich zużycia do produkcji innych wyrobów.

Zatem ustalenie dopuszczalnych norm zużycia następuje z urzędu w drodze decyzji właściwego naczelnika urzędu celnego i ma zastosowanie do wszystkich podmiotów gospodarczych zużywających wyroby akcyzowe, o których mowa w art. 89 ust. 2 ustawy, do produkcji innych wyrobów.

Zgodnie z art. 89 ust. 4 pkt 2 ustawy, w przypadku przekroczenia dopuszczalnych norm zużycia, o których mowa w art. 85 ust. 2 pkt 2, ustalonych dla wyrobów akcyzowych określonych w załączniku nr 2 do ustawy, o których mowa w ust. 2, znajdujących się poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy w przypadku ich zużycia do produkcji innych wyrobów, stosuje się odpowiednio stawkę określoną w ust. 1 pkt 14, a w przypadku zużycia tych wyrobów do celów opałowych - stawkę określoną w ust. 1 pkt 15.

W myśl powyższego w przypadku przekroczenia dopuszczalnych norm zużycia wyrobów energetycznych znajdujących się poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy i objętych zerową stawką podatku akcyzowego możliwe są do zastosowania jedynie dwie stawki podatku akcyzowego. Co do zasady - w przypadku przekroczenia dopuszczalnych norm zużycia dla wyrobów opodatkowanych zerową stawką podatku akcyzowego – wyroby te opodatkowane są stawką akcyzy zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 14 ustawy. Jedynie w przypadku zużycia przez podmiot zużywający tych wyrobów do celów opałowych stawkę akcyzy określa się na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 15 ustawy.

Zgodnie więc z brzmieniem przepisu art. 89 ust. 4 pkt 2 ustawy, w stosunku do ilości wyrobu, która przekracza ustalone dopuszczalne normy zużycia nie mają zastosowania inne niż określone art. 89 ust. 1 pkt 14 albo 15 stawki akcyzy. Tym samym zastosowanie innej stawki akcyzy, w stosunku do ilości wyrobów wykraczających poza ustalone dopuszczalny normy zużycia, nie ma podstawy prawnej. Ustawodawca bowiem przepisem art. 89 ust. 4 pkt 2 nie umożliwił zastosowania stawki zerowej, o której mowa w art. 89 ust. 2 ustawy, w przypadku przekroczenia ustalonych dopuszczalnych norm zużycia wyrobów energetycznych, o których mowa w art. 85 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Wyjaśnić należy, iż korzystając z delegacji ustawowej Minister Finansów działając na podstawie art. 85 ust. 5 ustawy, w rozporządzeniu z dnia 24 lutego 2009 r. w sprawie maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków i dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych (t.j. z 6 grudnia 2012r. Dz.U. z 2013 r. poz. 166) określił m.in. sposób ustalania dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych.

W § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia zostało określone, że podstawą ustalania przez właściwego naczelnika urzędu celnego wysokości norm dopuszczalnych ubytków oraz dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych jest:

1. wysokość rzeczywistych ubytków lub rzeczywistego zużycia w ostatnim okresie obrachunkowym lub
2. badanie rzeczywistych ubytków lub rzeczywistego zużycia, lub
3. ocena zaawansowania technologicznego stosowanych urządzeń i technologii.
   
   

Reasumując, przekroczenie ww. dopuszczalnych norm zużycia powoduje, że należy opodatkować ponadnormatywne zużycie wg odpowiedniej stawki.

Tym samym Wnioskodawca, w przypadku przekroczenia ustalonych dopuszczalnych norm zużycia obowiązany jest uiścić podatek akcyzowy, do obliczenia którego stosuje odpowiednio stawki wskazane w art. 89 ust. 4 pkt 2 ustawy.

Jednakże należy zwrócić uwagę na fakt, że normy zużycia wyrobów akcyzowych ustalane są indywidualnie w decyzji właściwego naczelnika urzędu celnego. Jeśli normy te stały się nieadekwatne do rzeczywistego zużycia tych wyrobów Wnioskodawca może wystąpić do organu celnego o ich zmianę.

Wnioskodawca we wniosku wskazał na unijną zasadę proporcjonalności, zgodnie z którą stwierdzić należy, że z całą pewnością jedną z najistotniejszych zasad prawa wspólnotowego jest zasada proporcjonalności, zakazująca stosowania środków przekraczających to, co jest niezbędne do realizacji określonego celu. Zasada ta znajduje praktyczne zastosowanie w każdej z dziedzin prawa wspólnotowego. Jako norma szczególnego rodzaju (tzw. metanorma) wywiera ona wpływ zarówno na proces stanowienia jak i stosowania prawa wspólnotowego z powodu wagi zawartej w niej treści oraz znaczenia dla całego systemu prawnego Wspólnoty.

Zasada proporcjonalności bierze swój początek z orzecznictwa TSUE, które wywiodło ją ze wspólnej dla wszystkich państw członkowskich zasady praworządności, a także postanowień traktatowych odwołujących się niejednokrotnie do środków „usprawiedliwionych”, „wymaganych”, „koniecznych”, „powodujących najmniejsze zakłócenia w funkcjonowaniu wspólnego rynku”. Przełomowym orzeczeniem odwołującym się do tej zasady było orzeczenie w sprawie Internationale Handelsgesellschaft, w którym Trybunał nie wymieniając wprost jej nazwy zaliczył ją do zasad ogólnych prawa wspólnotowego.

Zasada proporcjonalności wpisana została następnie do Traktatu. Przepis art. 5 akapit 3 Traktatu stanowi, że „działanie Wspólnoty nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów niniejszego Traktatu”. Podkreślić należy, że omawiana zasada, jako zasada ogólna prawa wspólnotowego wiąże nie tylko Unię Europejską ale i państwa członkowskie w sytuacjach, gdy przewidziany w prawie krajowym środek należy do obszaru objętego prawem wspólnotowym.

Zasada proporcjonalności jest też obecna w polskim porządku prawnym. Ujęto ją w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, który przewiduje, że „ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.”

Istotę zasady proporcjonalności znakomicie ujął rzecznik Generalny Poiares Maduro, który w sprawie Ahokainen wskazał, że polega ona na analizie kosztów i korzyści środka krajowego w aspekcie interesów chronionych przez Unię Europejską. Innymi słowy, państwa członkowskie (oraz oczywiście sama Unia Europejska) powinny stosować tylko takie środki, które z jednej strony uniemożliwiają realizację jakiegoś istotnego celu, z drugiej jednak strony najmniej zagrażają innym, chronionym celom.

Zakres stosowania zasady proporcjonalności przez Trybunał jest różny, zależny od okoliczności danej sprawy. W pełnym swym kształcie polega on na ocenie środków podejmowanych przez Unię Europejską oraz państwa członkowskie w ramach trzech testów: testu odpowiedniości, testu konieczności i testu proporcjonalności sensu stricto.

Test odpowiedniości pozwala na ustalenie, czy dany środek w ogóle nadaje się do osiągnięcia jakiegoś celu. Test konieczności pozwala na wybór środka najmniej inwazyjnego w inne, chronione dobra. Natomiast test proporcjonalności sensu stricto polega na ocenie danego środka „samego w sobie” (a więc bez porównania z innymi, możliwymi środkami) i udzieleniu odpowiedzi na pytanie, czy taki środek pozostaje w proporcji (koresponduje) z rangą celu, któremu ma służyć.

Oceniając zatem, czy krajowy ustawodawca nie naruszył zasady proporcjonalności, zauważyć należy, że przepisy dotyczące opodatkowania wyrobów akcyzowych przekraczających ustalone normy zużycia, zostały wprowadzone w drodze ustawy i miały na celu zapobieganie nadużyciom występującym w obrocie wyrobami takimi jak wymienione we wniosku, które w znacznej mierze były i są wykorzystywane (ze względu na swoje właściwości) do szeroko rozumianych celów opałowych i napędowych, a w szczególności jako dodatki i domieszki do tych paliw. Tym samym ustawodawca w celu prowadzenia skutecznej kontroli nad wykorzystaniem ww. wyrobów, które ze względu na swoje przeznaczenie objęto zerową stawką akcyzy, oraz w celu eliminacji nadużyć mogących wystąpić przy wykorzystaniu ich do produkcji innych wyrobów wprowadził jasne, bezwarunkowe i precyzyjne zasady ich opodatkowania. Jednocześnie aby nadmiernie nie utrudniać zasad kontroli nad tymi wyrobami w przypadku wykorzystywania ich do produkcji innych wyrobów - proporcjonalnie do celu – ustalił, że wyroby te w ramach ustalonych norm zużycia nie podlegają opodatkowaniu podatkiem akcyzowym. Ustawodawca zatem w stosunku do tych wyrobów nie zastosował bardziej uciążliwego systemu zwolnień z podatku akcyzowego.

Wskazać należy, że normy zużycia określone w art. 85 ustawy o podatku akcyzowym odnoszą się jedynie do wyrobów energetycznych opodatkowanych stawką zero, które są wymienione w załączniku nr 2 do ustawy, tj. wyrobów, w stosunku do których może wystąpić praktyczne ryzyko ich zużycia do celów napędowych lub opałowych. W pozostałym zakresie wyrobów energetycznych opodatkowanych stawką zero, chociażby takich jak asfalty, parafiny czy wazeliny, normowanie ich zużycia jest nieuzasadnione ze względów praktycznych, ponieważ w praktyce zużycie takich wyrobów do celów opałowych lub napędowych jest z praktycznego punktu widzenia wykluczone.

Należy zaznaczyć także, że eliminacja nadużyć jest nadrzędnym celem zarówno przepisów krajowych jak i wspólnotowych, co oznacza, że wprowadzone w ustawie o podatku akcyzowym zasady opodatkowania ponadnormatywnych zużyć wyrobów objętych wnioskiem należy uznać za odpowiednie i konieczne do realizacji celu jakiemu mają służyć. Przy czy ustawodawca mając na względzie, że w przypadku gdy istnieje możliwość wyboru spośród większej liczby działań, zastosował tą najmniej dotkliwą dla podatnika w stosunku do zamierzonego celu, która nie wykracza poza to, co jest wymagane do osiągnięcia tego celu.

Reasumując wprowadzone przez krajowego ustawodawcę zasady opodatkowania akcyzą ponadnormatywnych zużyć wyrobów akcyzowych realizujące cel w postaci eliminacji nadużyć w obrocie towarami takimi jak przedstawione we wniosku należy zaliczyć do zasad wymaganych i koniecznych, a tym samym i usprawiedliwionych. Jednocześnie w stosunku do celu ich wprowadzenia w żadnej mierze nie wprowadzają nadmiernych niedogodności. Tym samym zasady te nie naruszają zasady proporcjonalności.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.