2013.05.27 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-129/13/MS
z 27 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2013r. (data wpływu 15 lutego 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 maja 2013r. (data wpływu 15 maja 2013r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia:

czy obrót z tytułu sprzedaży nieruchomości należy uwzględniać w kalkulacji proporcji sprzedaży - jest nieprawidłowe,
czy w sytuacji gdy obrót z tytułu sprzedaży nieruchomości należy uwzględniać w kalkulacji proporcji Wnioskodawca do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego będzie mógł przyjąć proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2013r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek z dnia 12 lutego 2013r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia:

czy obrót z tytułu sprzedaży nieruchomości należy uwzględniać w kalkulacji proporcji sprzedaży,
czy w sytuacji gdy obrót z tytułu sprzedaży nieruchomości należy uwzględniać w kalkulacji proporcji Wnioskodawca do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego będzie mógł przyjąć proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 maja 2013r. (data wpływu 15 maja 2013r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-129/13/MS z dnia 2 maja 2013r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w piśmie z dnia 10 maja 2013r.):

Wnioskodawca podlegający w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca prowadzi sprzedaż opodatkowaną. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. Do tej pory obrót związany ze sprzedażą nieruchomości przez Wnioskodawcę nie był zwolniony z podatku VAT (albo z uwagi na okoliczność, że taka była stawka właściwa dla transakcji albo Wnioskodawca i kupujący rezygnowali ze zwolnienia w sytuacjach wskazanych w treści przepisów ustawy o podatku od towarów i usług).

W 2013 r. Wnioskodawcy zdarzyła się sprzedaż własnej nieruchomości, która była częściowo zwolniona z VAT (z uwagi na posadowienie na gruncie kilku budynków sprzedaż nieruchomości w części korzystała z ustawowego zwolnienia z VAT - art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług). Ze zwolnienia w zakresie sprzedaży tych budynków wraz z udziałem w gruncie Wnioskodawca nie mógł zrezygnować z uwagi na okoliczność, że nie przewidują tego przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Budynki, które były posadowione na gruncie na dzień sprzedaży już stały w momencie zakupu działki przez Wnioskodawcę (zakup nastąpił od osoby fizycznej, nieprowadzacej działalności gospodarczej i bez VAT).

Kwota osiągnięta z ww. sprzedaży zwolnionej w styczniu 2013r. jest na tyle duża, że gdyby ustalić proporcję sprzedaży biorąc pod uwagę obroty tylko za styczeń wyniosłaby ona ok. 10% sprzedaży opodatkowanej. Biorąc jednak pod uwagę obroty Wnioskodawcy ze sprzedaży opodatkowanej z poprzedniego roku, uważa on że stosunek sprzedaży opodatkowanej do zwolnionej do końca 2013r. z pewnością ulegnie zmianie w ten sposób, że udział działalności opodatkowanej wzrośnie. Dlatego też ten wskaźnik obliczony tylko za jeden miesiąc uznać należy za niereprezentatywny.

Do dnia sprzedaży ww. nieruchomości (zwolnionej z VAT) Wnioskodawca posiadał obrót opodatkowany z prowadzonej działalności gospodarczej. Sprzedaż zwolniona dotąd nie występowała.

Sprzedaż obejmowała głównie (główny przedmiot działalności):

najem pomieszczeń biurowych - 23%,
najem i usługi napraw automatów do lodów - 23%,
sprzedaż półmasek - 23%,
sprzedaż nieruchomości - 23%,
usługi budowlane.

Sprzedaż ta jest sprzedażą typową i stałą - tzn. wynika z obecnego profilu prowadzonej sprzedaży.

Zakupy Wnioskodawcy można podzielić na kategorie:

Koszty dotyczące sprzedaży towarów handlowych opodatkowanych 23% (np. transport, usługi prawne),
Koszty związane z ogólnym funkcjonowaniem firmy takie jak czynsze, telefony, art. biurowe, spożywcze itp.
Koszty związane z projektami budowlanymi nieruchomości, które zostaną sprzedane ze stawką zw. i 23%.

W związku ze sprzedażą własnej nieruchomości objętej zwolnieniem z podatku VAT (transakcja jednorazowa, w poprzednich latach nie zdarzały się inne - tzn. wszystkie sprzedaże nieruchomości były opodatkowane) Wnioskodawca wykazał obrót również zwolniony (na jednej działce stało kilka budynków z czego sprzedaż wraz z udziałem w gruncie podlegała zwolnieniu z VAT).

W związku ze sprzedażą tylko nieruchomości opisanej powyżej Wnioskodawca poniósł następujące wydatki: opłaty notarialne związane z zakupem powyższej nieruchomości, wycenę, prowizja dot. sprzedaży dla całej działki.

Wnioskodawca przewiduje, że w 2013r. może jeszcze wystąpić sprzedaż zwolniona innych nieruchomości na tej samej podstawie prawnej (tj. bez możliwości rezygnacji z tego zwolnienia), jednakże liczba takich transakcji nie przekroczy 2-3 (a może też w ogóle nie wystąpić). Co do niektórych swoich nieruchomości (zakupionych z zamiarem odsprzedaży) Wnioskodawca ma bowiem podpisane umowy przedwstępne ale z uwagi na trudną sytuację finansową potencjalnych nabywców, sprzedaż może zostać zaplanowana dopiero na lata następne.

Wnioskodawca wszedł w posiadanie przedmiotowej nieruchomości wraz z posadowionymi na niej budynkami dnia 2 października 2012r.

Przedmiotową nieruchomość wraz z posadowionymi na niej budynkami Wnioskodawca nabył z zamiarem dalszej odsprzedaży.

Wnioskodawca nie zaliczył nieruchomości gruntowej ani posadowionych na niej budynków do środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

W zakresie odpowiedzi na pytanie zawarte w piśmie z dnia 2 maja 2013r. „Czy Wnioskodawcy w związku z wybudowaniem we własnym zakresie budynków (na przedmiotowej nieruchomości) przysługiwało prawo do odliczenia w całości lub części podatku naliczonego” Wnioskodawca wskazuje na dokonaną modyfikację opisu stanu faktycznego, z której wynika że nie wybudował na gruncie żadnych budynków. Konieczność dokonania modyfikacja wyniknęła w związku z tym, że pierwotnie złożony wniosek był w tym zakresie niezgodny ze stanem faktycznym. Okoliczność ta została stwierdzona przez Wnioskodawcę już po dniu złożenia wniosku.

Nieruchomości nie były używane przez Wnioskodawcę na potrzeby jego działalności. Od początku nieruchomości były traktowane jak „towary handlowe” i od momentu zakupu do dnia sprzedaży nie były przez Wnioskodawcę wykorzystywane.

Wnioskodawca nie wszedł jeszcze w posiadanie wszystkich nieruchomości, które mogą zostać sprzedane w 2013r. Wnioskodawca może bowiem jeszcze jakieś nieruchomości zakupić w 2013r. i w tym samym roku sprzedać (może wystąpić sprzedaż zwolniona, bez możliwości rezygnacji z tego zwolnienia).

W odniesieniu jednakże do tych nieruchomości, które Wnioskodawca już posiada i które mogą zostać zbyte w 2013r. odpowiedzi na zadane pytania są następujące:

Wnioskodawca posiada nieruchomości (dalej odpowiednio jako nieruchomość A, B, C, D, E), w których posiadanie wszedł w następujących datach:

Nieruchomość A: działka niezabudowana numer 184/2 zakupiona dnia 25 listopada 2010r.
Nieruchomość B: działki niezabudowane numer 175/6, 175/5 i 175/19 zakupione dnia 15 lipca 2010r.
Nieruchomość C: działki niezabudowane numer 32/8 i 98/5 zakupiono dnia 31 sierpnia 2010r.
Nieruchomość D: działka niezabudowana nr 210/95 zakupiono dnia 18 maja 2012r.
Nieruchomość E: działki 210/74, 210/76, 210/78 działki niezabudowane oraz 210/74, 210/76, 210/78 działki zabudowane budynkiem - restauracji zakupiono 14 grudnia 2011r. Budynek zburzono w 2012r.

Nieruchomości A, B, C, D i E są nieruchomościami niezabudowanymi.

Wskazane wyżej nieruchomości zostały nabyte z zamiarem odsprzedaży.

Nieruchomości nie były zaliczone do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z nabyciem nieruchomości A, B, C i D Wnioskodawcy przysługiwało prawo odliczenia podatku VAT natomiast w związku z nabyciem nieruchomości E nie przysługiwało prawo odliczenia podatku VAT. Przyczyną braku odliczenia VAT było nabycie nieruchomości od osób fizycznych, które z tytułu dokonania sprzedaży nie były podatnikami od towarów i usług. Ww. nieruchomości nie były używane na potrzeby działalności (zostały zakupione jako „towary handlowe”).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.Czy w związku ze sprzedażą nieruchomości, której część podlegała zwolnieniu z podatku od towarów i usług oraz planowanymi na dany rok innymi transakcjami sprzedaży nieruchomości, które mogą być zwolnione z VAT, Wnioskodawca musi ustalać proporcję sprzedaży o której mowa w przepisie art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług, czy też obrotu ze sprzedaży tych nieruchomości nie bierze się pod uwagę przy ustalaniu wskaźnika proporcji z uwagi na okoliczność, że sprzedaż ta ma charakter incydentalny a zatem sporadyczny (art. 90 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług)?

W przypadku uznania, że Wnioskodawca będzie miał obowiązek ustalenia wskaźnika proporcji dla rozliczania podatku naliczonego:

2.Czy Wnioskodawca będzie mógł zwrócić się do naczelnika swojego urzędu skarbowego z wnioskiem o uzgodnienie w formie protokołu szacowanego wskaźnika proporcji z uwagi na okoliczność, że Wnioskodawca w poprzednich latach nie miał tzw. sprzedaży mieszanej (opodatkowanej i zwolnionej z VAT), a wskaźnik ustalony w oparciu o dotychczasowy obrót 2013r. jest niereprezentatywny?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. Pytanie nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, obrotu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości opisanej w stanie faktycznym nie musi on brać pod uwagę przy określaniu wskaźnika proporcji, którym miałby rozliczać podatek naliczony z faktur, których nie da się jednoznacznie przypisać do sprzedaży opodatkowanej lub zwolnionej. Opisaną w stanie faktycznym czynność (a także ewentualne planowane czynności w liczbie nie większej niż 2-3) należy bowiem uznać za sporadyczną w rozumieniu przepisu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT. Jeśli więc Wnioskodawca nie prowadzi żadnej innej sprzedaży zwolnionej, to w ogóle nie będzie musiał ustalać wskaźnika proporcji, o którym mowa w przepisie art. 90 ustawy o VAT.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2011r. Nr 177 poz. 1054), w przypadku gdy podatnik podatku VAT dokonuje zakupów towarów i usług, które są wykorzystywane przez niego do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W przypadku kiedy u podatnika występuje tzw. sprzedaż mieszana (opodatkowana i zwolniona), podatnik obowiązany jest dokonywać klasyfikacji otrzymywanych faktur (z podatkiem naliczonym) w następujący sposób:

faktury związane w 100% ze sprzedażą opodatkowaną - od tych może odliczyć cały VAT (z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w przepisie art. 88 ustawy o VAT);
faktury związane w 100% ze sprzedażą zwolnioną - od tych podatnik w ogóle nie może odliczyć VAT;
faktury, których nie dało się jednoznacznie przypisać do sprzedaży opodatkowanej lub zwolnionej (tzw. koszty ogólne) - te podatnik musi rozliczać zgodnie ze wskaźnikiem proporcji określonym zgodnie z przepisem art. 90 ustawy o VAT a po zakończeniu roku skorygować dokonane odliczenie w oparciu o rzeczywisty wskaźnik za dany rok (tj. po ustaleniu rzeczywistego stosunku sprzedaży zwolnionej do całości sprzedaży w oparciu o dane za cały rok). Korekty dokonuje się w rozliczeniu za pierwszy okres rozliczeniowy kolejnego roku.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku naliczonego, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Proporcję wstępną ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. W myśl art. 90 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług do obrotu, o którym mowa powyżej, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, zasadniczym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż nieruchomości (która dotąd była tylko opodatkowana), najem pomieszczeń biurowych (23% VAT), najem i usługi napraw automatów do lodów (23%), sprzedaż półmasek (23%).

Dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż nieruchomości objętej zwolnieniem z VAT miała charakter incydentalny.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują, co należy rozumieć przez czynności wykonywane „sporadycznie”. W związku z powyższym, należy odwołać się do definicji słownikowej, zgodnie z którą „sporadyczny” oznacza od czasu do czasu, nieregularnie („Uniwersalny słownik języka polskiego” Warszawa 2008r., t.111, str. 1337). Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości przez Wnioskodawcę (objętej zwolnieniem z VAT), w aspekcie jej całej dotychczasowej działalności, bez wątpienia spełnia przesłanki uznania tej czynności za „sporadyczną” (według definicji zawartej w słowniku języka polskiego).

Ponadto, interpretując termin „sporadyczny” należy odwołać się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwanego dalej także jako „ETS”). W orzeczeniu z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie EDM (C-77/2001) ETS za sporadyczne uznał te transakcje finansowe, których realizacja angażuje niewielką ilość towarów lub usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (które to towary i usługi stanowią aktywa podatnika), a skala przychodów może być wskazówką, czy rzeczywiście transakcje mają charakter sporadyczny. Oprócz powyższego ETS zaznaczył również, że sam fakt wytworzenia większego dochodu niż działalność podstawowa podatnika, w wyniku transakcji finansowych, nie może powodować, że transakcji tych nie można uznać za sporadyczne. Wskazaną tezę należy też, zdaniem Wnioskodawcy, rozciągnąć na ustalenie sporadyczności przy sprzedaży nieruchomości w sytuacji kiedy co do zasady sprzedaż taka jest opodatkowana a jedynie incydentalnie zdarza się, że podlega ona zwolnieniu z VAT.

W konsekwencji należy przyjąć, że transakcje sporadyczne to te, które nie stanowią bezpośredniego, stałego i koniecznego uzupełnienia podstawowej działalności podatnika, występują rzadko, a w każdym razie nieregularnie.

Powyższy pogląd jest również podzielany przez organy podatkowe. Dla przykładu, w interpretacji indywidualnej z dnia 18 września 2009r. (IPPP1-443-715/2009-2/JB), działający z upoważnienia Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że transakcje sporadyczne to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności.

Podobne do powyższego stanowiska zostały zajęte przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacjach indywidualnych: z dnia 29 lutego 2008r. (sygnatura ILPP2/443-197/07-2/JK oraz z dnia 28 marca 2011r. (sygnatura ILPP4/443-19/11-4/EWW, sygnatura ILPP4/443-19/11-5/EWW, sygnatura ILPP4/443-19/11-6/EWW i sygnatura ILPP4/443-19/11-7/EWW), jak również przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 4 kwietnia 2011r. (sygnatura IBPP2/443-1025/10/ICz).

W przedstawionym zatem w niniejszym wniosku stanie faktycznym, sprzedaż nieruchomości (w części zwolnionej z VAT) nie będzie w żaden sposób związana z jej zasadniczą działalnością (bowiem ta jest co do zasady opodatkowana VAT). W stosunku do podstawowej działalności Wnioskodawcy stanowi ona transakcję o charakterze incydentalnym. Wobec tego, opisana sprzedaż będzie stanowić czynność sporadyczną w rozumieniu art. 90 ust. 6 w związku z art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, a tym samym nie wpłynie w żaden sposób na wskaźnik proporcji odliczenia podatku VAT. Na wskazane wyżej stanowisko nie będzie miało wpływu, że w 2013r. mogą się zdarzyć jeszcze kolejne sprzedaże zwolnione na tej samej podstawie prawnej.

Ad. pytanie nr 2.

W przypadku kiedy tutejszy organ uzna, że Wnioskodawca ma obowiązek ustalania wskaźnika proporcji stosownie do przepisu art. 90 ustawy o VAT, to zdaniem Wnioskodawcy będzie on musiał zwrócić się do właściwego sobie Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem o przyjęcie prognozy w formie protokołu (tj. stosownie do przepisu art. 90 ust. 8 ustawy o VAT). Ustalenie prognozy powinno się odbyć poprzez próbę przewidywania stosunku sprzedaży zwolnionej do całości sprzedaży w skali całego bieżącego roku podatkowego a nie tylko w oparciu o dane z już zakończonych okresów rozliczeniowych.

Uzasadnienie:

Zgodnie z przepisem art. 90 ust. 8 ustawy o VAT podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu z tzw. sprzedaży mieszanej lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Przepis nie wskazuje w jaki sposób przeprowadzić te szacunki a zatem, zdaniem Wnioskodawcy, to na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wskazania przewidywalnego w danym roku stosunku sprzedaży zwolnionej do całkowitej sprzedaży planowanej na dany rok. Po zakończeniu roku Wnioskodawca będzie zobowiązany ustalić rzeczywisty wskaźnik proporcji za dany rok, skorygować dokonane odliczenie wskaźnikiem szacunkowym w oparciu o rzeczywisty wskaźnik za dany rok (tj. po ustaleniu rzeczywistego stosunku sprzedaży zwolnionej do całości sprzedaży w oparciu o dane za cały rok). Korekty dokonuje się w rozliczeniu za pierwszy okres rozliczeniowy kolejnego roku. W kolejnym roku Wnioskodawca będzie mógł stosować już rzeczywisty wskaźnik proporcji z poprzedniego roku tj. zgodnie z przepisem art. 90 ust. 4 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie stwierdzenia:

czy obrót z tytułu sprzedaży nieruchomości należy uwzględniać w kalkulacji proporcji sprzedaży - za nieprawidłowe,
czy w sytuacji gdy obrót z tytułu sprzedaży nieruchomości należy uwzględniać w kalkulacji proporcji Wnioskodawca do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego będzie mógł przyjąć proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu - za prawidłowe.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT. Zgodnie z tym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

z tytułu nabycia towarów i usług,
potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

-z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z treści powyższego przepisu wynika, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym czynnym podatnikom podatku od towarów i usług, jeżeli nabyte towary i usługi służą czynnościom opodatkowanym, tzn. czynnościom, które generują podatek należny.

Natomiast prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie przysługuje m. in. przy nabyciu towarów i usług:

wykorzystywanych do czynności nie objętych zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług (tzn. niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem),
wykorzystywanych do czynności wprawdzie podlegających zakresowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak na podstawie przepisów szczególnych zwolnionych od tego podatku.

Istnienie bezpośredniego związku między nabywanymi towarami i usługami a transakcjami opodatkowanymi podatnika jest traktowane jako niezbędny wymóg powstania prawa do odliczenia podatku również w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.). Stanowisko powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie TSUE.

Z uwagi na konstrukcję podatku od towarów i usług (opartą na zasadzie potrącalności w danej fazie obrotu), podatek ten jest z punktu widzenia jego podatników neutralny, gdyż pełnią oni jedynie rolę płatników, przerzucając jego ekonomiczny ciężar na kolejnych nabywców, czyli finalnie na konsumentów. Możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związana jest jednak z wykonaniem przez podatnika takich czynności, które podlegają ustawie o podatku od towarów i usług, zaś jeśli dana czynność ustawie tej nie podlega, to nie powstaje ani obowiązek w zakresie podatku należnego, ani uprawnienie w zakresie podatku naliczonego.

Jednakże ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, na określonych zasadach pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m. in. tego że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

W przypadku, gdy podatnik dokonuje zakupów związanych zarówno z czynnościami w związku, z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i z czynnościami w związku, z którymi takie prawo nie przysługuje, zastosowanie znajdą przepisy art. 90 ustawy.

Zgodnie zatem z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jednocześnie, zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl przepisu art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W świetle art. 90 ust. 4 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Z konstrukcji cytowanych wyżej przepisów wynika, iż obowiązkiem podatnika w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Natomiast zasada proporcjonalnego odliczania podatku ma zastosowanie do tej kategorii zakupów, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju sprzedaży, czyli do zakupów kwalifikowanych jako „zakupy związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną”.

Ponadto, w świetle powołanych wyżej regulacji prawnych stwierdzić należy, że czynności pozostające poza zakresem działania ustawy nie mają wpływu na ustalenie proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy, bowiem nie stanowią obrotu w rozumieniu ustawy.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż proporcja wyliczana jest jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zatem, w liczniku tak ustalonej proporcji uwzględnia się obrót z czynności, w związku z którymi przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia podatku należnego, tzn. wartości transakcji, od których – zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy – przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. W mianowniku natomiast uwzględnia się całkowity obrót uzyskany z czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (czyli kwoty z licznika) oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje to prawo, a więc czynności zwolnionych od podatku (czynności niepodlegające opodatkowaniu nie są w ogóle objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, tak więc nie uwzględnia się ich w proporcji).

Natomiast, stosownie do art. 90 ust. 5 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Zatem, w oparciu o powyższy przepis należy stwierdzić, iż do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z:

dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji,
gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika,

przy czym powyższe środki trwałe muszą być używane przez podatnika na potrzeby jego działalności.

W tym miejscu wyjaśnić należy, iż za „używanie”, nie można uznać posiadania towaru, któremu nie towarzyszy faktyczne jego wykorzystywanie. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru. Tak więc „użytkownikiem” w rozumieniu art. 90 ust. 5 ustawy jest jedynie taki właściciel, który do momentu sprzedaży korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa, a nie tylko pobiera z tego towaru pożytki cywilne i inne dochody. Zatem, środek trwały oddany w najem, dzierżawę lub w użytkowanie wieczyste nie spełnia ww. warunku.

Z kolei na mocy art. 90 ust. 6 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Należy wskazać, iż ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia „sporadycznie”. Słowo „sporadyczny” definiowane jest jako „występujący rzadko, nieregularnie” według Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN SA, strona internetowa – www.sjp.pwn.pl). Zatem, sporadyczność oznacza występowanie danych zdarzeń w sposób incydentalny, lecz nie wyklucza ich powtarzalności. Jednakże powtarzalność nie może przerodzić się w stały element prowadzonej działalności. Zatem transakcje sporadyczne to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności jednostki.

Należy przy tym również zaznaczyć, iż przepisy unijnych dyrektyw w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (tj. VI Dyrektywy oraz Dyrektywy 2006/112/WE, która z dniem 1 stycznia 2007r. zastąpiła VI Dyrektywę) także nie precyzują co należy rozumieć przez „sporadyczne (incydentalne) wykonywanie czynności”.

Przepisy Dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem „incidental transactions” w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika Języka Polskiego oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” oznacza „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Można zatem uznać, iż użyte w unijnych dyrektywach w zakresie VAT pojęcie „incidental transactions” powinno być rozumiane szerzej, niż użyte w polskiej ustawie o VAT określenie „czynności dokonywane sporadycznie”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają bowiem zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej omawianej VI Dyrektywy użyto określenia „accessoire”, a w wersji niemieckiej „Hilfsumsätze”, co wskazuje, iż w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112/WE, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania „transakcje sporadyczne” i określa omawiane czynności jako „transakcje pomocnicze”.

Ponadto, interpretując termin „sporadyczny” należy odwołać się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 11 lipca 1996r. w sprawie Regie Dauphinoise (C-306/94), TSUE dokonał interpretacji pojęcia incydentalności w kontekście wykonywania transakcji finansowych. We wspomnianym wyroku TSUE wskazał, że o sporadycznym charakterze transakcji nie decyduje ich relatywnie niewielki udział wartościowy w całokształcie prowadzonej przez podatnika działalności. W wyroku tym TSUE odniósł się również do charakteru i kontekstu wykonywanych czynności wskazując, że tworzenie na własny rachunek lokat przez firmę zarządzającą nieruchomościami, ze środków wpłacanych przez właścicieli lub najemców, nie może być traktowane jako incydentalne, gdyż otrzymanie odsetek z tych inwestycji jest bezpośrednią, stałą i konieczną konsekwencją działalności opodatkowanej firm zarządzających nieruchomościami. Tym samym, zgodnie z wnioskowaniem a contrario, TSUE określił transakcje uznawane za wykonywane w sposób incydentalny (sporadyczny) jako te, które nie stanowią bezpośredniej, stałej i koniecznej konsekwencji działalności opodatkowanej.

Na taką interpretację może również wskazywać orzeczenie z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie Empresa de Desenvolvimento Mineiro (C-77/01). W orzeczeniu tym Trybunał za sporadyczne uznał te transakcje finansowe, których realizacja angażuje niewielką ilość towarów lub usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (które to towary i usługi stanowią aktywa podatnika), a skala przychodów może być wskazówką, czy rzeczywiście transakcje mają charakter sporadyczny.

W gruncie rzeczy TSUE orzekając każdorazowo w innej sprawie, odnosi się do indywidualnych przypadków, formułując zasady, które trudno oceniać jednoznacznie (rzadkość, nieregularność, brak nadmiernego zaangażowania środków, etc.), nie są to bowiem zanadto precyzyjne kryteria – stanowią raczej generalne wskazówki interpretacyjne.

Tak więc, przy bardzo nieostrych granicach podlegającego wykładni pojęcia „incydentalnych (pomocniczych) transakcji (…)” nie powinien decydować jeden wskaźnik, punkt odniesienia czy też jedno tylko kryterium, ale ich całokształt wyznaczający miejsce, znaczenie i zakres danych transakcji w całokształcie działalności gospodarczej podatnika. Chodzi więc zasadniczo o to, aby tego rodzaju transakcje (przy obliczaniu proporcji stosowanej do odliczenia podatku naliczonego) nie zniekształcały obrazu i istoty działalności danego podmiotu (czynności opodatkowane i zwolnione) rzutujących na zakres prawa do odliczania podatku naliczonego.

Transakcje sporadyczne zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną, należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze i sporadyczne.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii kalkulacji wartości współczynnika struktury sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy, w związku z obrotem uzyskanym z tytułu dostaw nieruchomości – których to zbycie jest opodatkowane podatkiem VAT bądź też korzysta ze zwolnienia od tego podatku.

W analizowanej sprawie wskazać należy, iż transakcje sprzedaży nieruchomości, stanowiące czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, są sprzedażą typową i stałą i wpisują się w profil prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, której przedmiotem jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek.

Zatem dostawy nieruchomości dokonywane przez Wnioskodawcę mają charakter regularny i nieprzypadkowy. Sprzedaż nieruchomości jest składową podstawowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wobec tego transakcje dotyczące nieruchomości stanowią jeden z elementów działalności realizowanej przez Wnioskodawcę jako podatnika VAT.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu sprawy należy stwierdzić, iż transakcje zbycia opisanych we wniosku nieruchomości (sprzedanej w styczniu 2013r. oraz sprzedaż w 2013r. dalszych 2-3) nie mogą być określone jako zdarzenia sporadyczne, bowiem dostawy te związane są z podstawową działalnością Wnioskodawcy. Dodatkowo, jak wynika z wniosku jest to działalność planowana i wbudowana w schemat działalności Wnioskodawcy, zatem nie jest to działalność przypadkowa.

Reasumując, obrót uzyskany z tytułu dostaw nieruchomości opisanych we wniosku Wnioskodawca powinien uwzględnić przy obliczeniu proporcji sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy, bowiem przesłanka, o której mowa w art. 90 ust. 6 ustawy nie jest spełniona, tj. czynności dostawy przedmiotowych nieruchomości nie można uznać za sporadyczne.

Ponadto w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 90 ust. 5 ustawy o VAT, gdyż Wnioskodawca zakupione nieruchomości traktuje jako towar handlowy i nie zalicza ich do środków trwałych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto Wnioskodawca ma wątpliwości czy w sytuacji gdy w sprawie nie znajdą zastosowania przepisy art. 90 ust. 6 ustawy o VAT (sprzedaż nieruchomości dokonana w styczniu 2013r. i planowane w tym roku sprzedaże następnych 2-3 nieruchomości nie może być uznane za czynności sporadyczne) Wnioskodawca będzie mógł zwrócić się do naczelnika swojego urzędu skarbowego z wnioskiem o uzgodnienie w formie protokołu szacowanego wskaźnika proporcji z uwagi na okoliczność, że Wnioskodawca w poprzednich latach nie miał tzw. sprzedaży mieszanej (opodatkowanej i zwolnionej z VAT), a wskaźnik ustalony w oparciu o dotychczasowy obrót 2013r. jest niereprezentatywny.

Stosownie do art. 90 ust. 8 ww. ustawy o VAT, podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Przepis ust. 8 stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna (art. 90 ust. 9 ww. ustawy).

Dokonując analizy przytoczonych wyżej regulacji prawnych stwierdzić należy, iż przepisy art. 90 ustawy o VAT przewidują szczególne przypadki, w których proporcja wstępna ustalana jest nie według struktury sprzedaży, lecz szacunkowo, jako prognoza.

Ustalenie proporcji wyliczonej w formie prognozy ma charakter obowiązkowy wówczas, gdy podatnicy dokonują sprzedaży zwolnionej i opodatkowanej (z wyjątkiem sytuacji gdy sprzedaż ta nie wchodzi do proporcji na podstawie art. 90 ust. 5 lub 6 ustawy), a nie osiągnęli w poprzednim roku podatkowym obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy lub obrót w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30 000 zł (art. 90 ust. 8 ustawy o VAT).

Natomiast przypadek, o którym mowa w art. 90 ust. 9 ustawy o VAT, pozostawiony jest uznaniu podatnika. Przepis ten dotyczy sytuacji, gdy kwota obrotów z innych powodów jest niereprezentatywna (np. struktura sprzedaży w roku poprzedzającym rok podatkowy w sposób znaczny odbiega od struktury, jaka ma być osiągnięta w danym roku podatkowym).

We wskazanych wyżej przypadkach podatnicy na podstawie art. 90 ust. 8 ustawy o VAT do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Z wniosku wynika, że do końca 2012r. obrót związany ze sprzedażą nieruchomości przez Wnioskodawcę nie był zwolniony z podatku VAT (albo z uwagi na okoliczność, że taka była stawka właściwa dla transakcji albo Wnioskodawca i kupujący rezygnowali ze zwolnienia w sytuacjach wskazanych w treści przepisów ustawy o podatku od towarów i usług).

W 2013r. Wnioskodawcy zdarzyła się sprzedaż własnej nieruchomości, która była częściowo zwolniona z VAT (z uwagi na posadowienie na gruncie kilku budynków sprzedaż nieruchomości w części korzystała z ustawowego zwolnienia z VAT - art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług). Kwota osiągnięta z ww. sprzedaży zwolnionej w styczniu 2013r. jest na tyle duża, że gdyby ustalić proporcję sprzedaży biorąc pod uwagę obroty tylko za styczeń 2013r. wyniosłaby ona ok. 10% sprzedaży opodatkowanej. Biorąc jednak pod uwagę obroty Wnioskodawcy ze sprzedaży opodatkowanej z poprzedniego roku, Wnioskodawca uważa, że stosunek sprzedaży opodatkowanej do zwolnionej do końca 2013r. z pewnością ulegnie zmianie w ten sposób, że udział działalności opodatkowanej wzrośnie. Dlatego też ten wskaźnik obliczony tylko za jeden miesiąc uznać należy za niereprezentatywny.

Odnosząc przedstawiony wyżej stan faktyczny do powołanych w sprawie przepisów prawa stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca w poprzednim roku podatkowym osiągnął obrót tylko ze sprzedaży opodatkowanej, a nie osiągnął obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, czyli nie rozliczał się proporcją, to w związku z osiągnięciem w 2013r. obrotu zwolnionego od podatku VAT (który to obrót nie może zostać niewliczony do proporcji na podstawie art. 90 ust. 5 i ust. 6 ustawy o VAT), do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego Wnioskodawca winien przyjąć proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego.

Prognoza powinna być wyliczona szacunkowo w taki sposób, aby jak najbardziej przybliżyć się do ostatecznie osiągniętego w danym roku podatkowy wskaźnika proporcji, czyli opierać się na prognozowanych w danym roku podatkowym obrotach z poszczególnych rodzajów działalności opodatkowanej i zwolnionej od podatku.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku obowiązku ustalania wskaźnika proporcji stosownie do przepisu art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, Wnioskodawca będzie musiał zwrócić się do właściwego sobie Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem o przyjęcie prognozy w formie protokołu (tj. stosownie do przepisu art. 90 ust. 8 ustawy o VAT), należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego.

Na marginesie należy też zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tut. organ nie jest nimi związany.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin