Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP4/443-759/13-4/JM
z 16 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2013 r. (data wpływu 21 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 stycznia 2014 r. (data wpływu 10 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania usług wynajmu lokali mieszkalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawowej stawki podatku wynikającej z faktur otrzymanych od Zarządu, obowiązku refakturowania usług na podstawie ww. faktur oraz zwolnienia z opodatkowania usług wynajmu lokali mieszkalnych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 stycznia 2014 r. (data wpływu 10 stycznia 2014 r.) w zakresie prawa do reprezentacji Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Teatr wynajmuje dla swoich pracowników artystycznych dziewięć mieszkań położonych w Domu przy ulicy. Właścicielem mieszkań jest Województwo, w imieniu którego działa Zarząd.

Mieszkania Teatr wydaje pracownikom na podstawie umów najmu zawieranych na okres sezonu teatralnego od 01.09. do 31.08 kolejnego roku.

Zarządca wystawia co miesiąc na rzecz Teatru fakturę najmu (zgodnie z zawartą umową) za ww. lokale mieszkalne.

Faktury za czynsz do końca marca 2013 r. wystawiane były przez Zarząd ze stawką zwolnioną VAT. Natomiast od kwietnia 2013 r. kwota czynszu została powiększona o stawkę podstawową 23% VAT.

Podane zmiany wprowadzono na podstawie aneksu do umowy z 22.04.2013 r. Teatr dokonując obciążenia za czynsz pracowników obciąża ich stosując stawkę zwolnioną i symbol PKWiU: 70.32.11. Zastosowanie stawki zwolnionej przewidzianej w art. 43 ust. 1 pkt 36 zdaniem Teatru jest możliwe dzięki spełnieniu następujących przesłanek: świadczenia usług na własny rachunek, mieszkalnego charakteru nieruchomości i mieszkalnego celu wynajmu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

(we wniosku ORD-IN drugie z pytań) Czy Teatrowi przysługuje prawo do stosowania stawki zwolnionej (art. 43 ust. 1 pkt 36) w przypadku wynajmu lokali mieszkalnych dla pracowników artystycznych na własny rachunek i w celu zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych w lokalach mieszkalnych?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), faktury za czynsz otrzymywane od Zarządu powinny posiadać stawkę zwolnioną VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 nie zaś stawkę podstawową.

Teatr zdaniem Wnioskodawcy wystawiając faktury najmu swoim pracownikom prawidłowo stosuje stawkę zwolnioną. Stanowisko swoje Teatr opiera na spełnieniu wszelkich przesłanek art. 43 ust. 1 pkt 36 tzn. świadczy usługi na własny rachunek, nieruchomość ma charakter mieszkalny i cel najmu jest wyłącznie mieszkaniowy.

Prawo do reprezentowania Wnioskodawcy wynika z paragrafu 14 pkt 1 Statutu (dokument był załączony do wniosku z 15.10.2013 r.). Czytamy tam, iż:

1. „Do dokonywania czynności prawnych w imieniu Teatru, także w zakresie jego praw i obowiązków majątkowych uprawnionymi są:
2. Dyrektor Naczelny samodzielnie
3. Zastępca Dyrektora, Dyrektor Artystyczny, Główny księgowy oraz pełnomocnicy wpisani do rejestru instytucji kultury w granicach ich umocowań.
   
   

Do skutecznego dokonywania czynności prawnych przez osoby wymienione w ust. 1 pkt 2 wymagane jest współdziałanie dwóch osób”.

Wniosek ORD-IN z 15.10.2013 r. podpisany był przez Zastępcę Dyrektora i Głównego księgowego. Osoby te zostały wpisane do Rejestru Instytucji Kultury. Zastępca Dyrektora dnia 28.08.2002 r. otrzymując pełnomocnictwo w pełnym zakresie praw i obowiązków. Główny księgowy dnia 01.09.2011 r. otrzymała pełnomocnictwo do składania oświadczeń woli w zakresie praw i obowiązków majątkowych Teatru.

Wpis do rejestru Instytucji Kultury załączony został do poprzedniego wniosku z 15.10.2013 r.

Zgodnie z uchwałą nr Zarządu Województwa Pan od 01.01.2014 r. pełni obowiązki Dyrektora Naczelnego Teatru. Zgodnie więc z cytowanym punktem statutu może reprezentować Teatr samodzielnie.

Kopię uchwały Wnioskodawca dołącza do wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Tut. Organ wskazuje, iż niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego, zatem została wydana w oparciu o przepisy obowiązujące do 31.12.2013 r.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W przepisach art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) ustawodawca wskazał, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy, definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywana w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

W oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, iż ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym co istotne, na cele mieszkaniowe.

Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
  

• charakter mieszkalny nieruchomości,
  

• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi według stawki 23%, gdyż najem, jako usługa, wypełnia określoną w art. 8 ustawy definicję usług i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niniejszej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego, dlatego też należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”. Ponadto, zgodnie z objaśnieniami zawartymi w załączniku do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), część mieszkaniowa budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie).

Z przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca wynajmuje dla swoich pracowników artystycznych dziewięć mieszkań. Właścicielem mieszkań jest Województwo w imieniu którego działa Zarząd. Mieszkania Teatr wydaje pracownikom na podstawie umów najmu zawieranych na okres sezonu teatralnego od 01.09. do 31.08 kolejnego roku. Teatr dokonując obciążenia za czynsz pracowników obciąża ich stosując stawkę zwolnioną. Zastosowanie stawki zwolnionej przewidzianej w art. 43 ust. 1 pkt 36 zdaniem Teatru jest możliwe dzięki spełnieniu następujących przesłanek: świadczenia usług na własny rachunek, mieszkalnego charakteru nieruchomości i mieszkalnego celu wynajmu.

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, iż usługa świadczona przez Wnioskodawcę polegająca na wynajmie lokali mieszkalnych, z przeznaczeniem na cele związane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych pracowników Wnioskodawcy, mieści się w katalogu czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem usługa ta podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług.

Reasumując, Wnioskodawcy, w przypadku wynajmu lokali mieszkalnych na własny rachunek własnym pracownikom w celu zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych, przysługuje prawo stosowania stawki zwolnionej na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Należy zaznaczyć, że w myśl art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Podany we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe stanowi jedyną faktyczną podstawę udzielonej interpretacji i tym samym wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywoływać określone w ustawie skutki prawne. Od początku wprowadzenia w procedurze podatkowej instytucji „interpretacji” przyjmuje się, że specyfika regulacji dotyczącej interpretacji przepisów prawa podatkowego wyklucza stosowanie przepisów Ordynacji podatkowej regulujących postępowanie dowodowe (wyjaśniające), zatem postępowanie w przedmiocie interpretacji bazuje wyłącznie na opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Podkreśla się, iż tut. Organ przy wydawaniu interpretacji nie dysponuje odpowiednimi narzędziami, w tym określonymi w Dziale IV ustawy Ordynacja podatkowa, umożliwiającymi przeprowadzenie postępowania.

Odnośnie dołączonej do wniosku z dnia 15 października 2013 r. przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacja ta została wydana w indywidualnej sprawie, w której oceniono opis zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i stanowisko wnioskodawcy. Dołączona przez Wnioskodawcę interpretacja nie stanowi źródła prawa. Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek Zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stosownie zaś do treści art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach Wnioskodawcy, w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k do 14m mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną. Stosownie zaś do art. 14e § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Zawiadomienie o zmienionej interpretacji indywidualnej doręcza się podmiotowi, któremu w danej sprawie interpretacja została wydana.

Niniejszą interpretacją został załatwiony wniosek w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania usług wynajmu lokali mieszkalnych. Natomiast wniosek w zakresie podstawowej stawki podatku wynikającej z faktur otrzymanych od Zarządu oraz obowiązku refakturowania usług na podstawie ww. faktur został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Końcowo należy wskazać, że na podstawie art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1608), zwanej dalej ustawą z dnia 8 listopada 2013 r., w art. 146a wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie: „w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f”. Ww. przepis art. 146a ustawy, w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 listopada 2013 r., wszedł w życie z dniem 31 grudnia 2013 r., zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 8 listopada 2013 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.