INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 09.10.2013 r. (data wpływu 11.10.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie usługi świadczonej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta polegającej wyłącznie na pobraniu od Abonentów należności z tytułu nabycia Aplikacji w Sklepie (o ile Abonent wybierze taki sposób płatności) oraz przekazaniu (wpłacaniu) odpowiedniej kwoty Kontrahentowi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11.10.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie usługi świadczonej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta polegającej wyłącznie na pobraniu od Abonentów należności z tytułu nabycia Aplikacji w Sklepie (o ile Abonent wybierze taki sposób płatności) oraz przekazaniu (wpłacaniu) odpowiedniej kwoty Kontrahentowi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka świadczy usługi telekomunikacyjne, głównie w zakresie telefonii komórkowej oraz usługi dostępu do sieci Internet. Wymienione usługi wykonywane są m.in. na podstawie pisemnych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, zawieranych przez Spółkę z klientami na czas określony lub na czas nieokreślony (dalej: „Abonenci”). Spółka świadczy również m.in. usługi polegające na pobieraniu i przekazywaniu płatności Abonentów z tytułu nabycia przez nich, za pośrednictwem platformy internetowej (dalej: „Sklep”), oprogramowania, aplikacji, itp. (dalej „Aplikacje”) od sprzedawców tych Aplikacji.

W celu świadczenia powyższych usług, Spółka zawarła umowę (dalej: „Umowa”) z podmiotem zagranicznym – podatnikiem mającym siedzibę w Irlandii – który w ramach prowadzonej działalności zajmuje się m.in. obsługą płatności dokonywanych w Sklepie (dalej: Kontrahent).

Zgodnie z Umową, Wnioskodawca udostępnia Abonentom możliwość regulowania za swoim pośrednictwem należności za zakupy w Sklepie (dalej „Usługa”). Innymi słowy, niezależnie od należności z tytułu usług telekomunikacyjnych nabytych od Spółki – należnych Spółce, Wnioskodawca pobiera również od Abonentów równowartość ceny za zakupy dokonane przez nich w Sklepie, którą przekazuje (wpłaca) Kontrahentowi.

Należy podkreślić, iż w niniejszym modelu współpracy, w ramach Usługi, Spółka nie działa jako sprzedawca, czy też licencjodawca Aplikacji, a jedynie na zlecenie Kontrahenta pobiera od Abonentów należności z tytułu zakupów dokonanych przez nich w Sklepie. Co do zasady, Kontrahent powinien te należności przekazać (bezpośrednio lub za pośrednictwem podmiotów trzecich) sprzedawcom Aplikacji. W konsekwencji, kwota należności z tytułu zakupu Aplikacji nie zostaje ujęta na fakturze wystawianej przez Spółkę, a jedynie jest wskazana w dokumentacji towarzyszącej fakturze, jako kwota pobierana przez Wnioskodawcę w imieniu osób trzecich.

Termin wpłat powyższych kwot należnych Kontrahentowi przez Spółkę jest określany indywidualnie dla każdego Abonenta i jest uzależniony od cyklu rozliczeniowego, do którego został przypisany Abonent (kwota należności z tytułu zakupów w Sklepie podlega wpłacie do Spółki w tym samym terminie, co data płatności faktury Abonenta za usługi Wnioskodawcy).

Na mocy Umowy, Wnioskodawca może również zostać zobowiązany do preinstalacji na urządzeniach mobilnych dystrybuowanych w związku ze świadczeniem usług telekomunikacyjnych, aplikacji zapewniającej dostęp do Sklepu. Dodatkowo w ramach opisanego świadczenia Wnioskodawca jest również zobowiązany do wspierania Kontrahenta w zakresie pomocy technicznej związanej z zakupami w Sklepie. Innymi słowy, Spółka może pełnić funkcję tzw. ‘pierwszego kontaktu”, polegającą na przyjmowaniu zgłoszeń o problemach Abonentów związanych z dokonanym zakupem.

Z tytułu świadczeń wykonywanych na rzecz Kontrahenta na podstawie Umowy Spółce przysługuje wynagrodzenie prowizyjne (dalej: „Wynagrodzenie”), uzależnione od wartości zakupów opłaconych zgodnie z zasadami określonymi w Umowie (tj. opłaconych za pośrednictwem Spółki). Spółka wystawia faktury na rzecz Kontrahenta, w celu prawidłowego udokumentowania wykonanych świadczeń.

Zgodnie z Umową Spółka jest zobowiązana wpłacić Kontrahentowi kwotę należną z tytułu zakupów dokonanych przez Abonentów w Sklepie (pomniejszoną o Wynagrodzenie Spółki) w określonym terminie (ustalonym w Umowie). W praktyce mogą występować zarówno sytuacje, w których Spółka najpierw pobiera należności od Abonenta a następnie wpłaca ją Kontrahentowi, jak i te, gdzie Spółka najpierw zobowiązana jest wypłacić należność Kontrahentowi, natomiast płatność od Abonenta otrzymuje w terminie późniejszym (czy to ze względu na późniejszy termin płatności, czy też zaleganie Abonenta z płatnością). W takiej sytuacji, zgodnie z przepisami art. 518 par. 1 Kodeksu Cywilnego Spółka nabywa spłaconą wierzytelność Kontrahenta (w stosunku do Abonenta) do wysokości dokonanej zapłaty – tzw. subrogacja (przy czym, zapłata następuje za pośrednictwem przelewu lub w formie potrącenia przysługujących Spółce i Kontrahentowi wzajemnych wierzytelności – np. z należnością z tytułu przysługującego Spółce Wynagrodzenia).

Mając na uwadze specyfikę relacji pomiędzy Spółką a Abonentami, na podstawie Umowy jedynie Spółka jest uprawniona do pobierania opłat od Abonentów za zakupy w Sklepie (o ile Abonent wybierze taki sposób uregulowania należności za Aplikacje) i Kontrahent nie ma możliwości bezpośredniego żądania od Abonentów uregulowania płatności wynikających ze sprzedaży Aplikacji, tj. z pominięciem Spółki. W konsekwencji, Spółka jest w pełni odpowiedzialna za pobór płatności od Abonentów, co oznacza, że w sytuacji ewentualnych opóźnień w egzekwowaniu płatności od Abonentów (lub nawet nieskutecznym dochodzeniu wpłat), Wnioskodawca i tak jest zobowiązany do wpłaty należności za Aplikacje Kontrahentowi w przyjętym w Umowie terminie. Spółka nie ma prawa żądania zwrotu wpłaconych Kontrahentowi kwot, w przypadku nieskutecznej windykacji wpłat od Abonentów.

Podsumowując powyższe, Usługa świadczona przez Spółkę na rzecz Kontrahenta polega wyłącznie na pobraniu od Abonentów należności z tytułu nabycia Aplikacji w Sklepie (o ile Abonent wybierze taki sposób płatności) oraz przekazaniu (wpłacaniu) odpowiedniej kwoty Kontrahentowi.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego Spółce przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z czynnościami wykonywanymi przez Spółkę na rzecz Kontrahenta...
2. Czy w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego czynności wykonywane przez Spółkę zgodnie z zasadami określonymi w Umowie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych...
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku od czynności cywilnoprawnych. W pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka stoi na stanowisku, że w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego czynności wykonywane przez Spółkę zgodnie z zasadami określonymi w Umowie w żadnym elemencie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z normą art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 101, poz. 649, ze zm., dalej: „UPCC”), opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (dalej: „PCC”) podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona),
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Mając na uwadze powyższą regulację Ustawodawca wprowadził zatem zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu PCC. Przesądza o tym użycie w treści tego przepisu terminu „następujące”, wyraźnie odwołującego się do tych czynności cywilnoprawnych, które zostały w nim wymienione. W konsekwencji, jedynie czynności wyraźnie wymienione w treści art. 1 ust. 1 pkt 1 UPCC mogą podlegać opodatkowaniu PCC.

Stanowisko, zgodnie z którym lista czynności cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 UPCC stanowi katalog czynności opodatkowanych PCC jest powszechnie prezentowane przez organy podatkowe, orzecznictwo oraz doktrynę prawa podatkowego. Na potwierdzenie powyższego można przytoczyć przykładowo:

1. fragment komentarza do UPCC: „<…> ustawodawca, wymieniając w art. 1 ust. 1 Ustawy poszczególne czynności cywilnoprawne, stworzył ich zamknięty katalog. Zatem jedynie czynności wyraźnie wymienione w ustawie mogą podlegać opodatkowaniu. Innymi słowy, nie jest dopuszczalne objęcie zakresem opodatkowania PCC innych niż wymienione w komentowanym artykule czynności.” (T. Nierobisz, A. Wacławczyk, Podatek od czynności cywilnoprawnych. Komentarz. Warszawa 2011),
2. uchwałę Siedmiu Sędziów NSA z dnia 9 września 1996 r. (sygn. FPS 1/96), w której stwierdzono, że: „Nie można zatem w szczególności tworzyć przez analogię nowych stanów faktycznych podlegających opodatkowaniu. Milczenie bowiem ustawodawcy co do podatkowego stanu faktycznego, niezależnie od jego przyczyn, zawsze powinno oznaczać obszar wolny od opodatkowania, a nie być traktowane jak luka prawna, podlegająca wypełnieniu w drodze analogii”.
   
   

Ponadto, należy zauważyć, że zbiór czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu PCC zawarty w art. 1 ust. 1 pkt 1 UPCC obejmuje jedynie umowy nazwane, zdefiniowane w przepisach Kodeksu Cywilnego z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. 1964, Nr 16, poz. 93, ze zm., dalej: „KC”). Należy zatem uznać, że nie podlegają opodatkowaniu PCC tzw. umowy nienazwane, tj. umowy nieuregulowane przepisami prawa cywilnego lub prawa gospodarczego (tak np. J. Zdanowicz, Podatek od czynności cywilnoprawnych. Komentarz. Wyd. 6. Warszawa 2009).

Powyższe stanowisko jest także powszechnie akceptowane w praktyce: „W zakresie umów nienazwanych należy uznać za niepodważalny pogląd, iż jako niezdefiniowane oraz niewymienione w UPCC nie będą podlegały opodatkowaniu PCC. Wynika to z konstytucyjnej zasady, w myśl której takie elementy podatku jak jego przedmiot muszą wynikać wprost z ustawy.” (T. Nierobisz, A. Wacławczyk, Podatek od czynności cywilnoprawnych. Komentarz. Warszawa 2011).

Jak zostało przedstawione w stanie faktycznym, Spółka zawarła z Kontrahentem Umowę, na podstawie której świadczy Usługi polegające wyłącznie na pobraniu od Abonentów należności z tytułu nabycia przez nich Aplikacji w Sklepie (o ile Abonent wybierze taki sposób płatności) i jej przekazaniu (wpłaceniu) Kontrahentowi. Spółka pragnie zauważyć, iż przedmiotowa Umowa nie stanowi żadnej z umów nazwanych wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 UPCC. W szczególności nie jest umową pożyczki, umową darowizny, ani też umową depozytu nieprawidłowego.

Czynności wykonywane przez Spółkę w ramach zawartej Umowy, tj. pobieranie i przekazywanie płatności Abonentów z tytułu nabycia przez nich Aplikacji za pośrednictwem Sklepu, w swojej istocie nie są również podobne do żadnych czynności wymienionych w treści art. 1 ust. 1 pkt 1 UPCC, tj. czynności te nie zawierają elementów przedmiotowo istotnych, pozwalających na potraktowanie ich na równi z którakolwiek z czynności wymienionych w katalogu art. 1 UPCC.

W opinii Spółki obowiązek w zakresie PCC nie wystąpi również w sytuacji, gdy najpierw uiści ona zapłatę Kontrahentowi, a następnie będzie oczekiwać na wpłatę od Abonenta (czy to ze względu na późniejszy termin płatności, czy też zaleganie Abonenta z płatnością). W takiej sytuacji, zgodnie z przepisami art. 518 par. 1 KC, Spółka nabędzie spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty – tzw. subrogacja.

Subrogacja, która ma miejsce, gdy osoba trzecia spłaca wierzyciela i tym samym wstępuje w prawa wierzyciela względem dłużnika (do wysokości spłaconego długu) także nie została bowiem wymieniona w treści art. 1 UPCC, jak również nie zawiera elementów przedmiotowo istotnych pozwalających na potraktowanie jej na równi z którąkolwiek z czynności wymienionych w katalogu z art. 1 UPCC. W opinii Spółki bez znaczenia pozostaje fakt, czy sama zapłata nastąpi za pośrednictwem przelewu czy też w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności.

W szczególności należy uznać, że w opisanej sytuacji (subrogacji) nie dochodzi do zawarcia umowy pożyczki. Zgodnie z regulacjami KC, istotą umowy pożyczki jest bowiem zobowiązanie pożyczkodawcy do przeniesienia na własność pożyczkobiorcy określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku pod tytułem zwrotnym (art. 720 KC). Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego, należy podkreślić, że w przypadku, gdy Spółka uiści należność Kontrahentowi zanim otrzyma zapłatę od Abonenta, dojdzie do nabycia wierzytelności Kontrahenta wobec Abonenta do wysokości dokonanej spłaty (tj. subrogacji). W związku z powyższym, Spółka wstąpi w prawa zaspokojonego wierzyciela w stosunku do nabytej wierzytelności handlowej. W powyższej sytuacji nie możemy zatem uznać, że dochodzi do zawarcia umowy pożyczki, w szczególności pomiędzy Spółką a Abonentem, ponieważ nie dochodzi do przeniesienia określonej ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku pod tytułem zwrotnym.

Należy podkreślić, iż w opisanej sytuacji nie dochodzi także do zawarcia umowy darowizny. Z ekonomicznego punktu widzenia, w majątku dłużnika nie dochodzi bowiem do żadnej zmiany. Dłużnicy, czyli Abonenci, zobowiązani są nadal do spełnienia świadczenia, z tą różnicą, że z prawnego punktu widzenia ich wierzycielem nie jest już Kontrahent Spółki, lecz Spółka. Natomiast, po stronie Wnioskodawcy nie można mówić o uszczupleniu majątku, gdyż stał się wierzycielem dłużnika w takim samym zakresie, w jakim spłaca Kontrahenta. O darowiźnie można by mówić jedynie w sytuacji, gdyby np. Wnioskodawca spełnił świadczenie wstępując w miejsce zaspokojonego wierzyciela (Kontrahenta), a następnie umorzył dług w stosunku do Abonentów. W przedstawionym stanie faktycznym taka sytuacja nie będzie jednak miała miejsca.

Spółka pragnie również zwrócić uwagę na normę art. 510 KC. Przepis ten dotyczy cesji wierzytelności, tj. innej niż subrogacja czynności prawnej, w wyniku której następuje zmiana wierzyciela. Podkreślić należy, że wstąpienie w prawa wierzyciela z mocy prawa zgodnie z art. 518 KC różni się istotnie charakterem od cesji wierzytelności, która następuje na podstawie umowy pomiędzy dotychczasowym a nowym wierzycielem (bez zgody dłużnika) na podstawie art. 509-510 KC. Zgodnie z tymi przepisami, cesja wierzytelności może przybrać formę umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Tym samym cesja może dojść do skutku także (choć nie tylko) poprzez zawarcie jednej z umów o których mowa w treści art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o PCC. W konsekwencji, umowa cesji może podlegać opodatkowaniu PCC, lecz tylko w przypadku, gdy przybierze ona formę jednej z umów wymienionych w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zawartym w ustawie o PCC, np. umowy sprzedaży czy umowy zamiany. Powyższe nie może mieć jednak miejsca w przypadku subrogacji, uregulowanej normą art. 518 KC, która oznacza ustawowe (z mocy prawa, wskutek spłaty dotychczasowego wierzyciela), a nie umowne wstąpienie osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela. Z regulacji zawartej w KC wynika bowiem, iż wstąpienie w prawa wierzyciela następuje z mocy prawa, bez konieczności zawarcia umowy między dotychczasowym a nowym wierzycielem, która to umowa mogłaby w określonym przypadku przybrać formę jednej z umów, o których mowa w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o PCC. W konsekwencji, subrogacja ze swej istoty, nie może dojść do skutku poprzez dokonanie którejkolwiek z czynności (umów) opodatkowanych PCC, w przeciwieństwie do cesji wierzytelności, której regulacja w KC wymaga zawarcia umowy pomiędzy stronami (dotychczasowym i nowym wierzycielem) – by doszło do skutku przeniesienie wierzytelności na nowego wierzyciela.

Mając na uwadze powyższe rozważania, nie powinno budzić żadnych wątpliwości, że subrogacja nie może zostać uznana za żadną z czynności wymienionych w art. 1 UPCC, tj. w rezultacie nie podlega ona PCC.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym czynność subrogacji nie podlega opodatkowaniu PCC znajduje potwierdzenie w wydawanych aktualnie interpretacjach indywidualnych, m.in. w:

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7.06.2013 r. (sygn. IPPB2/436-201/13-2/MZ),
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 17.10.2012 r. (sygn. IPTB2/436-114/12-2/KK),
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w … z dnia 14.02.2012 r. (sygn. ILPB2/436-230/11-2/MK),
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20.12.2010 r. (sygn. IPPB2/436-359/10-5/MZ),
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 03.02.2010 r. (sygn. IPPB2/436-457/09-2/AF),
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 08.01.2010 r. (sygn. IPPB2/436-401/09-4/MK1).
  
  

W podobnym tonie wypowiedział się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w uzasadnieniu wyroku z dnia 3 kwietnia 2008 r. o sygn. I SA/Sz 858/07 stwierdzając, iż: „Stosownie do art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 9 sierpnia 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 86, poz. 959 ze zm.) nie podlegają temu podatkowi czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tych czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z niego zwolniona. Uznanie zatem transakcji (czynności) za podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oznacza automatycznie wyłączenie jej spod opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych”.

Podejście prezentowane przez sądy administracyjne zostało również zaaprobowane przez organy podatkowe. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 13 lutego 2013 r. znak ITPB2/436-204/12/MK uznał zasadę wyłączenia spod opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych czynności opodatkowanych podatkiem VAT za obowiązującą: „Przepis ten ustanawia zasadę, że podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają wyłącznie czynności cywilnoprawne podejmowane w ramach obrotu nieprofesjonalnego, natomiast obrót zawodowy (profesjonalny) objęty został podatkiem od towarów i usług. Z jego treści wynika zasada rozgraniczenia obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych od obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, jak również zasada wzajemnego wykluczenia tych obowiązków. Powyższe oznacza, że nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych te czynności cywilnoprawne, których dokonanie rodzi obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług”.

Analogiczne stanowisko można również znaleźć m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 3 października 2012 r. znak IPPB2/436-321/12-2/MZ i w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7 sierpnia 2012 r. znak ILPB2/436-107/12-2/MK.

Podsumowując powyższe rozważania, Spółka stoi na stanowisku, iż Usługa świadczona na rzecz Kontrahenta jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W konsekwencji, żaden z elementów świadczenia Spółki na podstawie Umowy, w tym ewentualna subrogacja, nie podlega PCC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, iż co do zasady wiążą one w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.