INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z 19 lipca 2013 r. (data wpływu 22 lipca 2013 r.) uzupełnionym pismem z 13 września 2013 r. (data wpływu 17 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez małżonka – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez małżonka. Wniosek został uzupełniony pismem z 13 września 2013 r. o następujące elementy: wskazanie przepisów prawa podatkowego mających być przedmiotem interpretacji; przeformułowanie pytania; własne stanowisko w sprawie oraz opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni – Pani M. – wraz z mężem posiadają wspólność majątkową, jednak każdy z nich prowadzi odrębną działalność gospodarczą. Małżonkowie są dwoma odrębnymi i niezależnymi przedsiębiorstwami, działającymi na różnych NIP-ach i REGON-ach.

Zainteresowana potrzebowała wykonać inwestycję, polegającą na stworzeniu ścieżki dydaktycznej. Najbardziej korzystną ofertę przedstawiła firma małżonka, która specjalizuje się w branży ogólnobudowlanej. Wykonanie usługi Wnioskodawczyni zleciła małżonkowi. Po wykonaniu zlecenia przelano pieniądze. Faktury zostały zaksięgowane w obu firmach i zostały wzięte pod uwagę przy naliczaniu podatków: VAT i dochodowego. Ceny były rynkowe. Na ww. inwestycję została podpisana umowa z ARiMR w ramach działania: Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw. W momencie złożenia wniosku o płatność, ARiMR z uwagi na posiadaną wspólność majątkową, powołała się na art. 4 ust. 8 Rozporządzenia Komisji (UE) nr 65/2011 z dnia 27 stycznia 2011 r., który stanowi, że Wnioskodawczyni sztucznie stworzyła warunki wymagane do uzyskania takich płatności, aby uzyskać korzyści sprzeczne z celami danego systemu wsparcia. Sam przytoczony przez ARiMR artykuł nie mówi o wspólności majątkowej, jak również nie zabrania prowadzić interesów między małżonkami.

W piśmie z 13 września 2013 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, wskazano ponadto, że od 1 października 2011 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEiDG w zakresie działalności wesołych miasteczek, parków rozrywki – PKD 93.21.Z oraz 93.29.Z. Wnioskodawczyni opodatkowana jest wg skali podatkowej, prowadzi księgę przychodów i rozchodów, jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Małżonek Wnioskodawczyni również prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą od roku 2007, obecnie specjalizuje się w usługach ogólnobudowlanych. Firma małżonka także opodatkowana jest wg skali podatkowej i prowadzi księgę przychodów i rozchodów, również jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W 2011 r. Wnioskodawczyni przystąpiła do realizacji inwestycji jaką było stworzenie ścieżki dydaktycznej z modelami owadów oraz wyposażenie placu zabaw w urządzenia rekreacyjne. W związku z planowaną inwestycją, Zainteresowana podpisała umowę z ARiMR w ramach działania „Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw” o dofinansowanie ze środków unijnych. Od 2002 r. Wnioskodawczyni pozostaje z małżonkiem w związku małżeńskim i posiada wspólność majątkową. Przed przystąpieniem do inwestycji Wnioskodawczyni zawarła z małżonkiem umowę, na podstawie której dzierżawi część działki, na tym gruncie planowana była inwestycja. Małżonek Zainteresowanej otrzymał te grunty na podstawie umowy darowizny od rodziców, nie będąc jeszcze w związku małżeńskim. Takiej umowy dzierżawy domagała się również ARiMR, tłumacząc, że to Zainteresowana planuje inwestycję, natomiast właścicielem gruntu jest małżonek, mimo istnienia wspólnoty majątkowej.

W związku z planowaną inwestycją Wnioskodawczyni poprosiła kilka firm budowlanych o przesłanie oferty, w tym również firmę małżonka. Wszystkie oferty były oparte na dołączonym przedmiarze robót, więc wykonane zostały w oparciu o te same parametry techniczne. Najbardziej korzystną ofertę przedstawiła firma małżonka Zainteresowanej, w związku z czym, Wnioskodawczyni zleciła małżonkowi wykonanie części inwestycji. Wszystkie prace były również ujęte w kosztorysie inwestorskim. Wszystkie ustalenia co do zakresu prac, terminów realizacji i płatności regulowała umowa zawarta pomiędzy zamawiającymi, czyli firmą Wnioskodawczyni a wykonawcą, czyli firmą małżonka. Rozliczenie nastąpiło przelewem na podstawie wystawionej faktury VAT. W firmie Wnioskodawczyni księgowa wystawione faktury zakwalifikowała jako zakupy inwestycyjne i były one podstawą odliczenia podatku od towarów i usług. Stosowane ceny były cenami rynkowymi. W firmie małżonka natomiast ww. faktury stanowiły przychód z działalności gospodarczej i stanowiły podstawę do naliczenia podatku od towarów i usług. Obecnie inwestycja została zakończona. W marcu tego roku Wnioskodawczyni złożyła do ARiMR wniosek o płatność. Agencja odmówiła wypłaty dofinansowania, powołując się na art. 4 ust. 8 Rozporządzenia Komisji (UE) Nr 65/2011 z dnia 27 stycznia 2011 r., który stanowi, że Wnioskodawczyni sztucznie stworzyła warunki wymagane do uzyskania takich płatności, aby uzyskać korzyści sprzeczne z celami danego systemu wsparcia, tylko przez to, że posiada z małżonkiem wspólność majątkową. Agencja twierdzi dalej, że nie został poniesiony koszt.

W związku z powyższym w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 13 września 2013 r.).

Czy wydatek poniesiony w związku z otrzymaniem od firmy męża faktury stanowi podstawę odliczenia podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w piśmie z 13 września 2013 r.), oboje z mężem stanowią dwa odrębne przedsiębiorstwa, prowadzące odrębnie działalności gospodarcze na dwóch różnych NIP-ach i REGON-ach. Małżonkowie samodzielnie zarządzają swoimi firmami, podejmują niezależne decyzje, klientów również pozyskują w sposób samodzielny, w wyniku prowadzonych indywidualnych negocjacji handlowych z kontrahentami. Współpraca pomiędzy firmą Zainteresowanej, a firmą małżonka odbywa się na zasadach rynkowych. Główną przesłanką zaistnienia transakcji między firmami małżonków było przedstawienie najkorzystniejszej oferty na wykonanie części inwestycji.

W ocenie Zainteresowanej, ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom tego podatku. Nie ma także przeszkód, aby pomiędzy małżonkami istniała ustawowa wspólność majątkowa. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Dla celów podatku od towarów i usług – małżonkowie – odrębnie prowadzący działalność gospodarczą i dokonujący czynności opodatkowanych VAT są odrębnymi podatnikami tego podatku. Niezależnie od istniejących stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami w transakcjach zawieranych pomiędzy nimi mamy do czynienia z wykonywaniem czynności opodatkowanych pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami. Oznacza to, że w momencie dostawy towarów czy świadczenia usług małżonek powinien wystawić fakturę VAT dla współmałżonka i opodatkować daną transakcję tak jak każdą inną czynność podlegającą podatkowi od towarów i usług. Podatnikiem w tym przypadku jest osoba fizyczna, wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zarówno Wnioskodawczyni jak i współmałżonek traktowani są jako dwa odrębne podmioty, spełniające definicję podatnika w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzące działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tegoż przepisu. Wnioskodawczyni wykonała inwestycję w związku z prowadzoną przez siebie opodatkowaną działalnością gospodarczą i w takim też celu ją wykorzystuje.

W związku z powyższym – zdaniem Zainteresowanej – po zakończonej inwestycji ma ona prawo odliczenia podatku od towarów i usług z faktur otrzymanych od firmy małżonka.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zostały zawarte w dziale IX ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

– z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Istnienie związku między nabywanymi towarami i usługami a transakcjami opodatkowanymi podatnika jest traktowane jako niezbędny wymóg powstania prawa do odliczenia podatku również w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L 347.1 ze zm.). Stanowisko powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Z uwagi na konstrukcję podatku od towarów i usług (opartą na zasadzie potrącalności w danej fazie obrotu), podatek ten jest z punktu widzenia jego podatników neutralny, gdyż pełnią oni jedynie rolę płatników, przerzucając jego ekonomiczny ciężar na kolejnych nabywców, czyli finalnie na konsumentów. Możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związana jest jednak z wykonaniem przez podatnika takich czynności, które podlegają ustawie o podatku od towarów i usług, natomiast jeśli dana czynność ustawie tej nie podlega, to nie powstaje ani obowiązek w zakresie podatku należnego, ani uprawnienie w zakresie podatku naliczonego.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zatem, w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać, aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Powyższe oznacza, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze, jednak transakcja nie podlega opodatkowaniu.

Natomiast, w myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Cytowane wyżej przepisy normują kwestie dotyczące prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w sytuacji, gdy rozliczenia dokonuje podatnik VAT czynny, z faktury, którą za nabyte towary lub usługi wystawił inny podatnik VAT.

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur VAT i innych dokumentów z nimi zrównanych uregulowane zostały w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 68, poz. 360 ze zm.), wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że od 1 października 2011 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEiDG w zakresie działalności wesołych miasteczek, parków rozrywki – PKD 93.21.Z oraz 93.29.Z. Zainteresowana jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Małżonek Wnioskodawczyni również prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą od 2007 r., obecnie specjalizuje się w usługach ogólnobudowlanych. Firma małżonka także opodatkowana jest wg skali podatkowej i prowadzi księgę przychodów i rozchodów, również jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W 2011 r. Wnioskodawczyni przystąpiła do realizacji inwestycji jaką było stworzenie ścieżki dydaktycznej z modelami owadów oraz wyposażenie placu zabaw w urządzenia rekreacyjne. W związku z planowaną inwestycją, Zainteresowana podpisała umowę z ARiMR w ramach działania „Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw” o dofinansowanie ze środków unijnych. Od 2002 r. Wnioskodawczyni pozostaje z małżonkiem w związku małżeńskim i posiada wspólność majątkową. Przed przystąpieniem do inwestycji Wnioskodawczyni zawarła z małżonkiem umowę, na podstawie której dzierżawi część działki, na tym gruncie planowana była inwestycja. W związku z planowaną inwestycją Wnioskodawczyni poprosiła kilka firm budowlanych o przesłanie oferty, w tym również firmę małżonka. Wszystkie oferty były oparte na dołączonym przedmiarze robót, więc wykonane zostały w oparciu o te same parametry techniczne. Najbardziej korzystną ofertę przedstawiła firma małżonka Wnioskodawczyni, w związku z czym, Zainteresowana zleciła małżonkowi wykonanie części inwestycji. Wszystkie prace były również ujęte w kosztorysie inwestorskim. Wszystkie ustalenia co do zakresu prac, terminów realizacji i płatności regulowała umowa zawarta pomiędzy zamawiającymi, czyli firmą Wnioskodawczyni a wykonawcą, czyli firmą małżonka. Rozliczenie nastąpiło przelewem na podstawie wystawionej faktury VAT. W firmie Wnioskodawczyni księgowa wystawione faktury zakwalifikowała jako zakupy inwestycyjne i były one podstawą odliczenia podatku od towarów i usług. Stosowane ceny były cenami rynkowymi. W firmie małżonka natomiast ww. faktury stanowiły przychód z działalności gospodarczej i stanowiły podstawę do naliczenia podatku od towarów i usług. Obecnie inwestycja została zakończona. Wnioskodawczyni wykonała inwestycję w związku z prowadzoną przez siebie opodatkowaną działalnością gospodarczą i w takim też celu ją wykorzystuje.

W świetle opisanego wyżej stanu faktycznego Zainteresowana ma wątpliwości, czy w związku z wydatkami poniesionymi na realizację inwestycji ma prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie faktur wystawianych przez wykonawcę robót – współmałżonka, z którym pozostaje w małżeńskiej wspólności majątkowej.

Powołane wyżej przepisy art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy precyzują jakie podmioty wpisują się w definicję podatnika podatku od towarów i usług. Ustawodawca nie wymienił wśród nich małżonków. Ustawa o podatku od towarów i usług nie obejmuje także małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Tym samym na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług małżonkowie nie są uznawani za jeden podmiot podatkowy, bowiem każdy z nich wykonując samodzielnie czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest odrębnym podatnikiem tego podatku. Co więcej autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość takiej interpretacji jego przepisów, która zakładałaby, że wspólność majątkowa istniejąca między małżonkami na podstawie przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ma wpływ na zakres ich praw i obowiązków jako podatników podatku od towarów i usług.

Niezależnie zatem od stosunków majątkowych jakie istnieją pomiędzy małżonkami, transakcje dokonywane pomiędzy nimi, jako osobami prowadzącymi odrębnie działalność gospodarczą stanowią dostawę towarów lub świadczenie usług, które to czynności podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że jak wynika z przywołanego na wstępie art. 86 ust. 1 ustawy, podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy, może obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w sytuacji, gdy występuje związek pomiędzy poniesionym wydatkiem, a wykonywanymi z tytułu prowadzonej działalności czynnościami opodatkowanymi. Co do zasady - w myśl cyt. art. 86 ust. 2 - odliczenia podatku naliczonego dokonuje się na podstawie faktur wystawionych przez kontrahenta będącego podatnikiem VAT. Bez znaczenia dla kwestii związanych z prawem do odliczenia podatku naliczonego pozostaje to czy kontrahenci są małżeństwem i czy wiąże ich małżeńska wspólność majątkowa.

W analizowanej sprawie warunki uprawniające Wnioskodawczynię do odliczenia podatku naliczonego związanego z realizacją inwestycji polegającej na budowie ścieżki dydaktycznej i wyposażeniu placu zabaw w urządzenia rekreacyjne zostały spełnione, jak wynika bowiem z opisu sprawy:

• Zainteresowana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest podatnikiem VAT czynnym;
• inwestycja została wykonana w związku z prowadzoną przez Wnioskodawczynię opodatkowaną działalnością gospodarczą i w tym celu jest wykorzystywana;
• wydatki związane z realizacją inwestycji zostały udokumentowane fakturą wystawioną przez małżonka Wnioskodawczyni będącego podatnikiem VAT w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.
  
  

Reasumując, Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, wynikającego z faktury wystawionej przez małżonka a dokumentującej wydatki związane z realizacją inwestycji polegającej na budowie ścieżki dydaktycznej i wyposażeniu placu zabaw w urządzenia rekreacyjne.

Warunkiem prawidłowości rozliczeń Wnioskodawczyni jest jednak to, że w opisanej sytuacji nie zachodzą pozostałe przesłanki, o których mowa w art. 88 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W analizowanej sprawie należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Treść przepisu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów kompetencje Ministra Finansów w zakresie wydawania pisemnych interpretacji prawa podatkowego zostały ograniczone wyłącznie do ustaw podatkowych.

W konsekwencji powyższego w niniejszej interpretacji oceniono stanowisko Wnioskodawczyni wyłącznie w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego, a konkretnie ustawy o podatku od towarów i usług. Inne kwestie zawarte w opisie stanu faktycznego, które nie obejmują swym zakresem przepisów prawa podatkowego nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii związanej z prawidłowością rozliczeń Wnioskodawczyni w kontekście Rozporządzenia Komisji (UE) nr 65/2011 z dnia 27 stycznia 2011 r.

W niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez małżonka. Odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie udzielona odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.